11/3 – 5/5/22. Ομαδική έκθεση 17+17 Ελλήνων και Ολλανδών φωτοχαρακτών στο Παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης (Γενί Τζαμί)

Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης συνεχίζει τις παρεμβάσεις  του υπέρ της φωτογραφίας που εκφράζεται και μέσω των τεχνικών της φωτοχαρακτικής (photogravure).

Αυτή τη φορά σας καλεί σε μία σύνθετη και πολύτροπη έκθεση στο Παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο (Γενί Τζαμί).

Εγκαίνια την Παρασκευή 11 Μαρτίου 2022, στις 7.00μμ.

Η νέα μας έκθεση με θεωρητικό και εκφραστικό πλούτο, όπως συμβαίνει σε πολλές εκθέσεις του ΦΚΘ, καλύπτει πολλές τεχνικές και τεχνοτροπίες που θα καθηλώσουν τον θεατή στην ανάγνωση και αναγωγή των έργων μας. Βοηθάει σε αυτή τη μοναδική έκθεση η συμμετοχή 17 Ελλήνων και 17 Ολλανδών φωτοχαρακτών.

Την επιμέλεια της έκθεσης έχει η Μαρίνα Προβατίδου.

Τα εγκαίνια θα γίνουν από τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνο Ζέρβα και την Αντιδήμαρχο Πολιτισμού κυρία Μαρία Καραγιάννη.

Με την συνδιοργάνωση του Δήμου Θεσσαλονίκης, της Γενικής Διεύθυνσης Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς και της Δημοτικής Πινακοθήκης και την υποστήριξη των Cultuur Eindhoven, Financial Management Rob Verhaar/ IΤ Harry Diakatos.

 

Στην έκθεση συμμετέχουν:

Έλληνες καλλιτέχνες:

Ιωάννης Αναστασίου, Λάρα Βρεττού, Ελένη Γιανναδάκη, Βασίλης Καρκατσέλης, Κώστας Κουμλής, Αργύρης Λιαπόπουλος, Ιωάννης Μονογυιός, Ευθύμης Μουρατίδης, Ιωάννης Μπελημπασάκης, Αγγελική Μπρισνόβαλη & Νίκη Γρυλλάκη, Στέλιος Ντεξής, Μυρτώ Βουνάτσου, Γιώργος Πάλλης, Στεφανία Πατρικίου, Μαρίνα Προβατίδου, Θανάσης Ράπτης, Γιάννης Σταμενίτης, Αναστασία Τσετουλίδου, Γιάννης Χολογγούνης και Roman Zouev.

Ολλανδοί καλλιτέχνες:

Anouk Bax, Gery Bouw, Bart Elfrink, Caroline Koenders, Kees de Kort, Esther Kokmeijer, Lizetteh, Paul Legeland, Jordie Rovers, Ingrid Simons, Mariëlle van den Bergh, Piet den Blanken, Bea van der Heijden, Helma Veugen, Rogier Walrecht, Marinos Tsagkarakis

 


Info

Παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο

Αρχαιολογικού Μουσείου 30, Θεσσαλονίκη 546 41

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη-Σαββατο 10.00 – 4.00μμ

Κυριακή και Δευτέρα κλειστά

Διάρκεια της Έκθεσης: έως 05 Μαΐου 2022


 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

« Μικρές Οδύσσειες »

Παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο (Γενί Τζαμί)

 

Οι «Μικρές Οδύσσειες» είναι ένα καλλιτεχνικό πρότζεκτ που γεννήθηκε το 2020 στην Ολλανδία. Στόχος μας είναι να χτίσουμε γέφυρες πολιτισμού μεταξύ Ελλήνων και Ολλανδών καλλιτεχνών, που να βασίζονται σε κοινές αλλά και σε διαφορετικές καλλιτεχνικές πρακτικές και εμπειρίες και να αναδείξουμε καλλιτέχνες. Οι «Μικρές Οδύσσειες» αποτελούν έναν πυρήνα τέχνης αλλά είναι και ένας διεθνής τόπος συνάντησης δημιουργών, ποιητών και θεατών.

Δημιουργός της ιδέας του πρότζεκτ είναι η καλλιτέχνης Μαρίνα Προβατίδου.

