ΟΙ ΤΟΙΧΟΙ ΓΥΡΙΖΟΥΝ στους ΤΟΙΧΟΥΣ
(Η φωτογραφία στους δρόμους)
PhotoBiennale 2012 / 22η Διεθνής Φωτογραφική Συνάντηση
Την Πέμπτη 7 Ιουνίου, στις 9,00 το βραδάκι σας καλούμε στον πεζόδρομο της Ικτίνου 8, στο Zoe bistrot, τηλ. 2310 237 661,
για καφέ ή ποτό, συζήτηση και μία ακόμη δημόσια θεματική προβολή φωτογραφιών σε δημόσιο χώρο.
Το θέμα της προβολής μας είναι:
Συνθήματα και πάσης φύσεως σχετικές γραφές, σε δημόσιους ή κοινόχρηστους τοίχους και επιφάνειες.
Αυτή είναι μία από τις δεκάδες προσκλήσεις
που απευθύνθηκαν στο κοινό και τους φωτογράφους της πόλης
για κάθε αιφνιδιαστική ή οργανωμένη προβολή
σε κάποια πλατεία, σε πολυσύχναστο δρόμο ή φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης.
Πρόκειται για μία προσπάθεια να γυρίσουν οι φωτογραφίες μας εκεί όπου δημιουργηθήκανε. Οι τοίχοι που φωτογραφηθήκανε ξαναγυρίζουν στους τοίχους της πόλης. Τα ίχνη της πράξης πολλών διαφορετικών μονάδων ή ομάδων της κοινωνίας μας, μέσα από την φωτογραφική πράξη διασώζονται και επιστρέφουν στους τοίχους του παλίμψηστου. Ο φωτογράφος άφησε το studio και φωτογράφησε κάπου εκεί έξω, τη ζωή. Τώρα, σε χρόνο κατοπινό, (ο φωτογράφος και πάλι) αφήνει τους τοίχους των εκθεσιακών χώρων και βγάζει το έργο του στην ίδια ζωή. Η φωτογραφία, το ξεχωριστό αυτό και άκρως ιδιαίτερο μέσον καταγραφής βγαίνει στους δρόμους με τη φόρμα πολλαπλών προβολών και επαναφέρει την ιστορία των τελευταίων τριάντα ετών στο προσκήνιο.
1000 περίπου τοίχοι με συνθήματα, που περιλαμβάνουν όλη την πολιτική ιστορία της Ελλάδας των τελευταίων 30 ετών, περιπλανούνται στους τοίχους της πόλης, σε γειτονιές και συνοικίες της Θεσσαλονίκης, που γιορτάζει φέτος έναν ακόμη σταθμό στην ιστορία της. Η φωτογραφία σαν σκαλιστήρι της μνήμης είναι εδώ. Η φωτογραφία με λόγο και αιτία είναι εδώ. Η καθαρά πολιτική φωτογραφία, στο απόλυτο πνεύμα των ημερών, είναι και πάλι, παρούσα.
Το πρόγραμμα αυτών των προβολών, που πολλές φορές θα συνοδεύονται από δράσεις, μουσικά happening και άλλες εκδηλώσεις, ανακοινώνεται με ξεχωριστά Δελτία Τύπου και αναρτάται στο site του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης www.fkth.gr (Για περισσότερες πληροφορίες επί των προβολών και φωτογραφίες: Καρκατσέλης Βασίλης, τηλ 6942 860 890)
Σε αυτές τις προβολές με τις φωτογραφίες τους συμμετέχουν οι: Ζαχαρίας Αυγερινός, Κάλλη Μπέλλου, Βασίλης Καρκατσέλης, Κωνσταντίνος Κίτσος, Νίκος Κοτζαμπασάκης, Ευθύμης Μουρατίδης, Σταύρος Σταματίου, Ιωάννης Πομάκης και ο Βαλάσης Φέστας.
Παραγωγή: Φωτογραφικό Kέντρο Θεσσαλονίκης
Ένα κείμενο για τη φωτογραφία στο δρόμο.
Θα μπορούσε η τέχνη με μικρές απρόσμενες εκπλήξεις, εδώ και εκεί, να εμφιλοχωρήσει, να ενισχύσει τον πολιτισμό της καθημερινότητας;
Θα μπορούσε η τέχνη της φωτογραφίας να ανακατέψει την τράπουλα της κατάθλιψης και να συμβάλει με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο σε μία σύγχρονη κοινωνικότητα στο δημόσιο χώρο; Η απάντηση είναι, σαφώς, ΝΑΙ.
