Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, συνεχίζοντας την πολιτική του για κλειστά φωτογραφικά εργαστήρια μακριά από τον τόπο κατοικίας των φωτογράφων, έφερε στην Ελλάδα τον παγκοσμίου φήμης Δανό φωτογράφο του πρακτορείου Magnum Jacob Aue Sobol, από την Κορέα όπου εργάζεται αυτό το διάστημα για το καινούργιο του φωτογραφικό project, (και τον βοηθό του από την Δανία).
Το εργαστήριο ήταν κλειστό και πραγματοποιήθηκε με την μέθοδο της ελάχιστης αυτοχρηματοδότησης από τους συμμετέχοντες, στο χωριό Λαύκος, στο Πήλιο, (ώστε όλοι να βρίσκονται μακριά από τα σπίτια τους και να έχουν μοναδική ενασχόληση τη σχέση τους με τον δάσκαλο και την φωτογραφία του). Έγινε στην Αγγλική γλώσσα από τις 3 μέχρι τις 7 Ιουνίου του 2013.
Το εργαστήριο ήταν αποκλειστικής ενασχόλησης, λειτουργούσε από τις 8 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ σε ειδικά διαμορφωμένη για αυτό αίθουσα και περιελάμβανε:
Σταδιακή παρουσίαση του έργου του φωτογράφου αλλά και αυτοπαρουσίασης των συμμετεχόντων, εις βάθος ανάλυση του τρόπου εργασίας του, ανάθεση εργασίας στους συμμετέχοντες (σχεδόν μια κάθε πρωί και μια κάθε απόγευμα), δημόσια παρουσίαση των αποτελεσμάτων κατά ομάδες ή με όλους τους παρευρισκόμενους φωτογράφους, κατ ιδίαν κριτική των φωτογραφιών, συγκρότηση μικρού αριθμού portfolio από τον καθένα με φωτογραφίες του εργαστηριού, προβολη τους και συζήτηση. Τα αποτελέσματα του εργαστηρίου θα επιδιωχθεί να παρουσιαστούν σε κατάλογο και έκθεση, με την επιμέλεια του ιδίου του δασκάλου Sobol.
Συμμετείχαν οι φωτογράφοι:
ΧΡΥΣΟΒΕΡΓΗΣ ΜΑΝΟΣ, ΚΑΛΑΙΤΖΑΚΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΖOYMΠΟΥΛΗ ΛΙΛΗ, ΠΕΔΙΩΤΑΚΗ ΑΡΙΑΔΝΗ, ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ, ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ ΛΟΥΚΑΣ, ΟΝΑΣΟΓΛΟΥ ΕΛΕΝΗ, ΠΑΝΑΚΙΑ ΓΕΩΡΓΙΑ, ΚΑΡΑΤΖΑΣ ΘΑΝΑΣΗΣ, ΣΚΑΛΚΟΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΒΑΤΑΛΑΧΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΧΑΛΙΛΙ ΔΑΡΕΙΟΣ, ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗΣ ΠΑΝΟΣ,ΧΑΤΖΗΠΑΥΛΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ, ΡΑΠΤΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ, ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ ΕΥΘΥΜΗΣ, ΚΑΡΚΑΤΣΕΛΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΚΟΤΖΑΜΠΑΣΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ, ΔΑΖΑΝΗΣ ΣΑΚΗΣ, ΚΑΠΠΑΤΟΥ ΜΑΡΙΑ.
Για το εργαστήριο του Jacob Aue Sobol στον Λαύκο του Πηλίου.
(κάτι σαν σύντομος απολογισμός προς τον φορέα διοργάνωσης)
Α.
Δεν ήταν εργαστήριο για καλές φωτογραφίες αλλά για τις σχέσεις μεταξύ μοντέλου και φωτογράφου, και για την συγκρότηση ενότητας φωτογραφιών.
