ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ (Ομαδική έκθεση)
Εγκαίνια: 8 Οκτωβρίου 2010
Διάρκεια έως 29 Οκτωβρίου 2010
Χώρος:
Εκθεσιακός Χώρος Πολιτιστικού Κέντρου ΗΛΙΟΣ, του Δήμου Νεάπολης, Λαγκαδά 120 και Δ. Κομνηνού, τηλ. 2310 533 544.
Επιμελητές: Θανάσης Ράπτης, Βασίλης Καρκατσέλης
Παραγωγή : Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης
Συμμετέχουν:
Δημήτρης Ζωγράφος, Δήμητρα Ερμείδου, Ανδρέας Κρομμύδας, Διονυσία Γκέκα, Έλενα Γανδά, Γιώργος Γκιζάρης, Κώστας Ευαγγελάτος, Καίτη Παπαναούμ, Κωστής Δελάκης, Αθανάσιος Αθανασιάδης, Έμμογλου Κοσμάς, Πέτρος Κοτζαμπάσης, Κατερίνα Αλεξάνδρου, Κορομηλάς Δημήτρης, Γιάννης Λογιοτατίδης.
Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης συνεχίζει τις προσπάθειες του για να έχουν λόγο ύπαρξης οι μεγάλες ομαδικές και πολυδιάστατες εκθέσεις και όπως είναι γνωστό, από παλαιά, δίνει έναν ιδιαίτερο αγώνα για τέτοιου είδους, καθόλου μονοδιάστατες, εκθέσεις . Για εκθέσεις όπου διαφορετικές εκδοχές της φωτογραφίας συνυπάρχουν τίμια σε κοινή στέγη. Οι μεγάλες και σοβαρές τέτοιες εκθέσεις είναι που θα αποδεικνύουν ότι, το διαφορετικό δεν είναι εχθρός αλλά κανάλι επικοινωνίας. Η μία και μόνη κατεύθυνση για του τι πρέπει να είναι και τι επιτρέπεται να φωτογραφίζει η φωτογραφία, είναι και σε βάρος της ίδιας της εξέλιξης της φωτογραφίας και σε βάρος του τελικού παραγόμενου έργου.
Ο καλλιτέχνης πρέπει να μπορεί να εκφράζεται με τον τρόπο που ο ίδιος κρίνει απαραίτητο για την ιδέα και το έργο του, πρέπει να μπορεί να επιλέγει ο ίδιος το περιεχόμενο και τη φόρμα του και φυσικά, να βρίσκει βήμα για να παρουσιάζει συνεχώς αυτές τις οπτικοποιημένες θέσεις του, να τις παρουσιάζει και στον εαυτό του και στους συναδέλφους, και στο ευρύτερο κοινό της πόλης.
Αυτό το ευρύτερο κοινό, έχει παρατηρηθεί ότι, πολύ πιο δύσκολα πηγαίνει σε μία ατομική έκθεση, για να δει δέκα έργα ενός δημιουργού, παρά σε μία μεγάλη, όπου εκθέτουν δέκα διαφορετικοί δημιουργοί από δέκα διαφορετικών κατευθύνσεων έργα ο καθένας. Στην ατομική, αν τύχει και δεν σε ενδιαφέρει ή δεν σε αγγίζει η πρόταση, ατύχησες. Στην ομαδική, αν δε σε ενδιαφέρει ο ένας, θα σε ενδιαφέρει ο παραδιπλανός, έστω ένας μονάχα από όλους, θα υπάρξει κάτι να ακουμπήσεις. Στην ατομική έκθεση δύσκολα ανοίγει ο διάλογος με τα έργα και τον καλλιτέχνη. Αντίθετα, στην ομαδική το κλίμα είναι πολύ πιο κατάλληλο, όχι μόνο για τα κατ' αρχήν, για τα βασικά, αλλά και για πολύ πιο σύνθετες αναλύσεις, αντιπαραθέσεις, θεωρίες, διάλογο.
Σε αυτές τις ομαδικές εκθέσεις, θα πρέπει ο δημιουργός που εκθέτει, να μπορεί να παρουσιάσει ένα ικανό τμήμα, μία πλήρη ενότητα του έργου του, και για να καταλάβουμε την πρότασή του, και για να αντιληφτούμε το βάθος της προσπάθειάς του και για να μπορούμε (στα σίγουρα) να τον αξιολογήσουμε. Σε αυτές τις ομαδικές εκθέσεις, θα πρέπει ο δημιουργός που εκθέτει να έχει τον δικό του αυτόνομο και άνετο για τα έργα του τοίχο. Άλλωστε, για να μη χαθεί η ιδιαιτερότητα του καθένα μέσα στην πληθώρα της πληροφορίας, υπάρχει ανάγκη, να παρουσιάζεται η συμμετοχή του σαν μία μικρή ατομική έκθεση.
