Ζούσαμε και ζούμε μία κατάσταση πρωτοφανή. Ο Covid 19 έχει εξαπλωθεί σε κάθε γωνιά του πλανήτη και επηρεάζει τον τρόπο που ζούμε, αλληλεπιδρούμε και σκεφτόμαστε.
Η επέλαση του ιού άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει την καθημερινότητά μας, ξαναγράφει την ιστορία και πιθανότατα δημιουργεί τις ασφυκτικά «ιδανικές» συνθήκες για έναν δημιουργό, γενικά, ή στην περίπτωση μας για έναν φωτογράφο, να εκφράσει τους φόβους, τις ανησυχίες, ακόμη ίσως και τις ελπίδες που γεννά μέσα του αυτή η νέα εποχή.
Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης κάλεσε τα μέλη του, να μοιραστούν τις δημιουργίες τους κατά την πρώτη φάση εγκλεισμού (καραντίνας) εξ αιτίας του covid-19 και να συζητήσουν μαζί μας τυχόν απορίες και προβληματισμούς που γεννήθηκαν ή γεννιούνται από αυτά.
O Γιάννης Χολογγούνης παρουσιάζει (στην ιστοσελίδα στην παρούσα φάση εξαιτίας της αναβολής των συναντήσεων) μέρος από την ενότητά του « “Γκρίζο χρώμα” - Νοτιοδυτική Χαλκιδική », από το έργο του αυτήν την περίοδο.
STAY HOME έλεγαν.
Έσπασα τα μπλόκα. Λίγο οι υποχρεώσεις, λίγο εκείνο το παλιό επαναστατικό και η αντίδραση ενάντια στην επιβολή, λίγο η αέναη τάση φυγής, η ανάγκη για λίγο οξυγόνο μακριά από τον ασφυκτικό εγκλεισμό λόγω Covid-19, μ έκαναν να βγω στους δρόμους με συμπληρωμένο το Β4 της βεβαίωσης κατ΄ εξαίρεση μετακίνησης πολιτών.
Δρόμος για Χαλκιδική. Τι ευτυχία, σταματούσα όπου ήθελα χωρίς να κινδυνεύω να με κάνουν κομμάτια τα επερχόμενα αυτοκίνητα. Περίμενα και δύο και τρία λεπτά να περάσει αυτοκίνητο, ν ακούσω να αγκομαχάει κάποια μηχανή, να φανεί κάποιο φορτηγό, κάποιος με ειδική άδεια μετακίνησης. Εκεί που ηρεμούσε το περιβάλλον, εκεί τρόμαζε ταυτόχρονα. Θαρρούσες πως ένα μαγικό χέρι εξαφάνισε τον άνθρωπο από τη γη. Η βουή του επόμενου αυτοκινήτου έφερνε την πραγματικότητα. Το γκρίζο της ασφάλτου ήταν κυρίαρχο όπως το γκρίζο από τον καταθλιπτικό εγκλεισμό. Οι διαχωριστικές γραμμές των δρόμων επιθετικές όπως και οι απαγορεύσεις.
Η Άνοιξη όμως ήταν παρούσα, γιατί κανένας χειμώνας δεν κρατάει για πάντα.
Ο οργασμός σε όλα τα επίπεδά της, εξαφάνιζε αμέσως το μαύρο και το γκρίζο. Ο φρέσκος αέρας, ο ήλιος, οι μυρωδιές και η θέα των ανθισμένων λουλουδιών και των δέντρων, τα σπαρμένα πράσινα χωράφια συνέβαλλαν αποφασιστικά στην μεταβολή των συναισθημάτων. Κλασσικό αντικαταθλιπτικό.
Το γκρίζο των έρημων δρόμων λοιπόν , το γκρίζο κενό, η γκρίζα ψυχή μας και η κενή σκέψη λόγω εγκλεισμού από τη μια, η φύση, η αναγέννηση της γης, το πράσινο της ελπίδας και τα χρώματα από την άλλη.
Έξω είναι η ερημιά αλλά και η ζωή.
Οκτώβρης 2020
Γιάννης Χολογγούνης
