Για την παρουσίαση του βιβλίου της Καίτης Παπαναούμ
«Σιάτιστα. Περιπλάνηση στο χθές και στο σήμερα».
Η γνωριμία μας
Την Καίτη τη γνωρίζω από καιρό. Διάφορες συγκυρίες μας έφεραν κοντά. Η σημαντικότερη ήταν ότι η Καίτη αγαπούσε τη φωτογραφία, όπως άλλωστε και εγώ.
Ήταν μέλος μίας ομάδας Φωτογραφίας με ιστορία, που εκείνη την εποχή δεν βρισκότανε και στα καλλίτερά της, δεν είχε τις ανοικτές πολλαπλές δράσεις και τα μαθήματα που ζητούσε ένας νέος, με όρεξη και παθιασμένος φωτογράφος. Αναπόφευκτα, οι δρόμοι μας συνέκλιναν κάθε λίγο και λιγάκι. Πότε η αφορμή ήταν κάποιες τεχνικές πληροφορίες, πότε η συμμετοχή σε κάποιο project της δικής μου ομάδας, της Φωτογραφικής Ομάδας Τριανδρίας, αυτή που όσοι ασχολείστε με τη φωτογραφία τη γνωρίζετε σα Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης. Πολλές φορές η αφορμή για να βρεθούμε και να τα πούμε ήταν τα εγκαίνια μιας έκθεσης, κάποιες άλλες η κοινή συμμετοχή μας σε φωτογραφικές εξορμήσεις, τα πολιτικά, κάποιες άλλες, οι γνωστές συζητήσεις που προκύπτουν σε μικρές κλειστές κοινωνίες, όπως είναι η κοινωνία των όσων μένουν σε αυτή τη γωνιά της χερσονήσου του Αίμου, σε αυτή την πόλη / χωριό, που κάποτε ονειρεύτηκε - τι θράσος- να γίνει και πρωτεύουσα της βαλκανικής. Γενικά, σε μικρή πόλη ζούμε, καταλαβαίνετε ότι κάθε λίγο και λιγάκι, θέλαμε δε θέλαμε, ήμασταν μαζί. Άρα γνώριζα πως η Καίτη είναι από τη Σιάτιστα.
Κανά δυο-τρεις φορές μάλιστα, είχαμε αρχίσει να σχεδιάζουμε και επίσκεψη γνωριμίας, ή ομαδική φωτογραφική επίσκεψη στη Σιάτιστα. Είχε καημό να βάλει την πόλη της στο Ελληνικό φωτογραφικό τοπίο, να την κάνει έναν ακόμη φωτογραφικό προορισμό. Δε θα ξεχάσω ακόμη, το πόσο είχε κατσουφιάσει, όταν οργανώσαμε εξόρμηση στην Καστοριά με Ι.Χ. αυτοκίνητα και δεν περάσαμε από την πόλη της. Το θυμάμαι, γιατί από τότε αναρωτιέμαι και ψάχνω τους λόγους για τους οποίους εγώ δε νοιώθω κάποια αντίστοιχη φωτογραφική αγάπη ή υποχρέωση (έστω), φωτογραφικής τεκμηρίωσης, ούτε για το Παλαιό Φάληρο, όπου πέρασα τα είκοσι πρώτα χρόνια της ζωής μου, ούτε για τα χωριά των παππούδων μου, όπου πέρασα φανταστικά και για πάντα χαραγμένα στη μνήμη μου Καλοκαίρια και αξέχαστες πασχαλινές σχολικές διακοπές.
Κατά τη διάρκεια της μακροχρόνιας αυτής φιλικής και φωτογραφικής γνωριμίας, η Καίτη είχε φέρει, με διάφορες αφορμές διαγωνισμών, εκθέσεων κτλ, και κάποια φωτογραφικά θεματικά δοκίμια για τη Σιάτιστα, που πάει να πει, ότι το δούλευε το θέμα, την απασχολούσε.
