Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης συνεχίζει το πείραμα του να βρει η δημιουργική και καλλιτεχνική φωτογραφία τη θέση που της αξίζει στους τοίχους των σπιτιών των συμπολιτών μας.
Η μέθοδος που προτείνουμε είναι η ετήσια έκθεσή μας με την επωνυμία «CHEAP PHOTO -ΦΤΗΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ», μία έκθεση όπου όλα τα έργα έχουν την ίδια ακριβώς συμβολική πολύ χαμηλή τιμή, κάποιες φορές χαμηλώτερη και από το κόστος της κορνίζας, «έτσι για το πείραμα, για να διαπιστωθεί η αντοχή του θεατή στην φωτογραφική τέχνη».
Η έκθεση εγκαινιάζεται την Παρασκευή 08/12/2006, στις 9.00 μμ
στη γκαλερί TETTIX, Τσιμισκή και Διαλέττη 3, τηλ.2310243304
(Ώρες λειτουργίας Δε-Πα 6-10μμ και Σα 12-2 και 6-10μμ).
Διάρκεια έως 16-1-2007
Την ημέρα της λήξης, παραδοσιακά, θα κόψουμε και την πίτα του ΦΚΘ.
"Art is not business!..."
«…Η τέχνη είναι σαν το γλυκό ψωμί. Η τέχνη είναι σαν τα καταπράσινα δένδρα. Δεν ανήκει στις τράπεζες, δεν ανήκει σε επιτήδειους επενδυτές, δε μπορεί να είναι μόνο προνόμιο των μουσείων και των πλουσίων.
Η τέχνη είναι τροφή. Δε μπορείς να τη φας αλλά σε τρέφει…»
Στην έκθεση ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ:
Ισμήνη Γούλα, Βασίλης Καρκατσέλης, Γιάννης Τσιρόγλου, Ελπίδα Κάτσικα, Αθηνά Καλτσίκα, Ζαχαρίας Αυγερινός, Γιάννης Παπαδόπουλος, Πέτρος Κοτζαμπάσης, Δημήτρης Προκοπίου, Θανάσης Ράπτης, Σταύρος Δαγτζίδης, Χριστίνα Παπαφράγκου, Γιάννης Μήλτσιος, Γεωργία Κουρκουνάκη, Χριστίνα Τύμπα, Ευθύμης Μουρατίδης, Ivana Ivanova, Δέσποινα Αποστολίδου, Φάνης, Κυριάκος Κωνσταντινίδης, Άννα Ζαφρανά.
ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΤΟ CHEAP ART;
Το κίνημα Cheap Art ξεκίνησε το 1982 στην Αμερική από το Bread and Puppet Theater, σαν απάντηση στην όλο και μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της τέχνης . Κάτω από αυτές τις συνθήκες η τέχνη (ξανα)αποκτούσε πολιτικό χαρακτήρα…
Οι δημιουργοί του μανιφέστου Why Cheap Art τονίζουν: «…Η Cheap Art ελπίζει να ξαναφέρει στην επιφάνια την εκτίμηση της καλλιτεχνικής δημιουργίας κάνοντάς την προσιτή σ’ ένα πλατύτερο κοινό και να εμπνεύσει τον καθένα να ανακαλύψει τη χαρά του να κάνεις τέχνη, χωρίς αυτή να υπόκειται στην ακαδημαϊκή έγκριση ούτε να πρέπει υποχρεωτικά να γίνει αποδεκτή από τους επιμελητές εκθέσεων…»
Η ανάγκη βέβαια για τέχνη προσιτή στον καθένα υπήρχε σε όλο τον κόσμο πολύ πριν από αυτή τη χρονολογία και υπάρχει φυσικά και στη σημερινή εποχή.
