Την Παρασκευή 29/6/2018, στις 7 μμ., οι 2 από τους επιμελητές Βασίλης Καρκατσέλης και Βασίλης Μαντάς θα ξεναγήσουν τους επισκέπτες της έκθεσης 'ASPECTS of BALKAN PHOTOGRAPHY: Για ένα κοινό αφήγημα', που εγκαινιάστηκε πριν από περίπου δύο εβδομάδες στη Βίλα Πετρίδη (επί της οδού Αναγεννήσεως, περιοχή των Δικαστηρίων της Θεσσαλονίκης) και θα ολοκληρωθεί την Παρασκευή 6 Ιουλίου. Στην ξενάγηση θα είναι επίσης παρόντες και οι Έλληνες συμμετέχοντες φωτογράφοι.
Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης για εικοστή χρονιά, συνεχίζει το θεσμό των συναντήσεων της Βαλκανικής Φωτογραφίας στη Θεσσαλονίκη, κάτω από το γενικό τίτλο Aspects of Balkan Photography.
Για εφέτος διοργανώνει σειρά εκθέσεων, ημερίδων, workshop (εργαστηρίων), διαλέξεων, προβολών και άλλων εκδηλώσεων στην πόλη, με την συμμετοχή φωτογράφων από χώρες της Βαλκανικής.
Στις εκδηλώσεις αυτές παρουσιάζονται σημαντικές τάσεις της σύγχρονης φωτογραφίας σ' αυτή την πλευρά της Ευρώπης. Kάποιες από τις αυτές προέκυψαν ως συνεργατικές προτάσεις δυναμικών ενεργών κέντρων φωτογραφίας.
Από το σύνολο των εκθέσεων, γίνονται εμφανείς οι συγκλίσεις και αποκλίσεις από την σημερινή Ευρωπαϊκή φωτογραφία, στο επίπεδο του περιεχομένου της γραφής και της φόρμας, καθώς και οι επί μέρους ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν το μωσαϊκό των λαών, που κατοικούν στα Βαλκάνια.
Αυτή τη φορά σας προσκαλούμε στο υπέροχο κτήριο της Βίλας Πετρίδη (επί της οδού Αναγεννήσεως, περιοχή των Δικαστηρίων της Θεσσαλονίκης, που πρόσφατα ανακαινίστηκε), για μία ξεχωριστή έκθεση με φωτογραφίες, εγκαταστάσεις, artistic book και video-art.
Τίτλος της: “Aspects of Balkan Photography: Για ένα κοινό αφήγημα”
Η συνεργατική επιμέλεια είναι των: Βασίλη Καρκατσέλη, Βασίλη Μαντά και Άγγελου Σοφιανίδη.
Στην έκθεση συμμετέχουν:
Omer Tevfik Erten (TR ), Lyubomir Ignatov (BG), Iordanka Tenova (GR/BG), Serhat KIR (TR), Luka Klikovac (SRB), Andrea Shkreli (GR/AL), Berkay Yahya (TR), Kyriakos Katsareas (GR), Argiris Liapopoulos (GR), Thanassis Raptis (GR), Angelos Sofianidis (GR), Aleka Tsironi (GR), Zoran Todovic (SRB)/ Vana Urosevic (FYROM)
Εγκαίνια την Παρασκευή 15 Ιουνίου 2018
Ώρες και μέρες λειτουργίας: Δευτέρα έως Παρασκευή 10πμ-8μμ, Σάββατο 12-6μμ, Κυριακή κλειστά
Βίλα Πετρίδη (επί της οδού Αναγεννήσεως, περιοχή των Δικαστηρίων της Θεσσαλονίκης), τηλ.2310553992
Διάρκεια έκθεσης: από 15/6 μέχρι 6/7/2018
Με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού
και σε συνεργασία με το Κέντρο Πολιτισμού Θεσσαλονίκης
Aspects of Balkan Photography
Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, με διάχυτη την αγωνία για τα τεκταινόμενα, αλλά και με περισσή περιέργεια, αρχίζει να εξερευνά το αχαρτογράφητο τοπίο στον τομέα της φωτογραφικής παραγωγής των βαλκανικών χωρών, ξεκινώντας από τη Βουλγαρία, ακόμη από το 1996.