Από αυτά, όμως, μέχρι την ημέρα που όλο αγωνία μου ανακοίνωσε πως προχωρά στην έκδοση ενός λευκώματος για τη Σιάτιστα, είναι μεγάλος δρόμος, που ευτυχώς τον διένυσε με επιτυχία.
Στην εποχή μας, η μεγάλη πρόοδος της σελιδοποίησης και των εκτυπώσεων, σε συνδυασμό με τη θέληση των φωτογράφων να δουν τη δουλειά τους πάνω σε έναν τόπο τυπωμένη, βοηθούν, ώστε τα ράφια των βιβλιοπωλείων, τα αφιερωμένα σε αυτόν τον τομέα των εκδόσεων, όλο και να επεκτείνονται.
Το λεύκωμα που είναι γεμάτο φωτογραφίες από μέρη μακρινά δεν είναι καινούργιο φρούτο, όπως κάποιοι νομίζουν. Από τα πρώτα κι όλας χρόνια της φωτογραφίας, εκείνης της μακρινής εποχής, όπου οι φωτογραφικές μηχανές και τα φιλμ ήταν τόσο ογκώδη και βαριά, εξοπλισμός που απαιτούσε βαστάζους και ημιονηγούς για να μεταφέρουν τον εξοπλισμό από μέρος σε μέρος, οι εκδότες έστειλαν στα πέρατα της οικουμένης τους καλλίτερους φωτογράφους. Τους ζητούσαν να γυρίσουν με υλικό για λευκώματα, που θα στόλιζε τα σαλόνια όσων θα τα αγοράζανε με ομορφιά, με γνώσεις για μέρη που ποτέ δε θα βλέπανε οι κάτοχοι των λευκωμάτων, με τέχνη και πληροφόρηση για το παρόν της κάθε φωτογράφησης, το παρελθόν του τόπου που θα συμπεριελάμβανε και το τώρα του πνευματικού ταξιδιού του κάθε αναγνώστη. Μπορεί τα πρώτα λευκώματα να ήταν για δώρα των βασιλέων και πλουσίων στην αρχή, γιατί το κόστος εκτύπωσης / μεταφοράς των φωτογραφικών στο χαρτί, ήταν πολύ ακριβό, σήμερα όμως, τέτοια βιβλία μπορεί να μοιράζονται και δωρεάν σαν ένθετα από τις κυριακάτικες εφημερίδες.
Τέτοιες φωτογραφικές αποστολές για φωτογραφικά λευκώματα αποτελούν σήμερα αναπόσπαστο κομμάτι της γνώσης μας για τον κάθε τόπο, την τοπιογραφία του, τα ήθη και πολλά άλλα. Χωρίς τη φωτογραφική καταγραφή του τότε, που σήμερα αυτό το τότε αποτελεί μακρινό παρελθόν, πολλά πράγματα δεν θα μας είχαν φανερωθεί. Το τμήμα του αρχείου του Φρεντ Μπουασονά, που πρόσφατα εντάχθηκε στη συλλογή του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, δείχνει μόνο κάποιες από τις δυνατότητες των υλικών αυτών που φτάνουν στις ημέρες μας.
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θυμούνται και μία άλλη έκθεση αντίστοιχης σημασίας, που είδαμε προ καιρού στην πόλη μας, αλλά θα ήθελα να την αναφέρω ώστε να καταλάβουμε όλοι, το πόσος κόπος, χρήμα και χρόνος χρειάζεται για τέτοιες εκδόσεις.
