«ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟΣ»
Ο Ζεϊμπέκικος ήταν καθαρά ανδρικός χορός, αργός και βαρύς που περιελάμβανε πολύ συχνά επίδειξη οπλομαχητικής.
Με την πάροδο του χρόνου ο ζεϊμπέκικος χορός διαφοροποιήθηκε διατηρώντας όμως τα βασικά του χαρακτηριστικά και πάνω απ’ όλα διατηρήθηκε ο μοναδικός και τόσο χαρακτηριστικός ρυθμός τα 9/8 που αναλύονται σε 2/8+2/8+2/8+3/8.
Για τον ζεϊμπέκικο αρκούν τέσσερα τετραγωνικά μέτρα δάπεδο στερεό και επίπεδο.
Ο ζεϊμπέκικος δεν έχει βήματα, γιατί είναι καθ’ ολοκληρία αυτοσχεδιασμός. Συνεπώς ο καθένας χορεύει τον εντελώς δικό του, ιδιαίτερο, ειδικό, ατομικό ζεϊμπέκικο. Κάθε χορευτής έχει τις δικές του φιγούρες, τσακίσματα, στροφές και τούμπες.
Υπάρχουν πεταχτοί ζεϊμπέκικοι κατάλληλοι για νέους. Ένας ζεϊμπέκικος αρκετά γρήγορος χορεύεται περιτρέχοντας, σχεδόν βαδίζοντας τον χώρο του χορού. Οι καθεαυτού μάγκες προτιμούν τον γιουρούκικο (βαρύς ζεϊμπέκικος) που τον χορεύουν σέρτικα σχεδόν ακίνητοι. Δεν είναι ο ρυθμός που κάνει να ξεχωρίζουν τα διάφορα είδη ζεϊμπέκικου, αλλά το ύφος. Ο ζεϊμπέκικος χορεύεται σύμφωνα με το σωματικό βάρος και την ηλικία του χορευτή.
Ο ζεϊμπέκικος χορεύεται ίσα κι ίσα με χέρια και πόδια, με τα χέρια σε στάση δεήσεως ή ικεσίας. Με ευκολία εναλλάσσονται οι φιγούρες, ο χορευτής σκύβει, ο χορευτής περιστρέφεται στο ένα πόδι, ο χορευτής δήθεν πέφτει, ο χορευτής σηκώνεται, ο χορευτής χάνει το ρυθμό και τον ξαναβρίσκει, ο χορευτής τινάζεται, ο χορευτής χτυπάει με την παλάμη του τις φτέρνες του, ο χορευτής κάνει τον μεθυσμένο.
Αποκλείεται ένας μάγκας να χορέψει χωρίς μεράκι ή νηστικός από πιοτό, κι όταν ενώ χορεύει του πέσουν από τις τσέπες πράγματα αποκλείεται να σκύψει για να τα μάσει.
Ας μην ξεχνούμε ότι μόλις πριν από 60 χρόνια χόρευαν τον ζεϊμπέκικο κραδαίνοντας μαχαίρια.
Μία από τις θεαματικότερες φιγούρες ζεϊμπέκικου είναι όταν ο χορευτής χορεύει κρατώντας με τα δόντια ένα τραπέζι γεμάτο πιάτα και ποτήρια.
Ο χορευτής του ζεϊμπέκικου συνήθως έχει τσιγάρο στα χείλη, γαρίφαλο στο αυτί και συννεφιά στα μάτια.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
Γεννήθηκε στις Σέρρες το 1956.
Παρακολούθησε μαθήματα φωτογραφίας στο Φωτογραφικό Εργαστήρι της ΝΕΛΕ Σερρών (1995-1998).
Συμμετείχε σε όλες τις ομαδικές εκθέσεις της ΝΕΛΕ στην πόλη των Σερρών.
Παρουσίασε δουλειά της το 1999 στο cafe Bar BOHEME (Σέρρες) με τον τίτλο «Ζεϊμπέκικος».
Το 1998 και 2000 διακρίθηκε με το Α΄ & Β΄ βραβείο στον 5ο και 7ο Πανελλήνιο διαγωνισμό φωτογραφίας αντίστοιχα, της Λέσχης Πολιτισμού Φλώρινας.
Το ζεϊμπέκικο της παρέας
Τα σφιχτά κάδρα υπονοούν προσήλωση και τονίζουν τη σημασία των όσων σε αυτά διαδραματίζονται. Ο κυρίαρχος αυτών των αποσπασμάτων, «ήρωας».
Καθώς ο χορευτής του ζεϊμπέκικου απλώνει τα χέρια και στροβιλίζεται σε έναν ελάχιστο χώρο, «απογειώνεται». Η άμεση, όμως, επικοινωνία με κάποιον φίλο ή τον κλειστό περίγυρο, μετατρέπει αυτή τη μοναχική μέθεξη σε ομαδική και αυτόν διαμεσολαβητή της δικής μας ανάστασης.
Όταν το ενδιαφέρον του φακού ή της σύνθεσης επικεντρώνεται σε κάποιες λεπτομέρειες, τα πόδια, τα χέρια, το σώμα, είναι για να τονιστεί ακόμη περισσότερο το μέσον που ενώνει τη γη με τον ουρανό.
Οι συνεχόμενες λήψεις, σα σκηνές από κινηματογραφική ταινία, αυτό το χρόνο, τους χρόνους περιγράφουν και για τον πιο δύσπιστο.
Σε κλειστούς ή υπαίθριους χώρους, σε γάμους, γιορτές, εκδρομέςή απλές συνευρέσεις, η ταυτόχρονη απογείωση εξαρτάται από την απογείωση των μερών.
Για τούτο όλα συγκλίνουν.
Οι πλήρους τονικότητας εκτυπώσεις υποδηλώνουν αυτή ακριβώς τη συμμετοχή των πάντων στην πορεία από το εμείς στο εγώ και μέσω αυτού ξανά στο Εμείς.
Στο «Ζεϊμπέκικο της Παρέας» κανείς δε μπορεί να μείνει στο σκοτάδι, τίποτε δε σβήνει στο φως.
Βασίλης Καρκατσέλης
Από τον κατάλογο της έκθεσης