Το 2001, με την προτροπή και την επιμονή ενός από τους συνιδρυτές του, του Σταύρου Δαγτζίδη, το ΦΚΘ διοργανώνει την πρώτη 'Aspects of Balkan Photography'. Στο κατάλογο αυτής της έκθεσης μπορεί κανείς να βρει για πρώτη φορά -εκτός από τις φωτογραφικές συμμετοχές- εμπεριστατωμένα κείμενα ιστορικών της τέχνης και μελετητών από όλες τις βαλκανικές χώρες, που αναφέρονται στην ιστορία της φωτογραφίας της κάθε χώρας.
Στην πρώτη αυτή απόπειρα παρουσιάστηκαν -κατά το δυνατόν- όλες οι τάσεις που υπήρχαν τότε στη βαλκανική φωτογραφία. Δεκάδες προσκεκλημένοι Βαλκάνιοι συμμετείχαν στο συνέδριο που διοργανώθηκε από το ΦΚΘ, όπου έγινε μια πρώτη απόπειρα για την ίδρυση ενός κέντρου για τη Βαλκανική Φωτογραφία.
Τα επόμενα χρόνια ήρθαμε σε επαφή με τα τμήματα φωτογραφίας πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, ενώ γνωρίσαμε παράλληλα και αρκετούς σημαντικούς, μεμονωμένους φωτογράφους. Το δίκτυο αυτό εμπλουτίστηκε και οι δεσμοί ενισχύθηκαν ακόμη περισσότερο με εκθέσεις που συμμετείχαμε από κοινού με βαλκάνιους φωτογράφους στην Ελλάδα αλλά και σε πόλεις όπως η Κωνσταντινούπολη, το Βελιγράδι, το Τσάτσακ, η Σόφια, η Φιλιππούπολη και το Μπουργκάς. Οι εκθέσεις αυτές υποστηρίχτηκαν με εκδόσεις φωτογραφικών καταλόγων, θεματικές ημερίδες και λοιπές δράσεις.
Η γόνιμη ανταλλαγή απόψεων συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με αποτέλεσμα την σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ μας και την δημιουργία δυνατών φιλιών. Αυτοί οι δεσμοί φιλίας, που βασίζονται κυρίως στις κοινές αναφορές μας στην σύγχρονη Ευρωπαϊκή Φωτογραφία, συνεχίζονται, ενισχύονται αλλά και ανανεώνονται με τις πολύ συχνές ανταλλαγές εκθέσεων, που μας δίνουν νέες ευκαιρίες για συζητήσεις, διοργάνωση περαιτέρω κοινών δράσεων και δημιουργία ευκαιριών ανάδειξης του έργου ακόμη περισσότερων νέων φωτογράφων σε ένα ευρύτερο φιλότεχνο κοινό .
Για ένα κοινό αφήγημα
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η φωτογραφική ματιά δεν εντάσσεται σε χωρικά ή χρονικά σύνορα που μπορούν να την ορίσουν και να την προσδιορίσουν. Κι όμως πολλές σχολές ή τάσεις χαρακτηρίζονται χωρικά, είτε λόγω κάποιας σχολής που καθιερώνει τυπολογίες, πχ. Ντίσελντορφ ή Μονάχου, είτε κάποιων ενοποιητικών στοιχείων ύφους, που δημιούργησαν μια συγκεκριμένη ισχυρή και αναγνωρίσιμη τάση, πχ τη ‘’Βορειοευρωπαϊκή φωτογραφία’’.
