ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΕΡΓΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΚΟΙΝΟΥ
Η GALLERY ARTIS CAUSA σας προσκαλεί
την Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010 στο χώρο της, το βραδάκι,
για μια δράση του Βασίλη Καρκατσέλη.
Ο καλλιτέχνης θα προσπαθήσει παρουσία κοινού να ενώσει δύο από τα φωτογραφικά έργα του, έργα που βρίσκονται στους τοίχους της γκαλερί,
σε ένα νέο.
Διάρκεια δράσης από τις 17.00 έως τις 21.00, ίσως και λίγο ακόμη.
Η τεχνική του είναι απλή. Αποδόμηση και επανασύνθεση. Τα αρχικά έργα κόβονται σε λουρίδες και στη συνέχεια, αυτές οι λουρίδες πλέκονται οργανωμένα μεταξύ τους, με τρόπο τέτοιο ώστε, διαφορετικοί φωτογραφικοί χρόνοι και διαφορετικοί τόποι να βρεθούνε μετά από αυτή την παρέμβαση του φωτογράφου, για πρώτη φορά, μαζί, παράγοντας κάτι καινούργιο, κάτι που ποτέ δεν υπήρξε, παρότι φωτογραφήθηκε.
Η φωτογραφία μετά τη φωτογραφία.
Η νέα εικόνα που θα προκύψει δεν διατηρεί κανένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά των αρχικών, παρ ότι στοιχεία τους αναγνωρίζονται στο νέο έργο.
Οι δυνατότητες του μέσου παραμερίζονται ή μάλλον χρησιμοποιούνται για κάτι το διαφορετικό. Τουλάχιστον, τα φωτογραφικά έργα των δύο διαστάσεων, έχουν μετατραπεί σε τρισδιάστατα.
Παράλληλα με την καταστροφή των παλαιών και την κατασκευή του νέου έργου,
θα πλεχτεί με μαύρο και κόκκινο νήμα το έργο ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ . . . .
με άλλη τέχνη αναπαραγωγή των αυτοκόλλητων συνθημάτων που κατέκλισαν το χώρο πέριξ της γκαλερί,
θα ακουστούν διαδραστικά σκέψεις περί αυτής,
θα προβάλλεται σχετικό για την εργασία του καλλιτέχνη βίντεο
και η Θεατρική Ομάδα Ενδοχώρα θα απαγγείλει διάφορα, δρώντας αδιάφορα.
Βιντεοκάμερες θα καταγράψουν το συμβάν και με την βοήθεια των παρευρισκομένων.
Η δράση πραγματοποιείται στα πλαίσια της επετειακής για τα τρία χρόνια της γκαλερί, ομαδικής έκθεσης γνωστών καλλιτεχνών που έχουν συνεργαστεί με την γκαλερί, μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια. Στην έκθεση, εκτός του Βασίλη Καρκατσέλη, συμμετέχουν οι: Μανόλης Γιανναδάκης, Άννα Δερβένη, Hermann H. Capor, Γιάννης Κουτρούλης, Alek Lindus, Αλεξάνδρα Μαράτη, Ειρήνη Μπάκα, Leena Naumanen, Γιώργος Παπακαρμέζης, Κωνσταντίνος Πάτσιος και οι 157+173 designers : Babis Papanikolaou, Christina Tsiragelou
Σκεπτικό για την ανάπτυξη της δράσης στην Artis Causa
Σκηνοθέτης: Αν κατασπαράξεις και μένα θα χαθείς, δε θα καταγραφείς πουθενά.
Βαμπίρ: Αφού ρούφηξα το αίμα όλων, εσένα θα σ αφήσω, εις τον αιώνα των αιώνων
(Η Σκιά του Βρυκόλακα)
. Η φωτογραφία ως μνήμη αμφισβητείται. Ένα βίντεο βοηθά στην κατανόηση της θεοφαγίας. Η εικόνα της αναπαράστασης, ελλειπτικής από τη γέννησή της αποδομείται. Η καταστασιακή επισύναψη ψηγμάτων τόπων και χρόνων στο φευγαλέο επιφέρει γεγονότα καταγράψημα. Η φθορά της λήθης κοινός προβληματισμός σε φωτογραφία και θέατρο. Υπάρχει όσο διαρκεί η παράσταση όσο το φωτογραφικό κλικ επιτρέπει. Τώρα τεμαχίζεται, παίζεται, επιθεωρείται.