CHEAP PHOTO ΦΤΗΝΗ ΤΕΧΝΗ-ΦΤΗΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης για έκτη συνεχή χρονιά διοργανώνει τη δικιά του έκθεση στη Θεσσαλονίκη, το CHEAP PHOTO – ΦΤΗΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ. Φέτος, όπως και πέρσι, θα φιλοξενηθεί σε μια νέα γκαλερί που βρίσκεται στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, την TETTIX. Φέτος για πρώτη φορά θα συμμετέχουν φωτογράφοι από όλη την Ελλάδα. Όλα τα έργα έχουν ενιαία τιμή πώλησης τα 50 Ευρώ.
Tο Φωτογραφικό Kέντρο Θεσσαλονίκης συμβάλει με τον τρόπο του στη γνωριμία των κατοίκων της Θεσσαλονίκης με τη φωτογραφία. Έχοντας οργανώσει εκατοντάδες εκθέσεις, ξεναγήσεις, παρουσιάσεις, διαλέξεις και άλλες εκδηλώσεις, κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να "δημιουργήσει", μαζί με άλλους φορείς της Θεσσαλονίκης, απαιτητικούς θεατές και κοινωνούς της τέχνης της φωτογραφίας. Σε μια εποχή που η φωτογραφία δύσκολα μπορεί να σταθεί στην αγορά τέχνης της Ελλάδας και οι γκαλερί, θεωρώντας τη μη προσοδοφόρα, δύσκολα εντάσσουν στο δυναμικό τους φωτογράφους, έχει πολύ μεγάλη σημασία να δίνεται στον κόσμο η ευκαιρία να αγοράσει σε φτηνές τιμές φωτογραφία που δεν κάνει ωστόσο καμία έκπτωση στην καλλιτεχνική της αξία. Η τέχνη, μ’ αυτόν τον τρόπο παύει να αποτελεί προνόμιο μίας κοινωνικής ελίτ και γίνεται προσιτή στο ευρύτερο κοινό. Παράλληλα οι φωτογράφοι, για να μπορέσουν να «πουλήσουν», βάζουν τον εαυτό τους σε μια διαδικασία, έστω για μια φορά το χρόνο, να δημιουργήσουν έργα ικανά να φλερτάρουν με την αγορά της τέχνης, να συγκινήσουν δηλαδή το υποψήφιο αγοραστικό κοινό, να νιώσουν οι ίδιοι τη γλύκα της Αγοράς. Έτσι δίνεται η ευκαιρία στους φωτογράφους να "αναρτηθούν" σε τοίχους που δεν είχαν φιλοξενήσει ποτέ αληθινή τέχνη.
Γιατί η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια αλλά αναγκαιότητα.
To μανιφέστο μας
Το μανιφέστο ΓΙΑΤΙ ΦΤΗΝΗ ΤΕΧΝΗ?
Οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ για πολύ καιρό ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ότι
η ΤΕΧΝΗ είναι ΠΡΟΝΟΜΙΟ των ΜΟΥΣΕΙΩΝ και
των ΠΛΟΥΣΙΩΝ. Η ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΕΡΔΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑ!
Δεν ανήκει στις τράπεζες και στους μοδάτους επενδυτές.
Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΦΗ. Δεν μπορείς να τη ΦΑΣ ΑΛΛΑ σε ΤΡΕΦΕΙ.
Η ΤΕΧΝΗ πρέπει να είναι ΦΤΗΝΗ και προσιτή στον
ΚΑΘΕΝΑ. Είναι αναγκαίο να βρίσκεται ΠΑΝΤΟΥ
γιατί είναι το ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ του ΚΟΣΜΟΥ.
Η ΤΕΧΝΗ ΑΠΑΛΥΝΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ!
Η τέχνη αφυπνίζει του κοιμισμένους!
Η ΤΕΧΝΗ ΜΑΧΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ!
Η ΤΕΧΝΗ ΨΑΛΛΕΙ ΑΛΗΛΟΥΙΑ!
Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΥΖΙΝΕΣ!
Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΨΩΜΙ!
Η τέχνη είναι σαν τα καταπράσινα δένδρα!
Η τέχνη είναι σαν τα λευκά σύννεφα στο γαλάζιο ουρανό!
Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΦΤΗΝΗ!
ΖΗΤΩ!
