Η ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΟ ΠΕΡΟΥ
Με μία έκθεση παραγωγής του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης
στο διεθνές φεστιβάλ φωτογραφίας Mirafoto 2009,
που ξεκινάει τον Οκτώβριο στην πρωτεύουσα Λίμα του Περού
... στην σημαντικότερη γκαλερί της χώρας, την El Ojo Ajeno,
του Centro de la Imagen
Α - ΠΡΟΣΩΠΑ (UN - FACES)
( Η φωτογραφία πορτρέτου μετά το πορτρέτο)
ASPECTS OF GREEK PHOTOGRAPHY
Από τα πρώτα της βήματα η φωτογραφία ασχολήθηκε με την χρήση της ανθρώπινης μορφής σαν υποκείμενο και αντικείμενο. Από την καταγραφή και την επιστημονική φωτογραφία μέχρι το δυσανάγνωστο και το ανεικονικό η παρουσία της ανθρώπινης φιγούρας χρησιμοποιήθηκε σαν εργαλείο ικανό να εκφράσει το ανείπωτο, τους προβληματισμούς της κάθε εποχής.
Σήμερα, τι απασχολεί τους φωτογράφους;
Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης παρουσιάζει ένα αντιπροσωπευτικό πανόραμα της σύγχρονης ελληνικής φωτογραφίας, μέσα από τις φωτογραφικές εργασίες 12 φωτογράφων, που ο καθένας τους εκφράζει και ένα ξεχωριστό κομμάτι από τα ρεύματα που διατρέχουν το τοπίο της Ελληνικής φωτογραφίας σήμερα. Εκπροσωπούνται όλες οι γενιές φωτογράφων και όλες οι αισθητικές σχολές και τάσεις, από τη ρεαλιστική φωτογραφία μέχρι την σκηνοθετημένη και τη δημιουργημένη από το πουθενά ψηφιακή.
Οι φωτογράφοι, με εργαλείο την φωτογραφική εικόνα και μέσω της προσωπικής του ματιάς και αισθητικής ο καθένας, παρουσιάζουν ανθρώπινα πορτρέτα, μετερχόμενοι κάποιες φορές ιδιαίτερες τεχνικές και δίνοντας πρωτότυπη μορφή στο έργο τους.
Συμμετέχουν: Σταύρος Δαγτζίδης, Βασίλης Καρκατσέλης, Θανάσης Ράπτης, Μπάμπης Βενετόπουλος, Ευθύμης Μουρατίδης, Αργύρης Λιαπόπουλος, Γιώργος Παπαχαραλάμπους, Ισμήνη Γούλα, Αχιλλέας Σαββόπουλος, Αβραάμ Παυλίδης, Δημήτρης Τριανταφύλλου, Δήμητρα Ερμείδου.
Ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα ή και ο άνθρωπος δίχως πρόσωπο ή και ο άνθρωπος - πρόσωπο ...
Άνθρωπος - σώμα -πρόσωπο - προσωπείο - βιτρίνα αλλά και η ψυχή ως προϊόν έκθεσης.
χωρίς γυαλίσματα και δήθεν, σκοτεινά μάτια, θαμπό δέρμα, σφιχτά χείλια... ή
Στιγμές χαράς, έξαψης, απαστράπτοντα μάτια, ... ή
....από το μαύρο του πελάγους, στο φωτεινό γαλάζιο τ' ουρανού ... και ξανά στο μαύρο ...
Πρόσωπα αδιάφορα, πρόσωπα ηδονικά, συμβιβασμένα πρόσωπα, πανούργα ή άδολα
Ανύποπτα πρόσωπα ή και αθώα ...
Ο Βασίλης Καρκατσέλης φωτογραφίζει φίλους και αγνώστους τη νύχτα, τότε που όλα έχουν κιόλας αλλάξει. Στριμώχνεται στις δημόσιες τουαλέτες της πόλης, με γνωστούς και αγνώστους, γιατί εκεί το ελάχιστο φως επαρκεί για να αναδείξει την εσωτερική ακτινοβολία και τον χαρακτήρα των μοντέλων του. Η χρήση του μέσου είναι παραδοσιακή, το αποτέλεσμα όχι. Το σκοτάδι φανερώνει και κρύβει το ίδιο με το φως. Οι δίχως χρώμα εικόνες του τονίζουν το σκεπτικό αυτού του ανοικτού, για χρόνια, project.
Ο Ευθύμης Μουρατίδης χρησιμοποιεί τη φωτογραφία για να σχολιάσει τις αλλαγές που κρύβονται πίσω από την υπερβολική έκθεση και δημοσιότητα. Ψάχνει και μας παρουσιάζει το πρόσωπο του ανθρώπου μετά την φθορά της καθημερινότητας. Καθόλου τυχαία εφευρίσκει το τυχαίο. Ο φωτογράφος υπάρχει για να καταγράφει τα αφανή αποτελέσματα των πράξεων των συνανθρώπων του. Η φωτογραφία του είναι οι αφίσες μετά τον Rottela, μετά το ντεκουπάζ.