Ένα σαξόφωνο κυκλοφορεί παίζοντας στο διάδρομο. Σαλπίζει την αρχή κάπου από ένα δωμάτιο μ αμπαλαρισμένα έργα τέχνης. Παρακολουθεί με τους ήχους, ματιάζει τους ενέχοντες στη δράση. Παίρνει εκκινήσεις, παύσεις, σχόλια, τοποθετήσεις και προεκτάσεις. Μουσικό χαλί ή εργαλείο κινούν ενδοεπικοινωνία. Το άλογο στοιχείο της σκέψης ενός καλλιτέχνη ΠΑΤΕΡΑ που κόβει τις εικόνες του σε λουρίδες αριθμημένες και τις ξανά πλέκει. Τις ήδη τραβηγμένες και κατεστραμμένες φωτογραφίες του, συνθέτει ξανά ο μεταφωτογράφος με βάση τους δικούς του κανόνες αισθητικής, κανόνες που μπορούν να ελέγχουν ως και τα ξέφτια. Το τυχαίο θα εμφιλοχωρήσει, όπως ο μίτος της Αριάδνης, από κατακόκκινο νήμα.
Στο μυαλό του καλλιτέχνη προηχογραφήθηκαν οι ήχοι σχισίματος-ψαλιδίσματος. Υποβλητικοί λαμβάνουν χώρα και σκηνοθετούν το χώρο σε μια επαναλαμβανόμενη από τα μεγάφωνα, του καλλιτέχνη υπνωτιστική χειρονομία.
Τη στιγμή της λήθης μπροστά από το προς επίτευξη έργο-στόχο ιδέες, σκέψεις, συνειρμοί. Τσιτάτα της τέχνης που μας ανέθρεψαν άλογα και λογικά, μοντέρνες ερινύες κάνουν την εμφάνισή τους διοχετεύοντας στο χώρο σκέψεις - σώματα, ρόλους - δράσεις.
Σώματα διασκορπισμένα, η σκέψη - ηθοποιός Τατιάνα γυρίζει ένα καθρέφτη απαγγέλλοντας. Σύντομα θα προσθέσει τη γραβάτα του Τραπεζίτη, μόνο που προσφέρει δάνεια-έννοιες, κλειδιά για την τέχνη.
Η ηθοποιός Σόφη θα γίνει το στήριγμα του καμβά και σε λίγο θα καλέσει τους θεατές ν ακούσουν.
Η ηθοποιός-Γιούλη ζωγραφίζει κάνοντας τους θεατές συμμέτοχους σ ένα εν τω γεννάσθαι έργο πριν και πάλι η Σόφη τη διακόψει μιλώντας για τσακισμένα εργοτάξια, νεκροταφεία ιδεών της πρωτοπορίας.
Η ηθοποιός Ιωάννα μ ένα μαχαίρι θα ξετυλίξει το κόκκινο κουβάρι κλωστή, που θα εισέλθει στο φωτογραφικό πλέγμα του εικαστικού εκείνη την ώρα διαμορφούμενου έργου.
Την ώρα που η μάσκα από γύψο θα κατασκευάζεται, θα τους διακόψει ο δραματοποιημένος θεωρητικός λόγος του εικαστικού επιμελητή της Performance. Σχολιάζει εδώ και τώρα την κοινωνική πραγματικότητα, τα συνακόλουθα άγχη που γέννησαν αυτή μας την πρωτοβουλία.
Λόγο που έγραψε ο ίδιος ο Σαξοφωνίστας, που αποχωρεί, πότε εκρηγνυόμενος, πότε απαλός, πότε οδυρόμενος. Ξανά το σαξόφωνο στο διάδρομο μέχρι το δωμάτιο με τ αμπαλαρισμένα έργα τέχνης. Όλος ο θίασος αφού πετάξει τα κοσμήματά του, συγκεντρώνεται γύρω από το φωτογράφο-εικαστικό Βασίλη. Αυτοί οι ηθοποιοί, οι συν δράτοντες είναι οι σκέψεις του, τα συναισθήματά, οι συνειρμοί, τα πάθη του, που ήρθαν και έφυγαν, ενόσω αυτός, σκυμμένος πάνω από το έργο του, ενώνει με τις λωρίδες του το χρονικό ασυνεχές παιχνίδι λήθης-μνήμης.