Από το τέλος της πρώτης κι άλας ημέρας, όσο και στη συνέχεια, απορρίπτονταν (από τον ενορχηστρωτή δάσκαλο) όλες οι έκτος αυτής της σχέσης φωτογραφίες (όσο καλές και αν ήταν). Παρέμεναν στον φάκελο του κάθε φωτογράφου, μόνο όσες έδειχναν φανερά πως ο φωτογράφος δεν έκλεβε από μακριά τις εικονες του, αλλά τις διεκδικούσε με επαφή, διάλογο και επικοινωνία.
Β.
Δεν ήταν εργαστήριο για καλές φωτογραφίες αλλά για την συγκρότηση ενότητας φωτογραφιών.
Καθώς τα θέματα προς φωτογράφηση πολλαπλασιαζόντουσαν, απορρίπτονταν και οι κρατημένες/επιλεγμένες (πολύ καλές φωτογραφίες), αν δεν συγκροτούσαν (μεταξύ τους) ενότητα. Πρέπει να έχεις να πεις (με τις εικονες σου και την σειρά που θα τις δείξεις), μια ιστορία.
Αυτής της ιστορίας, καθώς αρχίζεις να φωτογραφίζεις, μπορεί να μη γνωρίζεις το θέμα ή το περιεχόμενο, ενδέχεται να μην φαντάζεσαι καν το που θα οδηγηθείς στο τέλος της φωτογραφικής σου περιπέτειας, σου επιτρέπεται να παραδίδεσαι στο ανέλπιστο της φωτογράφησης και τις εκπλήξεις που μπορεί να σου προσφέρει η ζωή. Στην αρχή, γιατί αργότερα τα πραγματα δυσκολεύουν.
Όταν τελειώνει ο χρόνος που έχεις για την ολοκλήρωση του συγκεκριμένου φωτογραφικού έργου/ενότητας, ή όταν αισθάνεσαι πως η εργασία σου έχει προχωρήσει αρκετά, όταν πιστεύεις πως έχεις φτάσει κάπου, δηλ βρίσκεται (η εργασία σου) σε ένα σημαντικό ποσοστό πριν το τέλος της, τότε παύεις να συλλέγεις επί πλέον ανεξάρτητες ποιοτικές εικόνες και αλλάζεις τακτική. Σταματάς να φωτογραφίζεις με στόχο να προσθέσεις όγκο στην ενότητα του έργου σου, να συλλέγεις και άλλες καλές φώτο.
Τώρα ψάχνεις/φωτογραφίζεις μόνο εικόνες που θα κολλάνε με τις προηγούμενες, τώρα αγωνίζεσαι για συγκεκριμένες φωτογραφίες ικανές να γεμίσουν τα κενά της αφήγησης σου, τώρα αναζητάς φωτογραφίες που θα βοηθήσουν στην άψογη και κατανοητή αφήγηση της ιστορίας που κατάλαβες, πως οι φωτό τις οποίες μέχρι τώρα μάζεψες, θέλουν να διηγηθούν.
Σε αυτή την τελική φάση συγκρότησης της έκθεσης, του βιβλίου, του πορτφόλιο, κυνηγάς εικόνες που θα δείχνουν πως έχουν δημιουργηθεί, οπωσδήποτε, από τον ίδιο φωτογράφο, κυνηγάς εικόνες που να ταιριάζουν σε ύφος ή στυλ και με την όποια συγκεκριμένη άποψή σου για τη φωτογραφία εκφράζει η ενότητα αυτή (όποια και αν είναι).
Είναι μεγάλο σχολείο η επιλογή. Είναι σοβαρή υπόθεση το συμμάζεμα των φωτογραφιών σου για την τελική παρουσίαση και η ομογενοποίηση του υλικού σου. Είναι πολύ σκληρό (αλλά αναγκαίο) να μένουν εκτός οι καλλίτερες σου φωτογραφίες, μόνο και μόνο γιατί είναι αυτόνομες, γιατί δεν έχουν κάτι να προσθέσουν στο πακέτο του πορτφόλιο που συγκροτείς, γιατί καταστρέφουν την ιστορία που μπορούσες να αφηγηθείς με τις υπόλοιπες.