Σε κάποια κλειστά (αλλά μπόλικα, στις μέρες μας, εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης) καταστήματα, οι αφιλόξενες βιτρίνες των οποίων υποβαθμίζουν ολόκληρες περιοχές της πόλης, αποδιοργανώνοντας την όποια θετική διάθεση των περαστικών και των κατοίκων, θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν έργα τέχνης, με πρόθεση να αλλάξουν τη διάθεση των περαστικών ή των κατοίκων; Θα μπορούσαν να τα διαθέσουν δωρεάν οι ιδιοκτήτες του; Οι προβολές φωτογραφιών έχουν την ίδια δύναμη με την φυσική παρουσία ενός έργου. Το φευγαλέο μιας φωτογραφίας σε προβολή πόσο μπορεί να διαφέρει από τη μονιμότητα μίας φωτογραφίας τυπωμένης;
Θα μπορούσε μία τέτοια τέχνη της ζωής, με μία παρουσία σε πολλαπλούς μη αναμενόμενους χώρους και παράλληλους χρόνους έκθεση /προβολή / δράση να επαναθεμελιώσει τη σύγκλιση τέχνης και ζωής; Θα μπορούσαν τέτοιου είδους πρωτόγνωρες παρεμβάσεις, να γεννήσουν μία νέα ιδεολογία για την σχέση δημιουργού, κοινού και έργου τέχνης, εντός της οποίας θα αναγεννηθεί και η ίδια η φωτογραφία; Θα μπορούσαμε με τέτοιου είδους πολιτικές (από μέρους όλων των πλευρών) να χαράξουμε νέου είδους διαδρομές ή απαιτήσεις από τη ζωντανή και ενδιαφερόμενη για την κοινωνία της ουσιαστική τέχνη; Από διακόσμηση ή έρευνα φόρμας θα περνούσαμε μήπως στο καθαρά πολιτικό, σε αυτό που ονομάζουμε περιεχόμενο του έργου τέχνης;
Η φωτογραφία σε άδειες βιτρίνες (ή με προβολές – άυλη μορφή - σε τοίχους και πλατείες), πλησιάζει ανθρώπους που ίσως και δεν ενδιαφέρονται για την τέχνη, δεν ενδιαφέρονται για τα μουσεία. αλλά τους αρέσει το παιχνίδι του κρυφτού, τους αρέσει να ανακαλύπτουν καινούργια πράγματα στη ρουτίνα των καθημερινών βαριεστημένων διαδρομών τους. Πέραν αυτού; Μπορούν οι περαστικοί ή οι απλοί θεατές του μη εκλαϊκευμένου καλλιτεχνικού έργου να διασώσουν ψήγματα ενός λογικού διαλόγου πέραν του μου αρέσει, δε μου αρέσει; Είναι ένα ρίσκο για όσους οργανώνουν και τολμούν κάτι τέτοιο.
Γιατί να ενδιαφέρεσαι για ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για εσένα και το έργο σου; Γιατί να επιμένεις σε ένα διάλογο γύρω από αυτό με το ζόρι; Μήπως πρόκειται για έναν μονομερή αγώνα ίσων δικαιωμάτων για ανθρώπους που δεν καίγονται για αυτά; Αυτή η αντίφαση, αντανάκλαση των αντιθέσεων από την κανονική ζωή, μήπως βάζει σε δοκιμασία τις όποιες διακρίσεις υφίστανται, το θέλουμε, δεν το θέλουμε, ανάμεσα στην ζωή και την τέχνη;
Θα μπορούσε ένα τέτοιο γιγαντιαίο κύμα, που θα γεμίσει την πόλη με τέχνη, να μαγνητίσει το ειδικό κοινό, να ενεργοποιήσει τους συνοδοιπόρους, να προσελκύσει συνομιλητές από έναν τουρισμό (εσωτερικό ή εξωτερικό) υψηλού επιπέδου, για τον οποίο η πόλη και η δημοτική αρχή πασχίζουν ή τουλάχιστον στα λόγια διακηρύσσουν ότι επιθυμούν;
