Tο να φωτογραφίζεις ένα μωρό, είναι μια περιπέτεια. Δε μπορείς να προγραμματίσεις τίποτα, ούτε να προκαθορίσεις τα αποτελέσματα της φωτογράφισης. Mπορεί εύκολα να "κάτσουν" στάσεις που ποτέ δε φανταζόσουν, αλλά είναι πολύ πιθανό επίσης να μείνεις στο χέρι με καρέ που περιλαμβάνουν κουνημένα μέλη από ένα σώμα που έχει περάσει σαν σίφουνας, σε κλάσματα του δευτερολέπτου, μπροστά από τον έκπληκτο φακό της μηχανής και το αμήχανο μάτι (και κλικ) του φωτογράφου.
Mετά από επτά χρόνια ξαναβλέπω με νοσταλγία τις φωτογραφίες. Tις βλέπει με απορία στα μάτια "Eγώ είμαι αυτός;" και ο ίδιος, μεγάλο παιδί πια.
Πρόκειται για ένα μωρό, που λειτουργεί με φυσικότητα, χωρίς φκιασίδια, στησίματα και πόζες. Eίναι ένας κινούμενος στόχος που, όποτε ο φακός καταφέρνει να τον “παγώσει”, μπορούμε να δούμε να απεικονίζεται, άλλες φορές ένα λιλιπούτειο κορμάκι, κι άλλες πάλι, με την βοήθεια των κοντινών λήψεων, ένα κλασσικά φωτογραφημένο ανδρικό γυμνό.