Αναφέρομαι σε μία έκθεση που η προετοιμασία της είχε ξεκινήσει από πολύ παλιά, το 1996, τότε που υπηρετούσα και εγώ στην επιτροπή του Μουσείου Φωτογραφίας και ίσως για τούτο γνωρίζω τα πράγματα από τα μέσα. Ο αρμόδιος και εξουσιοδοτημένος Μαρούλης πηγαινοερχότανε Γαλλία, παλεύοντας να βρεθούν οι κατάλληλοι όροι και τα απαραίτητα χρήματα για την έκδοσή του αρχείου σε αντίστοιχο κατάλογο. Χρειάστηκαν εννέα ολόκληρα χρόνια και ευτυχώς όχι περισσότερα, γιατί επρόκειτο για μία σημαντική συλλογή φωτογραφιών, για το τμήμα από τα Φωτογραφικά Αρχεία του Αιώνα του Αλμπέρ Χαν, που αφορούσε την Ελλάδα.
Ας γυρίσουμε στη Σιάτιστα, όμως, το βιβλίο που μας μάζεψε εδώ.
1. Η φωτογράφος χρησιμοποιεί την καταγραφική δεινότητα της φωτογραφίας σαν εργαλείο για τη γνωριμία αρχικά με τον τόπο της, και στη συνέχεια για την προβολή του. Δουλεύει με εικόνες αρχείου, εικόνες ρεπορτάζ, καταγραφής και φυσικά με εικόνες καλλιτεχνικές, του είδους που οι φίλοι μας αποκαλούν ωραίες.
2. Δεν ακολουθεί την πεπατημένη, που μεταφράζεται σε, φωτογραφίες μόνο δικές της ή μόνο από αρχεία. Μπλέκει αυτές τις δύο ξεχωριστές ενότητες, λες και για να δείξει πόσο παρελθόν είναι το παρόν μας ή πόσο σύγχρονο είναι το παρελθόν μας.
3. Τη μονοδιάστατη ανάγνωση του τόπου την αποφεύγει και με τα επιμέρους κεφάλαια που επιλέγει για την ανάπτυξη του θέματος. Ιστορικά στοιχεία, η πόλη, αρχιτεκτονική, οι εκκλησίες, τα εκπαιδευτήρια, οι άνθρωποι, οι ασχολίες τους, ήθη και έθιμα, φύση και περιβάλλον.
4. Σε επίπεδο φωτογραφικής συζήτησης το βιβλίο, εκτός από τα παραπάνω, θέτει και το θέμα του πόσα και ποια μέρη από ένα μέρος φωτογραφίζονται, ποια χωράνε σε μια περίληψη και ποια όχι, το βασικό δηλαδή ερώτημα ή πρόβλημα του φωτογράφου, τι αφήνουμε απέξω από το κάδρο μας , τι δεν απασχολεί τη φωτογραφική μας πράξη.
5. Καθώς ανοίγει οικογενειακά άλμπουμ για λογαριασμό μας, με σκοπό να προσφέρει το υλικό τους στους αναγνώστες του λευκώματος, καταφέρνει να θέσει σε εγρήγορση την ανάγκη διαφύλαξης ακόμη και των πιο κοινών αντικειμένων του παρελθόντος μας, τις μικρές οικογενειακές μας φωτογραφίες. Οι ιδιοκτήτες τους, μέσα από τέτοιες δημοσιεύσεις, ίσως, (έστω και με αυτόν τον τρόπο) να συνειδητοποιήσουν το πόσο σημαντικές μπορεί να είναι οι φωτογραφίες, αυτά τα μικρά, παλιά, κάποιες φορές και βρώμικα και μισοκατεστραμένα χαρτάκια, που έχουν στην κατοχή τους, για την ιστορία της περιοχής. Ακόμη και οι πιο αναμνηστικές φωτογραφίες που κατέχουν, ίσως να περιέχουν αξίες και πληροφορίες μοναδικές και άρα πρέπει να φροντίσουν για τη διαφύλαξή τους σε ασφαλή μέρη.