Ορίζεται η βαλκανική φωτογραφία ως υπερεθνική τάση ή σχολή;
Υπάρχει κάποιο κυρίαρχο ενοποιητικό στοιχείο των φωτογράφων της χερσονήσου του Αίμου που μπορεί να την προσδιορίσει ;
Μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες δικτύωσης Aspects of Balkan Photography και ανατρέχοντας στις ενότητες που έχουν παρουσιασθεί (εντός και εκτός θεσμού) από φωτογράφους οι οποίοι προέρχονται από όλες τις χώρες της περιοχής, δε θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι υπάρχει ένα ιδιαίτερα κοινό ισχυρό στοιχείο, στο αισθητικό κομμάτι, στη φόρμα, στο περιεχόμενο ή σε κάποιο άλλο εσωτερικό ή εξωτερικό χαρακτηριστικό των έργων, το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ενοποιητικό στοιχείο για τις εργασίες αυτές, ένα στοιχείο που θα χαρακτήριζε τη φωτογραφική τέχνη της περιοχής και θα την έκανε να έχει το δικό της στίγμα στην παγκόσμια σκηνή.
Παρόλα αυτά, οι εργασίες των βαλκάνιων δημιουργών συνομιλούν με έναν υποβόσκοντα / υπόγειο τρόπο. Βρίσκουν την θέση τους η μία δίπλα στην άλλη, δημιουργώντας ένα ψηφιδωτό όχι χαοτικό άλλα με αρμονία και μορφή, τοπικό και όχι, συγχρόνως και με αντιθέσεις . Κι αυτό, γιατί το ενοποιητικό στοιχείο μεταξύ των βαλκάνιων φωτογράφων είναι τα κοινά πολιτιστικά στοιχεία και η κοινή επιρροή τους από τα γεγονότα του σήμερα και τα γεγονότα της κοινής ιστορίας. Είναι γνωστή η βαθιά αίσθηση οικειότητας που οι βαλκάνιοι αισθάνονται όταν βρίσκονται σε μία άλλη χώρα της χερσονήσου, παρότι δεν είναι η δική τους. Την βιώνουμε κάθε φορά που συναντιόμαστε στη δική μας ή στη δική τους πατρίδα.
Έτσι και σε αυτή τη νέα παραγωγή του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης. Θα δούμε εργασίες παγκόσμιας εμβέλειας, σύγχρονες, ενδιαφέρουσες από κάθε άποψη και με κάτι κοινό. Oι τόσο διαφορετικές φωτογραφικές «ιστορίες» που παρουσιάζονται στην έκθεση, είναι οικίες και διαμορφώνουν ή προσπαθούν να διαμορφώσουν ένα κοινό αφήγημα περί της βαλκανικής φωτογραφίας. Ένα αφήγημα που δε σχηματοποιείται με την ευταξία ενός παζλ στα μάτια του θεατή, αλλά γίνεται αισθητό μέσα από την ανάμειξη της επίγευσης που αφήνει η κάθε ιστορία.
Omer Tevfik Erten (TR)
Transevi
Η δουλειά μου πάνω στα εγκλήματα μίσους με οδήγησε να φωτογραφήσω μια σειρά πάνω στο πρόβλημα του καταφύγιου των trans ατόμων:" transevi" (transhome). Κατά τη διάρκεια και μετά την transevi, δέχθηκα κάποια εποικοδομητική κριτική πάνω στη δουλειά μου. Σαν αποτέλεσμα, ξεκίνησα να αμφισβητώ την άποψη του φωτογράφου, ως θέμα, ο οποίος αντιλαμβάνεται τα διεμφυλικά άτομα ως θύματα. Κατέληξα να καταλάβω ότι στις τέχνες τα άτομα trans ήθελαν να δουν ιστορίες στις οποίες απεικονίζονται σαν ισχυροί χαρακτήρες.