Ο θίασος με το σαξόφωνο θα επαναλάβει το συμβάν με όποια αλλαγή απαιτούν οι νέες συνθήκες, ώσπου το έργο-πλέξιμο να ολοκληρωθεί στο μινιμαλισμό του και (μαζί όλο το ψηφιδωτό) στο μυαλό των θεατών - εν δυνάμει καλλιτεχνών επίσης - συντρόφων του καλλιτέχνη, τη στιγμή της μονήρους δοκιμασίας του - αναμέτρησης με το υπό κατασκευή έργο. Οι ήχοι του σχισίματος, ψαλιδίσματος συνεχίζονται. . . . . ..
Στη θεατρική δράση έλαβαν μέρος οι ηθοποιοί της θεατρικής ομάδας Ενδοχώρα:
Γεώργιος Καμπούρης
Σκηνοθεσία: Ι. Ευθυμιάδου, Γ. Καμπούρης
Σαξόφωνο: Γ. Καμπούρης
Κατά τη διάρκεια της δράσης προβλήθηκαν οι ταινίες για το έργο του φωτογράφου:
ΤΟΠΟΙ ΤΟΥ ΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ, του Αντώνη Κυριαζή.
LOMO LIFE 2003, του Σταύρου Δαγτζίδη.
ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ, του Σταύρου Δαγτζίδη.
Ο ΚΑΦΕΣ Η ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΑ, του Σταύρου Δαγτζίδη.
Στην καταγραφή της δράσης και τις συνεντεύξεις σε βίντεο βοήθησαν οι θεατές:
Καίτη Παπαναούμ,
Δημήτρης Βλάχος και
Ειρήνη Μωσαϊδου.
Εν είδη Ρόλου
Απόσπασμα κειμένου που αποτελεί τον ρόλο που εκφωνείται κατά τη διάρκεια της Performance.
Τι ήταν το προηγούμενο και τι το ολοένα διαμορφωμένο νέο φωτογραφικό έργο;
Η επανάληψη του ιδίου και η "πραγματικότητα"; Η μνήμη σαν σύνοψη υπέρβασης απ όλο αυτό. Το αυτό και με την επέμβαση της ενέργειας λόγου και σώματος του θεάτρου, ένα φωτόδραμα λοιπόν.
Ένας χώρος που αναζητά το αυθεντικό δια του ψέματος για να καταλήξει να επαναλαμβάνει το αναπόφευκτο του μη αυθεντικού.
Ξανά και ξανά η διαδικασία της γέννησης και του θανάτου, μνήμη-αμνησία του έργου τέχνης, της φωτογραφίας, αναμεμειγμένης με τα σώματα, τους ρόλους. Όψεις και σκηνοθεσίες, προσωπικές ιστορίες των συμμετεχόντων (θεατών και μη), μνήμη-αμνησία τόπων, της έκθεσης, της Γκαλερί κ.λπ.
Μία άσκηση, δοκιμασία που ξαναπαίζει "εδώ και τώρα", ερμηνείες, κείμενα, φωτογραφίες που έλαβαν χώρα αλλού και άλλοτε.
Φωτογραφία - Μεταφωτογραφία, πράξη που μεταβάλλεται συν τω χρόνω, πράξη που επιστρέφει και είναι ήδη στοιχειωμένη από άλλες πράξεις, τ αρχικό κλικ, η αρχική ανάσα που γίνεται κείμενο, ο εντοπισμός της κίνησης, μηχανές μνήμης.
Ο χωρισμός της φωτογραφίας από τα περιορισμένα όρια της όποιας αναπαράστασης.
Η πρόταση για χρήση μιας πιο σύνθετης κατασκευής, όπου έχουμε παρεμβολή - εμβολή της εικόνας σαν σύλληψη από τις κομμένες λωρίδες της ιδίας, ακόμη και ένωση τμημάτων από διαφορετικές φωτογραφίες.
Η δημιουργία μιας καλλιτεχνικής δήλωσης προς το κοινό, ένας πικτορεαλισμός;
Ο τονισμός της ατμόσφαιρας, η άποψη παρά το θέμα; Κι όμως υπάρχει μια υλική κατάθεση για το μετά της μνήμης.