Τελευταίες μέρες CHEAP PHOTO
ΦΘΗΝΗ ΤΕΧΝΗ-ΦΘΗΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
…και κόψιμο της πίτας
Η ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΠΕΡΙΧΑΡΑΚΩΝΕΤΑΙ ΟΥΤΕ "ΜΑΣΑΕΙ" ΑΠΟ ΕΞΩΔΙΚΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΦΤΗΝΗ.
ΤΑ ΕΞΩΔΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΕΣ ΠΑΕ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ ΓΑΛΑΚΤΟΣ!
Γκαλερί TETTIX, Τσιμισκή και Διαλέττη 3, τηλ.2310243304
(Ώρες λειτουργίας Δε-Πα 11πμ-1μμ και 6-10μμ)
ΑΥΘΕΝΤΙΚΑ ΕΡΓΑ ΤΕΧΝΗΣ ΣΕ ΠΡΟΣΙΤΕΣ ΤΙΜΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 16 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ!...
Την Τρίτη 16 Ιανουαρίου, τελευταία μέρα της έκθεσης, ώρα 9.00’μμ θα γίνει η κοπή της πίτας του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και η αποκαθήλωση των έργων που θα μείνουν απούλητα.
Η έκθεση συγκεντρώνει 20 Φωτογράφους από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό και με την ενιαία τιμή των 50 Ευρώ, ευελπιστεί να ταράξει τα Φωτογραφικά νερά και να βάλει τη Φωτογραφία στα σπίτια μας.
Γιατί η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια αλλά αναγκαιότητα.
H cheap art ξεκίνησε εδώ και αρκετές δεκαετίες και έδωσε την ευκαιρία στον κόσμο να αγοράσει σε φτηνές τιμές έργα τέχνης που δεν έκαναν καμία έκπτωση στην καλλιτεχνική τους αξία. Eπίσης άνοιξε τις πόρτες των σπιτιών στα έργα τέχνης και έδωσε την ευκαιρία σε κάθε είδους καλλιτέχνες να "αναρτηθούν" σε τοίχους που δεν είχαν φιλοξενήσει ποτέ αληθινή τέχνη.
Tο Φωτογραφικό Kέντρο Θεσσαλονίκης συμβάλει με τον τρόπο του στη γνωριμία των κατοίκων της Θεσσαλονίκης με τη φωτογραφία.
Έχοντας οργανώσει εκατοντάδες εκθέσεις, ξεναγήσεις, παρουσιάσεις, διαλέξεις και άλλες εκδηλώσεις, κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να "δημιουργήσει", μαζί με άλλους φορείς της Θεσσαλονίκης, απαιτητικούς θεατές και κοινωνούς της τέχνης της φωτογραφίας. Σε μια εποχή που
η φωτογραφία δύσκολα μπορεί να σταθεί στην αγορά τέχνης της Ελλάδας και οι γκαλερί, θεωρώντας τη μη προσοδοφόρα, δύσκολα εντάσσουν στο δυναμικό τους φωτογράφους, έχει πολύ μεγάλη σημασία να δίνεται στον κόσμο η ευκαιρία να αγοράσει σε φτηνές τιμές φωτογραφία που δεν κάνει ωστόσο καμία έκπτωση στην καλλιτεχνική της αξία. Η τέχνη, μ’ αυτόν τον τρόπο παύει να αποτελεί προνόμιο μίας κοινωνικής ελίτ και γίνεται προσιτή στο ευρύτερο κοινό. Παράλληλα οι φωτογράφοι, για να μπορέσουν να «πουλήσουν», βάζουν τον εαυτό τους σε μια διαδικασία,
έστω για μια φορά το χρόνο, να δημιουργήσουν έργα ικανά να φλερτάρουν με την αγορά της τέχνης, να συγκινήσουν δηλαδή το υποψήφιο αγοραστικό κοινό, να νιώσουν οι ίδιοι τη γλύκα της Αγοράς.
Γιατί η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια αλλά αναγκαιότητα.