Οι καλλιτέχνες εκφράζουν τις προσωπικές τους εμπειρίες και παράλληλα ταυτίζονται με τους θεατές. Εμπνέονται, προσεγγίζουν και ερμηνεύουν ελεύθερα το θέμα. Δεκαεπτά καλλιτέχνες από τη Θεσσαλονίκη και δεκαεπτά από το Αϊντχόφεν συνομιλούν στην Ολλανδία και στην Ελλάδα. Στην έκθεση παρουσιάζονται περισσότερο από 150 έργα.

Έτσι και η παρούσα έκθεση αναδεικνύει αυτές τις πολύτροπες εμπειρίες Ελλήνων και Ολλανδών καλλιτεχνών. Οι καλλιτέχνες πειραματίζονται με διαφορετικές μεθόδους και τεχνικές της φωτο-χαρακτικής και αφηγούνται μέσα από συμβολικές εικόνες τις "Μικρές Οδύσσειές" τους.

Το ταξίδι περιλαμβάνει το σημείο εκκίνησης, διάρκεια και προορισμό. Ο Καβάφης αναφέρει ότι “καλύτερα το ταξίδι χρόνια να διαρκέσει”. Ο στίχος χρησιμοποιείται για να καθορίσει το ταξίδι της ζωής. Η ίδια η πορεία της ζωής μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τον ορισμό του ταξιδιού. Το ταξίδι ταυτίζεται με την Οδύσσεια η οποία αποδεικνύεται τελικά σύντομη. Γρήγορα συνειδητοποιούμε ότι η ζωή είναι σύντομη και ότι από μόνη της είναι τραγική. Συνεχίζουμε να ζούμε και να ταξιδεύουμε. Και να δημιουργούμε και να χτίζουμε γέφυρες πολιτισμού που να βασίζονται σε κοινές αλλά και σε διαφορετικές καλλιτεχνικές πρακτικές και εμπειρίες.

Οι «Μικρές Οδύσσειες» δημιουργούν σχήματα έκφρασης που ανταποκρίνονται στα νέα δεδομένα και στις προκλήσεις της σύγχρονης τέχνης προσκαλώντας μας να ανακαλύψουμε τη μαγεία του ταξιδιού, την αφετηρία του, αλλά και το τέλος του.

Οι τεχνικές όπου καλούμαστε οι καλλιτέχνες να ερευνήσουμε είναι η φωτοχάραξη.

Ο επισκέπτης θα δει όλα τα trends σύγχρονης φωτογραφίας αλλά και χαρακτικής τέχνης.

Οι «Μικρές Οδύσσειες», που παρουσιάζονται εδώ, επικεντρώνονται στην προσωπική Οδύσσεια του κάθε ατόμου που παλεύει μέσα σε μια θάλασσα γεμάτη με παγκόσμια, ηπειρωτικά, εθνικά, περιφερειακά και τοπικά ρεύματα.

Έτσι και η παρούσα έκθεση αναδεικνύει αυτές τις πολύτροπες εμπειρίες Ελλήνων και Ολλανδών καλλιτεχνών.

Η εξέλιξη της σύγχρονης τεχνολογίας μας έδωσε την ευκαιρία και τα σύγχρονα μέσα να επανεμφανίσουμε την εικόνα αλλά και να την επαναερμηνεύσουμε. Οι εικόνες μετατρέπονται μέσω της φωτοχαρακτικής και του τυπώματος, δίνοντας έμφαση στις απεριόριστες δυνατότητες εμφάνισης της φωτογραφίας και της σύγχρονης τεχνολογικά εξελιγμένης αντίληψης.

Η φωτοχαρακτική διατηρεί τη διαμεσολάβηση της φωτογραφίας, παραπέμπει στην χάραξη μέσω του φωτός και στην εμβάπτιση στους πλούσιους τόνους. Η χάραξη του φωτός δημιουργεί πολλαπλά επίπεδα και προσφέρει διαφορετικές επιλογές της εικόνας.

Η επιμελήτρια  Μαρίνα Προβατίδου

 

Για περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες:

Μαρίνα Προβατίδου

Email:marinaprovatidou@gmail.com

τηλ. επικοινωνίας 6987209512

 


Οι "Μικρές Οδύσσειες"  στο Παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο (Γενί Τζαμί)

Και λίγο ιστορία...