Μπορεί μία σύνθετη δράση ενεργών δημιουργών εικόνων, να αλλάξει την εικόνα της πόλης και τον ψυχισμό των κατοίκων της;
Θα μπορούσε η προβολή εικόνων στους τοίχους, η φωτογραφία σε ανοίκειους χώρους, οι συνέργειες των τεχνών, η τέχνη στις βιτρίνες, έστω στο ιστορικό ή εμπορικό κέντρο της κάθε πόλης, να τραβήξουν από τη θαλπωρή του καναπέ τους μισοαποχαυνωμένους χάχες πολίτες και από το ερμητικά κλειστό εργαστήριο, τους αυτοβαυκαλιζόμενους δήθεν ξύπνιους καλλιτέχνες; Θα δώσει την ευκαιρία στους καλλιτέχνες, που αποφασίζουν να συστρατευτούν σε τέτοιων μορφών δράσεις, ασκώντας την τέχνη τους δημόσια, με ελάχιστα χρήματα, να γεμίσουν μικρές εκπλήξεις, χαμόγελα και τροχιές διαλόγου ή διαφυγής την πόλη;
Μπορεί ένα εικαστικό περιβάλλον, σε μία τόσο κατάλληλη για παρόμοια ανοίγματα εποχή, μέσω μίας τέτοιας μορφής κοινωνία, να προσδώσει νόημα στο ερχόμενο, στο επόμενο, το δημιουργικά καινούργιο; Να ανανοηματοδοτήσει την τέχνη και το περιεχόμενό της;
Θα αντέξει ένα αντί περιεχόμενο η κοινωνία, οι έμποροι, οι δημιουργοί; Στη συγκεκριμένη αγκαλιά του σκυμμένου δήμαρχου, συνδικαλιστή, μαγαζάτορα ή ιδιοκτήτη, αυτήν την ιστορική στιγμή, ποιες δυνάμεις πρέπει να υπηρετεί αυτό το νέο περιεχόμενο;
Μπορεί να προωθηθεί ή να ευνοηθεί ο άλλος, ο εκτός πολιτισμός; Υπάρχει άλλος χρόνος για να χαθεί σε άσκοπους καφέδες και ατελέσφορες συζητήσεις, σε προώθηση μηνυμάτων μέσω διαδικτύου και επαναλήψεις αγανακτισμένων ανέκδοτων;
Όλοι ξέρουμε πως υπάρχει ανάγκη, σήμερα περισσότερο από ποτέ, να διατηρηθεί μία εν δυνάμει δημιουργική δυναμική με το άφαντο, μία παραγωγή χαρακτήρα για να ξεπεραστεί το τείχος της πτώσης με σχήματα, χρώματα, ιδέες, έργα και πράξεις σύνθετων καλλιτεχνικών απολήξεων, μία παραγωγή στόχων, για να βάλουμε στην άκρη όλα αυτά που αποθαρρύνουν το πέταγμα της φαντασίας και της ψυχής. Η πρότασή μας, παρά τα πολλά ερωτηματικά της, πιστεύω ότι δίνει μία διέξοδο, αυτήν του Μαζί.
Βασίλης Καρκατσέλης
Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης
και υπεύθυνος του προγράμματος αυτών των προβολών.
ΥΓ
Η διαφοροποίηση του τρόπου επικοινωνίας κοινού και δημιουργού, μέσω του έργου τέχνης, διαφοροποιεί και την μέθοδο παραγωγής. Όταν αλλάζεις το κοινό σου, δεν αλλάζουν και οι αγωνίες σου; Όταν ανατρέπεις τον κόσμο σου, δεν αλλάζεις και τον τρόπο έκφρασής σου, δεν αλλάζεις την τέχνη σου; Εκτός και αν πρώτα άλλαξε η τέχνη σου και μετά οδηγήθηκες σε νέες μορφές επικοινωνίας.