Μία απάντηση του Βασίλη Καρκατσέλη σε εξώδικο από μία «καλλιτεχνική» εταιρία
Αντισταθείτε στην εξώδικο της Cheap Art
Με την εξώδικο που απέστειλε η ΄Cheap Art AE΄ προς το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, για το δικαίωμα ή όχι αναφοράς, προσέξτε, όχι του ίδιου του λογότυπου της Cheap Art , που θα ήταν κάπως εύλογο, αλλά της μετάφρασης αυτού στα ελληνικά, ανοίγει ένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο, και στον κόσμο της ελληνικής φωτογραφίας, και γενικότερα της ελληνικής τέχνης. Ποιός πρώτος θα κατακλέψει την ιδέα ενός άλλου; Ποιός πρώτος θα κατοχυρώσει στο όνομά του, μέσω μιας αδιάφορης υπηρεσίας ενός υπουργείου, ακόμη και τον πιο γενικό όρο της τέχνης ή μία τεχνοτροπία της, και θα απαγορεύσει τη χρήση της;
Θεωρώ υποχρέωσή μου να συνεισφέρω σε αυτόν το διάλογο.
Ξεκινώ με την ιστορική τοποθέτηση κάποιων πραγμάτων, όπως τουλάχιστον έγιναν αντιληπτά από τις δικές μου ελλιπείς εμπειρίες. (Οι ιστορικοί της τέχνης και οι πιο πολιτικοποιημένοι από εμέ ας προσθέσουν τα δικά τους. Είναι μία καλή στιγμή να ανοίξει και αυτός ο φάκελος για την ελληνική τέχνη.)
Στα τέλη της δεκαετίας του 60, ο μοντερνισμός έχει πεθάνει, παρά το γεγονός ότι τα μουσεία γεμίζουν ακόμη με έργα αφαίρεσης ή αναδρομικές των κινημάτων των αρχών του 20ου αιώνα.
Υπάρχουν ακόμη πολλά απούλητα έργα, και τέτοιες εκθέσεις ανεβάζουν τις τιμές στα ύψη. Ύψη που φυσικά, καμία σχέση δεν είχαν με τις αρχικές προθέσεις των δημιουργών των έργων. Κι όμως, τα έργα αγοράζονται από τα μουσεία κι τους πλούσιους και εντάσσονται σε συλλογές. Όλο αυτό το πανηγύρι, το κοινό, έστω και με απόσταση χρόνων, το υποστηρίζει με το στόμα ανοικτό. Εκτός από κάποιους δημιουργούς που αντιδρούν.
Η τέχνη τους πολιτικοποιείται. Συστρατεύονται με τους διαδηλωτές στους δρόμους, φωνάζουν ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στους εξοπλισμούς, διεκδικούν αλλαγές στην παιδεία, κοινωνική δικαιοσύνη, αρνούνται τους εμπόρους και το δύκτιο παραγωγής και διάθεσης έργων τέχνης (γκαλερί – δημοσιογράφοι – μουσεία). Εγκαταλείπουν τη ζωγραφική του καβαλέτου και ξανά ανακαλύπτουν την τέχνη των κοινόχρηστων χώρων, τη ζωγραφική των δημόσιων τοίχων. Παράγουν μη εμπορεύσιμα έργα (happenings, δράσεις κ.τ.λ.) και κυρίως, ξαναπροσπαθούν να αντιδράσουν στον ατομισμό, ζώντας σε κοινόβια, σε κολεκτίβες, καταλήψεις ή σε χώρους που ζητάνε από δήμους και τους παραχωρούνται, συνήθως σε υποβαθμισμένες ή εγκαταλελημένες περιοχές τις οποίες το Δημοτικό Συμβούλιο θέλει να ξαναζωντανέψει.
Σε αυτούς τους χώρους, οι καλλιτέχνες μπορούν να παράγουν έργα παρουσία συναδέλφων και κοινού, και μάλιστα, αυτά τα έργα μπορούν να τα διαθέτουν στους ενδιαφερόμενους ακόμη και χωρίς κορνίζα ή αμπαλάζ, χωρίς προμήθεια και κυρίως χωρίς τη χρηματιστηριακή υπεραξία που επέβαλε το σύστημα.
