Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΕ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
Η φωτογραφία στο κλειστό Γυμναστήριο της Πολίχνης.
Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης συνεχίζει τις προσπάθειές του, για να φτάσει η φωτογραφία παντού όπου δεν θα την περίμενε κανείς, με μία έκθεση στις εισόδους ενός κλειστού γυμναστηρίου. Δίχως τυμπανοκρουσίες και μεγαλεπήβολα πλάνα, μία τίμια έκθεση αρθρώνεται σαν νέο και δημιουργικό περιβάλλον στο φουαγιέ του γυμναστηρίου. Οι εκατοντάδες αθλούμενοι, οι συνοδοί τους, οι παράγοντες και οι φίλαθλοι των εκεί αγώνων θα ξαφνιαστούν ευχάριστα από τις εκατό σχεδόν εικόνες που εισέβαλαν στους διαδρόμους τους, δίνοντας χρώμα και νέα πνοή στον χώρο. Δεν πήγαν οι ίδιοι να δούνε μία έκθεση σε κάποια γκαλερί ή σε κάποιον άλλον εκθεσιακό χώρο. Ήλθαν τα έργα σε αυτούς. Σαν εξ αποκαλύψεως.
Όλοι αυτοί που θα βρεθούν στο μαγνητικό πεδίο των έργων, για το διάστημα κατά το οποίο η έκθεση θα βρίσκεται στον χώρο σε κάποιο από τα συχνά εμπρός από τα αναρτημένα έργα πέρασμά τους, θα ρίξουν μία ματιά σε μία στην αρχή και στη συνέχεια και σε άλλες φωτογραφία/ες. Στις ώρες αναμονής τους στο χώρο θα τις προσέξουν περισσότερο. Ο καθένας, μικρός ή μεγάλος, ανάλογα με τα ειδικά του ενδιαφέροντα, θα προσέξει κάτι τις περισσότερο σε κάποια εικόνα, θα θελήσει να μοιραστεί αυτή του την ευχαρίστηση, παρατήρηση ή σχολιασμό με φίλο ή τους γύρω του και έτσι θα εμπλέξει στην περιπέτεια της ανάγνωσης των έργων και άλλους. Η διάδραση με το προσφερόμενο καλλιτεχνικό προϊόν θα έχει αρχίσει. Ο αδιάφορος ή ο στον κόσμο του χαμένος περαστικός αποκτά την απαραίτητη γέφυρα για μετάβαση από το εγώ σε κάτι άλλο.
Είναι μαθηματικώς βέβαιο και αποδεδειγμένο από και με άλλες αντίστοιχες δράσεις. Ο δημόσιος χώρος, (ίσως εδώ θα έπρεπε να κρατήσουμε τον όρο εξω-οικιακός, αφού πρόκειται για το χώρο ενός γυμναστηρίου τον οποίο διαχειρίζεται ένας σύλλογος) είναι από αδιάφορος, στην καλύτερή του περίπτωση, έως άθλια επιθετικός απέναντι στα μάτια μας, απέναντι στην ύπαρξή μας, και για τούτο, έχουμε μάθει να γλιστράμε μέσα του με παρωπίδες, μέχρις ότου κάτι θετικό μας τραβήξει από το μανίκι. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο μια τέτοια παρέμβαση έχει συγκεκριμένη διάρκεια. Δεν θέλει να γίνει συνήθεια, δεν θέλει να χάσει τη φρεσκάδα της, δεν θέλει να παγιωθεί σαν άλλο περιβάλλον που σύντομα και αυτό θα παλιώσει και άρα θα κουράσει. Ας ακολουθήσει άλλη ευχάριστη τέτοια παρέμβαση. Όταν τίποτε δεν είναι δεδομένο, παρά μόνο η αγάπη για την ενεργοποίηση των συμπολιτών μας, τότε ας είναι όλα ανοικτά. Ας ελπίζουμε ότι κάποιος κάθε τόσο θα μας τραβάει από το μανίκι, όπως κάνανε οι υπεύθυνοι του χώρου για το χώρο και για τους ανθρώπου του, όπως κάνανε οι παραγωγοί της έκθεσης με την αποδοχή μιας τέτοιας παρουσίασης της φωτογραφίας που είχαν στις αποθήκες τους, όπως θα κάνει αυτή η έκθεση σε όσους βρεθούνε κοντά της.