Αφού απέκτησα κάποια εμπειρία πάνω στη διασταύρωση του ακτιβισμού και της φωτογραφίας , ανέπτυξα κάποιο ενδιαφέρον πάνω στο αφηγηματικό βλέμμα της φωτογραφίας, στο οποίο δημιουργείται ένας συναισθηματικός δεσμός μεταξύ του φωτογράφου και του παρατηρητή. Σ' αυτό το πλαίσιο, δημιούργησα τη σειρά Burcak 2017.
Lyubomir Ignatov (BG)
«Να ξεχάσεις το ποιος, το πότε, το πού και το γιατί αγάπησες κάτι με όλη σου τη δύναμη» ; Bane – Calling Hours
Iordanka Tenova (GR/BG)
“Aναμνήσεις ενός καλοκαιριού”
Το πορτφόλιο περιέχει φωτογραφίες που τράβηξα το καλοκαίρι του 2017 με το κινητό μου τηλέφωνο. Εκφράζουν διάφορα συναισθήματα που μου προκάλεσαν στιγμές της καθημερινότητας που έφεραν στην μνήμη μου περασμένες αγαπημένες εποχές.
Serhat KIR (TR)
Kantar
Μέσα από τα αντικείμενα και τους χώρους που φαίνονται συνηθισμένα στην καθημερινή ζωή, η πόλη βρίσκεται σε μια διαδικασία παραγωγής ανάμεσα σε πολιτικές συζητήσεις, ξεκινώντας από προσωπικές προσεγγίσεις σε θέματα όπως η σχέση ανάμεσα στο άτομο και στην πόλη.
Κάνοντας τέτοιες συγκρίσεις μέσα στη δουλειά του, θεωρεί παράλληλα αυτή τη διαδικασία παραγωγής ως μια διαδικασία έρευνας.
Μία σειρά από φωτογραφίες με αυτοβιογραφικές αξίες, κάποιες από τις οποίες δημιουργήθηκαν από την πόλη και άλλες από τον άνθρωπο της πόλης, δημοσιεύθηκαν το 2016 από τους Frederic Lezmi και Marcus Schaden με το όνομα "KANTAR".
Luka Klikovac (SRB)
Memento
Από την αυγή του πολιτισμού, σε όλες τις κουλτούρες και κοινωνίες, ο θάνατος σημαίνει ένα τέλος. Μας συντροφεύει σ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, είναι αμερόληπτος και η δύναμή του είναι αδιαμφισβήτητη. Είναι εξ αιτίας της δύναμής του ότι συνήθως εμφανίζεται με ποικίλα, κυρίως τρομακτικά, σχήματα και μορφές στη Λογοτεχνία, τη Θρησκεία και την Τέχνη.
Αν και δε φαίνεται έτσι με την πρώτη ματιά, η ιδέα του θανάτου είναι τρομακτική σε ένα σύγχρονο άνθρωπο για πολλούς λόγους, και η αντίληψή του για τη ζωή είναι τελείως αποπροσανατολισμένη. Ένα από τα ιδανικά μας είναι η αιώνια νεότητα. Με άλλα λόγια, η ουσία της ζωής δεν είναι ούτε να ζούμε, ούτε να ρίχνουμε ματιές στο ρολόι, ούτε να μετράμε τις μέρες, ούτε να περιμένουμε κάτι, αλλά να κάνουμε το χρόνο να σταματά ή τουλάχιστον να επιβραδύνει.