6. Καθώς οι αναμνήσεις και τα αρχεία κάποιων γίνονται ορατή πραγματικότητα για εμάς, διευρύνουν το χρόνο και το πνευματικό πεδίο της φωτογράφησης. Επαυξάνουν τις δυνατότητες κατανόησης του τόπου, άρα και της καταγραφής του. Βοηθούν τη σπουδή του τόπου και των υλικών που προέκυψαν από αυτόν (έμψυχα και άψυχα) και ως εκ τούτου, τις πιθανότητες αναπαράστασης.
7. Και μόνο που η πόλη όπου γεννήθηκε, βρίσκεται σε τόσα βιβλιοπωλεία, το λεύκωμα δείχνει να πέτυχε το σκοπό του.
Βασίλης Καρκατσέλης
Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ για να παρουσιάσουμε ένα βιβλίο και να τιμήσουμε ταυτόχρονα μια προσπάθεια, μια πετυχημένη, μάλιστα προσπάθεια της Καίτης Παπαναούμ.
Είναι όμως όντος πετυχημένη η προσπάθειά της? Για να δούμε.
Όταν ξεκινούσα ως νέος αρχιτέκτονας ήθελα να ξεφορτωθώ όλη την παλιατσαρία. Από τα κεντίδια της γιαγιάς και της μητέρας μου, από τα παλιά έπιπλα του σπιτιού μας ως και τα παλιά κτίσματα της γειτονιάς μου, αντικαθιστώντας τα με άλλα σύγχρονης αισθητικής.
Σιγά, σιγά όμως ωριμάζοντας, άρχισα να ψάχνομαι.
Ερωτήματα όπως,
Πώς βρέθηκα σ αυτό το χώρο
Ποιοί μ έφεραν, πού ζούσαν, πώς ζούσαν ?
Ποιές αξίες όριζαν τη ζωή τους ?
Ζητούσαν απαντήσεις.
Απαντήσεις που ακόμη μαζεύω, γιατί δίνουν όλο και περισσότερο νόημα, με κάνουν δε να νοιώθω και εγώ σημαντικό μέρος μιας συνέχειας. Μιας συνέχειας που έχοντας ρίζες, παρελθόν, παρόν και μέλλον, έχει και αξίες που πρέπει να διατηρηθούν και να προχωρήσουν αρμονικά σε κάτι καλύτερο. Δεν ήμουν πια απλά ένα φτερό στον άνεμο της παγκοσμιοποίησης, είχα που να κρατηθώ και σ αυτό έδωσαν το χέρι τους πολλοί, έβαλε σήμερα και η Καίτη το χεράκι της, το κέφι και την τέχνη της, την αγάπη της για τη γενέτειρα γη και τους ανθρώπους της.
Αχ ! αυτή η αγάπη, πόσο μάς λείπει σήμερα ....
Πόση αδιαφορία, αποξένωση, μοναξιά, απογοήτευση, καχυποψία κι εχθρότητα σ ένα περιβάλλον που ελάχιστοι πια το θεωρούν και δικό τους.
Πού είναι οι γειτονιές τους και οι γείτονες, που σαν μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά τους φρόντιζε και τους προστάτευε ?
Αυτή λοιπόν η αγάπη, που γεμίζει την Καίτη Παπαναούμ για την πόλη που γεννήθηκε κι έζησε τα παιδικά της χρόνια, βρήκε έκφραση με την έκδοση του τόμου που σήμερα παρουσιάζουμε με τίτλο «Σιάτιστα. Περιπλάνηση στο χθες και στο σήμερα».
Για τη Σιάτιστα έχουν βέβαια γραφεί κι άλλα βιβλία, τι σημαίνει λοιπόν ένα ακόμα ?
Σημαίνει πάρα πολλά. Όπως παραδείγματι το ότι η δυτικομακεδονική αυτή πόλη εξακολουθεί να εμπνέει στα αλλαχού τέκνα της μία ασίγαστη νοσταλγία και την ανάγκη που νοιώθουν να την εκφράσουν με λόγο και εικόνες.