Η πρώτη μας γνωριμία (σα φωτογράφοι) με την συγκεκριμένη τεχνική πηγαίνει πίσω στα εργαστήρια φωτοχαρακτικής με τη χρήση πολυμερικών πλακών που διοργάνωσε το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης την προψηφιακή εποχή, το 2001 με τον Modhir Ahmed, το 2002 με την Inger Lise Rasmussen και το 2003 με τους φωτογράφους - μέλη του, στον 'Ήλιο, στο Κέντρο Χαρακτικής του τότε Δήμου Νεάπολης. Τα υλικά ήταν δυσεύρετα. Κάναμε ειδική εισαγωγή  πολυμερικών πλακών Toyobo από την Ιαπωνία και φιλμ από τη Γαλλία. Καταγράψαμε και όλα τα χρηστικά για την τεχνική στο βιβλίο με δωρεάν και ελεύθερη διανομή (https://issuu.com/karkatselis/docs/phogravure/1?ff=true&e=0/7941639)

Όλα τα επόμενα χρόνια πάντα είχαμε στο μυαλό μας την συγκεκριμένη τεχνική και ψάχναμε μια αφορμή για την αναβίωση του εργαστηρίου.

Το 2014 ξεκίνησαν μαθήματα χαρακτικής με δάσκαλο τον Γιώργο Πάλλη. Ανάμεσα στα άλλα δοκιμάσαμε και μια μέθοδο φωτοχάραξης που δούλευε ο ίδιος, με ασετόν, φωτοτυπίες και τσίγκο. Τότε λοιπόν σκέφτηκα ότι είχε έρθει επιτέλους η συγκυρία για τη διοργάνωση ενός κοινού εργαστηρίου με χαράκτες και φωτογράφους της πόλης.

Αυτό κατέστη τελικά εφικτό πέντε χρόνια αργότερα.

Το 2019 μαζευτήκαμε 6 φωτογράφοι-μέλη του  Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης (Λάρα Βρεττού, Βασίλης Καρκατσέλης, Αργύρης Λιαπόπουλος, Ευθύμης Μουρατίδης, Θανάσης Ράπτης, Γιάννης Χολογγούνης) και 2 χαράκτες (Γιώργος Πάλλης, Στεφανία Πατρικίου) και αρχίσαμε να δουλεύουμε τις δύο μεθόδους κάτω από δύσκολες συνθήκες, καθώς δεν είχαμε ούτε κατάλληλα διαμορφωμένο εργαστήριο, ούτε τον απαιτούμενο εξοπλισμό.

Την ίδια χρονιά παρουσιάσαμε τα αποτελέσματα αυτού του εργαστηρίου ως 'Photogravure project' στην Art Thessaloniki (https://www.fkth.gr/el/node/1092) και την επόμενη χρονιά στον πολυχώρο ΕΝΕΚΕΝ (https://www.fkth.gr/el/node/1130), έκθεση που έτυχε να επισκεφτεί και η παλιά φίλη και συνεργάτης Μαρίνα Προβατίδου, καλλιτέχνις και επιμελήτρια.

Μας πρότεινε να μπούμε πάλι στο εργαστήριο και να δουλέψουμε το θέμα "Μικρές Οδύσσειες" ώστε να συμμετέχουμε μαζί σε μία ομαδική έκθεση με Ολλανδούς συναδέλφους, φωτοχαράκτες που ζουν και εργάζονται στο Αϊντχόφεν. Στόχος μια κοινή έκθεση με αυτό τον τίτλο, με έργα αποκλειστικά με τη μέθοδο της φωτοχάραξης, που θα παρουσιαζόταν σε Αϊντχόφεν και Θεσσαλονίκη.

Στον πυρήνα των 8 ατόμων του Φωτογραφικού Κέντρου προστέθηκαν άλλοι τόσοι σημαντικοί έλληνες καλλιτέχνες, που δουλεύουν τη συγκεκριμένη τεχνική.

Εν μέσω καραντίνας, απαγορεύσεων και του γενικευμένου φόβου που πλάκωνε τα πάντα, καταφέραμε να μπούμε στο εργαστήριο, σε μικρές ομάδες των λίγων ατόμων, λόγω των μέτρων και να ολοκληρώσουμε τα τυπώματά μας, κάτω από δυσκολότερες συνθήκες αυτή το φορά.

