Τόση πολλή φωτογραφία – Too much photography

Τόση πολλή φωτογραφία – Too much photography

Στους δύο ορόφους της Αίθουσας Τέχνης του  Δήμου Νεάπολης-Συκεών (Παλ. Δημαρχείο Νεάπολης, Ελ. Βενιζέλου 125), και στο πλαίσιο των εκδηλώσεων με τον τίτλο ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ 2015, το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, παρά τα ισχυρά οικονομικά εμπόδια που υψώνει  η παρατεταμένη οικονομική ύφεση, συνεχίζει και εφέτος την προσπάθεια να εδραιωθεί ο άμεσος ζωντανός  διάλογος (μεταξύ καλλιτεχνών αλλά και του κοινού της πολης μας) για το τι και πως “φωτογραφίζει η φωτογραφία σήμερα”, όχι αφ υψηλού, αλλά με την ενεργή και άμεση επικοινωνία δημιουργών με διαφορετικές καταβολές και από διαφορετικούς τόπους συγκρότησης έργου (Βουλγαρία, Σερβία, Τουρκία και έξι πόλεις της Ελλάδας).

Για μία ακόμη χρονιά θα συνυπάρξουν σε αντιθετικό διάλογο φωτογραφίες νέων και καταξιωμένων δημιουργών της Χερσονήσου του Αίμου. Πρόκειται για μία έκθεση / συνάντηση φωτογράφων της Βαλκανικής, που σκοπό έχει να καταδείξει διαφορετικές πτυχές (δυνατότητες) των κατευθύνσεων του φωτογραφικού μέσου σήμερα, διαφορετικά περιεχόμενα, διαφορετικές ανάγκες, τεχνικές, φόρμες εκτύπωσης ή παρουσίασης.

Οι σημαντικότεροι φορείς των γειτονικών χωρών (στο πλαίσιο της αναμεταξύ μας μακροχρόνιας συνεργασίας) στέλνουν αντιπροσωπευτικούς δημιουργούς τους για να παρουσιάσουν τη φωτογραφία του σήμερα στο κοινό μας forum.

Στον άπλετο χώρο της γκαλερί η έκθεση υφολογικά  και θεωρητικά χωρίζεται προσχεδιασμένα σε τρεις τελείως διαφορετικές μεταξύ τους υποενότητες που, όπως είναι φυσικό, υπόκωφα επικοινωνούν και αλληλοσυμπληρώνονται, δίχως η μια να επηρεάζει την άλλη.

Για μια ακόμη φορά η φυσική παρουσία της φωτογραφίας θα είναι αναντικατάστατη από την όποια παρουσία της σε κατάλογους, site ή άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Για μια ακόμη φορά η διαδικασία εδραίωσης διάλογου με αυτήν θα είναι αδύνατη δίχως ο θεατής να επισκεφτεί το χώρο της αυθεντικής συνάντησης μαζί της. Ατυχώς καμία φωτογραφία δεν θα μπορέσει να υποκαταστήσει τις φωτογραφίες της έκθεσης, είναι όλες ανεπανάληπτα “αντικείμενα” και μάλιστα στις τρεις διαστάσεις. Ατυχώς και πάλι, ολοι όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά για τη φωτογραφία, σαν εικόνα, σαν έκφραση, σαν ιδέα ή μανιφέστο οφείλουν να βρουν χρόνο και κουράγιο να αφεθούν στις ιδιαιτερότητες της κάθε ξεχωριστής γραφής, που περιλαμβάνεται στην έκθεση.

Βασίλης Καρκατσέλης

 

Στην έκθεση συμμετέχουν:

Ενότητα Α

Παραδοσιακή (;) ανάπτυξη εκτιθέμενων έργων με τους:

Silvia Ivanova, Sevgi Urum, Branimir Karanovic, Vojo Pesterac, Jordanka Tenova, George Chakarov και η Αλέκα Τσιρώνη.