Μια μορφή χειροτεχνίας (παιδαγωγική πρόταση) όπου η φωτογραφία ανεξαρτητοποιείται από την εύκολη και απόλυτη αποτύπωση της μηχανιστικής μεθόδου (βιομηχανική κουλτούρα, παγκοσμιοποιημένος καταναλωτισμός). Γίνεται ένα και μοναδικό έργο, που διαφέρει από άλλες αναπαραγωγές από το ίδιο αρνητικό.
Και η διαδικασία, στο μυαλό του καλλιτέχνη, τις στιγμές της επανάληψης, μέχρι την τελική πραγματική σκηνή που απεικονίζεται;
.
Φωτο-γραφία.
Τ αντικείμενα, τα σώματα, ο ήχος - το υπαρκτό παράγουν, αντανακλούν φως-νοήματα, φωτό-δραμα.
Δίνουν αίσθηση, προκαλούν συναισθήματα.
Υποσυνείδητο που διαθέτουν οι πάντες.
Οι συμμετέχοντες αποστασιοποιούνται από τα ίδια τους τα έργα.
Ένα φευγαλέο αποτέλεσμα στα αντικείμενα, η "διάσπαση" της ύλης.
Ομοιότητες του συγκεκριμένου "ξεπαγώματος" της φωτογραφικής δράσης, του αρχικού "κλικ" και του παραστατικού χρόνου της θεατρικής πράξης, αίσθηση κινητικότητας μέσου λόγου και παρουσιών σώματος σε μια ενότητα.
Καταγραφή των προεκτάσεων του «πραγματικού».
Καλλιτέχνες των δράσεων και «ολικών» έργων τέχνης ή έστω, ελεγχόμενη «καταστροφή» του έργου τέχνης, σαν αντίδοτο ως προς ένα μέλλον - «καινούργιο» - προστάδιο κυνηγών κεφαλών;
Μήπως δεν πρόκειται για καταστροφή του έργου τέχνης αλλά για μια αναπαράσταση υπό τους όρους της επιθετικότητάς μας; Όχι πλέον φωτογραφίες στηριγμένες σε πλαίσια, αλλά όσο πιο σκισμένες, κομματιασμένες, τόσο καλύτερα. Η δύναμη της δυνατότητας. Σωματική «εργασία» σε δημόσια εκδήλωση, ο δημιουργός εγκαταλείπει αυτή καθ αυτή τη φωτογραφία, κάνει τον ίδιο τον άνθρωπο δημιουργό «αντικείμενο» αυτής της ανάπλασης.
Κι όμως υπάρχει μια υλική κατάθεση για το μετά της μνήμης.
Φωτόδραμα: Από την αναπαραστατική διαδικασία μέσω υλικών
> Από τη λελογισμένη καταστροφή του υλικού και του ίδιου του γεγονότος της φωτογραφίας έως το σχεδιασμό που προσανατολίζεται στην υλική δράση μέσω του ανθρωπίνου σώματος.
Μιας μορφής ουτοπίας, επανασχεδιασμός από τις περιστάσεις, κλεισμένης στον εαυτό της μα και συνάμα ευνοϊκής στον πολλαπλασιασμό αυτόνομων κοινοτήτων μεταξύ μας, ή ακόμα καλύτερα να ξεφορτωθούμε όλες τις ουτοπίες αφού στο τέλος όλα τα συμφραζόμενα θα είναι εντελώς διαφορετικά από εκείνα που γέννησαν το συγκεκριμένο φωτόδραμα.
Αλλά και η διατήρηση της έννοιας εκείνου που είναι πουθενά έγινε μέσω της δραστήριας παρουσίας μας.
Γιώργος Καμπούρης
ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΗΣ
( ΔΡΑΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΑΠΟΔΟΘΗΚΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΕΝΔΟΧΩΡΑ ΣΑΝ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ)
ΕΙΚΟΝΑ 1η
Ο καλλιτέχνης οφείλει να ερεθίζει συνεχώς και να μην αρκείται στο να ικανοποιεί ανάγκες. Το πάθος δεν έχει καμία σχέση με τις ανάγκες. Τις ξεπερνά συντριπτικά. Το πάθος είναι έμπνευση και συχνά διαστροφή.
Η τέχνη είναι και τα δυο. Δεν είναι ούτε ευτυχία ούτε δυστυχία,ούτε πείνα ούτε κορεσμός, αλλά ένα είδος παράξενης ισορροπίας. Μιας ισορροπίας πρόσκαιρης και αμφίβολης, πάντως, πάντα διαφορετικής απ ό,τι περιμέναμε.