Σε τέτοιους χώρους και περιβάλλον κοινωνικού αναβρασμού και μέσα από ατελείωτες συζητήσεις γεννήθηκε σαν κίνημα η ιδέα ότι το έργο τέχνης δε φτιάχνεται για να φυλακίζεται στα σαλόνια των αστών (των οποίων, έτσι και αλλιώς, τα έργα και ημέρες η τέχνη κατακρίνει), ούτε για να αποθηκεύονται στα ράφια και τα συρτάρια του δημιουργού του, αλλά να βρίσκει τη θέση του και να συζητιέται στους τοίχους των σπιτιών του λαού, των εργατών, του οποιουδήποτε θα το αγαπήσει, και μέσω της φτηνής τιμής του, θα μπορέσει να το αγοράσει. Μία τέτοια αγοροπωλησία, έξω και ενάντια στα δήθεν και τις επενδύσεις, θα λειτουργούσε και αμφίδρομα. Το κοινό με την πράξη αγοράς ενός έργου μέσα από αυτό το κανάλι αντίστασης, έστω και για να βγει οικονομικά κερδισμένο, συνέβαλε και στη δημιουργία τέτοιων έργων, και στην επιβίωση δημιουργών με τέτοιες απόψεις. Προσέφερε μία ηθική υποστήριξη και μία οικονομική ανάσα ελευθερίας, σε αυτούς που επιθυμούσαν μία επιβίωση σα δημιουργοί, με έργο ελεύθερο, ανεξάρτητο από τους στραγγαλισμούς της επίσημης, της κρατικής ή της τέχνης της αγοράς.
Αυτές οι εκθέσεις, μέσα ή έξω από τα εργαστήρια, περιελάμβαναν πληθώρα απόψεων έκφρασης, έργα από πολιτικά έως διακοσμητικά, αλλά και έργα έρευνας ή πειραματικού χαρακτήρα. Έβρισκες, και βρίσκεις ακόμη, έργα κάθε τεχνικής και με κάθε υλικό, έργα σε τελαράκια, χαρακτικά, φωτοτυπίες,, κατασκευές, χειροτεχνήματα, έργα από πηλό, γυαλί, χαρτοπολτό και ότι βάλει ο νους του ανθρώπου, σχεδόν κάθε καλλιτέχνης και κάτι διαφορετικό, και πάντα πρώτης ποιότητας. Και καμία σχέση με ερασιτεχνισμούς. Δεν ήταν λίγες οι φορές που αυτές οι εκθέσεις γινότανε χώρους εκτός του συγκεκριμένου τόπου, σε γιορτές, πανηγύρια και εκδηλώσεις που μοιάζανε με αυτό που αποκαλούμε εδώ παζάρι. Όταν αυτές οι γιορτές διοργανώνονταν από την κολεκτίβα, είχανε πάντα συγκεκριμένη, προαποφασισμένη, σταθερή τιμή για όλα σχεδόν τα έργα. Η μέθοδος ήταν απλή. Έργα μικρά (που και μόνο το μέγεθός τους αντιστρατευόταν τα τεραστίων διαστάσεων έργα μόνο για μουσεία, που προωθούσαν οι γκαλερί) και σε φτηνή τιμή. Αυτό το ΄φτηνή τέχνη΄ στις αγγλόφωνες χώρες πήρε το όνομα cheap art, στην Ολλανδία το αντίστοιχο ολλανδικό, στη Γερμανία το γερμανικό κ.ο.κ.
Η Φτηνή Τέχνη έγινε κίνημα, απέκτησε ΄συνέδρια΄, μανιφέστο κ.τ.λ.
