«ΑΠΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΠΗΛΟ»
"FROM LIGHT & CLAY"
Βιογραφικό
Η Χρυσούλα Μαμόγλου γεννήθηκε στη Σίνδο της Θεσσαλονίκης. Αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και πήρε Μaitrise Ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο ΡΑRΙS V και Μεταπτυχιακό από τον Παιδαγωγικό Τομέα της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. Είναι φιλόλογος και διδάσκει τα ελληνικά στο Σχολείο Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Α.Π.Θ.
Ασχολείται συστηματικά με τη φωτογραφία από το 1996, έτος κατά το οποίο παρακολούθησε το τετράμηνο σεμινάριο φωτογραφίας του Πλάτωνα Ριβέλλη.
Συμμετείχε σε τρεις ομαδικές εκθέσεις του ΦΚΘ με θέμα Παράθυρα στην ομαδική έκθεση Στη στροφή του αιώνα (Δεκέμβριος 1999), Τα Δέντρα στο ΡΗΟΤΟ CΗΕΑΡ ΑRΤ του ΦΚΘ τον Σεπτέμβριο 2000 και με τις Κάθετες και Οριζόντιες στο ΡΗΟΤΟ CΗΕΑΡ ΑRΤ του ΦΚΘ τον Δεκέμβριο 2001 . Η ατομική της έκθεση με τίτλο Από Φως και Πηλό παρουσιάστηκε τον Μάρτιο 2000 στο Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης , στην Έδεσσα στον 9ο Εικαστικό Μάιο 2000, διοργάνωση του πολιτιστικού συλλόγου ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, τον Μάιο 2001 στη Λέσχη Πολιτισμού Φλώρινας, διοργάνωση της Φωτογραφικής Ομάδας Φλώρινας ΡΟΕΣ και στην Καβάλα τον Σεπτέμριο 2001 με τη Φωτογραφική Ομάδα Καβάλας ΦΩΤΟΔΙΑΒΗΜΑΤΑ . Με την ίδια ενότητα έργων συμμετείχε το Νοέμβριο του 2000, εκπροσωπώντας μαζ.ί με άλλους τέσσερις Θεσσαλονικείς φωτογράφους το Φ.Κ.Θ., στη 16η Διεθνή Καλλιτεχνική Φωτογραφική Συνάντηση στην Κωνσταντινούπολη Ρhotography Days, Ιstanbull 2000. Είναι μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και μέλος της οργανωτικής επιτροπής του ΦΚΘ, η οποία διοργάνωσε την Α Συνάντηση Βαλκάνιων Φωτογράφων στη Θεσσαλονίκη τον Απρίλιο-Μάιο 2001, με τίτλο ΑSΡΕCΤS ΟF ΒΑLΚΑΝ ΡΗΟΤΟGRΑΡΗΥ.
*(Πρόκειται για μια σειρά φωτογραφίσεων που πραγματοποιήθηκαν από τον Σεπτέμβριο του 1998 ως τον Σεπτέμβριο του 1999 στο Πηλοθεραπευτήριο της Πικρολίμνης Κιλκίς).
Για τη δουλειά της έγραψαν:
Ποιος άραγε δεν ψάχνει να δει, δεν ζητά να γνωρίσει την Αρχή;
Η Χρυσούλα, για να μας βοηθήσει, βρήκε έναν τρόπο να ξεκαθαρίσει την ομίχλη των αιώνων και μας παρουσιάζει αυτήν την Αρχή.
Αμήχανη ίσως αρχικά, αλλά με τόλμη και επιμονή στη συνέχεια, σε άμεση σχέση με τη φύση, ανιχνεύει τα πρώτα βήματα. Χωρίς ταμπού ή φόβο, με σίγουρες, σταθερές κινήσεις προκαλεί τον επανασχεδιασμό τους και ακολουθεί ελεύθερα την εξέλιξη. Καθοδηγούμενη από μια υπέρτατη εσωτερική αναγκαιότητα φωτογραφίζει ασυμβίβαστα ζητώντας να κλείσει στο σφιχτό κάδρο της την ίδια την ουσία των πραγμάτων. Φωτογραφίζοντας την κάθυγρη μήτρα-γη, απ όπου γεννιέται το ον, φωτογραφίζει τη γέννηση, το τίποτε που γίνεται τα πάντα.
