Στην έκθεση αυτή ο Παγίδης σε μια σειρά ασπρόμαυρων φωτογραφιών μας παρουσιάζει με έναν άκρως πρωτότυπο τρόπο αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Οι φωτογραφίες δεν αποτελούν ντοκουμέντα απεικόνισης, αλλά φορέα της χρήσης αυτών των αντικειμένων, με τον ίδιο τρόπο που το άψυχο σώμα στο νεκροτομείο φέρει όλα τα στοιχεία των μέσων και των αιτιάσεων που προκάλεσαν το θάνατό του.
Τα φωτογραφημένα σε συνθήκες στούντιο αντικείμενα επαναστατούν (απέναντι στην πράξη φωτογράφησής τους) και επηρεάζουν (επιτίθενται) στη φωτογραφία που προέκυψε από τη φωτογράφησή τους, με τρόπο μοναδικό, με τον τρόπο που εκείνα ξέρουν να αντιδρούν, έτσι όπως φτιάχτηκαν να λειτουργούν (ο προγραμματισμός τους σαν εκδίκηση στη αισθητική μας;)
Το ψαλίδι κόβει την εικόνα του, ο αναπτήρας καίει το είδωλό του και το πινέλο βουτηγμένο στη μπογιά καταφέρνει να μη ξεραθεί και να βάψει το φωτογραφικό χαρτί που το απεικονίζει.
Πρόκειται για μια έκθεση «μετά-φωτογραφίας» (η φωτογραφία δεν σταματά τον χρόνο αλλά τον περιέχει) στην οποία τα ξανα-ζωντανεμένα αντικείμενα καταφέρνουν να αποδείξουν πως κανένα τέλος δε μπορεί να είναι οριστικό.
Β.Κ.
Ο Δημήτριος Παγίδης γεννήθηκε στις 25/9/1982 στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος του Αμερικανικού Κολλεγίου Ανατόλια και φοιτά στο τμήμα Γεωπονίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ομιλεί τέσσερις ξένες γλώσσες (αγγλικά, γερμανικά, ισπανικά και ιταλικά).
Παράλληλα ασχολείται με τη φωτογραφίκα και είναι μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσ/νίκης. Έχει κάνει δύο ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.