Το έργο τέχνης φτιάχνεται για να αντιπροσωπεύσει αισθήματα, παρατηρήσεις, γεγονότα, συσχετισμούς.
Οταν οι συσχετισμοί αυτοί αλλάζουν, το έργο μετατρέπεται σε ιστορική μαρτυρία ή χειρότερα, πετιέται στα σκουπίδια...
Ο μοναδικός τρόπος να γλυτώσουμε από τη σφαγή θα ήταν να γίνουμε εμείς οι δράστες.
Τι ήταν το προηγούμενο και τι το ολοένα διαμορφωμένο νέο φωτογραφικό έργο;
Η επανάληψη του ιδίου και η «πραγματικότητα»; Η μνήμη σαν σύνοψη.
Μήπως με το ότι η μνήμη ίσως ένα καθαρά βιολογικό, οργανικό φαινόμενο που επαναλαμβάνει σχεδόν αυτόματα πράξεις που επιδρούνστο νευρικό σύστημα, φτάνουμε να συζητούμε το θέμα της συνείδησης, ας πούμε μπροστά σ ένα έργο τέχνης;
ΕΙΚΟΝΑ 2η
Ο καλλιτέχνης οφείλει να ερεθίζει συνεχώς και να μην αρκείται στο να ικανοποιεί ανάγκες. Το πάθος δεν έχει καμία σχέση με τις ανάγκες. Τις ξεπερνά συντριπτικά. Το πάθος είναι έμπνευση και συχνά διαστροφή.
Η τέχνη είναι και τα δυο.
Δείξε τηνπληγή
Δείξε αυτή την πληγή που καταφέραμε στον εαυτό μας καθώς εξελισσόμασταν
Ο μονος τρόπος να προχωρήσει κανείς είναι να τη συνειδητοποιήσει
Να τη δείξει....
Ένας χώρος που αναζητά το αυθεντικό δια του ψέματος για να καταλήξει να επαναλαμβάνει το αναπόφευκτο του μη αυθεντικού.
Ξανά και ξανά η διαδικασία της γέννησης και του θανάτου, μνήμη- αμνησία του έργου τέχνης, της φωτογραφίας, αναμεμειγμένης με τα σώματα, τους ρόλους. Όψεις και σκηνοθεσίες, προσωπικές ιστορίες των συμμετεχόντων (θεατών και μη), μνήμη- αμνησία τόπων, της έκθεσης, της Γκαλερί.
Μία άσκηση, δοκιμασία που ξαναπαίζει «εδώ και τώρα», ερμηνείες, κίμενα φωτογραφίες που έλαβαν χώρα αλλού και άλλοτε.
Φωτόδραμα: ένα καλλιτεχνικό είδος φορτωμένο με «σκιές», απουσίες και μνήμες.
ΕΙΚΟΝΑ 3η
Όπως κάποιοι δρόμοι οδηγούν σε πεθαμένες εγκαταστάσεις και σταματούν εκεί χωρίς εξήγηση καμιά, έτσι κάποια κινήματα της τέχνης ανοίγουν μονοπάτια μέσα στο χρόνο που οδηγούν σε νεκροταφεία της σκέψης και που οι καλλιτέχνες τα εγκαταλείπουν χωρίς εξήγηση κι αυτοί, για να ακολουθήσουν άλλους δρόμους, που άλλοι άνοιξαν και που προβλέπονται λεωφόροι.
Εμένα με συγκινούν οι ακρωτηριασμένοι αυτοί δρόμοι και τα παρατημένα εργοτάξια και συχνά βρίσκω την τροφή μου εκεί, όπου άλλοι νομίζουν πως ο κόσμος τελειώνει.
Δεν θέλουμε να εργαστούμε για το θέαμα του τέλους του κόσμου, αλλά για το τέλος του κόσμου του θεάματος...
Όμως , οι εικόνες οι παλιές εξακολουθούν να οδηγούν τα βήματά μας, τα αισθήματά μας, τις αποφάσεις μας κι ας μην το ξεχνάμε.
Δε θα κάνουμε ποτέ πρωτοποριακή τέχνη όσο η παιδική ηλικία προηγείται της ωριμότητάς μας....