Για τους ήδη ή τους κατοπινούς φωτογράφους η θεματική αυτή έκθεση θα έχει πολλά να τους προσφέρει. Η φιλοσοφική αντιμετώπισή του κοινού θέματος της έκθεσης, η ανάλυση της απόδοσης και του ξεχωριστού περιεχομένου, που δίδεται από τον κάθε ξεχωριστό φωτογράφο, και φυσικά, οι διαφορετικοί τρόποι τοποθέτησης, προσέγγισής και συνθετικής ανάπτυξης της κάθε φωτογραφίας, αξίζουν ανάλυσης από όλους όσους φωτογραφίζουν, φωτογράφισαν ή θα φωτογραφίσουν το ίδιο θέμα.
Για τους γονείς, τους συνοδούς ή τους δασκάλους των παιδιών που συχνάζουν στο χώρο, πολλές θα είναι οι αφορμές με παρατηρήσεις ή υποδείξεις επί των έργων, για ειδικές ελαφριές συζητήσεις, πολλά θα είναι τα θέματα στις φωτογραφίες που θα τους δώσουν την αφορμή για ανάπτυξη μίας άλλου είδους επαφής, μιας εκτός θέματος συζήτησης, ενός διαλόγου πέρα από τα συνηθισμένα (σχολείο, μαθήματα, έξοδος, αθλητισμός). Ειδικά για αυτούς που πιστεύουν ότι τα παιδιά τους έχουν ή δείχνουν σχετικές καλλιτεχνικές τάσεις.
Το ίδιο χρήσιμη η έκθεση θα είναι και για τους παράγοντες του χώρου, της πολιτείας, τους φιλάθλους, για τους μεγάλους που θα βρεθούν στο χώρο, φυσικά για άλλο λόγο ή αιτία, και θα βρούνε γύρω τους μία έκθεση όχι ερασιτεχνικής φωτογραφίας, σωστά αρθρωμένη, με τα κείμενά της με τις λεζάντες της, το λοιπό πληροφοριακό υλικό, και προπάντων αυτό, που να μην τους ζητάει κατάνυξη, σεβασμό και την καθολική προσοχή τους. Οι σκέψεις για την βοήθεια της τέχνης στην αναθεώρηση της λειτουργίας και της λειτουργικότητας του δημόσιου χώρου, θα είναι αναπόφευκτες. Γιατί, αν και στην καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε, μετράει μόνο το υπερβολικό αυτοαναπαραγόμενο κέρδος και όχι ο άνθρωπος, πολλά είναι αυτά που μπορούν ακόμη να γίνουν μόνο με αέρα κοπανιστό, μόνο με θέληση.
Και για τα ίδια τα παιδιά, όμως, τα έργα θα είναι μία ευχάριστη αλλαγή, μία ευκαιρία για άσκηση της παρατηρητικότητάς τους, για ενεργοποίηση συνειρμών, για κατανόηση του γύρω τους κόσμου, για μια διαφορετική ανάπτυξη της αντίληψης περί του τι και πως φωτογραφίζουμε, για το πώς, ίσως, θα μπορούσαν εν τέλει να διευρύνουν τη φωτογραφική τους δεινότητα (πέραν των πορτρέτων και των αναμνηστικών φωτογραφιών) απέναντι στους συμμαθητές, τους φίλους, τη δικτυακή τους ομάδα. Γιατί όχι, ίσως μετά από πέντε - δέκα είκοσι χρόνια να μάθουμε πως ένας φωτογράφος ξεκίνησε από ένα ερέθισμα που προσφέρθηκε από μια τέτοια δράση.
Βασίλης Καρκατσέλης
Δ Η Μ Ο Σ Π Α Υ Λ Ο Υ Μ Ε Λ Α
ΦΥΤΙΚΗ ΒΙΟΠΟΙΚΙΛΟΤΗΤΑ
η τ έ χ ν η τ η ς φ ύ σ η ς
Μία έκθεση φωτογραφίας του Βοτανικού Κήπου Σταυρούπολης και
του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης
Δημοτικό Αθλητικό Κέντρο Πολίχνης «Αλέξανδρος Νικολαΐδης»
Προέκταση Αγνώστου Στρατιώτου, Πολίχνη,αμέσως μετά το παλαιό (πλέον) Δημαρχείο.
12-28 Φεβρουαρίου 2011
Εγκαίνια 12 Φεβρουαρίου 2011 ώρα 12 μ.