Αυτή η συσσώρευση διαφορετικών ιδεών, αισθητικών κατευθύνσεων και εκφραστικών μέσων, για να μην είναι χαοτική, δυσανάγνωστη και για τούτο κουραστική, θέλει το μαέστρο της. Είναι δουλειά του επιμελητή να σκορπίσει στο χώρο αρμονία, να φέρει την ισορροπία μεταξύ των μερών, να φωτίσει όλες της πτυχές και να αναδείξει όλα τα αρώματα που επέλεξε να συμμετέχουν σε αυτή, να υποστηρίξει τη δική του θέση, όχι σε βάρος των υπολοίπων, αλλά μέσω της ανάδειξής τους.
Οι ανάγκες της φρέσκιας Ελληνικής φωτογραφίας είναι πολλές και δε μας περισσεύει κανένας.
Ας ελπίσουμε αυτή η έκθεση που έχει λόγο ύπαρξης, να εξασφαλίσει και μία καλή διάδραση με τους θεατές της.
Βασίλης Καρκατσέλης
Η ανάγκη μας να διηγηθούμε μια ιστορία χάνεται στα βάθη της ανθρώπινης ιστορίας. Οι διηγήσεις αποτελούσαν και αποτελούν αφορμή για επικοινωνία, για επαφή, είναι όπως και να το κάνουμε μια κοινωνική ανάγκη, μια ώθηση βαθειά μέσα από την ψυχή μας, να βγάλουμε προς τα έξω αυτό που μας περνάει από το μυαλό ή αυτό που μας γίνεται έμμονη ιδέα. Και βέβαια αυτό έχει νόημα αν υπάρχουν ευήκοα ώτα να ακούσουν της ιστορίες μας, πώς αλλιώς θα θεωρούσαμε ότι επικοινωνούμε; Δεν είναι ποιητής αυτός που γεμίζει τα συρτάρια του με ποιήματα και δεν τα δίνει να τα διαβάσει ούτε καν ο κολλητός του!
Εμείς οι φωτογράφοι έχουμε μια τάση να είμαστε πολυλογάδες (και όχι εξ αιτίας του ρητού που λέει ότι μια φωτογραφία ισούται με χίλιες λέξεις.... ). Θέλουμε να δείξουμε και κείνη τη φωτογραφία και την άλλη. Να πάρουμε μέρος και σ' αυτό το φεστιβάλ φωτογραφίας, να εκθέσουμε και σε ένα ωραίο μπαράκι που συχνάζουμε, να στείλουμε και στο ίντερνετ για δημοσίευση, να βάλουμε φωτογραφίες μας και στο στυλάτο river party που γουστάρουμε...
Πόσες φορές όμως καταφέρνουμε πραγματικά να διηγηθούμε μια καλή ιστορία; Τα εργαλεία τα έχουμε στα χέρια μας έτοιμα για χρήση: Τα συναισθήματα που γεννάει ο συνδυασμός του άσπρου - μαύρου ή των χρωμάτων μεταξύ τους, την εκρηκτική δύναμη της αφαίρεσης, την ιδιαίτερη ψυχολογική κατάσταση που μπορεί να δημιουργήσει ένα εκφραστικό πορτρέτο ή ένα μεγαλειώδες τοπίο, την ένταση μιας ακραίας φόρμας, τα υπόγεια νοήματα μιας φαινομενικά επίπεδης εικόνας...
Οι φωτογράφοι της έκθεσης διηγούνται τις δικές τους ιστορίες και μιλάνε στη γλώσσα τους, τη φωτογραφία. Η επικοινωνία και οι συγκινήσεις που αυτή δίνει στους ανθρώπους είναι το ζητούμενο...
Θανάσης Ράπτης
Θεσσαλονίκη- Τις δικές τους ιστορίες «αφηγούνται» με το φακό τους 16 φωτογράφοι
11 Οκτωβρίου 2010 (10:00 UTC+2)
Της Μαρίας Κουζινοπούλου
Μια ιστορία, στην οποία "πρωταγωνιστούν" προσωπικές σκέψεις, συναισθήματα και προβληματισμοί, επιχειρούν να διηγηθούν 16 φωτογράφοι με ένα "κλικ".
Τις αφηγήσεις τους παρουσιάζουν οι δημιουργοί, στην έκθεση με τίτλο "Φωτογραφικές ιστορίες", που διοργανώνει το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης μέχρι τις 29 Οκτωβρίου, στο Πολιτιστικό Κέντρο "Ήλιος" του Δήμου Νεάπολης.