Αυτή η νέα τέχνη σου, με ποιους θα συμμαχήσει; Σε ποιους θα ασκεί πλέον κριτική; Για ποιες αξίες θα διερωτάται; Θα συμμετέχει στη γέννηση της ανατροπής του σάπιου, στη διαμόρφωση του καινούργιου; Ποια μπορεί να είναι η κινητήριος δύναμις αυτού του καινούργιου και πως θα υποστηριχθεί; Ποιες οι νέες θεωρητικές και ιδεολογικές αξίες στην επεξεργασία των οποίων θα συμβάλει ο νέος καλλιτέχνης;
Η έξοδος της δημιουργίας στους δημόσιους ή κοινόχρηστους χώρους είναι προσθήκη νέων δυνατοτήτων στον τρόπο με τον οποίο ο δημιουργός ενδεχομένως καταφέρει να μιλήσει με το εν δυνάμει κοινό του. Αυτό μπορεί να είναι επιλογή, μπορεί και να το επιβάλει η κρίση. Κατ αρχάς αλλάζει ο τρόπος. Από την αλλαγή του χώρου στον οποίο παρουσιάζουμε τα έργα μας, αν έχουμε τα κότσια, φτάνουμε και στην αλλαγή του χώρου της ιδεολογικής πάλης. Ή μήπως και αντίστροφα;
Αν θέλουμε να αλλάξουμε τον χώρο της ιδεολογικής πάλης, μήπως πρέπει να φροντίσουμε να αλλάξει ο τρόπος παρουσίασης των έργων μας, δηλαδή να απελευθερωθούμε από τον ιστό των αιθουσών της Αγοράς;
Μικρό μανιφέστο από την Ομάδα Tableaux sans Frontier
Ανοίγουμε τους τοίχους των γκαλερί και αφήνουμε η φωτογραφία να χυθεί στο δρόμο.
Η φωτογραφία του δρόμου στο δρόμο.
Αν ο Δρόμος είχε τη δική του ιστορία, ιστορία που κάποιος έγραψε στον τοίχο με μπογιά, εμείς την φέρνουμε στο προσκήνιο, με πρόθεση να γραφτεί η ιστορία και μέσα από τις αθέατες πλευρές της. Η ιστορία μιας χώρας, μέσα από το φευγαλέο της γραφής στον τοίχο, ξαναγίνεται περιστατικό μέσω της προβολής μιας φωτογραφίας. Μία προβολή με φωτογραφίες τοίχων που έχουν φωνή θα μπορέσει να διαπραγματευτεί κάποια από τα προβλήματα της φωτογραφίας σήμερα;
Με συνεχείς δράσεις επανατοποθετούμε τα έργα εκεί όπου τα δημιουργήσαμε.
Εάν ο δολοφόνος έχει το δικαίωμα να γυρίζει στον τόπο του εγκλήματος, γιατί να μην έχει και ο φωτογράφος το δικαίωμα να επιστρέφει το έργο του στο δημόσιο χώρο;
Μέσα από αυτές τις δράσεις, αναρωτιόμαστε: Θα μπορούσε η φωτογραφία να ενταχθεί σε αυτό που ονομάζουμε street ή urban art; Εκτός από τις επικολλήσεις πόσο συχνές πρέπει να είναι οι προβολές σε έναν τόπο, σε μία πλατεία, σε μία γειτονιά;
Μας ενδιαφέρει η διερεύνηση της σχέσης άυλης και υλικής φωτογραφίας. Μήπως χρειάζεται (για να υποταχτούμε στην κοινή αντίληψη για το πώς παρουσιάζεται μία φωτογραφία), εκεί που προβάλουμε να κολλάμε και τυπωμένες φωτό σε οποιαδήποτε διάσταση, σε οποιαδήποτε μορφή ή υλικό, σε οποιοδήποτε μέρος (πχ πλακάκια, τζαμαρίες, κολώνες);
Σε κάποιες από τις δημόσιες προβολές μας παίζεται μουσική του δρόμου. Σε άλλες διαβάζουμε κείμενα περί τέχνης ή φωτογραφίας. Όταν ο χώρος το επιτρέπει ο σύγχρονος χορός μέσα στην προβολή είναι κάτι καινούργιο. Σε άλλες απλώς πίνουμε τον καφέ μας. Σε κάποιες δοκιμάζουμε και το δυσδιάστατο της προβαλλόμενης εικόνας, καθώς η προβολή γίνεται ανάγλυφη σε λευκό γλυπτό από κουτιά συσκευασίας.
Δοκιμάζουμε και τη δύναμη του έργου μας, όταν αυτό υπάρχει έξω από πλαίσια, όταν υφίσταται δίχως τυμπανοκρουσίες και τελάληδες. Όταν η προβολή γίνεται δίχως φανφάρες, όπως ακριβώς προσπέρασαν πολλοί το σύνθημα στον τοίχο χωρίς να το διαβάσουν, έτσι και την προβολή μας προσέχουν λίγοι, σταματούν λιγότεροι και ξοδεύουνε χρόνο για να τη διαβάσουν ελάχιστοι. Οπωσδήποτε, πάντως, πολλοί περισσότεροι από όσους θα δούνε τα έργα σε μία γκαλερί.