Andrea Shkreli (GR/AL)
Unstable Optical Fields
Μια παλιά αναλογική κάμερα και 4 ληγμένα έγχρωμα αρνητικά ήταν αρκετά για αυτή τη δουλειά που έλαβε χώρα σε μια μεταβατική περίοδο της ζωής μου.Έχοντας τη φωτογραφία ως μέσο επικοινωνίας και εξερεύνησης, αναζητώντας λύσεις και απαντήσεις σε προβλήματα και πιέσεις, φωτογράφιζα απροσδόκητα καθημερινά νέα, γεγονότα, φωτογραφική εξέλιξη και ούτω καθεξής μέσω της οθόνης του υπολογιστή μου και της τηλεόρασής μου. Αφού τελείωναν τα καρέ, γυρνούσα ταινία του αρνητικού από την αρχή και ξανατραβούσα σε ήδη ευθετημένα φιλμ.Με αυτόν τον τρόπο λανθάνουσες εικόνες δημιουργήθηκαν φορτισμένες με βιωματικό άγχος,Μετά από δύο χρόνια, ξεχασμένα στο συρτάρι αυτά τα αρνητικά εμφανίστηκαν, και έφεραν στην επιφάνια αυτές οι υπέροχες εικόνες, που είναι έτοιμες να ερμηνευθούν. Μέσω της φωτογραφικής σειράς "Unstable Optical Fields" βίωσα μια νέα –για μένα– μορφή φωτογραφική έκφραση πέρα από τα "φωτογραφικά πρότυπα".
Berkay Yahya (TR)
H πέτρα
Η πέτρα που δεν μπόρεσα να πετάξω, η φωτογραφία που δεν μπόρεσα να τραβήξω... Το photobook "η πέτρα" που βασίζεται στη μνήμη, αποτελείται από φωτογραφίες που τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια αναποφάσιστων στιγμών μου για το αν θα τραβήξω τη φωτογραφία ή θα είμαι ενεργό μέρος της αντίστασης. Η δουλειά μου απεικονίζει την διαδικασία μετατροπής των διαμαρτυριών του Gezi Park γύρω από το LGBT μπλοκ μεταξύ των ημερομηνιών 31.05.2013 και 15.06.2013. Επίσης, στοχεύει στο να συγκρίνει το παρελθόν και το παρόν, μέσα από τους qr κωδικούς που καταδεικνύουν την ημερομηνία και τοποθεσία λήψης των φωτογραφιών. Η Πέτρα αφηγείται την ιστορία μιας πέτρας, της τελευταίας από τρείς, που πάρθηκε από την άκρη του δρόμου τη νύχτα της 31ης του Ιούνη και δεν στάθηκε δυνατό να πεταχτεί.
Κυριάκος Κατσαρέας (GR)
Άνθρωποι
Άνθρωποι που μετατρέπονται σε ήρωες φωτογραφικής αφήγησης, με στάσεις στις στάσεις. Στάσεις σωματικές, στάσεις κοινωνικές, στάσεις συναισθηματικές, στάσεις πολιτικές.
Ένας μόνος. Δυό- δυό. Περισσότεροι ή λιγότεροι. Σαν ένας μικρόκοσμος. Τόσοι πολλοί και τόσο διαφορετικοί. Που θέλησαν ή δε θέλησαν να συναντηθούν. Που απέφυγαν, επιθύμησαν, κυνήγησαν, κουράστηκαν, αγνόησαν. Μοναδικές, αναντικατάστατες φιγούρες σε εξ ίσου μοναδική σύνθεση. Μια ανεπανάληπτη γραμμή μικρόκοσμων.
Από κοντά, ο καθένας υπάρχει σαν κάτι ξεχωριστό. Σαν σύνολο ισχυρής διαφορετικότητας. Από μακρυά η απόσταση αλλοιώνει. Τυποποιεί και συγκεντρώνει. Η μοναδικότητα καταρρέει. Πρόσωπα, εκφράσεις, αισθητική και σωματότυποι, μικραίνουν και τείνουν στην ακαθόριστη επανάληψη. Σε μοτίβο όπου τα πρόσωπα εξελίσσονται σε κουκκίδες, μετατρέπονται και τυποποιούνται. Ανθρώπινοι barcodes στη στάση, σαν “προϊόντα”. Πλακάκια. Μωσαϊκά. Άσφαλτος. Και όχι μόνο. Σίγουρα πάντως σε απόλυτο, μονότονο, επίπονο, ισοπεδωτικό γκρίζο.
Μην κρατάτε τις αποστάσεις.
