λαβύρινθος
φωτογραφιες από την σκυρο
Γιάννης Μεζές
κάνοντας τις εξερευνητικές μου διαδρομές στη Σκύρο – στις παραλίες της ο Αχιλλέας γύμναζε τα πόδια του - διαπίστωσα ένα οδικό σύμπλεγμα από στενά σοκάκια και άπειρα σκαλάκια: σαν τριχοειδή αγγεία γύρω από τη μια και μοναδική αρτηρία της χώρας.
κάθε φορά που στο πνεύμα της εξερεύνησης ακολουθούσα και διαφορετικό μονοπάτι κατέληγα από τοπολογική ανάγκη στην κεντρική αρτηρία της χώρας. κάπου – κάπου ένα ξέφωτο, μια στάση, αντικείμενα με σημειολογία για κάτι απροσδιόριστο, μια θέα στα ανοιχτά, χωρίς όμως αυτό να προσεγγίζεται με κάποιο τρόπο.
ένας πραγματικός λαβύρινθος διαφορετικός όμως από τους άλλους: δεν είχε αδιέξοδα. ή μάλλον είχε με την εξής έννοια: με επανέφερε στο αρχικό σημείο. αυτός ήταν ο μινώταυρος αυτού του λαβυρίνθου. δεν με κατασπάραζε. κατάφερνε όμως να με ματαιώνει. ό,τι και να έκανα ερχόμουν πάλι στην αρχή. κάθε διαδρομή μου έδινε άλλες οπτικές δυνατότητες με το ίδιο όμως μοτίβο και την ίδια κατάληξη.
σκεπτόμενος κατ’ αναλογία τις διαδρομές μου στην πόλη προβληματίστηκα με αυτή τη διαπίστωση. οι περισσότερες μέρες του ενιαυτού αρθρώνονται από τις ίδιες διαδρομές, τους ίδιους οδικούς άξονες, για να μεταβώ από τη μια δραστηριότητα στην άλλη. υποσυνείδητα αλλάζω διαδρομή, όχι τίποτε σοβαρό – ένα σοκάκι πιο εκεί ή πιο εδώ, για να απαντήσω κάτι διαφορετικό. μάταια. και ας είναι η πόλη μου ανοικτή, δίχως όρια. η δική μου ζωή, ο δικός μου τρόπος ύπαρξης και η καθημερινότητά μου δεν συνιστά μια επανάληψη μόνο στο πεδίο του χρόνου, αλλά και στο πεδίο του χώρου. οι μετακινήσεις μου κατασκευάζουν ένα κλειστό γεωγραφικό τόπο, στον οποίο δρω επανερχόμενος πάντοτε στην αφετηρία, στο ίδιο σημείο εκκίνησης. χώρος και χρόνος συστρέφονται, συνελίσσονται, σε ένα λαβυρινθόσχημο οριοθετημένο τόπο.
μόνη ελπίδα διαφυγής οι ελευθερόφρονες σκέψεις μου. μόνο οι σκέψεις μπορούν να με πάνε μακριά, στον έξω τόπο. η έκπληξη είναι πως και αυτές είναι προσαρτημένες σε έναν ατέρμονο κοχλία ο οποίος αντλεί συνεχώς από το πηγάδι που έχει γεμίσει με τις χθεσινές σκέψεις.
η ύπαρξή μου διαπιστώνεται πολλαπλώς εγκλωβισμένη σε ένα φρενήρη στροβιλισμό γύρω από τον “εαυτό” άξονα. η αγωνιώδης απορία κρέμεται τώρα στα χείλη της Αριάδνης.