Για εμάς που είμαστε στο ΦΚΘ και γνωρίζουμε την αξία των συλλογικών προσπαθειών, αυτό το εργαστήριο ήταν μία ακόμη επιβεβαίωση της υπέρτατης αξίας, του να δουλεύεις δίπλα – δίπλα με άλλους. Δεν έχει καμία σχέση η κατά μόνας εργασία με αυτήν της συλλογικής προσπάθειας. Είναι άλλο να φωτογραφίζεις όποτε θέλεις, ότι θέλεις, ότι σου βρίσκεται, ότι σου κάθεται, και άλλο πράγμα να σου δίνεται θέμα, ύφος και περιεχόμενο που πρέπει να παραδόσεις στις επόμενες τρεις ώρες επεξεργασμένο.
Είναι άλλο πράγμα να ανταγωνίζεσαι τον εαυτό σου κατά μόνας και άλλο να υποβάλλεσαι σε εξετάσεις συνεχώς και δίχως δεύτερη ευκαιρία.
Είναι διαφορετικό να αποφασίζεις μια φωτογραφική άποψη στο μυαλό σου για το τι και πως θα χειριστείς/φωτογραφίσεις το θέμα που σου δόθηκε και να προχωρείς/ολοκληρώνεις μόνος το σύνολο της εργασίας, και είναι τελείως διαφορετικά, να βλέπεις, εν τη γενέσει, το συμμαθητή σου, για το ίδιο ακριβώς θέμα, το πώς αντιδρά ή αντέδρασε, να αντιλαμβάνεσαι γιατί σε κάποιους το ένα θέμα είναι εύκολο, ενώ το επόμενο καταστροφή, να συνειδητοποιείς πως οι ανταγωνισμοί στη δημιουργία υπάρχουν και λειτουργούν μόνο προς τον εαυτό σου, μόνο για τη δημιουργία καλλιτέρου έργου από εσένα, μια και η φωτογραφία, τελικά, χωρεί όλες τις γραφές, πολύ περισσότερες από όσες έχουμε δει ή φανταστεί, πολύ περισσότερες από όσες θα μπορούσε ο καθένας μας να κάνει.
Να μην κλείσω, δίχως να αναφέρω κάτι για τους κατοίκους του Λαύκου, που συνέβαλαν απεριόριστα στην επιτυχία του εργαστηρίου. Ήταν πολύ ορθή η επιμονή του Σταύρου και η επιλογή μας να επιστρέψουμε και πάλι στον Λαύκο. Βγήκαμε κερδισμένοι και εξαργυρώσαμε με τον καλύτερο τρόπο τον σεβασμό και την συνέπεια που δείξαμε τα προηγούμενα χρονιά και προς τους κατοίκους έναν - έναν και προς το χωριό σαν ενότητα κατοίκων. Έχει τη σημασία του να σε γνωρίζουν, να έχεις οικοδομήσει σχέσεις εμπιστοσύνης, να επανέρχεσαι με σεβασμό και αυτοί να σου το ανταποδίδουν. Θα άξιζε, ένα μέρος της έκθεσης, μετά την πρώτη της παρουσίαση στη Θεσσαλονίκη και την έκδοση του καταλόγου, να ξαναγυρίσει στο χωριό, με μια προβολή στην Πλατεία του.
Βασίλης Καρκατσέλης
'... ένα μπράβο σε όλους σας για τη διοργάνωση ενός τόσο σημαντικού σεμιναρίου σε τόσο χαμηλή τελικά τιμή !!!
Αποδεικνύεται ότι με λίγη (τι λίγη δηλ. που ήταν αρκετά μεγάλη) προσπάθεια και καλή θέληση μπορεί να γίνει κάτι καλό για όλη την Ελλάδα φωτογραφικά!
Η επιλογή του Λαύκου ακούστηκε περίεργα στην αρχή, αλλά στο τέλος και με δεδομένο ότι τελικά οι επιβαρύνσεις ήταν λιγότερες απ' ότι αν γινόταν σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη, μάλλον ήταν ότι έπρεπε για καιρό κρίσης!
Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία με πολλή αϋπνία και τρέξιμο. Άρχισε να μου λείπει η Μάγδα και ο Αχιλλέας (ανησυχητικό ε;).
Φωτογραφικά τώρα, το βρήκα πολύ ενδιαφέρον το σεμινάριο έστω και αν δεν μπόρεσα να ενσωματώσω λίγο από τη ματιά του δασκάλου σε αυτά που έβγαλα (προσπάθησα πάντως ...). Ο χρόνος θα δείξει ... Η ματιά του πάντως, τουλάχιστον στα πρόσωπα, είναι αξιοπρεπής, ανεβαστική και ίσως και ποιητική, ενώ το σώμα είναι σε πολλές περιπτώσεις το σημείο έναρξης και επικέντρωσης.
Νιώθω αρκετά κουρασμένος και θα πάρει λίγες μέρες για πλήρες recovery!
Πάντα τέτοιες διοργανώσεις!'
πόστ του Σάκη Δαζάνη
Φωτογραφίζω τα συναισθήματά μου
Της ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΙΟΥ (Δημοσιεύτηκε στο ένθετο ΕΠ7Α της ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ)
Ο Δανός Jacob Aue Sobol διαθέτει πολύ ιδιαίτερο φωτογραφικό βλέμμα. Οι περιηγήσεις του ανά τον κόσμο δεν περιγράφουν, δεν αφηγούνται. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που έχουμε συνηθίσει. Μας παρασύρουν σ' ένα απόλυτα ενστικτώδες, συναισθηματικό σύμπαν.
Είναι από τα νεαρότερα μέλη του θρυλικού πρακτορείου Magnum και έχει ήδη κερδίσει το World Press Photo 2005 και το European Publishers Award 2008. Βρέθηκε τις προάλλες στο Πήλιο, καλεσμένος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, για ένα workshop, τα αποτελέσματα του οποίου θα δημοσιευθούν και θα εκτεθούν με την επιμέλεια του ιδίου. Είχαμε την ευκαιρία να του κάνουμε κάποιες ερωτήσεις.
* Τι κυρίως επιδιώκετε να ανακαλύψετε μέσα από τις περιπλανήσεις σας; Τα κοινά των ανθρώπων ή διαφορετικούς πολιτισμούς;
- Ψάχνω την εγγύτητα. Αισθάνομαι ασφαλής κοντά στους ανθρώπους. Ωστόσο, είμαι πολύ ντροπαλός άνθρωπος. Τα πρωινά φοβάμαι να βγω και να τους συναντήσω. Μόλις όμως αρχίσω να κινούμαι, να αναζητώ, ανακτώ την αυτοπεποίθησή μου. Οι άνθρωποι έχουν κάτι που θαυμάζω και νομίζω ότι το αισθάνονται. Αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου κοντά τους. Ακόμα κι όταν βρίσκομαι σε ξένα μέρη, η φιλοδοξία μου είναι να κάνω δικό μου τον κάθε πολιτισμό, να «χτίσω ένα σπίτι», ένα είδος ανάκλασης ανάμεσα σε μένα και τους ανθρώπους που φωτογραφίζω.
* Έχετε μια μη αφηγηματική, αποσπασματική προσέγγιση των θεμάτων σας. Γιατί επιλέξατε αυτό τον τρόπο να λέτε τις ιστορίες σας;
- Δεν το αποφάσισα, συνέβη. Με ελέγχουν απόλυτα τα συναισθήματά μου κι έτσι προκύπτουν και οι εικόνες μου. Ενδιαφέρομαι κυρίως για το τι μας συνδέει ως ανθρώπους και, ως εκ τούτου, η συναισθηματική εικόνα είναι αυτή που μπορώ να φθάσω και να κατανοήσω. Το στιγμιότυπο ή η αναπάντεχη εικόνα είναι κάτι που συνδέεται στενά με τις συγκινήσεις μας. Συνήθως τις παίρνουμε από ανθρώπους που αγαπάμε και είναι στιγμές που θέλουμε να θυμόμαστε. Στη Γροιλανδία άρχισα χρησιμοποιώντας μια μικρή κάμερα τσέπης, γιατί έτσι μπορούσα να πλησιάσω περισσότερο. Ήταν μια πρόκληση για την ταυτότητά μου ως φωτογράφου. Αισθάνθηκα πιο σημαντικό το να συμμετάσχω στη ζωή, αντί να είμαι επισκέπτης.
