Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης συμμετέχει στη διαμαρτηρία για τον τρόπο αντιμετώπισης των πρόσφατων πυρκαγιών στη Αθήνα με την Video εγκατάσταση / happening του Θανάση Ράπτη, σε συνεργασία με το Δημήτρη Κοσμίδη και με τίτλο Ελάτε να καούμε κι εμείς, στα πλαίσια της αυθόρμητης -οργανωμένης μέσω Ίντερνετ - συνάντησης - διαμαρτυρίας για τις πυρκαγιές.
Ήρθαν ελάχιστοι. Ποδηλάτες, που ούτως ή άλλως συναντιώνται στον Λευκό Πύργο, μοϊκανοί πιτσιρικάδες που ήθελαν σώνει και καλά πορεία, ο πανεπιστημιακός μηντιολόγος Γρηγόρης, κάποιοι skaters / punk - rockers, η Μαρία της μουσειολογίας - θεατρολογίας, η αδάμαστη Βιβιάνα της αντι - υποθαλάσσιας, η Green Attack αυτοπροσώπως, εγώ.... Αυτοί ήταν χονδρικά οι "ενεργοί πολίτες" που συμμετείχαν στη " βουβή διαμαρτυρία για όλα όσα πυρπολεί το κράτος της ανικανότητας και της διαφθοράς ", ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα που διακινήθηκε - την τελευταία στιγμή - στο διαδίκτυο (σε blogs, στο facebook και στο twitter). Ίσως η αρχική διατύπωση " Αλληλεγγύη στους πυρόπληκτους χαμουτζήδες " να μην ήταν και ό,τι το καλύτερο, όπως και η επιλογή της ημέρας, μια και πολύς κόσμος είτε δεν είχε επιστρέψει από τις διακοπές, είτε έφευγε στις παραλίες για το τελευταίο week end του καλοκαιριού. Το dress code (μαύρο) σε γενικές γραμμές τηρήθηκε, με εξαίρεση τους παρδαλούς ποδηλάτες.
Δεδομένης της ισχνής προσέλευσης, η εκδήλωση τελικά μετατράπηκε σε δρώμενο. Παίρνοντας ρεύμα από μια καντίνα είχαμε στήσει έναν προτζέκτορα για το video happening Ελάτε να καούμε κι εμείς... , μια πρωτοβουλία του Θανάση Ράπτη και του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης. Εκατοντάδες πολύχρωμοι και μάλλον χαλαροί περαστικοί, που έκαναν τη βραδινή βόλτα τους στην παραλία, δέχθηκαν να πάρουν το βάπτισμα του πυρός. Εμβρόντητοι Βαλκάνιοι, καχύποπτα με τη φωτιά παιδάκια, θαλεροί ηλικιωμένοι και χαρωπά ζευγάρια, περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους για να τσουρουφλιστούν στις εικονικές φλόγες του video ...
Φάγαμε " βρόμικο ", ήπιαμε μπύρες, ανοίξαμε κουβέντα με περίεργους, κατευοδώσαμε ένα γκρουπ Βουλγάρων τουριστών, που περίμεναν το πούλμαν τους για τη Σόφια. Δεν πλήξαμε καθόλου.
Δημήτρης Κοσμίδης
FIRE!!! (Μνημόσυνο στην καμένη-καημένη Χαλκιδική μας)
Συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη μεγάλη πυρκαγιά που κατέκαψε την Κασσάνδρα. Τα περσινά κροκοδείλια δάκρυα των κάθε είδους αρμοδίων στέγνωσαν την ίδια στιγμή που χύθηκαν και η ζωή συνεχίζετα ... Το φετινό πατιρντί στα ελληνικά δάση κάνει την περσινή πυρκαγιά στη Χαλκιδική να φαντάζει σαν απλό μπάρμπεκιου! Το να θυμάται (και να θυμίζει) κανείς μια τέτοια επέτειο αυτή την ώρα που έχουν καεί τα μισά δάση της Ελλάδας δείχνει να είναι υπερβολή και «νάχαμε να λέγαμε».
Η (τουριστική) ανάπτυξη απαιτεί θυσίες φαίνεται, κι ό,τι δεν καταναλώνεται (βλ. φυσικό περιβάλλον) καταστρέφεται. Οι Χαλκιδικιώτες νομίζοντας πως κρατούν στα χέρια τους τη μαγική κότα που γεννάει χρυσά αυγά, κάνουν τα πάντα να ξεπουλήσουν και τον τελευταίο χυμό του τόπου τους. Η υπερανάπτυξη όμως (αυτό που λέμε συνήθως «βούλιαξε το πόδι από τον κόσμο») σχεδόν πάντα ανοίγει την όρεξη σε κάποιους για περισσότερο κέρδος. Είναι γνωστό για παράδειγμα ότι ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθεί κάποιος από το οικόπεδό του τυχόν δασικά δέντρα, για να το φουλάρει μετά μεζονέτες, είναι να τα κάψει! Στο ίντερνετ αλιεύσαμε φωτογραφία που είχε ληφθεί σε δάσος της Χαλκιδικής λίγες μέρες πριν την πυρκαγιά, όπου υπήρχε τεράστια ταμπέλα που έγραφε «Προσεχώς μεζονέτες-Τηλ.6976 . . . ».
Σε λίγους ένοιαξε ότι κάηκε ο άλλος πλούτος αυτού του τόπου. Κανένα δάκρυ δε χύθηκε για τα μελίσσια, τα αιγοπρόβατα, την άγρια πανίδα αλλά και τα λιόδεντρα που έγιναν στάχτη. Οι κάμερες ήταν συνέχεια στραμμένες στις καμένες ομπρέλες και ξαπλώστρες της παραλίας, στα καπνισμένα ποτηρικά των beach bar .... .
Οι Αθηναίοι, αφού χρειάστηκε να καεί ο κώλος τους για να κάνουν πρώτη είδηση σε όλα τα μέσα μια πυρκαγιά, της Πάρνηθας (γιατί ποιος νοιάζεται αν καίγεται η Ικαρία ή ο Βελβεντός;) και μόνο αφού η μυρουδιά του καμένου έφτασε στο Σύνταγμα, αυτοοργανώθηκαν με sms και e-mail και έκαναν μια μεγαλειώδη βουβή πορεία.
Τους Θεσσαλονικείς καρφάκι δεν τους καίγεται, εκτός εάν μυρίζει καμένο στο σπίτι τους (και δεν είναι το ψητό που «άρπαξε» στο φούρνο) ή εάν πέσει στάχτη από καμένο δέντρο στο fredo ή το mojito τους!
Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης κατεβαίνει για άλλη μια φορά στο δρόμο και δημιουργεί μια φωτογραφική εγκατάσταση σε συνδυασμό με προβολή βίντεο και «βάζει» φωτιά στους περαστικούς που κάνουν τη βόλτα τους αμέριμνοι στην παραλία της Θεσσαλονίκης.
Μη νομίζεται ότι η τέχνη κινδυνεύει να ταρακουνήσει τον Θεσσαλονικιό! Σ αυτή την πόλη μόνο η κατάντια μιας ποδοσφαιρικής ομάδας - θρησκείας μπορεί να βγάλει στους δρόμους τον κόσμο. Δεν κάνει όμως κακό να θυμόμαστε και να λέμε -με τα μέσα που διαθέτουμε- ότι είμαστε εδώ και καταλαβαίνουμε τι γίνεται.
Θανάσης Ράπτης