Ο Αργύρης Λιαπόπουλος μας ανοίγει την όρεξη παρουσιάζοντας την αρχέγονη ανθρώπινη ανάγκη για τροφή. Ο Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν γράφει σχετικά σε ένα βιβλίο του: Τρώωσημαίνει σκοτώνω και καταβροχθίζω μια ύπαρξη που ήταν ζωντανή, είτε πρόκειται για ζώο είτε για φυτό. Εάν καταβροχθίζαμε απευθείας το ζώο ή το ξεριζωμένο μαρούλι, θα θεωρούμασταν άγριοι. Αν όμως μαρινάρουμε το ζώο, για να το μαγειρέψουμε στη συνέχεια με αρωματικά μυρωδικά από την Προβηγκία και μ ένα ποτήρι γλυκό παλιό κρασί, τότε έχουμε πραγματοποιήσει ένα εξαιρετικό πολιτισμικό εγχείρημα, το οποίο δεν παύει, βέβαια, να βασίζεται στην αγριότητα και στον θάνατο.
Ο Γιώργος Παπαχαραλάμπους παρουσιάζει με έναν τρόπο αθώο, επιχειρώντας όμως οριακά κατά βάθος να μας αποπλανήσει, νεαρά κορίτσια της πρώτης εφηβείας. Στα πορτρέτα του με τη βοήθεια ενός δραματικού φωτισμού, συνυπάρχει η παιδική κούκλα - παιχνίδι μαζί με τη μοιραία γυναίκα, η εφηβική αναίδεια με την παιδική τρυφερή ψυχή ...
Ο Μπάμπης Βενετόπουλος με το έργο του Time εστιάζει στο ζήτημα της επίδρασης του χρόνου και τη μεταμόρφωση του ανθρώπου. Μπρος στα μάτια μας εκτυλίσσεται η αέναη, σταδιακή μεταμόρφωση ενός ανθρώπου από νέος σε γέρο και το αντίστροφο. Πρόκειται για την τμηματική και ανεπαίσθητη αντικατάσταση του προσώπου και του σώματος του ίδιου με αυτό του πατέρα του, ο οποίος εξ άλλου αποτελεί το αγόγγυστο πορτρέτο - πρωταγωνιστή στα έργα του. Το αέναο αυτό πέρασμα από το νεανικό σώμα στο γερασμένο και το αντίστροφο, καθώς και η ταυτόχρονη συνύπαρξη των δύο κορμιών σε ένα, δημιουργεί μια σοκαριστική περιπεπλεγμένη μεταμόρφωση, που προκαλεί αγωνία. Πρόκειται για την έκθεση και την παρουσίαση με τη βοήθεια της τεχνολογίας, της στιγμιαίας φθοράς του σώματος και της καταστροφής του πνεύματος.
Ο Αβραάμ Παυλίδης αναζητεί τα θέματά του περιπλανώμενος στην ελληνική επικράτεια. από τις Φέρες του Έβρου, το Δολό στα ελληνοαλβανικά σύνορα, τη Μάνη, την ορεινή Αρκαδία, ως τα νησιά του Αιγαίου, διεξάγοντας επιτόπια έρευνα και περισυλλέγοντας πληροφορίες.
Στο πλαίσιο αυτό, εκμεταλλεύεται όλο τον διαθέσιμο χρόνο, πείθει ανθρώπους να ξεπεράσουν τη δυσπιστία τους απέναντι στο ερευνητικό βλέμμα του φακού και να τον αφήσουν να τους φωτογραφίσει ....
Ο Σταύρος Δαγτζίδης κάνει ένα σχόλιο επάνω στον Χρόνο. Στον Χρόνο που φεύγει και κανείς δεν μπορεί να τον νικήσει. Ο φωτογράφος φωτογράφισε άτομα του οικείου χώρου, πριν από επτά χρόνια .Οκτώ Θέματα. Η εικονιζόμενη, κρατά στα χέρια της, φωτογραφίες από τα διάφορα στάδια της ζωής της, σταθμούς, που την σημάδεψαν τα υπόλοιπα χρόνια. Η ένατη Φωτογραφία αναπαριστά την σημερινή φάση της ζωής της και η ..... δέκατη θα προκύψει μετά από επτά χρόνια. Είναι ένα project σε εξέλιξη. Η κόκκινη γραμμή από νέον, είναι η γραμμή της ζωής. Η βιολογική συνέχεια η α-συνέχεια όλων μας.