* Δεν κυνηγάτε όμορφες, με τους παραδοσιακούς όρους της σύνθεσης, εικόνες. Προβάλλετε τις αισθήσεις και το ένστικτο.
- Επειδή οι εικόνες μου αντανακλούν την εσωτερική μου ζωή. Χρησιμοποιώ δύο διαφορετικές μεθόδους: η μία είναι να προσεγγίζω τους ανθρώπους στο δρόμο και η άλλη να τους συναντώ στο σπίτι τους. Ύστερα από μερικές μέρες φωτογράφισης στο δρόμο αισθάνομαι λυπημένος. Η φωτογράφιση των ανθρώπων στο σπίτι τους, περιτριγυρισμένων από τα πράγματα που τους ανήκουν και τους κάνουν να αισθάνονται ασφαλείς, είναι μια εντελώς διαφορετική εμπειρία. Όταν φωτογραφίζω έτσι, αισθάνομαι ότι έχω μοιραστεί μια εμπειρία για το υπόλοιπο της ζωής μου. Όταν γίνονται πολύ κλειστοφοβικές, ξαναρχίζω το περπάτημα για να φωτογραφίσω οτιδήποτε βλέπω και βιώνω. Προσπαθώ να μην παίρνω ορθολογικά αποφάσεις σχετικά με το τι φωτογραφίζω. Δεν έχω κανόνες. Τραβώ φωτογραφίες από τα πάντα στο δρόμο μου: ένα δέντρο, ένα κτήριο, μια σκιά, ένα άτομο. Μερικές φορές μού παίρνει ολόκληρη μέρα να περάσω ένα δρόμο...
* Ποια θεωρείτε ότι είναι η πρόκληση για τους φωτογράφους της εποχής μας;
- Να βρουν τη δική τους φωνή μέσα στη φωτογραφία. Να αποφεύγουν κλισέ και στερεότυπα. Να δημιουργήσουν στενή σύνδεση μεταξύ της δουλειάς και της προσωπικότητάς τους, ώστε να δημιουργήσουν μοναδικές εικόνες.
* Από την ίδρυση του Magnum ξεχώρισαν δύο τάσεις στο πρακτορείο: του Μπρεσόν και του Κάπα. Υπάρχουν κάποιες αντίστοιχες σήμερα στο Magnum κι αν ναι, ανήκετε σε κάποια;
- Η φωτογραφία ντοκουμέντο έχει πάρει μια πιο προσωπική έκφραση τα τελευταία χρόνια. Πολλοί νεότεροι φωτογράφοι ντοκουμέντου βλέπουν τον εαυτό τους ως μέρος της ιστορίας. Προσωπικά προσπαθώ να αποφεύγω να είμαι ηδονοβλεψίας. Προτιμώ να λαμβάνω μέρος σε αυτό που απεικονίζω. Γιατί; Επειδή αν δεν έκανα αυτό, δεν θα έβρισκα κανένα ενδιαφέρον. Ποιος ο λόγος να στέκομαι στην άλλη πλευρά του δρόμου, προκειμένου να φωτογραφίσω ένα άτομο ή μια κατάσταση από μακριά; Για μένα η φωτογραφία δεν αφορά πρωταρχικά την εικόνα, αλλά τη στενή σχέση μας με τον κόσμο, τη συνάντηση με ένα άλλο ανθρώπινο ον και τα συναισθήματα που αναπτύσσονται από αυτό.
