«ΠΡΟΣΩΠΑ ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ»
O Carl Cordonnier επιμελήθηκε αυτή τη φωτογραφική εργασία που εξελίχθηκε σε έξι Ευρωπαϊκές χώρες με διαφορετική πολιτισμική και κοινωνική ταυτότητα, σε συνεργασία με το BAILLEUL MEMORY CENTRE στη Γαλλία και την συνδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με σκοπό την αποσύνδεση της νόσου Alzeimer από την φυσική γήρανση του ανθρώπου, αναδεικνύει την καθημερινή ζωή των ασθενών, και μάλιστα την καλή και όμορφη πλευρά, στους χώρους όπου διαβούν, στο Νοσοκομείο, σε διάφορα ιδρύματα και ειδικά κέντρα, και τέλος στο σπίτι, στο οικογενειακό περιβάλλον όπου είναι και ο φυσικός χώρος τους.
Εκεί ο φωτογράφος καταδεικνύει και τον μεγάλο και θετικό ρόλο που παίζει το συγγενικό περιβάλλον (που πολλές φορές υποφέρει περισσότερο από τους ίδιους τους ασθενείς).
Πραγματεύεται ένα κοινωνικό θέμα, που πολύ λίγο έχει φωτογραφηθεί, και δείχνει την πραγματική του διάσταση.
Παρουσιάζει τις πραγματικές σχέσεις αρρώστων και συγγενών.
Οι φωτογραφίες του δεν σοκάρουν, έχουν αξιοπρέπεια, σεβασμό και λεπτότητα στον άρρωστο.
Λειτουργούν ως μέσο μεταφοράς των συνθηκών και των καταστάσεων, στην κοινωνία, τους διάφορους φορείς, την κρατική μέριμνα.
Καταργούν τα σύνορα, τους διαχωρισμούς, τις περιθωριοποιήσεις, τους φέρνει στο φυσικό τους περιβάλλον, κοντά μας, δίπλα μας, τους κάνει έναν από εμάς, είναι ένας από εμάς.
Παράλληλα με την κοινωνική τους διάσταση, οι Φωτογραφίες έχουν καλλιτεχνική και θεραπευτική αξία, γιατί επιδρούν θετικά στην ψυχολογία του ασθενούς, δημιουργούν ευχάριστα συναισθήματα και υποστηρίζουν την όλη προσπάθεια που κάνει το περιβάλλον του.
Επειδή πρωτεύον σύμπτωμα της ασθένειας είναι η απώλεια μνήμης, (ενώ συχνά υπάρχουν και φωτεινά παράθυρα μνήμης) έρχεται η Φωτογραφία εδώ να λειτουργήσει σαν συνδετικός κρίκος μνήμης, ως συνέχεια της μνήμης που χάθηκε, ως δημιουργία καινούργιας μνήμης.
Για να μην ξεχνάμε, και αυτοί και εμείς.
Για να θυμόμαστε πως υπάρχουν και υπάρχουμε.
Ευθύμης Μουρατίδης
Ο CARL CONDONNIER 36 χρονών, είναι φωτογράφος και δημοσιογράφος. Είναι μέλος των «Ευρωπαίων Δημοσιογράφων», έχει συμμετάσχει στους «Γιατρούς Χωρίς Σύνορα» για εφτά χρόνια, έκανε πολλά ρεπορτάζ για την Αφρική, την Ασία και τη Μέση Ανατολή. Οι αναφορές του έχουν δημοσιευθεί σε τοπικές και εθνικές εφημερίδες όπως και στην Ευρωπαϊκή εφημερίδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Το 1993 δημιούργησε τοDAILY LIFE. Η έκθεσή του για τους αιωνόβιους «Τα χρονικά του 2ου αιώνα, να είσαι 100 στην Ευρώπη», έχει εκτεθεί σε 6 Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και έχει εκδοθεί. Το 1994 έχει κάνει μια αναφορά για την τοπική δημοκρατία στην Ευρώπη. Έχει πάρει το Βραβείο Δημοσιογραφίας της Ευρώπης 1998.
Καθώς ατενίζω την παλίρροια, προσπαθώ να δω το πρόσωπο σου. Κοιτάζω πάνω και εκπλήσσομαι από το έντονο, βαθύ, χαμένο μπλέ χρώμα της θάλασσας, το οποίο μου επιτρέπει να εισχωρήσω στα μάτια σου, στην αιωνιότητα.
Τα μάτια σου δεν έχουν ούτε αρχή ούτε τέλος. Το ξέρεις αυτό; Αποτελούν μια αναιδή αντανάκλαση της αιωνιότητας. Διασκεδάζω όταν κοιτάζω μέσα στα μάτια σου καθώς βρίσκομαι στο ατελεύτητο μουρμούρισμα της θάλασσας και νιώθω ένα τεράστιο κύμα ειρήνης.
Όταν έκανα ερωτήσεις σε κείνα τα μάτια, πάντα μου απαντούσαν ευγενικά. Ποτέ δεν με απογοήτευσαν. Πάντοτε με ενημέρωναν για το τι σου συνέβαινε και κάποιες φορές απέφευγα ακόμη και να τα κοιτάξω όταν δεν ήθελα να ακούσω τι έλεγαν. Δεν θέλω να ξέρω αν έχεις καταλάβει πλήρως την απόγνωση που ένιωσα όταν ευχόμουνα να ήσουνα ο άνθρωπος που ήσουν πριν: όμορφος, στοργικός και, αυτό ήταν και το πιο σημαντικό για μένα, πνευματικά λαμπρός.
Νιώθω ευτυχισμένη όπως έχω μάθει από μικρή και σε διαβεβαιώ πως ότι μας έχεις μεταβιβάσει, θα μείνουν μαζί μας αιώνια.
Παρακολουθώ τα μεγάλα πια εγγόνια σου να παίζουν στην άμμο και χαμογελώ στη μνήμη σου όπως με δίδαξες κατά τη διάρκεια της μακράς σου ασθένειας ότι υπάρχει μόνο ένα μεγάλο και ζωντανό πράγμα σε όλους μας η ΑΓΑΠΗ, η οποία είναι πολύ πιο δυνατή από κάθε άλλο εμπόδιο που συναντάμε στη ζωή μας.
Ευχαριστώ μπαμπά, Μαδρίτη, Ισπανία
