Καφέ Άνω Κάτω
Έκθεση έργων του Vassilios Vassiliadis από την Αυστραλία.
<< Εικόνες Ημερολογίου >>
Στη σειρά των εκθέσεων του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης με τον γενικό τίτλο <<Μετά το Μεταμοντέρνο>> γίνεται μία προσπάθεια να συγκεντρωθούν για τον περιπατητή, που θα ήθελε να περιδιαβεί όλους τους χώρους των εκθέσεων, αρκετές από τις μορφές της φωτογραφίας που απασχολούν τους δημιουργούς φωτογράφους σήμερα.
Σε ένα κόσμο που αλλάζει συνεχώς, θα ήταν λάθος να περιμένουμε από τη φωτογραφία, τη νεωτέρα των εικαστικών τεχνών, να παραμείνει σε αναλύσεις, σε φόρμες και πρακτικές επικοινωνίας με το κοινό της στον προηγούμενο αιώνα.
Για το τι φωτογραφίζουν οι δημιουργοί σήμερα και πως αντιμετωπίζουν το μέσον που διαλέξανε να εκφραστούνε (έστω για ένα τμήμα της ευρύτατης αυτής γκάμας και δυνατοτήτων), προσπαθεί να μιλήσει αυτή η ομάδα εκθέσεων στην Ξάνθη.
Φωτογραφίες ονειρικές ενός κατασκευασμένου χώρου, στέκονται δίπλα σε επιζωγραφισμένες με παραδοσιακό τρόπο, αλλά και άλλες, σύνθετης τεχνικής, προϊόντα του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Φωτογραφίες καταγραφής, φωτογραφίες συγχρόνου ντοκουμέντου και προσωπικής (υποκειμενικής) απόδοσης του πραγματικού, συνυπάρχουν με εικόνες διάσπασης αυτού του πραγματικού και με κατασκευές φωτογραφικού περιβάλλοντος. Η φωτογραφία σαν υλικό προς δημιουργία μεταφωτογραφημάτων, η φωτογραφία στο χώρο, η φωτογραφία σε διάλογο με το αντικείμενο που απεικονίζει, η φωτογραφία του σήμερα, σε διάφορες αλληλοσυμπληρούμενες εκδοχές.
ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
Στην έκθεση του Άνω Κάτω ο Βασίλειος Βασιλειάδης, ένας Έλληνας (με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη) της διασποράς, που ζει και εργάζεται με μεγάλη επιτυχία στην Αυστραλία, παρουσιάζει τα νυχτερινά του ημερολόγια. Χρόνια μετά, ανοίγει το ημερολόγιο της ζωής του και επιστρέφει στους τόπους όπου κάτι σημαντικό διαδραματίστηκε για αυτόν, τους φωτογραφίζει λες και θέλει να αλλάξει σελίδα, να απαλλαγεί οριστικά από αυτούς και μας τους παρουσιάζει
Χώροι μικροί ή μεγάλοι, χώροι με προοπτικές ή αδιέξοδα που κάποτε τον δεχτήκανε στην αγκαλιά τους και τον φιλοξενήσανε, για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά για κάποιο λόγο (που δεν μας αποκαλύπτεται) έμειναν χαραγμένοι στη μνήμη του, φωτογραφίζονται νύχτα και ισάξια. Κανείς από αυτούς δε δείχνει να έχει για το φωτογράφο μεγαλύτερη ή μικρότερη σημασία, κανείς από αυτούς δεν υποδηλώνει τις ευχάριστες ή δυσάρεστες στιγμές που μέσα τους πέρασε, το πάθος ή τον πόνο που άφησε σε αυτές. Χώροι του παντού και πουθενά, τόποι του τότε και του τώρα, του εκεί και του εδώ, δικοί του και δικοί μας μήπως;
Όλοι τους αντιμετωπίστηκαν με τον ίδιο τρόπο (λες και πρόκειται για δωμάτια του ιδίου ξενοδοχείου), με την ίδια ψυχρή επαναπροσέγγιση (σαν η φωτογράφηση να μη διήρκεσε μήνες αλλά μια νύχτα μόνο, με την ίδια φωτογραφική γλώσσα (αυτοί οι τόποι κεντράρονται σωστά και ισορροπούν τέλεια κατά τα πρότυπα της φωτογραφίας των γκαλερί), με την ίδια τεχνική (νύχτα και με τον φυσικό ψυχρό φωτισμό αυτών των χώρων), με την ίδια φόρμα (τόποι μη τόποι), με το ίδιο υλικό (έγχρωμο ψηφιακό αρχείο και εκτύπωση) και κάδρο (όλες πλάγια παραλληλόγραμμα - κουτιά), με την ίδια συναισθηματική ακτινοβολία Το χρώμα της μνήμης είναι το πράσινο των λαμπτήρων του νέον).
Καρκατσέλης Βασίλης