Από τη λελογισμένη καταστροφή του υλικού και του ίδιου του γεγονότος της φωτογραφίας έως το σχεδιασμό που προσανατολίζεται στην υλική δράση μέσω του ανθρωπίνου σώματος.
Μιας μορφής ουτοπίας, επανασχεδιασμός από τις περιστάσεις, κλεισμένη στον εαυτό της μα και συνάμα ευνοϊκής στον πολλαπλασισμό αυτόνομων κοινοτήτων μεταξύ μας, ή ακόμα καλύτερα να ξεφορτωθούμε όλες τις ουτοπίες, αφού στο τέλος όλα τα συμφραζόμενα θα είναι εντελώς διαφορετικά από εκείνα που γέννησαν το συγκεκριμένο φωτόδραμα.
Αλλά και η διατήρηση της έννοιας εκείνου που είναι πουθενά έγινε μέσω της δραστήριας παρουσίας μας.
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τίποτα από τις μελλοντικές μας δράσεις, αν δεν τις τοποθετήσουμε σ ένα ευρύτερο πλαίσιο.
Ας μην ξεχνάμε και τη ρήση του Μπάροουζ: παρανοϊκός είναι αυτός που αρχίζει να καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του...
ΕΙΚΟΝΑ 4η
Η παγκόσμια τέχνη όλων των εποχών είναι μια δημόσια τράπεζα, απ όπου ο καθένας μπορί να δανειστεί για να καλύψει ανάγκες της στιγμής του. Κάποτε όμως αυτά τα δανεικά πρέπει να επιστραφούν με τόκους.
Αυτοί οι τόκοι είναι η συνεισφορά του καλλιτέχνη στην υπόθεση της τέχνης...
Ακούστε τον ήχο του νερού κάτ απο τη γη
Ακούστε ένα χτύπο καρδιάς
Ακούστε τον ήχο της γης που γυρίζει
Πετάξτε μια πέτρα στον ουρανό αρκετά ψηλά ωστε να μην ξαναγυρίσει
Αναπνεύστε
Πηγαίνετε στη θάλασσα και πετάξτε τα κοσμήματά σας
Τα κείμενα προέρχονται από:Κώστα Τσόκλη, Γιώργο Καμπούρη, Joseph Beuys, Μανιφέστο των Neo Dada, Internationale Situationniste
Υπεύθυνη επιλογής: Ιωάννα Ευθυμιάδου
ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ
Η Θεατρική Ομάδα Ενδοχώρα δημιουργήθηκε το 1997, χρονιά που η Θεσσαλονίκη ήταν πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Κέντρο της δράσης της υπήρξε η Θεσσαλονίκη, αλλά προέκτεινε τη δραστηριότητά της και εκτός άστεως. Ετσι σε συνεργασία με το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Ασσήρου ανέβασε τις παραστάσεις: Μαντατοφόρες, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Τα μάγια του Ερωτα, Να ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη, Αντιγόνη (Μπ. Μπρεχτ), Ω τι κόσμος μπαμπά. Συμμετείχε σε περιοδείες στο Πήλιο (θεατρικό παιχνίδι, κατασκευή μάσκας, θέατρο δρόμου)
Στη Θεσσαλονίκη παρουσίασε τις παραστάσεις: Ο θάνατος του κυρίου Πλουμ σε 8 κομμάτια, βασισμένη στον Ε.Μισσώ, σε σκηνοθεσία Γ. Καμπούρη. Τα Είδωλά της..., σκηνική σύνθεση κειμένων βασισμένη στην Υβόννη του Β. Γκόμπροβιτς, σε σκηνοθεσία Γ. Καμπούρη. Στα Ορια του Μύθου, πάνω στην Τέταρτη Διάσταση του Γ. Ρίτσου και την Κλυταιμνήστρα της Μ. Γιουρσενάρ, σε σκηνοθεσία Ι. Ευθυμιάδου. Πρώτη παρουσίαση έγινε στα πλαίσια του Διεθνούς Συμποσίου που διοργάνωσε το ΑΠΘ σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο. Η παράσταση παρουσιάστηκε στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, στη Μονή Λαζαριστών και στο θέατρο Αυλαία στα πλαίσια του Α Φεστιβάλ Θεατρικών Σχημάτων.