Φυσικά ήλθε και στην Ελλάδα. Κάποιοι την προπαγάνδιζαν και την προπαγανδίζουν ακόμη, και κάποιοι πιο πονηροί, τρέξανε στο υπουργείο και την κατοχύρωσαν σαν εμπορικό σήμα κατατεθέν της επιχείρησής τους, φυσικά παράνομα, σα να κατοχύρωναν στο όνομά τους την POP ART ή την PERFORMANCE.. Τα χρόνια πέρασαν, και η ιδέα, αυτού του παράλληλου στην επίσημη και την τέχνη της αγοράς δικτίου, διεδίδετο όλο και περισσότερο. Μέχρι την καταλυτική ημερομηνία της 8ης Δεκεμβρίου του 2006, όταν η επιχείρηση Cheap Art αποφάσισε να χτυπήσει τους δήθεν ανταγωνιστές της και να ζητήσει χρήματα απειλώντας κυρώσεις, από ποιόν, το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, έναν φορέα που ακατάπαυστα καταθέτει το οικονομικό υστέρημα των μελών του, υπέρ της υπόθεσης της εκάστοτε σύγχρονης φωτογραφίας. Εξώδικος από την φτηνή τέχνη στον μόνο, ίσως, φορέα στην Ελλάδα, που οποτεδήποτε και αν διοργάνωσε έκθεση Φτηνής Τέχνης του μέσου αυτού (CHEAP PHOTO την ονομάζει για να υπάρχει και άμεση σύνδεση με τον διεθνή όρο και με το μέσον που προσπαθεί να διαδώσει), είχε πάντα στους τοίχους της έκθεσης και μάλιστα σε κυρίαρχη θέση, κρεμασμένο το μανιφέστο της WHY CHEAP ART.
Ποιός άραγε ο σκοπός μιας τέτοιας εξώδικου;
Άγνοια για το τι είναι η CHEAP ART και η CHEAP PHOTO; Δε νομίζω.
Μήπως οι επιχειρηματίες ενοχληθήκαν από το μανιφέστο και τις απόψεις που διέδιδε σε κοινό και δημιουργούς;
Προσπάθεια να βγει από τη μύγα ξύγκι, αρμέγοντας και στη συνέχεια γονατίζοντας οικονομικά έναν αυτόνομο φορέα, που συνεχίζει να παράγει έργο και ιδέες;
Μήπως έχουμε μία προσπάθεια να βουλιάξουμε έναν συνασπισμό δημιουργών στο βούρκο της νομικής και δικαστικής γραφειοκρατίας, ώστε αναλωνόμενος με αλλότρια να σταματήσει να παράγει έργο;
Ή μήπως συμβαίνει το χειρότερο. Χτυπάμε τους ασυμβίβαστους και συντεταγμένους, για να φοβηθούν όλοι οι άλλοι, οι μόνοι και να ενταχθούν στο σύστημα χωρίς φωνή, χωρίς δικαιώματα.
Ο χρόνος θα δείξει.
Έχει όμως δικαίωμα να φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης;
Αντί να διαμαρτύρονται οι ιδεολόγοι, που κάποιοι επιδέξιοι επιχειρηματίες, στα βήματα των αμερικάνικων εταιρειών, πήραν τις ιδέες τους και τις οικειοποιηθήκαν με αριθμό πρωτοκόλλου του κώλου, για να απαγορεύσουν την περεταίρω διάδοση αυτών των ιδεών, διαμαρτύρονται οι έμποροι και οι εταιρίες δικηγόρων που βρέθηκαν πίσω τους, επειδή μυρίστηκαν προμήθειες από τον άδολο αγώνα των ιδεολόγων.
Ποιό δικαστήριο, όμως, μπορεί να δικαιώσει τους σφετεριστές ενός κινήματος;
Με ποιά ηθική βάση, ένα δικαστήριο θα αποφασίσει, πως παρά την τυπική κατοχύρωση ενός σήματος, έχει δίκιο μια εταιρεία, που συμπεριφέρεται ενάντια σε αυτό που πρεσβεύει ο τίτλος της;
Ποιό δικαστήριο θα πάρει απόφαση που θα αποτελεί το δεδικασμένο; Μπορεί μία ομάδα χωροφυλάκων να κατοχυρώσει σαν εταιρικό σήμα τη λέξη αντίσταση ή απεργία και στο μέλλον να διώκει νομικά όποιο σωματείο τολμά να εκδώσει αφίσα ή προκήρυξη με αυτή τη λέξη ή τη μετάφρασή της;
Μία εταιρεία μουσουλμάνων θα μπορούσε με την κατάλληλη κατοχύρωση να απαγορεύσει τη χρήση του όρου χριστιανός;
Έλεος.