Σημαίνει ακόμα πως εξακολουθεί να κρύβει μέσα της θησαυρούς που λες και ψάχνουν τους δικούς της ανθρώπους για να βγουν στην επιφάνεια, να κουνήσουν λίγο τα νερά στις απρόσωπες κι αφιλόξενες πόλεις που ζούμε σήμερα.
Σημαίνει ακόμα πως όταν κάποιοι Σιατιστινοί και κάποιοι φίλοι και η Καίτη Παπαναούμ στρωθούν στη δουλειά, μπορούν να περηφανεύονται πως μέσα από τις σελίδες του βιβλίου τους, αναδύεται η ψυχή της Σιάτιστας και η εικόνα της, απλά, γλαφυρά κατανοητά, κατατοπιστικά, ζεστά. Έχεις την αίσθηση ότι πήγες και κλείνοντας το βιβλίο ότι κάτι πήρες μαζί σου.
-2-
Δεν έφυγες μ άδεια χέρια.
Πίσω λοιπόν στο βιβλίο.
Ο τόμος είναι καλαίσθητος, χωρίζεται σε ενότητες και μετά από μια εξαιρετική, εισαγωγική, σύντομη ιστορικοκοινωνική αναδρομή του καθηγητή κ. Θεοδώρου Τζώνου, αρχίζει να ξεδιπλώνεται η πόλη σε όλες της τις εκφάνσεις, μέσα από το φωτογραφικό υλικό που δημιούργησε ή συνέλλεξε η Καίτη και τα εύστοχα κείμενα που το συνοδεύουν του κ. Τζώνου.
Στοιχεία για την ιστορία της που από τον 15ο αιώνα ανθίζει και μαραίνεται για να ξανανθίσει πάλι μέσα στους κύκλους της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας.
Εικόνες της Σιάτιστας μέσα στις διαδοχικές εποχές του χρόνου, παρμένες με μια τρυφερή ρομαντική διάθεση για τη γενέτειρα πόλη που ήσυχη, γαλήνια αναπαύεται στα χιονισμένα βουνά και τα σύννεφα, για να γιορτάσει αργότερα καταπράσινη την άνοιξη.
Στη συνέχεια έρχεται η σειρά της Αρχιτεκτονικής.
Προφανώς η Καίτη Παπαναούμ δεν φιλοδοξεί να παρουσιάσει όλο τον πλούτο της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής τής πόλης, κάτι που το έκαναν άλλωστε , πριν από χρόνια άλλοι ειδικότεροι.
Με σεμνότητα και διακριτικότητα όμως δίνει χαρακτηριστικά δείγματα της αρχιτεκτονικής σε μεγάλη και μικρή κλίμακα, μπαίνει στον εσωτερικό χώρο αγκαλιάζοντας με το φακό της την ανθρώπινη δημιουργία σε όλες τις εκφάνσεις της, με σεβασμό κι αγάπη για το οικείο και το καθημερινό .
Η φωτογραφική ματιά της δεν στερείται και κριτικής.
Η επιλογή και επιμονή της να συμπεριλάβει και την εγκατάλειψη και κατάρρευση του παραδοσιακού μας πλούτου, αφήνει μια πικρή γεύση και φωνή διαμαρτυρίας γι αυτό που αδιαμαρτύρητα χάνεται χρόνο με το χρόνο, από την αδιαφορία των αρμόδιων αρχών της πολιτείας.
Οι εκκλησίες, τα σχολεία και η βιβλιοθήκη, καμάρι και ταυτότητα των παραδοσιακών οικισμών και πόλεων της χώρας, που άφησαν ανεξίτηλη την παρουσία τους στην ιστορία της, είναι τα επόμενα θέματα της Καίτης.
Αχ! αυτά τα σχολεία και οι παλιοί τους δάσκαλοι και μαθητές που τα στοιχειώνουν. Φάροι λαμπροί που οδήγησαν τις νεότερες γενιές της Ελλάδας στην ανάπτυξη, παντού όπου βρέθηκαν, αφήνοντας μνήμες φιλοπατρίας, αξιοπρέπειας, αλληλεγγύης, ανιδιοτελούς προσφοράς και πολλές φορές θυσίας στα ιδανικά του λαού μας.
