ΝΕΡΟ, ΠΗΓΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ
Ομαδική έκθεση στο Μουσείο Ύδρευσης Θεσσαλονίκης, (26ης Οκτωβρίου 49, Στάση ΦΙΞ, Σφαγεία) με τη συνεργασία της Εταιρείας Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης ΑΕ. Χορηγοί επικοινωνίας TV 100, FM 100, εφημερίδες ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.
ΝΕΡΟ, ΠΗΓΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ
(17 φωτογράφοι για τον κύκλο του νερού.) Μία υπέροχη έκθεση, με φωτογραφίες όλων των αισθητικών απόψεων, θα φιλοξενείται για δύο μήνες στο Μουσείο Ύδρευσης Θεσσαλονίκης, που στεγάζεται στο συγκρότημα του παλαιού Κεντρικού Αντλιοστασίου του άλλοτε Οργανισμού Υδρεύσεως Θεσσαλονίκης. (Πληροφορίες για ξεναγήσεις: Δ. Καρασαββίδης, τηλ. 2310 514 029).
Στην έκθεση, που είναι μία παραγωγή του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, 16 φωτογράφοι από την Ελλάδα και ένας από τη Σερβία (βιντεοπροβολή), προσεγγίζουν με ξεχωριστό και ιδιαίτερο ο καθένας τρόπο, όλο σχεδόν τον κύκλο του νερού και τις σχέσεις του με την ανάπτυξη της ζωής στον πλανήτη. Ο κόσμος μας με το νερό και από το νερό, που φτάνει από ψηλά, παίρνει όψη, λέει η έκθεση. Εικόνες της θάλασσας, ποταμών, λιμνών και ταμιευτήρων ύδατος συνυπάρχουν με συνθέσεις κατασκευασμένες από φωτογραφίες νερού, αλλά και φωτογραφίες καταγγελίας της εμπορευματοποίησης του βασικού αυτού αγαθού, ακόμη - ακόμη και εικόνες ξηρασίας και καταστροφών από την απουσία του.
Στις υποβρύχιες φωτογραφίες βλέπουμε ότι υφίσταται η ίδια κυκλοφοριακή συμφόρηση για τους κατοίκους της θάλασσας, με αυτή που συναντάμε στις πλατείες του δικού μας στεγνού κόσμου. Από το νερό τρέφονται δεκάδες ζωντανοί οργανισμοί και φυτά. Το νερό φουσκώνει τα καρπούζια και τα κάνει να πετούνε σα μπαλόνια, το νερό φιλοξενεί δεκάδες δράσεις του ανθρώπου, κινεί εργοστάσια που παράγουν προϊόντα για τροφή και κατανάλωση, και σαν φτάσει στις πόλεις, τους χαρίζει δροσιά, τους προσδίδει κίνηση και ομορφιά, μέσα από τα σιντριβάνια τους.
Οι αντανακλάσεις της αλώβητης φύσης στο νερό ευφραίνουν την καρδιά.
Τα υπέροχα γεμάτα σύννεφα δειλινά υποστηρίζουν την αναπόληση, την ξεκούραση, τον επανασχεδιασμό και το δικαίωμα στο όνειρο.
Τα χαμάμ ξεπλένουν το σώμα και την ψυχή από το βάρος της κοπιαστικής τους πορείας υπέρ της συνεχούς αναγέννησης.
Πρόκειται για μία σύνθετη έκθεση, δίχως φορμαλιστικές ακρότητες και ακροβατισμούς, ειδικά φροντισμένη για το κοινό του συγκεκριμένου μουσείου και την ιδιαιτερότητα των ομάδων που το επισκέπτονται.
Κατασκευές και εγκαταστάσεις χώρου (σύγχρονη ανάπτυξη της φόρμας), συνυπάρχουν με έργα σε τελάρα ή κορνίζες (παραδοσιακή ανάρτηση και αντιμετώπιση του φωτογραφικού έργου), με passe partout και τζάμι ή και χωρίς. Αργυροτυπίες συνυπάρχουν και διαλέγονται με χρωμογενείς εικόνες, αλλά και inject εκτυπώσεις, οδηγώντας το θεατή στα πιο ουσιαστικά όρια για την ανάπτυξη ενός δημιουργικού διαλόγου, τόσο με το θέμα, όσο και με την ίδια τη δυναμική και αξία του φωτογραφικού μέσου.