Η αμφιβολία και ο δισταγμός είναι τα υλικά της δημιουργίας και η φωτογραφία το μέσο με το οποίο προς το άπαν αυτή ταξιδεύει. Μαζί της και το προιόν της, ο άνθρωπος.
Αυτό το Ον, ο Άνθρωπος, καθώς ξεχωρίζει από τη λάσπη, τη φύση και αποκτά τα δικά του χαρακτηριστικά μεγεθύνεται και καταλαμβάνει το σύνολο της εικόνας, αποκτά σύντροφο και πορεύεται.
Με τη φωτογραφία τίποτε δε χάθηκε, τίποτε δε θα ξεχαστεί στον πολιτισμό της αγοράς και της απομόνωσης. Οι πρώτες -αρχέγονες- στιγμές μας οριοθετούν την πορεία στον χρόνο, μέσα στο φευγαλέα παντοτινό, δηλαδή μέσα σε ό,τι δεν μπορεί να αναπαρα-σταθεί.
Βασίλης Καρκατσέλης, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φ. Κ. Θ.
Φεβρουάριος 2000
Με αγγίζει πάντοτε έντονα μια τέχνη που πηγάζει από την ανάγκη για επικοινωνία στο έδαφος καρποφόρων εμπειριών της ζωής.
Εδώ, στη δουλειά της Μαμόγλου, δημιουργούνται εικόνες με δυο πανίσχυρα αιώνια σύμβολα, το σώμα του ανθρώπου και την ίδια τη γη.
Τα ανθρώπινα σώματα πάλλονται μέσα στη λάσπη. Πρώτη ύλη και προιόν συναντιούνται, ουσίες από τη γη περνούν στα σώματα. Οι άνθρωποι βγαίνουν ενδυναμωμένοι, αλλαγμέ-νοι, βρίσκονται ισορροπίες.
Επιπλέον, η φωτογράφος δεν είναι απλώς παρατηρητής και καλλιτέχνης. Είναι μια γυναίκα που έζησε η ίδια τις εμπειρίες της λάσπης βαθιά και ζωντανά, και που έψαξε μετά για τις εικόνες που δίνουν την ουσία.
Τίνα Παραλή, Γλύπτρια
Φεβρουάριος 2000
Η Μαμόγλου φωτογραφίζει ανθρώπινα πλάσματα να βυθίζονται στον πηλό και από πλάσματα να μετατρέπονται σε προπλάσματα, σε μια εκ νέου προσπάθεια να ξαναδημιουρ-γηθούν, όπως αναδύεται σιγά σιγά το ανάγλυφό τους και εμφανίζονται πάλι οι γραμμές τους μέσα από την λάσπη.
Αυτό όμως που αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ο πηλός, ως αντικείμενο φωτο- γράφισης, όπου με τη συμμετοχή και την επικουρία του φωτός προσχωρεί σε μια παράξενη διαδικασία συνεχών μεταλλαγών και τον βλέπουμε, άλλοτε να σκληραίνει και να μοιάζει σαν σίδερο, άλλοτε να ζωντανεύει σαν μια φρέσκια πινελιά ζωγράφου και άλλοτε να νομίζεις ότι πρόκειται για ξύλο στα χέρια ενός έμπειρου ξυλογλύπτη. Από το μυαλό σου περνούν τα μπρούτζινα γλυπτά του Καλαμάρα με τις λασπωμένες από το μέταλλο μορφές του, στα όρια ενός συμβατού περιγράμματος ή ακόμα οι όγκοι του Χένρυ Μουρ και μερικά θολά πορτρέτα του Μπουζιάνη, όπου ο θεατής προσπαθώντας από την μεριά του να τα ολοκληρώσει, εισπράττει όλη την εσωτερικότητα της δημιουργίας τους.
Βασίλης Παπάς, Ποιητής
Εδεσσα 20 Μαίου 2000