Και η ξενάγηση συνεχίζεται στους ανθρώπους.
Όπως σ όλους τους μικρόκοσμους της ελληνικής επαρχίας πρώτοι έρχονται οι αραχτοί στη Γεράνεια. Κατά ομάδες ή και μοναχικοί, σε πεζούλια, πάγκους η τραπεζάκια κάτω από πλατάνια, κληματαριές ή τέντες, σηματοδοτούν και ενσαρκώνουν την κλασσική αγορά. Επικοινωνία, ενημέρωση, ψυχαγωγία, θέση και αντίθεση, λόγος και λογομαχία, πειράγματα και σκότωμα του χρόνου.
O φακός της Καίτης Παπαναούμ είναι αδυσώπητος. Χωρίς να της ξεφύγει η αποξένωση και η μοναξιά των αργόσχολων της πλατείας, συνεχίζει αποτυπώνοντας διαχρονικά στιγμές της κοινωνικής ζωής με μια παρέλαση ανθρώπων που άφησαν ή εξακολουθούν να αφήνουν τα ίχνη τους στη ζωή της Σιάτιστας. Παρέες στα καφενεία, θεατές των καβαλάρηδων της Παναγίας, μαθητές και μαθήτριες με τους καθηγητές τους, γλέντια με τους μουσικούς, κορίτσια σε παραδοσιακούς χορούς, παρελάσεις μαθητών και γυμναστικές επιδείξεις, μαζί και πρόσωπα, ζευγάρια, παρέες, παππούδες, παιδιά, όλοι με το όνομά τους σ ένα προσκλητήριο μνήμης και αγάπης γι αυτό που πέρασε, γι αυτό που κάθε στιγμή περνάει, πάντοτε με φόντο τον αγαπημένο χώρο.
Στην περιήγησή της στο χώρο και στο χρόνο, η Καίτη, δεν ξεχνά την οικονομία της Σιάτιστας και τις ασχολίες των κατοίκων της.
Επιλεκτικά παρουσιάζει με ένα εξαιρετικό φωτογραφικό υλικό την επεξεργασία του μαλλιού, τους ξακουστούς αργαλειούς, τα σκεύη της κτηνοτροφίας και τους κτηνοτρόφους, τον τρύγο και τα κρασιά, για να φθάσει στη γούνα.
Μια παραγωγή που αξιοποίησε στο έπακρο την ικανότητα των μαστόρων της πόλης να συνθέτουν τα μικρά κοψίδια σε πανέμορφες γούνες που έκαναν το γύρο του κόσμου και πλούσιους πολλούς από τους κατοίκους της Σιάτιστας.
Αν είναι αλήθεια πως τα ήθη και έθιμα είναι η ραχοκοκαλιά της κοινωνικής ζωής στην ελληνική ύπαιθρο αλλά και σ άλλες χώρες του κόσμου, είναι κατανοητό γιατί η Καίτη Παπαναούμ αφιερώνει σ αυτά και τις περισσότερες σελίδες του βιβλίου της.
Συγκεντρώνει έτσι ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό από πρόσωπα που διαχρονικά υπηρετούν την παράδοση με την ίδια σοβαρότητα και πίστη ως τις μέρες μας.
Γάμοι και κουμπαριές, χοροί και λιτανείες, πρωτομαγιές και μπουμπουσιάρια, με τους καβαλάρηδες της Παναγίας να πρωτοστατούν, σέρνοντας με καμάρι τον αιώνιο χορό της ψυχής της Σιάτιστας και της ιστορικής της μνήμης.