* Τα διεθνή βραβεία τι σημαίνουν για σας;
- Ήταν σημαντικά γιατί βοήθησαν να γίνουν γνωστές οι εικόνες μου. Όταν κέρδισα το World Press Photo για τις αυτόχθονες οικογένειες της Γουατεμάλας, ο κόσμος της φωτογραφίας ανακάλυψε επίσης τη «Sabine», τη δουλειά μου από τη Γροιλανδία, η οποία μέχρι τότε είχε δημοσιευτεί μόνο στη Δανία. Μετά το βραβείο εκτέθηκε παγκοσμίως. Το 2008 το European Publishers Award μου έδωσε τη δυνατότητα να δημοσιεύσω τη δουλειά μου από το Τόκιο, σε συνεργασία με 7 Ευρωπαίους εκδότες. Είμαι ευγνώμων που μπορώ πλέον να επικεντρωθώ σε ό,τι αγαπώ: να κάνω εικόνες, εκθέσεις και βιβλία.
Για την ανάγκη λειτουργίας αυστηρών επιλογών
Ανάρτηση από την Eleonora σε δημόσιο διάλογο για το εργαστήριο του Sobol.
Αν είναι έτσι, έχει δίκιο ο Sobol. Η κάθε δουλεία πρέπει να είναι σαν μυθιστόρημα, με αρχή, πλοκή, μέση και τέλος. Και αυτή είναι μια ακόμη δουλειά του φωτογράφου. Διαβάστε την άποψη και μιας εκτός του χώρου μας φίλης συγγραφέως. Λέει τα ίδια πραγματα με άλλες λέξεις.
Πολύ πιστεύω στις συνειδητές επιλογές
Ναι πιστεύω στην έμπνευση, αλλά πιο πολύ πιστεύω στις συνειδητές επιλογές που κάνει ο καλλιτέχνης δημιουργός, φυσικά πιστεύω και στις αποφάσεις που παίρνει για τον εαυτό του και το έργο του-- ναι, συνειδητά!
Ένα κείμενο μερικών δεκάδων ή εκατοντάδων σελίδων δεν μπορεί να βασιστεί στην πηγαία έμπνευση μόνο, μικρά κομμάτια του ίσως, το σύνολό του όμως, όχι.
Δεν μπορεί να βασιστεί μόνο σε εμπνευσμένες προτάσεις/ατάκες, ούτε μόνο σε ένα πλούσιο λεξιλόγιο. Το ίδιο και μια έκθεση ή ένα φωτογραφικό βιβλίο, δεν μπορούν να βασιστούν σε κάποιες καλές ανεξάρτητες εικονες
Σήμερα έλαβα ένα email που έλεγε πως εγώ είμαι τυχερή που έχω τόσο πηγαία έμπνευση και κατάφερα να έχω επιτυχία.
- Ότι έγραψα (και γράφω) και γνωρίζει επιτυχία δεν είναι θέμα ούτε τύχης, ούτε πηγαίας έμπνευσης μόνο. Είναι θέμα συνειδητών επιλογών που κάνω τόσο ως συγγραφέας, όσο και ως άνθρωπος που αγαπώ τις λέξεις πάνω στο χαρτί! Είναι αποτέλεσμα επιλογών μετά από χρόνια μελέτης, εφαρμογής, γνώσης και τεχνικών συγγραφής που ξέρω ότι φέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Είχα δει από νωρίς τα τεράστια πλεονεκτήματα της ολοκληρωμένης και συστηματικής επιμέλειας όπου βήμα – βήμα σε οδηγεί -- και σε καθοδηγεί -- σε υπέροχα λογοτεχνικά βιβλία και αφιέρωσα πολύ κόπο, ενέργεια και χρήματα για να καταλάβω πως μπορώ να γράφω κι εγώ βιβλία σαν κι αυτά που θαύμαζα, αλλά και να κάνω τους εκδότες, τους αναγνώστες και τους δημοσιογράφους να μου λένε «ΝΑΙ» την κάθε φορά.