Θανάσης Ράπτης(GR)
“Των Ψυχών”
Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες άγριων σφαγών εκατοντάδων αθώων πολιτών: Σε πυκνοκατοικημένες συνήθως μεγαλουπόλεις ανά τον κόσμο ομαδικοί τόποι διασκέδασης δυτικού τύπου βάφονται με το αίμα αθώων πολιτών.
Άνθρωποι με διαταραγμένο ψυχισμό, οπλισμένοι σαν αστακοί, σκορπούν το θάνατο σε Αμερικάνικα σχολεία, πάντα με την ανοχή του νόμου για την οπλοκατοχή!
Οι εικόνες της κόλασης από βομβαρδισμούς και εν ψυχρώ εκτελέσεις αθώων (και ιδιαίτερα παιδιών) που προέρχονται από πεδία μαχών και φυλετικές εκκαθαρίσεις κατακλύζουν επίσης τις οθόνες μας.Σε όλη αυτή τη βαρβαρότητα έρχεται να προστεθεί άλλη μια, ο χαμός κατά χιλιάδες αθώων προσφύγων και μεταναστών, που πνίγονται στα αφιλόξενα νερά των θαλασσών της νότιας Ευρώπης. Στο βίντεο εμφανίζονται οι εικόνες των θυμάτων, όπως κυκλοφορούν ευρέως στο διαδίκτυο, ενώ συγχρόνως ακούγεται η φωνή ενός ορθόδοξου ιερέα που διαβάζει τα χριστιανικά ονόματα σε μια πραγματική τελετή ενός ψυχοσάββατου. Έτσι η Ορθόδοξη Εκκλησία -έστω εν αγνοία της- αποτίει φόρο τιμής σε όλα αυτά τα αθώα θύματα -ετερόδοξα ή αλλόθρησκα- χωρίς να παίρνει υπόψη της το θρησκευτικό πρόσημο! Μια ουτοπική, έντονη επιθυμία μου που μπορεί να πάρει σάρκα και οστά μόνο με τη γλώσσα της τέχνης!
Άγγελος Σοφιανίδης (GR)
Στα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση προσπάθησα να δημιουργήσω μια ενοποιημένη μορφή όπου το θεατρικό έργο θα παρουσιάζεται ως παράσταση και ως βιβλίο ταυτόχρονα μέσα από την φωτογραφία.
Οι θεατρικές παραστάσεις που απεικονίζονται στα έργα είναι ο "Κάτω Κόσμος" (σενάριο: Ράπτη Μαρία, σκηνοθεσία: Βαρβάρα Δουμανίδου, Blackbox, Θεσσαλονίκη 2016) και ο "Πλούτος του Αριστοφάνη" (σκηνοθεσία: Κιμούλης Γιώργος, μετάφραση: Κ. Χ. Μύρης, Θέατρο Δάσους, Θεσσαλονίκη 2016).
Αλέκα Τσιρώνη (GR)
Στοιχεία Ταυτότητας
Όταν τον Μάρτιο του 2014 ανακοινώθηκε η κατάργηση του ασφαλιστικού φορέα, στον οποίο δούλευα ήδη για δέκα χρόνια, ήταν σημαντικό να εικονοποιήσω το αντικείμενο της δουλειάς μου. Ξεκίνησα να φωτογραφίζω ανθρώπους, που έρχονταν στην υπηρεσία, προκειμένου να εκδώσουν την ευρωπαϊκή κάρτα υγείας, με σκοπό να ταξιδέψουν σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν με ρωτούσαν για το λόγο, απαντούσα ότι συγκροτώ προσωπικό αρχείο και ενδιαφέρομαι για τους λόγους κινητικότητας των πολιτών.