Μέσα από τις διαδοχικές εξαίρετες φωτογραφίες, μου ήρθε στο νου και μια ξεχασμένη σήμερα λέξη «η λεβεντιά» που ξεχειλίζοντας στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, απλώνεται τέλος με σοφία στην ήρεμη φύση και το περιβάλλον της αγαπημένης πόλης, που με πολύ ικανότητα και αγάπη αποτύπωσε η Καίτη κλείνοντας το βιβλίο της. Μπράβο Καίτη.
Τελειώνοντας τη σύντομη αυτή αναφορά στο βιβλίο, θα ήθελα να προσθέσω και λίγα λόγια για την Καίτη που σίγουρα δεν είναι συνηθισμένος άνθρωπος. Με εντυπωσίαζε πάντοτε με τη ζωντάνια, το κέφι και τη δημιουργικότητά της.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά, γιατί ως γνήσιο τέκνο της δυτικομακεδονικής γης, αλλά και της οικογενειακής της παράδοσης, η Καίτη Παπαναούμ ζει και χαίρεται μια κοινωνικότητα που δυστυχώς σπανίζει στις μέρες μας.
Ως υπάλληλος του ΥΠΕΧΩΔΕ, ως μέλος Πολιτικής Οργάνωσης, ως μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και της Λέσχης Φωτογραφίας και Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, η Καίτη αφήνει τη σφραγίδα της.
Το ενδιαφέρον και η έννοια της για τα κοινά, η φροντίδα για τους φίλους, τα πλούσια ενδιαφέροντά της, η δίψα για ταξίδια και γνωριμία με νέους ανθρώπους ως εμπειρίες, η πάντοτε καλή της διάθεση και ανάγκη που νοιώθει για προσφορά, πιστεύω πως την κατατάσσουν στην ομάδα των Θεσσαλονικέων που κοσμούν και τιμούν αυτή την πόλη.-
Θεσσαλονίκη 21/1/2009
Γιώργος Κύρου
Αρχιτέκτονας, Καθηγητής Α.Π.Θ.
BIOΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Η Καίτη Παπαναούμ γεννήθηκε στη Σιάτιστα. Σε ηλικία 11 χρονών μετοίκησε οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη.
Μετά τις σπουδές της εργάστηκε στο Υ.Πε.Χω.Δ.Ε.
Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα Φωτογραφίας με δάσκαλο τον Βασίλη Καρκατσέλη .
Είναι ενεργό μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης ( Φ.Κ.Θ) και της Λέσχης Φωτογραφίας και Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (ΛΕ.Φ.ΚΙ.Θ)
Ατομικές εκθέσεις φωτογραφίας.
1. «Αναδρομική Έκθεση» Αυγ.1998 στη Σιάτιστα στα πλαίσια των Πολιτιστικών Εκδηλώσεων του Δήμου στο Α΄. Δημ. Σχολείο.
2. «Χρωματικές Μεταμορφώσεις» 1999 - Γκαλερί Φωτογραφικού Κέντρου Θεσ/νίκης.
3. «Χρωματικές Μεταμορφώσεις» 1999 - Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Θέρμης.
4. «Οδοιπορικό στην Καππαδοκία» 2001 - Γκαλερί ΛΕΦΚΙΘ Θεσσαλονίκη.
5. «Ταξίδι στο χρόνο» με προβολή. 2007 στο Kufstein της Αυστρίας.
6.- «Δέλτα Αξιού-Λουδία-Αλιάκμονα - Παραποτάμιες διαδρομές» 2009,
Καφέ-Μπάρ ΙΔΕΕΣ.
Ομαδικές Εκθέσεις :
1987. 1.- «Βενετία-τοπίο» με την ομάδα της ΛΕΦΚΙΘ.- Γκαλερί ΛΕΦΚΙΘ.
1995. 2.- «Ελβετικό τοπίο» με την ομάδα της ΛΕΦΚΙΘ.-Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσ/νίκης
3.- «Μειονότητες Θράκης» με τη Φωτογραφική Ομάδα Τριανδρίας στο
Αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Θεσσαλονίκη.