Jacob Aue Sobol (Ελάχιστο βιογραφικό)
Ο Jacob Aue Sobol γεννήθηκε στη Δανία το 1976. Αφού σπούδασε στη Fatamorgana, τη σχολή φωτογραφίας της Κοπεγχάγης, πήγε και έζησε για αρκετά χρόνια στη Γροιλανδία, μετά στη Γουατεμάλα και το Τόκυο, παραμονεύοντας πάντα για ένα ασπρόμαυρο που είναι ταυτόχρονα εκρηκτικό και εκφραστικό. Εξέδωσε πολλά βιβλία, κέρδισε πολλές διακρίσεις κα βραβεία και το 2007 μπήκε στο πρακτορείο Magnum. Σήμερα έχει εγκατασταθεί πάλι στη Δανία και έχει ξεκινήσει ένα νέο θέμα στην πόλη που γεννήθηκε, με τίτλο Home.
(Κάποιες εξομολογήσεις για την καινούργια του εργασία «Πατρίδα»)
"Αφού έζησα σχεδόν 10 χρόνια στο εξωτερικό ένοιωσα ότι είχε έρθει η στιγμή για εμένα να ξαναβρώ την πατρίδα μου, τη Δανία. Δεν είχα ποτέ πραγματικά φωτογραφίσει στη Δανία, σε κάθε περίπτωση αφού ξεκίνησα την καριέρα μου , όταν ήμουν φοιτητής στη σχολή φωτογραφίας στην Κοπεγχάγη.
Αφότου ξεκίνησα να αναρωτιέμαι πάνω στον τρόπο να καταλάβει κανείς με εικόνες την αληθινή μου πατρίδα, έπεσα πάνω σε δύο φωτογραφίες που με ενέπνευσαν πραγματικά. Η πρώτη, μια λήψη που είχε γίνει πριν αρκετά χρόνια, όπου έβλεπες τον δίδυμο αδελφό μου να βάζει το χέρι του στο μέτωπο της γιαγιά μας, την ώρα που αυτή ζούσε τις τελευταίες της στιγμές. Η άλλη έδειχνε την αδελφή μιας παλιάς μου κοπέλας να ετοιμάζεται να ξαπλώσει.
Ο προεξέχοντας υπαρξισμός αυτών των δύο φωτογραφιών ήταν το σημείο αναχώρησης αυτής της νέας μου σειράς την οποία έχω ονομάσει Πατρίδα (Home αγγλικά, Chez-moi γαλλικά). Αυτό το project στηρίζεται πάνω από όλα στις αναμνήσεις. Αφορά τις ρίζες μου, το μέρος από όπου προέρχομαι και όπου συνεχίζω να ζω. Αν θέλω να με γνωρίσω καλύτερα, ξέρω ότι εκεί είναι που πρέπει να ψάξω. Είναι το μέρος που μεγάλωσα, είναι η πόλη που διαμόρφωσε την προσωπικότητά μου.
Όταν ζούσα στο εξωτερικό- είτε αυτό είναι η Γροιλανδία, είτε η Γουατεμάλα, είτε το Τόκυο- είχα πάντα αυτή την φιλοδοξία να γίνω ένα κομμάτι αυτής της χώρας (που ζούσα). Πάντα προσπαθούσα να αναμιχθώ, δεσμευόμενος ολοκληρωτικά αναφορικά με τους ανθρώπους και αυτούς τους ξένους τόπους.
Αλλά, με ένα συγκεκριμένο τρόπο, είχα πάντα την αίσθηση ότι ήμουν αποκομμένος, πως δεν ήμουν παρά ένας επισκέπτης. Αναρωτήθηκα λοιπόν πως θα εξελισσόταν η ματιά μου αν προσπαθούσα να πλησιάσω και να συνδεθώ με τους ανθρώπους της πατρίδας μου. Τι θα συνέβαινε αν πειραματιζόμουν με τη φωτογραφία μου στην κοινωνία στην οποία μεγάλωσα, στους ανθρώπους που μιλάω την ίδια γλώσσα, ή την ίδια εμφάνιση ? Πως αυτή η επανανακάλυψη της δικής μου κουλτούρας μπορεί να εκφραστεί μέσα από τις δικές μου εικόνες ? Σε αυτή την καινούργια δουλειά, το οικείο περιβάλλον με σπρώχνει να ψάξω καινούργιους τρόπους να κατανοήσω τον τρόπο μου να φωτογραφίζω, να αφηγούμαι μια ιστορία.