Τα έργα της Δήμητρας Ερμείδου λειτουργούν ως οπτικά ποιήματα ή ψυχογραφίες. Την ενδιαφέρει η αιώνια σύγκρουση ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν και o τρόπος που η ταυτότητα, οι βασικές ανθρώπινες αξίες και ηθική, το ατομικό και το συλλογικό υποσυνείδητο διαμορφώνονται από προ-κατασκευασμένα συστήματα.
Ο Θανάσης Ράπτης στήνει ένα σκηνικό που προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Καθώς πρέπει γυναίκες φωτογραφίζονται στο περιβάλλον που ζουν, έχοντας σαν φόντο τον διακοσμημένο τοίχο του σπιτιού τους. Η καθ' όλα συμβατική κορνίζα με το έργο τέχνης έχει σα θέμα της όμως ένα ξεκοιλιασμένο ζώο, θύμα αυτοκινητιστικού δυστυχήματος στους ελληνικούς δρόμους.
Ο Αχιλλέας Σαββόπουλος ασχολείται με τις μεταμορφώσεις του δεδομένου, του στερεότυπου, της φιγούρας του άνδρα. Σε ένα περιβάλλον από λαϊκό έως kitsch παρατηρούμε μία μεταμόρφωση του προφανούς. Ο άνθρωπος αλλάζει συνεχώς, αλλά στο βάθος μοιάζει να μένει ο ίδιος. Ούτε η μάσκα, ούτε η εξωτερική μεταμφίεση θα το καταφέρουν.
Ο Δημήτρης Τριανταφύλλου (προσωπική φωτογραφία) χρησιμοποιεί το μέσο της φωτογραφίας για να κατασκευάσει και να καταγράψει έναν προσωπικό χώρο και χρόνο αποτελούμενο από μνήμη, παρελθόν και μέλλον, αίσθηση, πόθο, φόβο και κυρίως ένστικτο. Μέσα από την ανάμιξη όλων αυτών των συστατικών, αυτό που αναδύεται είναι μια καθαρότητα και ένα άρωμα έκφρασης, που του δίνει τη δυνατότητα (στο δημιουργό φωτογράφο) να καθορίσει την δική του χροιά ως άνθρωπος.
Η Ισμήνη Γούλα, σα νέα φωτογράφος που είναι, αρέσκεται στο να δοκιμάζει τις αντοχές του έργου των φωτογράφων που έχουν περάσει στην ιστορία του μέσου και ταυτόχρονα, πάνω στο έργο τους να δοκιμάζει τις δικές της χαρές και ελπίδες. Στα έργα της έκθεσης επαναδιαπραγματεύεται την ιστορία της τέχνης μέσα από το έργο του Jan Saudek ενός Τσέχου φωτογράφου, γεννημένου στην Πράγα το 1935, που υπήρξε η αφορμή να ασχοληθεί η ίδια με τη φωτογραφία.
Το φεστιβάλ Mirafoto.
Για σχεδόν τρεις μήνες, το Διεθνές Φεστιβάλ Φωτογραφίας Mirafoto, κάνει την τέχνη της φωτογραφίας πρωταγωνιστή στην καλλιτεχνική ζωή της Lima, με σκοπό να γνωρίσει στο ευρύ κοινό αξιόλογους φωτογράφους από το Περού αλλά και από ολόκληρο τον κόσμο. Στη διάρκεια του φεστιβάλ δίνουν ραντεβού όλα τα Κέντρα Πολιτισμού και οι γκαλερί της Lima με δεκάδες εκθέσεις που κερδίζουν το ενδιαφέρον των ντόπιων αλλά και των ξένων επισκεπτών. www.centrodelaimagen.edu.pe/mirafoto/index.htm
Το Centro de la Imagen δημιουργήθηκε ως Κέντρο για την Σύγχρονη Τέχνη και την Επικοινωνία που ενώνει διαφορετικά είδη τεχνών και καταφέρνει να δημιουργεί τους επαγγελματίες του αύριο, έτσι ώστε να είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίζουν τις νέες προκλήσεις και τις αλλαγές που παρουσιάζονται στους διάφορους τομείς του σχεδίου, των οπτικών τεχνών και των τεχνών του χώρου. www.centrodelaimagen.edu.pe/web/index.htm
Η Γκαλερί El Ojo Ajeno άνοιξε το 1999 και παρουσιάζει το έργο αξιόλογων καλλιτεχνών, Περουβιανών και ξένων. Φιλοξενεί αποκλειστικά φωτογραφικές εκθέσεις που διαρκούν περίπου 1 μήνα. Είναι και θεωρείται μεγάλη τιμή για ένα καλλιτέχνη να έχει εκθέσει σε αυτό το χώρο. www.centrodelaimagen.edu.pe/galeria/index.htm