Η έκθεση απλώνεται και στους τρεις χώρους του μουσείου και αναπτύσσεται στη λογική της συνεργασίας του χώρου που φιλοξενεί και των έργων που εισβάλουν σε αυτόν. Οι τούβλινοι τοίχοι και τα διάσπαρτα στο χώρο μηχανήματα, έγινε προσπάθεια, να δένουν αρμονικά με τα φωτογραφικά έργα. Αποτέλεσμα αυτής της σκέψης του επιμελητή είναι η όχι γραμμική εξέλιξη της αφήγησης. Η τεχνική του περάσματος από τη μία θεματική ενότητα σε μια παραπληρωματική και όχι στην λογικά επόμενη, προσδίδει αναμονή στην ανάγνωσή της έκθεσης και αποφέρει μία γενική αίσθηση απόλαυσης, την απόλαυση της ανακάλυψης και των ίδιων των έργων και της κατανόησης του περιεχομένου τους.
Στην έκθεση παρουσιάζουν έργα τους οι: Ζαχαρίας Αυγερινός, Σταύρος Δαγτζίδης, Στέργιος Καλέσης, Γεωργία Καραγιαννοπούλου, Βασίλης Καρκατσέλης, Ελπίδα Κάτσικα, Κώστας Κίτσος, Γιάννης Μήλτσiος, Ευθύμης Μουρατίδης, Τάσος Ντεγιάννης, Ηλίας Παπαδόπουλος, Καίτη Παπαναούμ, Ελευθερία Πετρίδου, Χριστίνα Παπαφράγκου, Θανάσης Ράπτης, Μαρία Τσομπανοπούλου και ο Alexander Antic.
Η έκθεση πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την ΕΥΑΘ, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Νερού, και αξίζει να αναφερθεί εδώ μία παράλληλη δράση, που έγινε σε συνεργασία με έναν άλλο παλαιό γνώριμο του ΦΚΘ, το Παιδικό Μουσείο Θεσσαλονίκης.
Στην πλατεία Αριστοτέλους, στήθηκε ένα υπαίθριο σχολείο, όπου τα παιδιά έμαθαν να πλένουν δόντια και χέρια με μεγάλη οικονομία νερού, έμαθαν να λειτουργούν ταμιευτήρα βρόχινου νερού, πήραν μία ιδέα από τις διαδικασίες καθαρισμού του (φιλτράρισμα, διήθηση κ.τ.λ.) και πειραματίστηκαν με το μετρητή υπολειμματικού χλωρίου, για να διαπιστώσουν αν το νερό είναι πόσιμο.
Ο παραδοσιακός νερόμυλος στέλνει σταγονίδια νερού δεξιά και αριστερά, καθώς τίθεται σε κίνηση. Λίγο πιο πέρα οι υδρατμοί κολλάνε στο ανθρώπινο σώμα μέσα σε ένα ιστορικό χαμάμ και παραδίπλα ρυάκια και φυσικοί καταρράκτες, ψαράδες μπροστά σε μία γαλήνια θάλασσα που αγκαλιάζει το βλέμμα πέρα για πέρα, το υδάτινο στοιχείο σε όλο του το μεγαλείο. Βρισκόμαστε στο Μουσείο Ύδρευσης Θεσσαλονίκης, ένα κτίριο κτισμένο στα τέλη του 19ου αιώνα και πρόσφατα ανακατασκευασμένο, όπου φιλοξενείται η έκθεση φωτογραφίας της ΕΥΑΘ Νερό, πηγή έμπνευσης.
Δεκαεπτά φωτογράφοι του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης επιφορτίζονται με το απαιτητικό έργο του να εγκλωβίσουν στα 47 ασπρόμαυρα και έγχρωμα, μικρών και μεγάλων διαστάσεων, κάδρα τους όλη τη φρεσκάδα και τη δροσιά του νερού. Και το φέρνουν εις πέρας. Ανεπτυγμένη σε τρεις χώρους του μουσείου, η έκθεση συντροφεύει τον επισκέπτη από τις υποβρύχιες φωτογραφίες των απίστευτων χρωματισμών στη σοκαριστική πραγματικότητα της ξηρασίας και της λειψυδρίας. Μας καλεί να αναπολήσουμε εποχές λίγο πιο μακρινές της βιοτεχνίας - βιομηχανίας του νερού (νερόμυλοι, σύγχρονα έργα) και ξεκουράζει το βλέμμα στις ήρεμες αντανακλάσεις των δένδρων στα ρυάκια. Οι διάσπαρτες αντλίες στο χώρο του Μουσείου προσδίδουν άλλη μία διάσταση στην έκθεση.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Νερού, αυτή η έκθεση κρούει το καμπανάκι του κινδύνου, υπενθυμίζοντάς μας τι έχουμε και τι θα χάσουμε. Ακούει κανείς;
Χάιδω Σκανδύλα
Εφημερίδα Διαδρομές