 

Ενότητα  Β

Μία εγκατάσταση από εικόνες του «άλλου» για μία πιθανώς «διαφορετική» δυνατότητα συνάντησης με τη φωτογραφία.

Σε ύφος πανηγυριού ή απλωμένης μπουγάδας, με τον τρόπο που στα περίπτερα απλώνουν σε κοινή θέα τις εφημερίδες, σε βάρος ίσως της ανάγνωσης των “επιτεύξεων” και των ιδιαιτεροτήτων της κάθε ξεχωριστής εικόνας ή του προσωπικού ύφους του κάθε δημιουργού, αλληλοσυμπληρώνοντας την άποψή όλων μας για το πρόσωπο του Εγώ ή του Άλλου, για την προσωπογραφία, για την παρουσία ή απουσία εικόνας προς-όψης .

Στην κοινή αυτή διερεύνηση συμμετέχουν οι:

Δημοσθένης  Έππας, Σταύρος Ξηρός, Βασίλης Μαντάς, Βασίλης Καρκατσέλης, Άγγελος Σοφιανίδης, Τενεκετζή Κατερίνα, Δημήτρης Μιχαηλίδης, Παύλος Παπαδόπουλος, Κάλλη Μπέλλου.

 

Ενότητα Γ

«Ο φωτογραφικός χρόνος της Νοσταλγίας - Η μνήμη ως αφετηρία Α-λήθειας». Μια ομαδική  έκθεση “παραδοσιακής” σύγχρονης φωτογραφίας, σε επιμέλεια Χάρη Κακαρούχα. Συμμετέχουν οι: Θεοδόσης Γιαννακίδης, Λία Ζαννή, Χάρης Κακαρούχας, Μανώλης Καραταράκης, Μαρία Πάγκαλη, Παύλος Παυλίδης και η Κατερίνα Τζιγκοτζίδου.

 

Εγκαίνια: Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου, στις 8 μμ.

Διάρκεια έκθεσης έως 25 Σεπτεμβρίου 2015. Ώρες επισκέψεων: 18.00-21.00

Παραγωγή: Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης (www.fkth.gr) στο πλαίσιο των εκδηλώσεών του “Aspects of Balkan Photography”.

 

Στη συνέχεια των εγκαινίων, μεταφερόμαστε απέναντι στο Ανοικτό Θέατρο Νεάπολης

για τις δύο συνεχόμενες συναυλίες των:

ΚΟΖΑ ΜΟSTRA

Μουσική  Ska, Balkan, rock, punk, indie ακόμη και ρεμπέτικα του μεσοπολέμου, πλέκονται μεταξύ τους μοναδικά από μία μπάντα που δεν απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί κορυφαία.

και

Lemon Bucket Orkestra

Μουσικοί με έδρα το Τορόντο. Με έντονα πολιτιστικά στοιχεία Balkan και εκρηκτικό σχεδόν “πανκ πνεύμα” συγκινούν τους πάντες. Η σύνθεσή τους και η εκρηκτική μουσική τους είναι κοσμοπολίτικη, καθώς κατάγονται από πολλές γωνιές της γης και επιτυγχάνουν ένα μοναδικό “πάντρεμα”.

 

Κείμενο για την Γ ενότητα:

“Ο φωτογραφικός χρόνος της Νοσταλγίας - Η μνήμη ως αφετηρία Α-λήθειας”