Πέντε από τον αρχικό πυρήνα συνοδέψαμε την έκθεση στο Αϊντχόφεν. Ήταν μία έκθεση, που κέρδισε το ενδιαφέρον των φιλότεχνων.

Ακολουθεί τώρα η παρουσίαση αυτού του πονήματος και στη Θεσσαλονίκη, με την ίδια ελπίζουμε επιτυχία!

Και το ταξίδι συνεχίζετε με νέα τυπώματα και νέες εκθέσεις!

Για την Ομάδα Φωτοχαρακτικής του ΦΚΘ

Θανάσης Ράπτης

 

 

Κάποια στιγμή ερωτήθηκα για ποιον λόγο ανακατεύομαι με τα έξοδα, τις εργατοώρες και την τεχνικότητα της Φωτοχαρακτικής όταν σύγχρονες μορφές ψηφιακής εκτύπωσης μπορούν να επιτύχουν παρόμοια αποτελέσματα ταχύτερα και με μεγαλύτερη ακρίβεια;

Από την μία μεριά, θα μπορούσα να υιοθετήσω μίαν αμυντική στάση απέναντι στην ερώτηση ή να αρχίσω ασυνείδητα να γίνομαι απολογητικός και να έρθω αντιμέτωπος με τα ίδια μου τα φαντάσματα αμφιβολίας. Από την άλλη μεριά, θα μπορούσα να ακουμπήσω στην αλχημική φύση της φωτοχάραξης, στην «μαστοριά» της, στους ιστορικούς της δεσμούς με την φωτογραφία, στην συνθήκη του σκοτεινού θαλάμου, στην εκτύπωση μέσω πιεστηρίου, στις δημιουργικές της αστοχίες, στο πολλαπλό της, στην άχρονη οργανική της φύση, στην υλικοποίηση του φωτογραφικού ίχνους, στην à la poupée δυνατότητα επεξεργασίας των τόνων με το χέρι, στην ποικιλία και τεχνολογία χαρτιών εκτύπωσης, στην σχέση της με τα σύγχρονα ψηφιακά εργαλεία επεξεργασίας της εικόνας, κ.ό.κ. Η λίστα είναι μεγάλη και δείχνει να μεγαλώνει.

Ασχέτως όμως με τι ακριβώς μπορεί να πυροδοτήσει το ενδιαφέρον του εικαστικού ως «αρχιτέκτονα» της εικόνας, η έγνοια μου επικεντρώνεται στο κίνητρο της αρχικής ερώτησης αυτής καθαυτής, η οποία μάλλον εσωκλείει την ρήξη του μεταμοντέρνου Λόγου και Αντικειμένου με τις καλά-θεμελιωμένες-αξίες του μοντερνισμού. Με άλλα λόγια, το πρόβλημα εστιάζεται σε εκείνες ακριβώς τις διανοητικές συμπεριφορές που σήμερα επιθυμούν να βλέπουν το «σώμα» της σύγχρονης τέχνης να τεκμηριώνεται αποκλειστικά και μόνο μέσα στην προβληματική ενός ευρύτερου κοινωνικό-πολιτικού ιστού.

Θα μπορούσε λοιπόν η Φωτοχάραξη να σταθεί αυτόνομα μέσα στο σύγχρονο διακύβευμα της Τέχνης εν ονόματι της μαστοριάς της και της ιστορίας της, ενόσω η υλικοτεχνική της υπόσταση της εξαρτάται σε τέτοιο βαθμό από την τεχνολογία της βιομηχανίας της εκτύπωσης; Η έκθεση Μικρές Οδύσσειες αποτελεί ένα απτό παράδειγμα ενώ ταυτόχρονα επισημαίνει δυναμικά την αξία του ενίοτε να δημιουργούμε συλλογικά γύρω από μια πρέσα βαθυτυπίας, παράγοντας έντυπο λόγο και βγάζοντας χρήσιμα συμπεράσματα που συνυφαίνονται με την ιστορικότητα μιας παραδοσιακής τεχνικής.

Ιωάννης Μπελημπασάκης

Επίκουρος Καθ. ΤΕ&ΕΤ Σχολής Καλών Τεχνών ΑΠΘ