Οργάνωση: Τμήμα Πρασίνου Δήμου Παύλου Μελά
ΕΣΟΠ «ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ»
Η έκθεση εντάσεται και αποτελεί την αρχή τηςπεριοδείας των αποτελεσμάτων του φωτογραφικού μας διαγωνισμού για τη βιοποικιλότητα, σε έναν απρόσμενο για τη φωτογραφία χώρο, στα πλαίσια μίας κοινής σύνθετης εκδήλωσης. Νομίζουμε θα έχει διαδραστικό ενδιαφέρον. Αμέσως μετά τα εγκαίνια της έκθεσης ξεκινάμε με το πρωτάθλημα βόλεϊ.
Οι αγώνες της ημέρας είναι:
Γυναικών: ΕΣΟΠ Επίκουρος ΕΟΣ Σταυρούπολης, και
Ανδρών: ΕΣΟΠ Επίκουρος ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ.
Για όσους δεν έχουν παραλάβει τον κατάλογο της έκθεσης και το ημερολόγιο του
2011, τα εγκαίνια θα είναι μία καλή ευκαιρία.
Για φωτογραφίες και πληροφορίες σχετικά με την έκθεση:
Νανά Χατζηαθανασιάδου, τηλ 2313 302 961
Για πληροφορίες σχετικά με το υπόλοιπο αγωνιστικό πρόγραμμα και το σχετικό ωράριο λειτουργίας του Αθλητικού Κέντρου:
Χατζηηλιάδης Αλέξανδρος, τηλ 6974 416 668
Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ
Ο Επίκουρος καταγόταν από την Αθήνα, γεννήθηκε όμως στη Σάμο, το 341 π.Χ., όπου είχε εγκατασταθεί ο πατέρας του ως Αθηναίος κληρούχος ύστερα από την επανάκτηση της Σάμου το 359 π.Χ. από τους Αθηναίους. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε από τον πατέρα του, που ασκούσε και το επάγγελμα του γραμματοδιδάσκαλου. Νεαρότατος παρακολούθησε φιλοσοφικά μαθήματα κοντά στον πλατωνικό Πάμφιλο και αργότερα, σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, πήγε στο γειτονικό νησί Τέων και μαθήτευσε κοντά στον Ναυσιφάνη, που δίδασκε την φιλοσοφία του Δημόκριτου.
Το 323 και 322 π.Χ. βρίσκεται στην Αθήνα για την εκπλήρωση της στρατιωτικής του θητείας. Μετά την αποστράτευση, κι ενώ στο μεταξύ οι Αθηναίοι είχαν χάσει σαν κτήση τη Σάμο, καταφεύγει στην ακμαία ιωνική πόλη Κολοφώνα, όπου είχαν μετοικήσει και οι δικοί του, και μένει εκεί δώδεκα ολόκληρα χρόνια, μελετώντας μόνος του, επαιρόμενος αργότερα γι' αυτό ως αυτοδίδακτος. Ο ίδιος αρχίζει να διδάσκει από το 310 π.Χ. στη Μυτιλήνη πρώτα και ύστερα στη Λάμψακο, όπου ίδρυσε σχολές, που διατηρήθηκαν και μετά την αποχώρηση του από εκεί σαν παραρτήματα κατά κάποιον τρόπο, αν στηριχτούμε στις συγκινητικές επιστολές, που αντάλλασσε ο εγκατεστημένος πια στην Αθήνα Επίκουρος με τους πρώην μαθητές του και συνεχιστές του στη Μυτιλήνη και στη Λάμψακο.
Στην Αθήνα επέστρεψε το 306 π.Χ. Αγόρασε ένα κομμάτι γης, τον «Κήπο», όπου εγκατέστησε τη Σχολή του. Η Σχολή ήταν μια κοινότητα φίλων, μαθητών και προχωρημένων, ένα 'κοινόβιο' όπου ζούσαν πολλοί μαζί, άνδρες και γυναίκες, ανάμεσα τους δούλοι και εταίρες, συνεισφέροντας υλικά για την κοινή συντήρηση, μελετώντας και συζητώντας, διδάσκοντας και διδασκόμενοι, τρώγοντας και ψυχαγωγούμενοι σαν μια μεγάλη παρέα. Εξαιτίας αυτής της μορφής της Σχολής εξαπολύθηκαν από τους αντίπαλους οι κατηγορίες για άκρατο ηδονισμό, για όργια και ανέμελη ζωή, διαστρεβλώσεις που ακολουθούν τη Σχολή μέχρι σήμερα, αλλά που εύκολα απορρίπτονται, αν αφήσουμε τα ίδια τα κείμενα να μιλήσουν και λάβουμε υπόψη μας τις αξιόπιστες μαρτυρίες. Γιατί στο κοινόβιο καλλιεργούταν η φυσική, λιτή ζωή, η εγκράτεια, η φιλία, η αλληλεγγύη, η αποχή από τις κενές ηδονές, η επιδίωξη των πνευματικών ηδονών, η αταραξία της ψυχής, το «λάθε βιώσας», η αποχώρηση δηλαδή από την τύρβη της καθημερινής ζωής και από το πλήθος.