Η εργασία αυτή αποτελεί μια απόπειρα «πορτρετοποίησης» της κρίσης, μέσω των ανθρώπων που ταξιδεύουν για σπουδές, για επίσκεψη σε συγγενείς που κατοικούν μόνιμα στο εξωτερικό, για εκπαίδευση, για τουρισμό, για λόγους υγείας. Η φωτογράφηση αποτελεί μία μερική, υποκειμενική τεκμηρίωση της τρέχουσας πραγματικότητας, που ωθεί τους ανθρώπους, που την υφίστανται, σε αναζήτηση, άλλοτε επιτυχή άλλοτε όχι, του «τόπου» τους εκτός συνόρων.
Zoran Todovic (SRB)/ Vana Urosevic (FYROM)
Το ποτήρι από το οποίο μπορεί κανείς να ξαναπιεί νερό
Το project βασίζεται στο ημερολόγιο και την οικογενειακή ιστορία του Vlada Α.Popovic που συμμετείχε και υπήρξε μάρτυρας του Μεγάλου Πολέμου, ο οποίος, δραπέτευσε από τον όλεθρο του πολέμου, εγκατέλειψε το σπίτι και την οικογένειά του και εξορίστηκε στην Ελλάδα, όπου έμεινε για σχεδόν τρία χρόνια ως το τέλος του πολέμου. Στην Μεγάλη πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης το 1917 έχασε ακόμη και το προσωρινό του σπίτι. Στο ημερολόγιό του, γράφει πως καθώς διέσχιζε την πόλη περιτριγυρισμένος από τις φλόγες , άστεγος και πάλι, ξαφνικά παρατήρησε κάτι ασυνήθιστο: ένα ποτήρι στη μέση του πλακόστρωτου δρόμου, ακόμη άθικτο, ενώ οι φλόγες κατάπιναν τα παλιά κτίρια και από τις δύο πλευρές.
Εμπνευσμένοι από το ημερολόγιο, δημιουργήσαμε ένα βιβλίο φτιαγμένο από μετάξι ( "Διασταυρούμενα Ημερολόγια Ταξιδίου") που αποτελείται από φωτογραφικό άλμπουμ με τυπώματα του Γερμανικού στρατού και την εκστρατεία τους στο Νότο (1915-1918), οικογενειακές φωτογραφίες , αναπαραγωγές της Ντανταϊστικής τέχνης (που αναδύονταν ταυτόχρονα αλλού στην Ευρώπη), φωτογραφίες τεχνουργημάτων αυτής της περιόδου κ.λ.π.
Μέσα από αυτό το project το ποτήρι από τη Μεγάλη Πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης το 1917 επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη μετά από εκατό χρόνια. Μπορεί κανείς να πιεί νερό ξανά απ' αυτό το ποτήρι.
ΝΕΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ
Συνεχίζουμε τις προσπάθειες δια παντός είδους διαδράσεις της φωτογραφίας με τις άλλες τέχνες και τη διεύρυνση του κοινού της.
Η έκθεση “Aspects of Balkan Photography: Για ένα κοινό αφήγημα” συνεχίζεται στη βίλα Πετρίδη. Στον ίδιο χώρο, και εντός του περιβάλλοντος της έκθεσης, την Παρασκευή 22/6, στις 20.30', θα δοθεί ρεσιτάλ πιάνου του Michael Davidov με έργα Debussy, Rachmaninov και Chopin.
Ευκαιρία να την απολαύσετε με μία απίστευτη εμπειρία ζωντανής μουσικής υπόκρουσης. Η συνύπαρξη των εγκαταστάσεων φωτογραφίας και αυτού του είδους της μουσικής, σε αυτό το συγκεκριμένο κτήριο θα γεμίσει νέες εμπειρίες όσους έχουνε κι όλας δει την έκθεση και θα αφήσει αξέχαστες σε όσους δεν την έχουνε δει.
Στον ίδιο χώρο (για τους ειδικά ενδιαφερόμενους) θα λειτουργήσουν και σεμινάρια πιάνου 21-23 Ιουνίου από τον ίδιο καλλιτέχνη.