Ομάδα Tableaux sans Frontier
Οι δράσεις αυτές ξεκίνησαν και πραγματοποιούνται γύρω και σαν αποτέλεσμα της ομαδικής με το ίδιο περίπου περιεχόμενο έκθεσης φωτογραφίας με τίτλο: ‘ Break The Wall’, σε επιμέλεια της μουσειολόγου Γεωργίας Κουρκουνάκη, (δες σχετικό link στην ίδια ενότητα δράσεων του ΦΚΘ), στην Αίθουσα Τέχνης Vlassis Art Gallery, από τις 22 Μαΐου μέχρι τις 09 Ιουνίου 2012, στο πλαίσιο της PhotoΒiennale / 22η Διεθνή Φωτογραφική Συνάντηση που διοργανώνει το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης. Θα συνεχιστούν για όλο το 2012.
Περισσότερες Πληροφορίες για τον θεσμό:
PhotoBiennale 2012 / 22η Διεθνής Φωτογραφική Συνάντηση, www.photobiennale.gr
1ο μέρος: Μάιος-Ιούλιος 2012, 2ο μέρος: Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 2012
Φωτογραφίες σε όλη τη Θεσσαλονίκη
Και ενώ αναμένεται η ανακοίνωση της έναρξης του κεντρικού προγράμματος της φετινής Φωτομπιενάλε και έχει γίνει γνωστό μόνο το θέμα της, που είναι ο «Λόγος», οι εκθέσεις του παράλληλου προγράμματος άρχισαν να εγκαινιάζονται η μία μετά την άλλη.
Έτσι μετά το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, όπου παρουσιάζεται από την προηγούμενη εβδομάδα η έκθεση με τίτλο «Πέρα από τα όρια του βλέμματος», τη σκυτάλη παίρνει η Tettix Art Gallery. H γκαλερί συμμετέχει στη PhotoBiennale/22η Διεθνή Φωτογραφική Συνάντηση με την ομαδική έκθεση «LOGOS: With or Without». Ο επιμελητής της έκθεσης, φωτογράφος Θανάσης Ράπτης, παρουσιάζει τη δουλειά επτά φωτογράφων -ανδρών και γυναικών- από την Ελλάδα, τη Δανία, τη Σλοβακία και τη Σουηδία. Χαρακτηριστικό τους, το ότι δεν περιορίζονται στη χρήση της φωτογραφικής μηχανής και μόνο, για να απεικονίσουν την πολυσήμαντη έννοια «Λόγος». Ορισμένοι χρησιμοποιούν το βίντεο ή μέσα της σύγχρονης τεχνολογίας, άλλοι καταφεύγουν στη διάσπαση της εικόνας της πραγματικότητας, για να αναφερθούν στην απώλεια του Λόγου, ή στη μνήμη και τις πολλαπλές αφηγήσεις της.
Η έκθεση στην Tettix Art Gallery (Διαλέττη 3/Τσιμισκή), στην οποία συμμετέχουν οι Inger Lise Rasmussen, Olja Triaska Stefanovic, Anders Weberg, Magda Tothova, Σταυρούλα Ντόκου, Αργύρης Λιαπόπουλος και Ισμήνη Γούλα, θα εγκαινιαστεί σήμερα, στις 8 το βράδυ, και θα ολοκληρωθεί στις 7 Ιουνίου.
ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ ΩΣ… ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΙ
«Break the Wall» είναι ο τίτλος της έκθεσης με την οποία η αίθουσα Τέχνης Vlassis Art Gallery συμμετέχει στο παράλληλο πρόγραμμα της PhotoBiennale 2012. Ομαδική και αυτή (Ζαχαρίας Αυγερινός-Σταύρος Δαγτζίδης, Νάνσυ Εξάρχου, Αιμιλία Καραποστόλη, Βασίλης Καρκατσέλης, Κωνσταντίνος Κίτσος, Ευθύμης Μουρατίδης, Σταύρος Σταματίου, Βαλάσης Φέστας, Γιάννης Χολογγούνης και Roufixte designers productions) σε επιμέλεια της μουσειολόγου Γεωργίας Κουρκουνάκη με κεντρικό θέμα μηνύματα κάθε είδους που εντόπισαν «ως αρχαιολόγοι» οι φωτογράφοι στους τοίχους των πόλεων, αυτούς τους «φορείς της συλλογικής μνήμης», όπως τους χαρακτηρίζει σε σημείωμά της η επιμελήτρια της έκθεσης, η οποία επισημαίνει: «Το βίντεο, το σλάιντς, οι φωτογραφίες, η ηχητική εγκατάσταση και η τέχνη του δρόμου υποβάλλουν το θεατή να αναλογιστεί την κοινωνική και πολιτική σημασία των τοίχων, τη μνημειακότητα που αυτοί κρύβουν και ίσως τελικά στο έργο να αναγνωρίσει τον εαυτό του». Η έκθεση «Break the Wall» θα εγκαινιαστεί την Τρίτη, στις 8 το βράδυ. Η αίθουσα Τέχνης Vlassis βρίσκεται στην οδό Βεροίας 6, στα Άνω Λαδάδικα, και κατά τα εγκαίνια της έκθεσης θα γίνει δημόσια προβολή φωτογραφιών. Όμως και στη συνέχεια, όπως προγραμματίζουν οι διοργανωτές της έκθεσης, αυτές οι φωτογραφίες συν εκατοντάδες άλλες θα «επιστρέψουν» στους τοίχους. Κοινό θέμα όλων τα σχόλια, κοινωνικά και πολιτικά, που εντόπισαν και κατέγραψαν τις τελευταίες δεκαετίες φωτογράφοι της πόλης. Ένα υλικό που δημιουργεί ακόμη ένα «αρχείο» της Ιστορίας της Θεσσαλονίκης άξιο να μελετηθεί και όχι μόνο ως φωτογραφικό γεγονός. Αυτές οι δημόσιες προβολές θα συνοδεύονται και με άλλες εικαστικές και μουσικές δράσεις και το πού και πότε οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να το αναζητήσουν στον ιστότοπο του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης www.fkth.gr.
Επιμέλεια Κώστας Μαρίνος
marinos@makthes.gr
Break in the wall
Σε μία απρόσωπη πόλη, κάποιοι διαρκώς αγωνίζονται να αφήσουν το σημάδι τους σε αυτή. Αόρατα χέρια, μέρα και νύχτα γράφουν συνθήματα σε τοίχους, σχεδιάζουν γκράφιτι και κολλούν αφίσες. Οι τοίχοι γίνονται οι μάρτυρες της ζωής της πόλης και καταγράφονται πάνω σε αυτούς οι ανησυχίες, οι σκέψεις και τα συναισθήματα των κατοίκων της. Στο αστικό τοπίο οι τοίχοι μεταμορφώνονται σε ένα χώρο δημόσιας σφαίρας που σπάει τον απομονωτισμό του καθενός μας, σπάει τον τοίχο που έχει χτίσει η σιωπή μας.
Οι τοίχοι της πόλης γίνονται μάρτυρες του κοινωνικού γίγνεσθαι και καθρεφτίζουν τις ενδότερες μας ανησυχίες, που πολλές φορές δεν τολμούμε να τις εκφέρουμε δυνατά. Αλλά ακόμα και όταν τις εκφέρουμε, ο ήχος χάνεται, αλλά τα συνθήματα στους τοίχους γίνονται αιώνια. Οι τοίχοι θα τα φέρουν για πάντα.
Μοιάζει σαν οι τοίχοι να έχουν τη δική τους εσωτερική ζωή, να κρύβουν τα δικά τους μυστικά. Πολιτικά συνθήματα, εφηβικοί προβληματισμοί, προσωπικές ανησυχίες, νέες μόδες όλα είναι εκεί να σου μιλήσουν και ξέρουν να μιλάνε σε όσους θέλουν να ακούσουν. Συμφωνήσεις ή διαφωνήσεις με το μήνυμα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αρκεί που το αναλογίστηκες, μόνο τότε εκπληρώνει το σκοπό του και ο διάλογος έχει ξεκινήσει.
Οι καλλιτέχνες της έκθεσης σαν άλλοι αρχαιολόγοι έχουν ανασύρει από τους τοίχους τα επεισόδια που βρίσκονται πάνω σε αυτούς. Προσεχτικά τα έχουν ανασύρει με το φακό τους και στην έκθεση περιγράφουν τον παλμό της πόλης, όπως οι ίδιοι τον αφουγκράστηκαν.