Ο Επίκουρος πέθανε το 270 π.Χ., αφού υπέμεινε καρτερικά μια οδυνηρή αρρώστια, γαλήνιος και ευτυχισμένος ανάμεσα σε πιστούς συντρόφους, παραγγέλνοντας τους με τα τελευταία λόγια του να μεριμνήσουν για την φιλοσοφία, για την οποία αυτός, όπως αλλού εξομολογείται, ήταν περήφανος, που την πρόσφερε ως υπηρεσία στην ανθρωπότητα.
Μια τέτοια φιλοσοφία, όπως είναι φυσικό, δεν μπορούσε παρά να συγκεντρώνει πάνω της διαρκώς το ενδιαφέρον από τότε μέχρι και σήμερα. Το ενδιαφέρον, βέβαια, αυτό προερχόταν πάντα τόσο από υποστηριχτές όσο και από αντίπαλους και διαστρεβλωτές. Και καμιά άλλη αρχαία φιλοσοφική σχολή δεν διέτρεξε την πορεία της από τη γέννηση της μέχρι σήμερα, ακολουθούμενη από τόσους πολλούς φίλους και εχθρούς.
«Μέγιστο διαφωτιστή» αποκαλεί τον Επίκουρο ο Μαρξ, και η διδακτορική του διατριβή φέρει τον τίτλο «Διαφορά της Δημοκρίτειας και Επικούρειας φυσικής φιλοσοφίας». Σύγχρονοι ηδονιστές, εφαρμόζοντας προκρούστεια λογική, κατέφυγαν στον ηδονισμό του Επίκουρου, για να στηρίξουν τον πανσεξουαλισμό τους. Αμήχανοι χίπηδες με άδολη πρόθεση τον πλησίασαν στις δεκαετίες του 60 και του 70, για να στήσουν τα κοινόβια τους. Και χιλιάδες άνθρωποι σήμερα ομνύουν στο όνομα του, μα πιο πολύ στο μύθο του. Με πολλά λόγια και λίγη πράξη. Γιατί η φιλοσοφία του Επίκουρου είναι θελκτική στα λόγια και δύσκολη στην εφαρμογή.
Αρχή και μέγιστο αγαθό είναι η φρόνηση. Γι' αυτό η φρόνηση, από την οποία προέρχονται όλες οι άλλες αρετές είναι η πολυτιμότερη ακόμη και από τη φιλοσοφία, επειδή μας διδάσκει ότι δεν είναι δυνατόν να ζούμε ευχάριστα, δίχως να ζούμε συνετά, ηθικά και δίκαια, ούτε να ζούμε συνετά, ηθικά και δίκαια χωρίς να ζούμε ευχάριστα. Γιατί οι αρετές συγγενεύουν εκ φύσεως με την ευχάριστη ζωή και η ευχάριστη ζωή είναι αχώριστη από αυτές.
Ιστορία Συλλόγου ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ
Ο Ε.Σ.Ο.Π. (Εκπολιτιστικός & Σκακιστικός Όμιλος Πολίχνης) ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ, ιδρύθηκε το 1975 από μια μικρή ομάδα νέων, που ήθελαν να κάνουν κάτι για τον τόπο τους.
Στα πρώτα χρόνια της ύπαρξης του δραστηριοποιήθηκε με επιτυχία τόσο στα πολιτιστικά δρώμενα με διαρκείς παρεμβάσεις, όσο και στο σκάκι που έφτασε μέχρι την Α' Εθνική και έδωσε παίκτριες στην Εθνική ομάδα. Το Βόλεϊ του Επίκουρου, ιδρύθηκε το 1985 σε μια προσπάθεια να τονώσει την φθίνουσα πορεία του συλλόγου, γιατί με την πάροδο του χρόνου οι συνθήκες άλλαξαν, "τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι", και χρειάζονταν τόνωση,
Έτσι παλαίμαχοι βολεϊμπολίστες ξεκίνησαν με μεγάλο κέφι την ομάδα, που την ανέβασαν μέχρι και την Α' κατηγορία την περίοδο 88 - 89,
Παράλληλα είχαν αρχίσει να δουλεύουν τα τμήματα υποδομής και παίκτες από τα τμήματα αυτά, στελέχωσαν την ανδρική και γυναικεία ομάδα και τις έκαναν πρωταγωνίστριες στα πρωταθλήματα των τοπικών κατηγοριών.