Αν κάποιος κατοχύρωνε το όνομα Χριστουγεννιάτικο Bazaar, θα φυλακίζανε τα Παιδικά Χωριά SOS, τη UNICEF, τα Ευαγγελικά Σχολεία, τη ΧΑΝΘ και τόσους άλλους φορείς, που τα διοργανώνουνε ακόμη; Μήπως θα διώκανε και τους καλλιτέχνες που χαρίζουν τα έργα τους σε αυτά τα Bazaar; Μήπως θα διώκανε και τους δήμους ή τους οργανισμούς που προσφέρουνε τους χώρους τους για το κοινό καλό σκοπό;
Μάλλον όχι.
Να γιατί η υπόθεση είναι γελοία ή για γέλια.
Το μόνο θετικό αυτής της υπόθεσης είναι πως μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουμε για την ίδια τη Φτηνή Τέχνη
Στο εξωτερικό, κυρίως στις αγγλοσαξονικές και τις χώρες της δυτικής Ευρώπης, (γιατί στις χώρες της ανατολικής ή σοσιαλιστικής, όπως λεγόταν τότε, η φτηνή τέχνη ήταν υποχρέωση του κράτους), αυτό το κίνημα αναπτύχθηκε στην αρχή υπόγεια και αργότερα πιο γενικευμένα. Το χάσμα που είχε δημιουργήσει ο Μοντερνισμός μεταξύ της τέχνης και του κοινού της έπρεπε να κλείσει. Ο Λαϊκισμός με έργα του ΄κορνιζάδικου΄ επιθυμούσε, μόνο αυτός να επικοινωνεί με τις μάζες, όχι μόνο για να παραμείνουν πάντα μάζες, αλλά και να τους στερεί και τις ελάχιστες οικονομίες και να δημιουργεί σφιχτό οικονομικό κλοιό γύρω από τους ανυπότακτους δημιουργούς, που σύντομα θα έπρεπε να μετατραπούν σε φτηνά εκλεπτυσμένα εργατικά χέρια, που θα πολλαπλασίαζαν τα κέρδη.
Σε πολλές από αυτές τις εκθέσεις Φτηνής Τέχνης ή Αντί Τέχνης, όπως πολλές φορές λεγότανε, κυρίως στους χώρους των πανεπιστημίων, εξέθεσα και ο ίδιος πλειστάκις.
Στα ίδια θεωρητικά πλαίσια, παρά τις όποιες φυσικές διαφοροποιήσεις, από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα και μετά, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Παλαιού Φαλήρου, ένας από τους πιο δραστήριους σε αυτόν τον τομέα στην Αθήνα, διοργάνωνε τις υπαίθριες εκθέσεις ποίησης(ναι ποίησης), φωτογραφίας και ζωγραφικής, στην παραλία. Εκεί διοργανώθηκε με τη βοήθεια του τότε δημάρχου Δημήτρη Καψάνη και η πρώτη ελεύθερη υπαίθρια έκθεση γλυπτικής, με τις εικαστικές επεμβάσεις του Δημήτρη Ταλαγάνη κ.τ.α.
Είναι σε αυτά τα πλαίσια, που ιδρύθηκε η Ομάδα Τοιχογραφιών της ΕΕΔΥΕ, η οποία για 5 τουλάχιστον χρόνια γέμιζε τοιχογραφίες (συμμετείχαν αφιλοκερδώς σημαντικότατοι εικαστικοί) όλους τους κοινόχρηστους χώρους των δήμων που συνεργάστηκαν μαζί μας. (Μία ιδέα για το έργο που είχε παραχθεί τότε, βρίσκει ο ενδιαφερόμενος στον κατάλογο που εξέδωσε ο Καστανιώτης με τις τοιχογραφίες του 1979, έργα και δράσεις θεματικές ενταγμένες στο τότε Διεθνές Έτος Παιδιού.)
