ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΘΥΜΩΜΕΝΟΙ
(Έρημη χώρα - ΚΡΙΣΗ-μοι καιροί)
Η Λύδια Δαμπασίνα στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης
Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012 στις 20:00'
Η παρουσίαση γίνεται με αφορμή την έκθεσή της “Party’s over-Starts over (Το γλέντι τελείωσε-Το γλέντι ξαναρχίζει)”, που παρουσιάζεται έως τις 9 Μαρτίου στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, στην Αποθήκη Β1 στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης, και στα πλαίσια της έκθεσης «Είμαστε όλοι θυμωμένοι (Έρημη χώρα - ΚΡΙΣΗ-μοι καιροί)», παραγωγής του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, που λειτουργεί στη Γκαλερί τουΓαλλικού Ινστιτούτου μέχρι το τέλος του μήνα.
Η χρήση πολλαπλών μέσων στο μέχρι τώρα έργο της Λυδίας Δαμπασίνα (ζωγραφική, κατασκευές, εγκαταστάσεις, φωτογραφία, προβολές εικόνων), το μέγεθος και η αυστηρότητα των εικόνων, η επιλογή των θεμάτων καθώς και η συνύπαρξη εικόνας-κειμένου συνιστούν βασικά χαρακτηριστικά του έργου της.
Για περισσότερες πληροφορίες:
Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης, τηλ. 2310 821 231
Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης , Θανάσης Ράπτης 6973 221 887
Επιβλητικές, άρτιας τεχνικής και λιτά σκηνοθετημένες φωτογραφίες σε μέγεθος 170Χ125 εκ. Δεσπόζουν, αν και κατά τη γνώμη μου ασφυκτιούν στο συγκεκριμένο χώρο. Μια φράση παρμένη από τον τύπο, τυπωμένη στο κάτω μέρος και με αναφορά στην εφημερίδα από την οποία προέρχεται, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι κάθε εικόνας. Κοινό στοιχείο όλων των φωτογραφιών, η μετωπική λήψη, το σημείο φωτισμού, ο ουδέτερος χώρος και σχεδόν πάντα το εντυπωσιακό ξύλινο τραπέζι. Πάνω σε αυτό στήνεται το ‘γλέντι’ εικόνας και λόγου στο οποίο μας ξεναγεί η καλλιτέχνης.
Π.χ. πάνω από τη φράση ‘Η οικονομία ακέφαλο τέρας. Πως να βρούμε κάτι που δεν είναι εδώ, πως να καταγράψουμε το αόρατο;’ Υπάρχει το τραπέζι με ένα σώμα χωρίς κεφάλι. ‘Όλοι οι δρόμοι είναι κλεισμένοι’ και στο τραπέζι μια προσεκτικά διπλωμένη ελληνική σημαία. ‘Ουκ επ άρτο ζήσεται άνθρωπος’ και στο τραπέζι ένα καρβέλι ψωμί. ‘Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει, ολοένα ταξιδεύει κι αν ορόμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς’: μαχαίρι καρφωμένο στο κόκαλο. ‘1330 γραμμάρια φαιάς ουσίας που συνοψίζουν την ιστορία της ανθρωπότητας, τα πάθη και τις αμφιβολίες της’: υπολείμματα ανθρώπινου εγκεφάλου. Πρόκειται για μια ρυθμική, σουρεαλιστική αφήγηση, που συντίθεται από σπαράγματα εντυπώσεων και προβληματισμών αναδυόμενα από νεκρές φύσεις και αρχετυπικά σύμβολα. Ένα ποιητικό σύμπαν, του οποίου η πρώτη ανάγνωση αφορά την παρούσα οικονομική κρίση, επιχειρεί ωστόσο διαχρονικές αναφορές τόσο στην εικονολογική όσο και στην εννοιολογική του διάσταση.
‘Παίρνω αυτά τα κομμάτια, συγκεντρώνω κάποιες αξίες. Η μνήμη είναι γραπτή και οπτική. Η μελαγχολία είναι διάχυτη, διαβρώνει τους τοίχους, τα βλέμματα, τα αντικείμενα, όλα μπαίνουν σε απόσταση.’
Το ‘γλέντι’ αυτής της δουλειάς της Δαμπασίνα άρχισε το 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers. Ήλπιζε ότι θα μέναμε στο The party is over. Δυστυχώς, It starts over. Μέσα στους αριθμούς ανακαλύπτεις την απίστευτη πραγματικότητα: Οι μισθοί ενός έτους ακριβοπληρωμένου στελέχους του χρηματοπιστωτικού τομέα επαρκούν για να ζήσει ένας φτωχός πολίτης για εκατοντάδες χρόνια., υπολογίζει. Τις βαθύτερες δομικές διαστάσεις και τις εκφάνσεις αυτού του παραλογισμού αναζητά και με τις δύο ιδιότητές της. Τις αποδίδει συνδυάζοντας Λόγο και Τέχνη. ΄
Στοχεύει στο συναίσθημα ή στο λογικό του θεατή; ‘‘Μ ενδιαφέρει να προκαλέσω τη συγκίνηση μέσω της απόστασης. Με ελευθερία και όχι συναισθηματικό εκβιασμό.”
Ειρήνη Κοντογεωργίου
Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, 20/1