Βασίλη,
σου στέλνω κάτι που βρήκα στο διαδίκτυο και πιστεύω ότι καλό είναι να το καταχωρήσεις στα συνοδευτικά για τις προβολές. Αν μάλιστα αυτές οι προβολές συνεχιστούν και έκτος έκθεσης, σημείωσε και το όνομα του Αθηναίου φωτογράφου, για να τον καλέσουμε, αν ενδιαφέρεται, να συμμετέχει με εικόνες του.
Κάλλη
ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ
«Από τότε που εγκαταστάθηκα στην περιοχή των Εξαρχείων, μου τράβηξαν την προσοχή οι γραφιτάδες. Αυτό που περισσότερο με γοήτευσε δεν ήταν τόσο η φόρμα και οι μορφές των γκράφιτι, όσο το περιεχόμενο, τα λογοπαίγνια, η ελευθερία - ασυδοσία - του λόγου, η ελευθερία στη σκέψη» αναφέρει ο δημιουργός, ο οποίος με την εμμονή φυσιοδίφη και την ψύχραιμη ματιά ενός παρατηρητή κατέγραψε μια ιστορία που εξελίσσεται καθημερινά στην καρδιά της πόλης.
Εγκαινιάζοντας τις εκδόσεις «Ρακοσυλλέκτης», ο κ. Σπυρόπουλος θέλησε με όπλο την κάμερά του να συλλέξει τις μνήμες μιας κοινωνίας που ξεχνάει τόσο εύκολα, όσο εύκολα μπορεί κανείς να μουντζουρώσει ή να σβήσει τα συνθήματα και τα γκράφιτι στον δρόμο. «Δεν είμαι αναρχικός. Δεν εμπιστεύομαι το χάος, ωστόσο πιστεύω στη φράση "Η δράση αντικαθιστά τα δάκρυα". Ή όπως γράφει κάποιος ανώνυμος στους δρόμους, και γίνεται εξώφυλλο στο βιβλίο, "just ντου ιτ" επισημαίνει.
Οι τοίχοι γράφουν τη δική τους ιστορία
Άλλοτε είναι μια μόνο λέξη ή μια εικόνα φτιαγμένη «στο πόδι» κι άλλοτε μια φράση διαμαρτυρίας, πόνου, έρωτα, ένα ευφυολόγημα ή ένα πραγματικό έργο τέχνης στον τοίχο μιας πολυκατοικίας. Ακόμα κι ως μια περαστική εικόνα να τα δει κανείς τα γκράφιτι προσδίδουν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στο αστικό τοπίο μιας γειτονίας, που από μόνη της είναι ξεχωριστή. Σύμφωνα με τον φωτογράφο, εκφράζουν ίσως περισσότερο από κάθε τι την παραστατική και αντισυμβατική ατμόσφαιρα των Εξαρχείων.
«Η δράση αντικαθιστά τα δάκρυα». «Πράξε συμβολικά. Τρέξε πραγματικά». «Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοι;» μοιάζει σαν ο ίδιος ο τοίχος να ρωτά τους περαστικούς, να τους θέτει έναν προβληματισμό που σε μια ώρα ή σε έναν μήνα μπορεί να πάψει να βρίσκεται εκεί. Η εφήμερη φύση εξάλλου, είναι αυτή που δίνει και ιδιαίτερο νόημα στην τέχνη αυτή που γεννιέται, ζει, μεταλλάσσεται κι ενίοτε πεθαίνει στον δημόσιο χώρο.
Άλλα μηνύματα πάλι μπορεί να περιορίζονται απλώς και μόνο σε μια λέξη που επαναλαμβάνεται επίμονα από τοίχο σε τοίχο, όπως «βασανίζομαι» ή μια υπογραφή που μοιάζει ακόμα και με ακαλαίσθητη μουντζούρα, θέλοντας να δηλώσει «παρών» ή ζητά απελπισμένα βοήθεια.
«Χιλιάδες λέξεις και ζωγραφιές ανάμεσα στο όνειρο και τη ματαίωση σε μια γειτονιά που χτυπιέται για δεκαετίες από την καταστολή και τη θεαματική αναπαραγωγή μιας ψεύτικης εικόνας, έναν τόπο όπου τα ρήγματα στην κανονικότητα δημιουργούν τη δική τους τριγμώδη κανονικότητα»
(Από άγνωστη πηγή)