Φωτογραφίζοντας την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τις γνωριμίες μου, ή ορισμένα άτομα που συνάντησα τυχαία, προσπαθώ να καταλάβω αυτό που αυτό το μέρος που ονομάζω «σπίτι μου» σημαίνει για εμένα και για τους ανθρώπους που με περιστοιχίζουν. Ψάχνω να εμπλέξω το θεατή σε αυτά τα προσωπικά σύμπαντα. Θέλω να παρατηρήσω τα αισθήματα και τις ανθρώπινες σχέσεις εκεί που αυτές γίνονται όλο και πιο προσωπικές. Θέλω να βάλω αυτούς που βλέπουν τις εικόνες πρόσωπο με πρόσωπο με τους όμοιούς τους, μέσα σε ότι πιο ανθρώπινο έχουν.
Επιπλέον των ανθρώπων, φωτογραφίζω επίσης τα σπίτια, τα τοπία, τα ζώα, προκειμένου να δώσω σε αυτή τη σειρά ένα ρυθμό πιο ρευστό, όπως ένα ποίημα οπτικών αναμνήσεων, σκέψεων, σχέσεων. Ξεκίνησα αυτή τη σειρά το 2010, τη συνεχίζω και φέτος και σκέφτομαι να την ακολουθήσω έως και τον επόμενο χειμώνα. Προσωπικά, δεν τα καταφέρνω να φωτογραφίσω το καλοκαίρι. Δεν ξέρω γιατί ….
Κατά τη διάρκεια αυτής εποχής δε ρίχνω ούτε μια ματιά στη φωτογραφική μου μηχανή. Όλος ο κόσμος είναι έξω στους δρόμους της Κοπεγχάγης. Το φθινόπωρο έρχεται και μετά ο χειμώνας. Το σκοτάδι εισβάλλει στην πόλη, ο κόσμος εξαφανίζεται μέσα στα σπίτια του, στα διαμερίσματά του. Οι δρόμοι αδειάζουν. Ξεκινάω ξανά να φωτογραφίζω. Κάθε χρονιά το ίδιο σενάριο. Το χιόνι, το κρύο, το σκοτάδι, όλα αυτά με καθησυχάζουν. Έχω λοιπόν ανάγκη την εγγύτητα, την ιδιωτικότητα."
Υπόδειγμα εργασίας που δόθηκε στο εργαστήριο. Τίτλος της Home.
Show me what the condition/state of mind Home, means to you. Is it about your own body and soul? Is it about your close encounter with another human being? A specific environment or location? Is it your intimate relation to the world in general? Is it a memory? A need? Is it a condition that you dream about? Do you feel it in the eyes of a stranger or in the arms of your lover?
Ambition – detpersonligebilledsprog
With the condition Home as a starting point, we will try to get closer to a personal visual language. Our own signature within photography.
How and when do we feel ourselves through the images we create? By being playful and focusing on the irrational, the unexpected and the emotional image, we will try to create work and develop a language that pushes us out of the everyday routines and into our own personal universe. Pictures that are special to us; a language we can identify with.
The more we give, the more we put ourselves at stake – whether we are photographing the people we love or a stranger, the greater is the possibility that the images will reflect our own personality – that they will become unique and be the beginning of a personal visual language.
Assignment1) Find a location you find interesting and invite the people from your group into this space and photograph them. It can be your hotel room or the forest, or it can be even more claustrophobic; your bed, the shower or a closet. Or it can be a special space that you create in your imagination.
What is the relation between you and the person you have invited into this space? How is it to look? And how is it to be looked at? Show us your presence. This is not only about you taking pictures of another human. This is about your meeting. It is the fascination or closeness between the two of you, we are interested in. Don’t just take 5 pictures and then let go. Continue until you feel that you have explored your meeting. Be open to each other. Don’t talk. Explore each other with the camera.
Περισσότερα:
http://lafkosphotoworkshop.blogspot.gr/
https://www.facebook.com/events/446671738701227
http://www.auesobol.dk/