4.- «Βάλια- Κάλντα. Φύση» με την ομάδα του Φ.Κ.Θ. - Γκαλερί Φ.Κ.Θ.
1998. 5.- «Φωτόδραμα» με την ομάδα του Φ.Κ.Θ. - Γκαλερί Φ.Κ.Θ.
1999. 6.- «Στη στροφή του αιώνα» με την ομάδα του Φ.Κ.Θ. - Γκαλερί Φ.Κ.Θ.
7.- «Στη στροφή του αιώνα» με την ομάδα του Φ.Κ.Θ. - Ιστορικό- Λαογραφικό
Μουσείο Συλλόγου Αρχαιοφίλων Αλεξανδρούπολης.
8.- «Θεατρική φωτογραφία» με την ομάδα του Φ.Κ.Θ.- Cafe-bar Γιουκάλι. Θεσ/κη
2000. 9.- Ομαδική έκθεση με την ομάδα του Φ.Κ.Θ. στο παλιό Δημοτικό Νοσοκομείο
Πατρών.
2001. 10.- «Φωτογραφία χορού» με την ομάδα του Φ.Κ.Θ. - Cafe-bar Γιουκάλι. Θεσ/κη
2002. 11.- «Η άλλη Θεσσαλονίκη» με την ομάδα της ΛΕΦΚΙΘ- Κτίριο Αρχιτεκτονικού Δήμου Θεσσαλονίκης.
2007. 12.- Έκθεση της μιας ημέρας- Happening. Με την ομάδα του Φ.Κ.Θ. στο Παλιό Ταχυδρομείο Θεσσαλονίκης.
2007. 13.-«Νερό ως πηγή έμπνευσης» με την ομάδα του Φ.Κ.Θ- Μουσείο Ύδρευσης Θεσ/νίκη
14.-«Δια-χρονικά περάσματα» με την ομάδα του Φ.Κ.Θ. στο πρώην στρατόπεδο
ΚΟΔΡΑ Θεσ/κης, στα πλαίσια της 19ης Διεθνούς Φωτογραφικής Συγκυρίας.
15.-«Συναμφότερον» με την ομάδα του Φ.Κ.Θ. - Γκαλερί στο Λαύκο Πηλίου.
16.-«Στη γειτονιά του Αίμου-Εικαστικός περίπατος στην παλιά πόλη της Ξάνθης»
με την ομάδα του Φ.Κ.Θ. στο Λαογραφικό Μουσείο Ξάνθης σε συνεργασία με τη
Φιλοπρόοδη Ένωση Ξάνθης.( ΦΕΞ).
2008. 17.-«Ελληνικά βουνά» με το Σύλλογο Ελλήνων Ορειβατών- Κέντρο Ιστορίας Θεσ/κης . Κτίριο Μπίλλη.
18.-«Taste4art» με την ομάδα του Φ.Κ.Θ. στα πλαίσια του Φεστιβάλ Γιορτές της Γής στη Βλάστη.
19.- Τον Αύγουστο 2008 εξέδωσε το φωτογραφικό λεύκωμα για την ιδιαίτερη πατρίδα της, με τίτλο «Σιάτιστα. Περιπλάνηση στο χθες και στο σήμερα».
20.- Συνεργάζεται με το περιοδικό «Παράθυρο στην εκπαίδευση του παιδιού» όσον
αφορά στην ψηφιακή φωτογραφία.
21.- Έλαβε μέρος στο διαγωνισμό «Δέλτα- Αξιού- Λουδία- Αλιάκμονα - ένας άγνωστος Θησαυρός» .Διακρίθηκε με 4 φωτογραφίες. Ομαδική έκθεση στα Λουτρά
Παράδεισος Χαμάμ Μπέη.
Ταξιδεύει πολύ και συνδυάζει το ταξίδι με τη φωτογραφία.
