«Η Μαρία είναι σίγουρη ότι αυτή η φωτογραφία θα κρατήσει για πάντα…»
…hapening στον σκοτεινό θάλαμο και έκθεση φωτογραφίας
Στην επεξεργασία της φωτογραφίας, στα εκατό και πλέον χρόνια ζωής της σαν τεχνική και τέχνη, λίγα πράγματα είχαν αλλάξει μέχρι πρότινος. Και στην εμφάνιση του φιλμ και στη διαδικασία της εκτύπωσης, τα υλικά και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται, παρά την αλματώδη βελτίωση των προδιαγραφών τους και των αποτελεσμάτων που δίνουν στο φωτογράφο, κατά βάση στηρίζονται στις παλιές καλές συνταγές.
Τα εκατομμύρια των φανατικών φίλων της ασπρόμαυρης φωτογραφίας ανά τον κόσμο, από τους σημερινούς εικοσιπεντάρηδες και πάνω, ζυμώθηκαν –στην κυριολεξία όμως- με τα κάθε είδους χημικά, κύρια και βοηθητικά, που χρειάζονται για να γίνει ή «έννοια» φωτογραφία χειροπιαστή εικόνα.
Ο νέος αιώνας έφερε στο πλατύ κοινό, αλλά ακόμη και στους τελευταίους ρομαντικούς– τρελούς εραστές της φωτογραφίας, την ευχή και κατάρα της ψηφιακής εικόνας.
Ο πληθωρισμός των χωρίς λόγο ύπαρξης, αλλά μόνο χάριν παιδιάς φωτογραφιών με κάθε μέσο κοντεύει πια να μας πνίξει.
Ας μας επιτραπεί λοιπόν να «βουτήξουμε» για μια ακόμη φορά στα βρωμερά χημικά που με δέος αδειάσαμε στις τρεις λεκάνες–must κάθε σκοτεινού θαλάμου που επιμένει να αποκαλείται έτσι. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε όσο οι εισαγωγείς συνεχίζουν να διαθέτουν στην αγορά τα απαραίτητα χημικά και χαρτιά, όσο δεν προσπαθούν να εξασφαλίσουν εναγωνίως άδεια ράφια για τα αμέτρητα και λαμπερά ψηφιακά gadgets –όπως μετά λύπης μας διαπιστώσαμε στην πρόσφατη έκθεση Photovision.
Ας μας επιτραπεί επίσης να «ξεχάσουμε» να στερεώσουμε κάποιες από τις τυπωμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες και έτσι, κλείνοντας πονηρά το μάτι, ας αφήσουμε τη Μαρία να είναι σίγουρη ότι αυτή η φωτογραφία θα κρατήσει για πάντα…
Κι έτσι, όπως θα έχουμε τα χέρια μας λερωμένα με τα χημικά, θα αφήσουμε δαχτυλιές-λεκέδες στην ωραία μας ψηφιακή μηχανή, που ίσως λειτουργήσουν σαν μια αλυσίδα που θα μας ενώνει με το παρελθόν….
Οι συμμετέχοντες στο happening συγκεντρώθηκαν στον σκοτεινό θάλαμο του ΦΚΘ και διάλεξαν μια από τις φωτογραφίες που ήταν απλωμένες σε ένα μεγάλο τραπέζι, κάτω από συνθήκες σκοτεινού θαλάμου (μόνο με κόκκινο φως). Από αυτές τις φωτογραφίες οι μισές είχαν περάσει μόνο από το στάδιο της εμφάνισης και οι άλλες μισές από το στάδιο της εμφάνισης και το στάδιο της στερέωσης με τα αντίστοιχα χημικά. Πριν όμως εκτεθούν στο φως δεν είχαν καμιά διαφορά. Ο κάθε συμμετέχων λοιπόν έγραφε τι πίστευε για την κατάληξη της φωτογραφίας που κρατούσε στα χέρια του. Λόγω της μεγάλης συμμετοχής σε μια φωτογραφία έγραφαν περισσότεροι από έναν συμμετέχοντες. Όταν άναψαν τα φώτα οι μισές φωτογραφίες έγιναν μωβ, συνέχισαν όμως όλες να φέρουν τις επώνυμες δηλώσεις των συμμετεχόντων…
Το happening ήταν ένα απλό παιχνίδι όπου μας δόθηκε η ευκαιρία να ψηλαφίσουμε «κανονικές» φωτογραφίες, να «απολαύσουμε» τις μυρωδιές των χημικών του σκοτεινού θαλάμου και να κρατήσουμε επαφή με τον παραδοσιακό τρόπο επεξεργασίας της χειροποίητης φωτογραφίας.
Για την παρουσίαση αυτή επιλέχτηκαν «ανάλαφρες» φωτογραφίες όπου απεικονίζονται τα Ολυμπιακά ιδεώδη, όπως αυτά φοριούνται από κανονικούς ανθρώπους. Στις εικόνες αυτές είναι διάχυτος ο σαρκασμός για τη δήθεν αλήθεια που κουβαλούν όλες αυτές οι μεγαλόσχημες λέξεις στην εποχή μας