Για να μην κουράζω όμως τον αναγνώστη,
από το 1984, χρονιά που ιδρύεται η Φωτογραφική Ομάδα Τριανδρίας, η ομάδα που αργότερα ίδρυσε το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, διοργανώθηκαν στη Θεσσαλονίκη ούκ ολίγες εκθέσεις του χαρακτήρα της cheap art.
Ας μην μας λέει λοιπόν η επιχείρηση Cheap Art AE, πως ανακάλυψε τον τροχό, επειδή πατεντάρισε, παράνομα, το όνομα και την ουσία, αυτού που από το 1974 χρησιμοποιούμε.
Ούτε να μας ζητήσει να αποχωρήσουμε από το κίνημα, γιατί θα τους ΄καταγγείλουμε στα κεντρικά΄, που είναι στις ΗΠΑ, Χα! Χα! Χα!
Στο ΦΚΘ ποτέ δεν κρύφτηκε ο πολιτικός και κοινωνικός χαρακτήρας του CHEAP PHOTO. Ποτέ δεν εκθέσαμε χωρίς στους τοίχους να κρεμαστεί το μανιφέστο της CHEAP ART ή οι αρχές του κινήματος. Με το τέλος, μάλιστα, της CHEAP PHOTO του 2005, το μανιφέστο κατέβηκε και βρέθηκε κατευθείαν στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στη Μονή Λαζαριστών.
Φίλοι της Cheap Art,
Αφήστε τα δικονομικά τερτίπια και γίνετε συνοδοιπόροι σε αυτό πού πραγματικά είναι η Φτηνή Τέχνη.
Φίλοι δημιουργοί όλων των μέσων,
Μην αφήσετε η μπουκιά που θα φάτε σήμερα, να είναι η ντροπή της υπόλοιπης, έτσι κι αλλιώς σύντομης, ζωής σας.
Φίλοι φωτογράφοι,
Αντισταθείτε σε κάθε πατέντα. Από ο όνομα, μέχρι το πως πρέπει να μοιάζει μία καλή φωτογραφία και το πως να φωτογραφίζετε..
Βασίλης Καρκατσέλης
Το μανιφέστο ΓΙΑΤΙ ΦΤΗΝΗ ΤΕΧΝΗ?
Οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ για πολύ καιρό ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ότι
η ΤΕΧΝΗ είναι ΠΡΟΝΟΜΙΟ των ΜΟΥΣΕΙΩΝ και
των ΠΛΟΥΣΙΩΝ. Η ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΕΡΔΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑ!
Δεν ανήκει στις τράπεζες και στους μοδάτους επενδυτές.
Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΦΗ. Δεν μπορείς να τη ΦΑΣ ΑΛΛΑ σε ΤΡΕΦΕΙ.
Η ΤΕΧΝΗ πρέπει να είναι ΦΤΗΝΗ και προσιτή στον
ΚΑΘΕΝΑ. Είναι αναγκαίο να βρίσκεται ΠΑΝΤΟΥ
γιατί είναι το ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ του ΚΟΣΜΟΥ.
Η ΤΕΧΝΗ ΑΠΑΛΥΝΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ!
Η τέχνη αφυπνίζει τους κοιμισμένους!
Η ΤΕΧΝΗ ΜΑΧΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ!
Η ΤΕΧΝΗ ΨΑΛΛΕΙ ΑΛΗΛΟΥΙΑ!
Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΥΖΙΝΕΣ!
Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΨΩΜΙ!
Η τέχνη είναι σαν τα καταπράσινα δένδρα!
Η τέχνη είναι σαν τα λευκά σύννεφα στο γαλάζιο ουρανό!
Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΦΤΗΝΗ!
ΖΗΤΩ!
Vermont 1984
