19/1-18/2 Ομαδική έκθεση φωτογραφίας με τίτλο: "ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΕΙΣ Η ηχώ των χρωμάτων και των σκιών", στο ΚΑΦΕ ΕΝΤΕΧΝΟΝ.

«Αντανακλάσεις - η ηχώ των χρωμάτων και των σκιών»


Η έκθεση «Αντανακλάσεις – η ηχώ των χρωμάτων και των σκιών» είναι μια σύνθετη παραγωγή, που σχεδιάστηκε να φέρει τα επάνω – κάτω. Ο κάθε φωτογράφος διατυπώνει μία ξεχωριστή πρόταση για την αντανάκλαση, για τον ίδιο τον κόσμο μας που παραπαίει ανάμεσα στο εικονικό και το πραγματικό.

Η έκθεση διαπραγματεύεται τις σχέσεις των διαφορετικών πραγματικοτήτων, όχι μόνο αναμεταξύ τους, αλλά και με τον ίδιο τον εαυτό τους. Αντανακλάσεις στοιχείων της φύσης με πολλαπλασιασμό της ομορφιάς «εναντίων» αντανακλάσεων τεχνικών ανθρώπινων κατασκευασμάτων και προβληματισμός, και δίπλα τους αντανακλάσεις απίστευτων λεπτομερειών ενός κατ’ αρχάς μη ορατού αλλά υπάρχοντος κόσμου, όπως η σειρά με τις σταγόνες κάπου ψηλά στον ουρανό ή χαμηλά κάτω από έναν θάμνο, στη δουλειά του Δ. Καραθανάση.

Η αντανάκλαση, όπως γνωρίζουμε, αντιστρέφει την απ’ ευθείας εικόνα που δίνουν τα αντανακλούμενα. Πχ. Η επιφάνεια μιας κηλίδας νερού ή ενός καθρέφτη φέρνει τα επάνω κάτω και αντιστρέφει τις αξίες, κάνοντας τον οποιονδήποτε να πατά γερά στα πόδια του να μοιάζει με ακροβάτη ή με φιγούρα που μεταμορφώνεται σε ψάρι, καθώς χάνει το περίγραμμά του όπως στα έργα της Silva Bingaz.

Ο Δ. Προκοπίου στο έργο του χρησιμοποιεί την αντανάκλαση σε ημιδιαφανείς επιφάνειες για να μπλέξει με δημιουργικό τρόπο τον εξωτερικό και εσωτερικό κόσμο των μοντέλων του. Σαν με τεχνικές διπλοέκθεσης ή χωροχρονικής ενσωμάτωσης διαφορετικών καταστάσεων και πραγμάτων που ποτέ δεν υπήρξαν ταυτόχρονα στο ίδιο ακίνητο κάδρο, καταφέρνει να μας δείξει το αθέατο, αυτό που συμβαίνει μέσα του, να μας δείξει την εσωτερική φλόγα, που σα νέα βάτος, καίει μεν, μα ουδέποτε καταστρέφει το σώμα που τη φιλοξενεί. (Η αντανάκλαση ως μέσου ανάδειξης του αοράτου).

Ο Emin Altan με τις έγχρωμες υπέροχες εικόνες του φωτογραφίζει την αντανάκλαση των κτιρίων της πόλης της Βενετίας στα κανάλια της. Με άρτια τεχνική κατάρτιση, καταφέρνει να αποτυπώσει την ομορφιά δίχως τις ατέλειες της απ’ ευθείας θέασης. Καθώς οι ρυτίδες στα κτίρια χάνονται, όλα δείχνουν πολύ πιο ανάλαφρα, πολύ πιο νεανικά, πιο ρομαντικά. Οι ελάχιστοι κυματισμοί προσδίδουν όγκο και χρόνο εξωπραγματικό. Η αντανάκλαση γι’ αυτόν είναι το μέσον που εξαφανίζει τις ρυτίδες, που ωραιοποιεί, που εξιδανικεύει, είναι μια άλλη πρόταση για την αρμονία.

Ο Στ. Λάππας παρουσιάζει στα τοπία του τη φύση πίσω από λίμνες νερού. Ταυτόχρονα το ορθό και το αντίστροφο, το επάνω και το κάτω, το θετικό και το αρνητικό, την ύλη με τον όγκο της και την επίπεδη αντανάκλασή τους. Στις έγχρωμες φωτογραφίες του ο ορίζοντας χωρίζει το σταθερό από το κυμαινόμενο, τη φύση από το όνειρο για αυτήν, το υπαρκτό από το ανύπαρκτο. Στους μεγάλων διαστάσεων μουσαμάδες του, όλα αυτά είναι άρρηκτα δεμένα, τίποτε δεν στέκει από μόνο του. Κανένα δένδρο δεν ολοκληρώνεται δίχως την αντίστροφη εικόνα του στο νερό, κανένας ουρανός δε μπορεί να είναι πλήρης δίχως τη «βαρύτερη» εκδοχή του. (Ύλη και νερό ένα και η αντανάκλαση είναι εκεί για να το επιβεβαιώνει).