Νοσταλγία είναι ο συναισθηματισμός της μνήμης. Αναπόληση της ιστορίας μας, ειδικά σε τόπους και χρόνους με ευτυχείς προσωπικές αναφορές. Συμβαίνει ως αποτέλεσμα της αδυναμίας μας να συναντηθούμε ολοκληρωτικά με αυτό που υπάρχει στο παρόν. Οι ανα-μνήσεις ως τόπος δραπέτευσης. Ωστόσο εκτός από εγωικό ζαχαρωτό η νοσταλγία (το άλγος για την επιστροφή στο σπίτι) μπορεί να παραπέμπει σε ανά-μνηση του Είναι που αποτελεί την Α-λήθεια μας. Αυτό δηλαδή που είμαστε στην πρώιμη παιδική ηλικία μας, με τρόπο μη συνειδητό. Κάτι που χάνουμε  αφού δεν βρίσκουμε κανέναν (παρότι όλοι κάνουν ότι καλύτερο μπορούν) ούτε στην οικογένεια, ούτε στον κοινωνικό περίγυρο να μας το καθρεφτίσει. Τη θέση του Είναι καταλαμβάνει η προσωπικότητα (ένας αμυντικός μηχανισμός επιβίωσης) και με αυτή πορευόμαστε στη ζωή. Αυτή είναι η ανθρώπινη συνθήκη που εδώ και πολλά χρόνια μας περιέγραψε ο Πλάτων στο γνωστό μύθο του σπηλαίου. Η λανθάνουσα ενθύμηση του Είναι εκφρασμένη σαν νοσταλγία συχνά αποτελεί την αφετηρία του ταξιδιού για την ανακάλυψη Του. Ο δρόμος της Α-λήθειας δεν είναι -όπως λέει και η λέξη- παρά οδός αφύπνισης.

Στο καλλιτεχνικό φωτογραφικό έργο συχνά αυτή η νοσταλγία είναι έκδηλη. Και εκφράζεται σαν αναγνώριση μέσα στις φόρμες της φαινόμενης πραγματικότητας ποιοτήτων του Είναι, που αποτελούν το κύριο συστατικό του βλέμματος του, ιδίως όταν το έργο προκύπτει ως αυθόρμητη έκφραση του καλλιτέχνη και όχι ως εγκεφαλική κατασκευή. Αυτό συμβαίνει επειδή το καλλιτεχνικό έργο δεν είναι παρά ο καθρέφτης του εσωτερικού κόσμου του δημιουργού του.

Σ' αυτήν την έκθεση ο Σάκης Γιαννακίδης αναζητεί τον χώρο της σύνδεσης φωτογραφίζοντας με μια παλιά μηχανή την οικογένεια του και το σπίτι του, σαν νοσταλγία της Αγαπητικότητας. Οι φωτογραφίες της Λίας Ζανή υλοποιούν ένα κόσμο θηλυκό και μας συντονίζουν στη συχνότητα της Αθωότητας. Οι προσωπογραφίες του Χάρη Κακαρούχα δεν είναι παρά η αναζήτηση του προσώπου στην Καθολικότητα του. Το φώς στις εικόνες του Μανόλη Καραταράκη θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αυτό το Φώς στην έξοδο του Πλατωνικού σπηλαίου. Ενώ το φώς στις φωτογραφίες της Μαρίας Πάγκαλης μας εξαϋλώνει και μας τυλίγει σαν Ευλογία. Ο φωτογραφικός κόσμος του Παύλου Παυλίδη νοσταλγεί στις συχνότητες της άδολης Χαράς. Τέλος, η Κατερίνα Τζιγκοτζίδου μας προσκαλεί σε έναν εσωτερικό κόσμο όπου η επιθυμία και το άγγιγμα εκφράζονται σαν νοσταλγία της Οικειότητας.

Ο θεατής αυτών των εικόνων αν τις συναντήσει χωρίς να προσπαθήσει να τις καταλάβει ,  κρίνει, κατατάξει η να τις αναλύσει, απλά παρόν στο οτιδήποτε συμβαίνει μπορεί να εισέλθει στον κάθετο φωτογραφικό χρόνο της νοσταλγίας. Και μπορεί να συν-κινηθεί. Η συγκίνηση συμβαίνει όταν η ψυχή η το Είναι αναγνωρίζει μέσα από τις αισθήσεις τις ποιότητες του σαν εκδήλωση της Ύπαρξης και είναι ένα μεταμορφωτικό γεγονός. Αυτή η εν δυνάμει μεταμόρφωση είναι που νοηματοδοτεί την ύπαρξη της τέχνης στη ζωή μας....δεν είναι?

                                                                                                    Χάρης   Κακαρούχας