Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης συνεχίζει τις παρουσιάσεις που σκοπό έχουν να καταδείξουν τη θέση της τέχνης της φωτογραφίας στα διάφορα κινήματα τέχνης , από τη μέρα της ανακάλυψής της μέχρι και σήμερα. Την άνοιξη του 2014 παρουσίασε τη φωτογραφία στον Ιμπρεσσιονισμό, τον Σουρεαλισμό και στην συνέχεια τον Εξπρεσιονισμό.
Από τον Βασίλη Καρκατσέλη έγινε (με προβολή εικόνων) εκτενής αναφορά στη φιλοσοφία, τις βασικές ομάδες και τους εκπροσώπους του κινήματος του Εξπρεσιονισμού, με παράλληλη τοποθέτησή τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής, και αναφορά στο τι τον διαδέχτηκε (Τέχνη στη δημοκρατία της Βαιμάρης).
Επίσης, προβλήθηκε η παρουσίαση που ετοίμασε πριν ένα περίπου χρόνο ο Σταυρής Δαγτζίδης, λίγους μήνες πριν μας ‘αφήσει’.
Τέλος έγινε η προβολή της ταινίας τρόμου “Το Εργαστήριο του Δρ. Καλιγκάρι” (1920) του Robert Wiene (71′), άριστο δείγμα του Γερμανικού Εξπρεσιονισμού.
Ακολούθησαν ερωτήσεις και συζήτηση.
Η εκδήλωση ήτανι ανοικτή στο κοινό της πόλης χωρίς αντίτιμο.
The Cabinet of Dr.Caligari (1920)
Μεταφρασμένος Τίτλος: Το Εργαστήριο του Δρ. Καλιγκάρι
Αυθεντικός Τίτλος: Das Kabinett des Doktor Caligari
Σκηνοθέτης: Robert Wiene
Είδος: Τρόμου
Έτος Παραγωγής: 1920
Διάρκεια: 71′
Ηθοποιοί: Werner Krauss ως Δρ. Caligari, Conrad Veidt ως Cesare, Friedrich Feher ως Francis, Lil Dagover ως Jane, Hans Heinrich Von Twardowski ως Alan.
Σενάριο: Hans Janowitz, Carl Mayer
Σε ένα υπαίθριο λούνα παρκ, ο ιδιόρρυθμος Δρ. Καλιγκάρι, διευθυντής μιας ψυχιατρικής κλινικής, προβλέπει το μέλλον. Ο Καλιγκάρι κατευθύνει τον Καίσαρα, ο οποίος σκοτώνει χωρίς κίνητρο και λογική. Όλη η πόλη καταδιώκει τον υπνοβάτη, που περιπλανιέται μέσα στη νύχτα. Ο Καλιγκάρι είναι όμως η σκοτεινή εξουσιαστική δύναμη
Παραλειπόμενα:
Η ταινία αυτή είναι αληθινά σημαντικότατη. Στην ουσία κηρύττει την έναρξη του Γερμανικού Εξπρεσιονισμού και δεν έχουν άδικο πολλοί που την θεωρούν ως την πρώτη σημαντική ταινία τρόμου στην ιστορία. Τα σκηνικά κατασκευάστηκαν από χαρτί και μάλιστα οι φοβερές σκιάσεις είναι βαμμένες με το χέρι! Αρχικά ήταν να σκηνοθετηθεί από τον Fritz Lang, αλλά κάποια άλλα του σχέδια έφεραν τον Weine στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Η εξπρεσιονιστή αντίληψη είχε δοθεί ήδη ως υπόδειξη από τον Lang, ο οποίος συνέστησε στον σεναριογράφο να προσθέσει και δύο σκηνές για φυσικά σκηνικά, σε αρχή και τέλος. Αυτές είχαν σκοπό να τονίσουν την αντίθεση του πραγματικού με του σουρεαλιστικού, ώστε να αποδοθεί καλύτερα ο χαρακτήρας του κύριου ήρωα.