Το 1990, η ομάδα παμπαίδων αναδεικνύεται πρωταθλήτρια Θεσσαλονίκης, ενώ το 1995 - 1996, η γυναικεία ομάδα ανεβαίνει για δεύτερη φορά στην Α Τοπική κατηγορία. Το 1997 - 1998, η ανδρική ομάδα αναδεικνύεται πρωταθλήτρια Θεσσαλονίκης και ανεβαίνει στην Γ Εθνική όπου τον επόμενο χρόνο μετά από μια πολύ καλή πορεία καταλαμβάνει την β' θέση χάνοντας στο παρά πέντε την άνοδο.
Το 1999 - 2000 η ανδρική ομάδα ανεβαίνει αήττητη στη Εθνική. Το 2001 - 2002 η ανδρική ομάδα ανεβαίνει θριαμβευτικά στην Α2 και η γυναικεία ομάδα αήττητη στην Β Εθνική.
Ακόμη το 1999 η ομάδα παμπαίδων του συλλόγου αναδεικνύεται για δεύτερη φορά πρωταθλήτρια Θεσσαλονίκης, δείχνοντας ότι το μέλλον τους ανήκει. Τα τμήματα υποδομής του Συλλόγου είναι πολυάριθμα, (παρά το προβλήματα αθλητικών εγκαταστάσεων που έχουμε) και δουλεύουν σε όλα τα επίπεδα: Μίνι, παμπαίδες, πανκορασίδες, παίδες, κορασίδες, εφήβους και νεανίδες, δίνοντας διέξοδο και ενασχόληση σε όσα παιδιά το επιθυμούν, ενώ παράλληλα βοηθούν στη στελέχωση των μεγάλων ομάδων του συλλόγου.
Στο Διοικητικό τομέα από την παλιά φρουρά έχουν μείνει ελάχιστοι. Κοντά στους παλιούς έχουν προστεθεί νέα μέλη που με τη δική τους ζωντάνια βοηθούν να διατηρήσει ο σύλλογος το ήθος και το κλίμα της μεγάλης καλής παρέας,
Η συλλογική προσπάθεια που καταβάλλουν οι διοικούντες του συλλόγου, είναι τεράστια και δύσκολη. Σε μια εποχή που οι αξίες φθίνουν, οι πειρασμοί είναι μεγάλοι και οι κίνδυνοι πολλοί και τους βλέπουμε δίπλα μας. Γι αυτό και η προσπάθεια αξίζει και χρειάζεται υποστήριξη τόσο των παλιών φίλων όσο και όλης της Πολίχνης γιατί ότι γίνεται έχει αντίκρισμα σε όλους τους κατοίκους του Δήμου μας.
Τα τμήματα του συλλόγου που λειτουργούν αυτή την στιγμή είναι το βόλεϊ, ανδρικό και γυναικείο με τα αντίστοιχα τμήματα υποδομής, το σκάκι που ξαναζωντανεύει μέσα από τον Σκακιστικό Όμιλο Πολίχνης, το τένις και το μπάντμιντον.
Η διεύθυνση του συλλόγου είναι Δερβενακίων 13, 56533, Πολίχνη.
Τηλέφωνο και φαξ : 2310 64 22 20
email : e-@esopepikouros.gr
Το γήπεδο του συλλόγου
Ο χώρος που χρησιμοποιεί τόσο η ανδρική όσο και η γυναικεία ομάδα του συλλόγου, για αγώνες και προπονήσεις είναι το Δ.Α.Κ. Πολίχνης που βρίσκεται μετά το τέρμα των λεωφορείων απέναντι από το πευκοδάσος.
Έχει χωρητικότητα 1000 θεατών που μπορούν να παρακολουθούν τους αγώνες σε άνετα καθίσματα που τοποθετήθηκαν πρόσφατα.
Στον χώρο του Δ.Α.Κ. υπάρχουν γήπεδα τένις και μπάσκετ για μαζική άθληση καθώς και χώρος περιπάτου.
Τηλέφωνο & Φαξ γηπέδου: 2310 60 87 95