Το ΑΠΕ- ΜΠΕ ξετυλίγει το "νήμα" των φωτογραφικών ιστοριών πέντε δημιουργών.
Εδώ είναι Βαλκάνια
Το "γοητευτικό", όπως τον χαρακτηρίζει, χώρο των Βαλκανίων και των ανθρώπων που ζουν στην περιοχή αποτύπωσε με το φακό του ο Πέτρος Κοτζαμπάσης. Στην έκθεση παρουσιάζει εννιά φωτογραφίες, μέρος της δουλειάς του με τίτλο "Βαλκάνια: η άλλη Ευρώπη".
Οι φωτογραφίες προέρχονται από τα ταξίδια του στην Ελλάδα, την Τουρκία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την ΠΓΔΜ και την Αλβανία. "Εστίασα το φακό μου στους ανθρώπους και τούς είδα με μια ποιητική διάθεση, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να δημιουργεί στο θεατή ένα λανθάνον συναίσθημα", εξηγεί ο Πέτρος Κοτζαμπάσης στο ΑΠΕ- ΜΠΕ.
Οι άνθρωποι δεν πόζαραν στο φακό, φωτογραφήθηκαν κατά τη διάρκεια των καθημερινών δραστηριοτήτων τους. "Δεν ήθελα να περιγράψω το πώς ζουν. Τους 'αιχμαλώτισα' την καίρια στιγμή του ενός δευτερολέπτου, που η εικόνα δημιουργεί συναισθήματα στο θεατή", λέει.
Και συμπληρώνει: "Στόχος μου είναι να δείξω ότι είμαστε τόσο όμοιοι όσο και διαφορετικοί. Οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούσαν να ανήκουν σε οποιαδήποτε χώρα των Βαλκανίων. Από την άλλη πλευρά, οι φωτογραφίες δείχνουν το πόσο διαφορετικοί είμαστε σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη".
Ο ίδιος, εξάλλου, γεννήθηκε και ζει στην Κομοτηνή, μια εξόχως πολυπολιτισμική πόλη. Η γενέθλια πόλη του ήταν αυτή που τού δημιούργησε την ανάγκη να καταπιαστεί με το συγκεκριμένο θέμα. "Μεγάλωσα δίπλα σε μουσουλμάνους και Εβραίους και είδα πόσο ίδιοι είμαστε. Η Κομοτηνή είναι χαρακτηριστικό δείγμα της πολυπολιτισμικότητας των Βαλκανίων", επισημαίνει.
Η γοητεία και η αγωνία του χρήματος
"How Much?" αναρωτιέται μέσα από τις εικόνες της η φωτογράφος, Δήμητρα Ερμείδου. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός της τέθηκε το χρήμα, "ως εικόνα, φορτισμένο πλέον με αναρίθμητες νοηματοδοτήσεις", όπως εξηγεί.
"Το να πω μια φωτογραφική ιστορία σχετικά μ' αυτό δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις μου. Τουλάχιστον όχι ξεκάθαρα. Φωτογράφησα τα χαρτονομίσματα που βρέθηκαν στα χέρια μου, μέσα σε κλίμα αγωνίας. Η αίσθηση του κινδύνου, όταν φυλάς πάνω σου μεγάλα ποσά γεννά ένα δέος γι' αυτά", τονίζει.
Η δημιουργός ενεπλάκη σ' ένα προσωπικό παιχνίδι αναμέτρησης με το θέμα της. "Ανάλαφρα όσο και ύπουλα, ξεκίνησα να υποβαθμίζω τον "αντίπαλο" και να εκθέτω τις αδυναμίες του. Με ενδιέφερε να δω την ευτέλεια του χρήματος ως υλικού. Σχεδόν αυθόρμητα επιστράτευσα και μια ύλη εξίσου ευτελή, ίσως παρηκμασμένη. Τα απομεινάρια φτηνών πλαστικών παιχνιδιών "made in China"", επισημαίνει.
Η γοητεία του χρήματος, όμως, έδειξε να κυριαρχεί. "Διεκδίκησε μια αίσθηση ομορφιάς, πλάνης, ειρωνείας και παράδοξης σοβαρότητας. Οι εικόνες επιδίωξαν το δικαίωμα στην αφήγηση και το χρήμα έγινε ο λαμπερός πρωταγωνιστής στην ιστορία", παρατηρεί.
Η προσωπική αναμέτρηση, όμως, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. "Εκεί που νόμιζα πως είχα νικηθεί, πρόσεξα κάτι ενδιαφέρον. Νομίζετε πως αυτή η ιστορία μιλάει για το χρήμα; Αν κοιτάξετε καλύτερα θα δείτε πως αυτή είναι μια ιστορία που μιλάει για την αποτυχία", καταλήγει.