Η Ενδοχώρα συνεργάζεται με πολλές ομάδες της πόλης ( Παράθλαση, Σκηνή του Βορρά κ. α.) προσπαθώντας να προάγει τον κοινό θεατρικό πολιτισμό, να ενδυναμώσει και να ευαισθητοποιήσει τους λαβύρινθους της σκέψης του σημερινού πολίτη με διαδράσεις και performance, παρουσιάσεις και αναλόγια σε διάφορους χώρους.
Από την ίδρυσή της συνεργάζεται με το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης στη μελέτη και έρευνα του Φωτοδράματος με παρουσιάσεις σε γκαλερί και αρχιτεκτονικά μνημεία της πόλης.
Τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιήθηκε στο εξωτερικό στην έρευνα θεατρικών δομών σε χώρες της ανατολής (Λιβύη, Αίγυπτος, Λίβανος) σε σταθερή συνεργασία με Κέντρα Ελληνικού Πολιτισμού. Στο αρχαίο θέατρο της Κυρήνης παρουσίασε τις παραστάσεις: Νέμεσις ( σπαράγματα γυναικείων μονολόγων από Αρχαία Τραγωδία) και Αναζητώντας την Ιθάκη σε σκηνοθεσία Ι.Ευθυμιάδου. Στην Αλεξάνδρεια παρουσίασε δραματοποιημενη τη ζωή και το έργο του Ν.Καζατζάκη, σε συνεργασία με τη Διεθνή Εταιρεία φίλων Ν. Καζατζάκη
Τέλος δραστηριοποιείται για τη μετάδοση των θεατρικών ιδεωδών στην εκπαίδευση σε συμπράξεις με εκπαιδευτικούς και συντονίζει εφήβους και παιδιά στην παρουσίαση θεατρικών project.
Πάντα ανοιχτή σε προτάσεις από μέρους του κοινού σε μια διαδραστική σχέση με τον ενεργό θεατή προσπαθει για μια καλλιτεχνική απόδραση που θα ανακουφίσει τις ζωές ολων μας........
Ενεργά μέλη της ομάδας είναι: Ιωάννα Ευθυμιάδου, Κωνσταντίνος Καλαμάρας, Ολγα Καλαμάρα,Γιώργος Καμπούρης, Τατιάνα Κωνσταντινίδου, Γιούλη Πανταζοπούλου, Σοφία Σπυρίδου.
Μικρό διευκρινιστικό γλωσσάρι για τους όρους που χρησιμοποιούνται εδώ.
Δράση χάπενινγκ περφόρμανς
Performance αποκαλούμε την σωματική δημόσια εκτέλεση ενός έργου, ως αυτόνομο και εντελώς φευγαλέο έργο τέχνης. Μία performance δεν έχει άλλη λειτουργία πέραν αυτής της φευγαλέας ύπαρξής της. Υπάρχει μόνο τη στιγμή που λαμβάνει μέρος και πεθαίνει με το τέλος της. Απαιτεί προετοιμασία αλλά είναι διαδραστικά ανοικτή στην ψυχολογία του εκτελεστή ή των εκτελεστών της, είναι παντελώς ευμετάβλητη σε τροποποιήσεις του παρόντος χρόνου και των αντιδράσεων του κοινού της. (Στο δικό μας παράδειγμα οι ηθοποιοί χορεύουν ανάμεσα στο κοινό τους και δρουν κατά την έμπνευση της στιγμής. Δεν έχουν προβάρει τα βήματα αλλά τις κινήσεις και την αίσθηση του χώρου.) Ο θεατής υπάρχει και η περφόρμανς δεν γίνεται χωρίς αυτόν, αλλά το πιο σημαντικό σε αυτήν είναι αυτό που βγαίνει από τον περφόρμερ, αυτό που δημιουργείται εκείνη την ώρα από αυτόν που δρα.
Το happening είναι μία ηθική και πρακτική καλλιτεχνική στάση. Στη βάση ενός ελάχιστου προγράμματος, που παραμένει ανοικτό στον αυτοσχεδιασμό και την συμμετοχή του κοινού, επιδιώκεται η δημιουργία μίας ζωής με τέχνη μέσα στη ζωή. Το Happening μπορεί να περιλαμβάνει πολύ περισσότερες μορφές οπτικής και σκηνικής τέχνης από όσες θα απαιτούσε μία περφόρμανς , θέλει την βασική σκηνοθεσία του και απαιτεί μία πιο άμεση και πιο φυσική σχέση με το κοινό του. Πολλές φορές ζητούμενο είναι να μετατραπεί το κοινό ενός happening σε δρώσα δύναμη, από θεατής σε ηθοποιός. Το happening παραμένει μορφή εφήμερης τέχνης. (Στη βραδιά μας, εν μέσω ενός πανδαιμόνιου, ο φωτογράφος αποδομεί και επανεφεβρίσκει το έργο εν μέσω του κοινού του, στο οποίο εξηγεί, με το οποίο συζητά και από το οποίο δέχεται υποδείξεις και παρεμβάσεις, που διαταράσσουν τη ροή του εκτέλεσης μιας από τα πριν αποφασισμένης εξέλιξης του έργου.)