Ο Β. Καρκατσέλης παρουσιάζει ένα σχόλιο στην ψευδαίσθηση της αντανάκλασης με τον τίτλο «HOMAGE A MONA LISA». Η αντανάκλαση ενός κρυμμένου πορτραίτου σε καθρέφτη, αποκαλύπτει τα χαρακτηριστικά του μοντέλου και τις αλήθειες που θέλησε να κρύψει. Το κάνει όμως;

Με πολλά κιλά λιγότερα, όπως άλλωστε προστάζει η σημερινή αισθητική, το γυμνό γυναικείο σώμα (ή μήπως είναι ανδρικό;) λείο και τέλειο στις λεπτομέρειές του, κοντράρει την αισθητική του Leonardo. Η κλασική τοποθέτηση απέναντι στο θεατή «πάει περίπατο» με μια άλλη δυναμικότερη σύνθεση. Καθώς το γυμνό σώμα μας γυρίζει την πλάτη (μήπως για να απολαύσουμε την ξανθιά ράστα κόμμωση;)
Δεν κρύβεται. Μας κοιτάζει κατάματα μέσα από ένα καθρέφτη, που σαν άλλη μάσκα, αποκαλύπτει κρύβοντας το πρόσωπο.

Οι αντιθέσεις με το «πρωτότυπο» συνεχίζονται με το λευκό τραπεζομάντιλο κόντρα στο χωρίς προοπτικές φόντο. Η αναπαραγωγή του «πρωτότυπου» έργου στον τοίχο, ξανατοποθετεί το θέμα μεταξύ δημιουργίας και αντιγράφου, υποταγής και σχολιασμού, μεταξύ της σημερινής έκφρασης και αυτής των παππούδων μας.

Η Χριστίνα Παπαφράγκου διερευνά την πορεία προς την αυτογνωσία μέσω της δυνατότητας που παρέχει ο καθρέφτης. Δημιουργεί αυτοπορτραίτα σε ποικιλία τόπων, χρωμάτων, με κάθε είδους φωτισμούς και περιβάλλοντα. Φωτογραφίες του εαυτού της με κοντά ή μακριά μαλλιά, μαύρα ή ξανθά, σε βαριά μπουφάν ή ξώπλατα μπλουζάκια, τότε ή τώρα.

Από ότι μπορεί η φωτογραφία να συσσωρεύσει στα συρτάρια μας, τα άλμπουμ ή τους τοίχους μιας γκαλερί, υπάρχει περίπτωση να βρούμε το τι είμαστε; Στην πορεία λησμονούμε πολλές σημαντικές ή όχι στιγμές της ζωής μας, ίσως γιατί το ταξίδι είναι βαρύ, ίσως γιατί αυτό είναι που αξίζει και όχι τα επιμέρους. Ο φωτογράφος ταξιδευτής δεν απαντά. Συλλέγει. Με το ιδιότυπο ημερολόγιο του δεν αφήνει τις εποχές, τις μόδες, το κάθε επί μέρους συναίσθημα να χαθεί. Με τα αυτοπορτραίτα στους καθρέφτες που συναντά προχωρά παραπέρα στη δημιουργική συνείδηση.

Ο Θ. Ράπτης στην εγκατάστασή του προκαλεί το θεατή να ενεργοποιηθεί απέναντι στο έργο. Για να μπορέσει να δει το δικό του είδωλο στον καθρέφτη της πέμπτης κορνίζας πρέπει να βρει τη σωστή θέση. Το μέγεθος σε προκαλεί να πλησιάσεις. Καθώς η απόσταση από τα έργα μειώνεται και τοποθετείς το πρόσωπό σου στο πλαίσιο, ολοκληρώνεις ένα ανοικτό έργο. Γίνεσαι με τη θέλησή σου ο πέμπτος της παρέας που σε περιμένει στον τοίχο. Σαν ανταμοιβή, προσπάθησες και δικαιούσαι να αποτελείς έστω και για ελάχιστο χρόνο, το πέμπτο μέλος της οικογένειας του φωτογράφου, αφού αυτή είναι η παρέα του τοίχου. Η ζωντανή αντανάκλαση σα φωτογραφία ή η φωτογραφία σαν συμμετοχή / αντίδραση, σαν αίτημα για συμμετοχή.