Με καλοκαιρινή διάθεση
Έναν ύμνο στο καλοκαίρι αποτελούν οι πέντε φωτογραφίες της Έλενας Γανδά, που παρουσιάζονται στην έκθεση "Φωτογραφικές ιστορίες". Η "αβάσταχτη ελαφρότητα του θέρους" είναι ο χαρακτηριστικός τίτλος τους. Οικογενειακές στιγμές, αλλά και η καλοκαιρινή φύση στα καλύτερά της είναι οι "πρωταγωνιστές". Μια κουρτίνα που τη διαπερνά το καλοκαιρινό φως δημιουργώντας σκιές, αλλά και άτομα, τα πρόσωπα των οποίων δεν φαίνονται και η στάση του σώματός τους εξυμνεί τη ραθυμία του καλοκαιριού, εισάγουν το θεατή στην καλοκαιρινή διάθεση.
Αφορμή για το συγκεκριμένο θέμα στάθηκε η φετινή, πρωτόγνωρη απόλαυση του καλοκαιριού, που βίωσε η ίδια η φωτογράφος. "Φέτος το καλοκαίρι ήμουν άνεργη έπειτα από πολλά χρόνια σταδιοδρομίας ως ιδιωτική υπάλληλος. Κατάφερα, λοιπόν, να απολαύσω τις οικογενειακές στιγμές και την επαφή με τη φύση και τη θάλασσα", αποκαλύπτει.
Οι φωτογραφίες είναι ασπρόμαυρες. "Μέσα απ' αυτές μπορούν γλαφυρά να δοθούν συναισθήματα. Δεν είναι το χρώμα αυτό κάθε αυτό που δίνει χαρακτήρα, αλλά το ίδιο το θέμα", εξηγεί.
"Στους άδειους σταθμούς"
Ο Γιώργος Γκιζάρης φωτογραφίζει για περισσότερα από 20 χρόνια χαμένες γειτονιές, με εφόδιό του μια αναλογική φωτογραφική μηχανή. Περιδιαβαίνοντας την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και άλλες περιοχές τη νύχτα, αποτύπωσε έγχρωμα και ασπρόμαυρα θέματα, εντυπωσιασμένος από την ηδυπάθεια που προσδίδει στην εικόνα η νύχτα.
Σε μία από τις ενότητες της συγκεκριμένης δουλειάς, που παρουσιάζεται και στη Νεάπολη, επικεντρώνει το ενδιαφέρον του σε σταθμάρχες, την ώρα που βρίσκονται "Στους άδειους σταθμούς".
Πέντε σταθμάρχες από τους σταθμούς του Πλαταμώνα και της Μάλαγας "αιχμαλωτίστηκαν" την ώρα της ανάπαυσης από τη δουλειά τους. "Τους φωτογράφισα, χωρίς να ξέρουν ότι παρακολουθούνται. Ήθελα να 'κλέψω' τις στιγμές τους, όταν δεν υπάρχουν τρένα τριγύρω. Ήθελα να είμαι ο 'ματάκιας' , που κλέβει την καθημερινότητά τους", εξηγεί ο δημιουργός.
Μέσα από τις εικόνες αποτυπώνεται η ψυχική και σωματική κατάσταση των σταθμαρχών, την ώρα που κάνουν διάλειμμα. "Στη θέση τους θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άλλος επαγγελματίας. Μ' ενδιέφερε η φόρμα, να αποτυπώσω συναισθήματα χωρίς να με αντιληφθούν", διευκρινίζει.
Εγκλωβισμός και απελευθέρωση
Οι έννοιες του "εγκλωβισμού" και της "απελευθέρωσης" απασχόλησαν φωτογραφικά τον Κοσμά Έμμογλου στις δύο φωτογραφίες που εκθέτει στις "Φωτογραφικές ιστορίες". "Ο καθένας από εμάς μπορεί να εκλάβει τις έννοιες αυτές όπως αισθάνεται", εξηγεί ο ίδιος.
Στις φωτογραφίες πρωταγωνιστεί μία φιγούρα σε κίνηση, που υποδηλώνει την απόδραση από τα όρια.
Το συγκεκριμένο θέμα αποφάσισε να αποτυπώσει πριν από ενάμιση χρόνο, σε μια περίοδο που και ο ίδιος προβληματίστηκε έντονα για τον προσωπικό του κοινωνικό εγκλωβισμό και θέλησε να εξερευνήσει τις δυνατότητες της απελευθέρωσης. "Μέσα από τις εικόνες αυτές έβγαλα τα δικά μου συναισθήματα", παραδέχεται.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