Η Δράση (action) είναι συνολική εκδήλωση, που περιλαμβάνει πολλές τέχνες, μπορεί να περιλαμβάνει παρφόρμανς και είναι κάτι το διαφορετικό από το χάπενινγκ. Σαν δράση θεωρείται κάτι πιο σύνθετο, που παρ όλα αυτά προορίζεται πάντα για έναν συγκεκριμένο χώρο, ίσως και για έναν καθορισμένο χρόνο. Οι διάφορες φάσεις μίας δράσης, (ανεξάρτητα από το βαθμό εσωτερικής ελευθερίας της κάθε μίας και της αβεβαιότητας της έκβασής της) είναι διαδοχικά σχεδιασμένες, σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσαν να επαναληφτούν, όχι ίσως με την αυστηρότητα μιας θεατρικής παράστασης, αλλά στο περίπου. Το βάρος δίνεται και εδώ στη δράση, τη συμμετοχή, τη διάδραση. Μία δράση εντάσσει το θεατή στην εμπειρία της δημιουργίας του καλλιτεχνικού έργου και του μυστικού κόσμου του καλλιτέχνη , που αρνείται να έχει μυστικά. (Στην δική μας εκδήλωση, ο όρος δράση περιλαμβάνει το σύνολο των επιμέρους. τις απαγγελίες, τα χορευτικά και σκηνικά δρώμενα, τη μουσική από κονσέρβα και φυσική, τα ηχογραφημένα τσιτάτα των μεγαφώνων, τις προβολές των ταινιών, την έμπρακτη συμμετοχή των θεατών μέσω της βιντεοσκόπησης και φυσικά το πλέξιμο του νέου έργου από τον φωτογράφο.)
Στη βιβλιογραφία παρουσιάζονται πολλές συγχύσεις μεταξύ των τριών αυτών όρων, κυρίως για δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί οι ίδιοι οι καλλιτέχνες (που δραστηριοποιούνται σχετικά) τους μπλέκουν τεχνηέντως, για να δηλώσουν συνέχεια, να δημιουργήσουν συνειρμούς, να εντάξουν στο ίδιο πλαίσιο κάτι διαφορετικό ή πρωτόγνωρο, να ορίσουν τοποθετήσεις ή να προκαλέσουν αντιδράσεις και δεύτερον,
γιατί (το κίνημα είναι πολυεθνικό και συμβαίνει, επί διαφορετικών βάσεων μεν ταυτόχρονα δε, σε πολλά κράτη) οι μεταφραστές, ίσως και εξ αιτίας του πρώτου, μπερδεύουν ανεπανόρθωτα ( από τη γέννησή των θεωριών ακόμη, και για τούτο με πιο χαοτικά αποτελέσματα) την ορολογία.
Πάντως, θεωρητικά τουλάχιστον, οι τρεις αυτές μορφές τέχνης, ανήκουν στην ίδια ομάδα. Με ρίζες στους φουτουριστές (Μαρινέτι στην Ιταλία και Μαγιακόφσκι στην επαναστατημένη Ρωσία), υιοθετούνται από το Dada, και από τη δεκαετία του 1950 και μετά, κατακλύζουν τη γη, πότε έτσι και πότε αλλιώς.
Ο δημιουργός του έργου τέχνης:
1. Δε ζει στο γυάλινο πύργο του αλλά μαζί με το κοινό του.
2. Δεν αποδέχεται τον δήθεν διαμεσολαβητικό λόγο ενός δήθεν ειδικού της τέχνης μεταξύ αυτού και του εν δυνάμει κοινού του.
3. Δεν παράγει έργα (εμπορεύματα) για την Αγορά, αλλά έργα εφήμερα, άυλα και άρα αντί εμπορεύσιμα.
