Δια- χρονικά περάσματα
Εγκαινιάζεται την Κυριακή 29 Απριλίου 2007, 1.00 το μεσημέρι, η ομαδική έκθεση φωτογραφίας με τίτλο: Δια- χρονικά περάσματα, στο πλαίσιο της 19ης Διεθνούς Φωτογραφικής Συγκυρίας/PhB του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, στον εκθεσιακό χώρο «Κοιτώνες» του Πρώην Στρατοπέδου Κόδρα, στην Καλαμαριά.
Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, σαν ιδρυτικό μέλος του European Photo Festival Union (Ένωση μη Κυβερνητικών Ευρωπαϊκών Φωτογραφικών Φεστιβάλ), με την ευκαιρία της φετινής διοργάνωσης του Μουσείου Φωτογραφίας με θέμα «Χρόνος», παρουσιάζει μια πολυσυλλεκτική έκθεση με εκπροσώπους ξένων εθνικών φωτογραφιών, εκπροσώπους που επρότειναν τα ίδια τα μεγάλα φωτογραφικά φεστιβάλ, οι σχολές Καλών Τεχνών και τα Μουσεία Σύγχρονης Τέχνης της Ευρώπης, που συμμετέχουν σε αυτό το θεσμό. Μαζί καταθέτουν τη ματιά τους στο συγκεκριμένο θέμα και σύγχρονοι Έλληνες φωτογράφοι, που επιλέχθηκαν κατόπιν πανελλαδικής προκύριξης.
Μέσω των φωτογραφικών εγκαταστάσεων, του video art, της εννοιολογικής φωτογραφίας, του multimedia παιχνιδιού», καθώς και μεγάλου μεγέθους ψηφιακών εκτυπώσεων γίνεται μια προσπάθεια διερεύνησης της συγκλονιστικής για την ανθρώπινη ύπαρξη έννοιας του χρόνου. Η Ζωή και ο Θάνατος, το «πάγωμα» του χρόνου, τα νιάτα και τα γηρατειά, η φυσιολογική φθορά, ο καθημερινός άνθρωπος που απλά πορεύεται, η ζωή που «κύκλους κάνει»
απλώνονται στους δύο ορόφους του μεγάλου αυτού κτιρίου.
Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Ζαχαρίας Αυγερινός, Θανάσης Ράπτης, Ευθύμης Μουρατίδης, Σταύρος Δαγτζίδης, Θανάσης Αθανασιάδης, Γεωργία Κουρκουνάκη, Θοδωρής Σινάνης, Καίτη Παπαναούμ, Ireneusz Zjezdzalka, Bruno Cattani, Iosif Kiraly, Emin Koumparatzi, Hans Koster, Slobodan Manojlovic, Vasilios Vasiliadis, Petar Peshev, Anton Chemishanov, Mindaugas Kavaliauskas, Diana Cikanaviciene, Teodor Radu Pantea.
Η επιμελήτρια αναφέρει στο κείμενο του καταλόγου:
«Θεωρείται ότι ο χρόνος, per se, βοηθά να γνωρίσουμε την ουσία των πραγμάτων. Οι Ιάπωνες βλέπουν μία ιδιαίτερη ομορφιά στα γηρατειά. Τους ελκύει η γκρίζα απόχρωση στον κορμό ενός γέρικου δέντρου, η φαγωμένη πέτρα, η κουρελιασμένη όψη μιας φωτογραφίας
.όλα αυτά τα κομμάτια ηλικίας τα ονομάζουν «σαμπά» κυριολεκτικά σημαίνει «σκουριά». Σαμπά λοιπόν είναι μία φυσιολογική οξείδωση, η ομορφιά της παλιάς εποχής, η σφραγίδα ή η πατίνα του χρόνου. Το σαμπά, στοιχείο ομορφιάς ενσαρκώνει το σύνδεσμο μεταξύ τέχνης και φύσης.
Ο δημόσιος χρόνος -φυσικός χρόνος και ο ιδιωτικός χρόνος ψυχολογικός χρόνος-βιολογικός χρόνος- αποτελούν εκφάνσεις του χρόνου που στις συνέπειές τους οι καλλιτέχνες αναζητούν περάσματα με διαχρονική ισχύ που οδηγούν σε απαντήσεις σχόλια σχετικά με τις σχέσεις τους. Έργα σημάδια της εμπειρίας του χρόνου, όσον αφορά τη δημιουργία των νοηματικών ενοτήτων, του ρυθμού και των χρονικών διαστημάτων μέσα από μία φωτογραφική διαδικασία της χωρικής και χρονικής αποκοπής.
Με την απόπειρα αιχμαλωσίας ιχνών του παρελθόντος χρόνου, μέσα από το πέρασμα του φωτογραφικού διαφράγματος, o άνθρωπος αγγίζει εσωτερικούς κώδικες παραβατικούς ίσως, που όμως επιτρέπουν την άρνηση στην υποταγή του στον χρόνο.
Τα έργα προσφέρουν μονοπάτια για πρόσβαση στην στιγμή, περάσματα για το οδοιπορικό, την περιπέτεια και το ταξίδι του ιδιωτικού και δημόσιου χρόνου του καθενός μας και μέσα από επιλεγμένες στιγμές της ίδιας της ζωής, δομημένες με ψυχικά στοιχεία, αναμνήσεις και αισθητηριακές αναπαραστάσεις, που καταλήγουν στο εσχατολογικό σημείο προορισμού μας.
Περιπλανώμενοι στο φωτογραφικό τους χρόνο οι θεατές προτρέπονται για μία αναζήτηση των χρονικών περασμάτων-αναδιπλώσεων μέσα στο ανθρώπινο μυαλό και στην καρδιά, καθώς η αναζήτηση στο χρόνο έχει να κάνει με την εμβάθυνση στην ίδια τη φύση μας και δημιουργεί περάσματα για την κάθοδο στο βάθος της συνείδησής μας.»
Μαρία Κενανίδου
Ιστορικός Τέχνης
