13 - 15 Νοεμβρίου 2015: “The Personal Narrative”. Κλειστό φωτογραφικό εργαστήριο. Χώρος Τέχνης SourLiBooM
Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015, 5-8μμ: Ανοικτή παρουσίαση-masterclass. Αίθουσα Πολλαπλών Χρήσεων - Ισόγειο του Δημαρχείου Θεσσαλονίκης
To διαδικτυακό περιοδικό Coil και το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με το πολυχώρο τέχνης Sourliboom, διοργανώνουν φωτογραφικό εργαστήριο στη Θεσσαλoνίκη, από τις 13 μέχρι τις 15 Νοεμβρίου του 2015, με τον παγκοσμίου φήμης Αμερικανό φωτογράφο του πρακτορείου VU Michael Ackerman. Τίτλος του εργαστηρίου: “The Personal Narrative”
Την Κυριακή 15/11 (ημέρα λήξης του εργαστηρίου), 5-8μμ, οι φίλοι του Michael Ackerman θα έχουν τη δυνατότητα να τον παρακολουθήσουν σε παρουσίαση-masterclass, που θα γίνει στην Αίθουσα Πολλαπλών Χρήσεων, που βρίσκεται στο ισόγειο του Δημαρχείου Θεσσαλονίκης. Η παρουσίαση αυτή θα είναι ανοικτή στο κοινό, χωρίς τη δυνατότητα προκράτησης.
Ένα εργαστήριο αφιερωμένο στην ανάδειξη της μοναδικής μορφής που μπορεί να έχει η οπτική μας γλώσσα και η έκφρασή μας μέσα από τη φωτογραφία.
Στο εργαστήριο συμμετέχουν: Μαρία Μπανούτα, Κωστής Αργυριάδης, Ιορντάνκα Τένοβα, Δήμητρα Κόμναρη, Mιχάλης Kαλαϊτζάκης, Παναγιώτης Τσίκος, Ελένη Ονάσογλου, Σταύρος Σταματίου, Ελισάβετ Σίκαλου, Αριστοτέλης Ψυρρόπουλος, Θανάσης Καρατζάς, Τζίνα Μαραγκουδάκη, Ελένη Εξάρχου, Σπυρίδων Κατσιώλης, Ξανθούλα Διάδου, Θανάσης Αθανασιαδης, Αλέκα Τσιρώνη, Ηρακλής Δημητριάδης, Ζωή Ζηπέλα.
Ο Michael Ackerman είναι Αμερικανός, γεννημένος το 1967 στο Τελ Αβίβ και ζει στο Βερολίνο.
Cult και underground, έχει αφήσει το στίγμα του με μια νέα, ριζοσπαστική προσέγγιση στη φωτογραφία. Δουλεύοντας σε μαύρο και άσπρο, δημιουργεί αινιγματικές και γεμάτες νόημα εικόνες. Αναζητά -και βρίσκει- στον κόσμο που διασχίζει, αντανακλάσεις των δικών του αγωνιών και αμφισβητήσεων.Έχει βραβευθεί το 1998 με το Infinity Award for Young Photographer και το 1999 με το Nadar Award.
(Μικρή συνέντευξη που πήρε ο Θανάσης Ράπτης από τον Michael Ackerman για το περιοδικό 'Φιλμ Νουάρ' τευχ. 104 -Νοέμβριος 2015)
Έχετε ξαναεπισκεφτεί την Ελλάδα πριν από μερικά χρόνια και έχετε καλή επικοινωνία και συνεργασία με Έλληνες φωτογράφους. Ποια είναι η γνώμη σας για τη φωτογραφική σκηνή στην σημερινή Ελλάδα;
Πολύ φοβάμαι πως ξέρω μόνο έναν Έλληνα φωτογράφο, τον Ηλία Γεωργιάδη. Είναι καταπληκτικός. Θα μπορούσα να πω κι άλλα αλλά φοβάμαι ότι αν πω περισσότερα θα τον φέρω σε δύσκολη θέση, καθώς διδάσκει μαζί μου σ΄ αυτό το εργαστήριο. Αλλά φαντάζομαι πως υπάρχουν κι άλλοι και παίρνοντας υπόψιν την κοινωνική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα σας, υπάρχει μια έντονη αναγκαιότητα να γίνουν δουλειές από Έλληνες αλλά και ξένους φωτογράφους. Ένας απ' αυτούς είναι ο Stephane Charpentier, ένας Γάλλος φωτογράφος/video artist, που δουλεύει στην Ελλάδα αρκετά χρόνια. Αυτό που κάνει είναι στο πνεύμα της τρέλας των καιρών.
Τί σημαίνουν για σας τα φωτογραφικά εργαστήρια, τί σας προσφέρουν;
Πόσο μπορεί να συμβάλει ένα φωτογραφικό εργαστήριο στη διαμόρφωση ενός νέου φωτογράφου;
Τα εργαστήρια είναι ένα μπερδεμένο σακί με συναισθήματα. Νιώθω μεγάλη υπευθυνότητα στο να βοηθήσω τους συμμετέχοντες, να μιλήσω ανοικτά, βαθιά για μένα και γι αυτούς. Πάντα εύχομαι να δώσω στους μαθητές κάτι που κανένας άλλος δε μπορεί να τους δώσει. Μια αλήθεια που μπορεί να φαίνεται προφανής, αλλά είναι, για πολλούς λόγους, όχι και τόσο προφανής. Θεωρώ ότι η φωτογραφία είναι ένα πολύ εύκολο μέσο για να αυταπατάσαι. Είναι ένας εύκολο τρόπος να έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου. Προσπαθώ να το αμφισβητώ. Όταν μου δείχνεις τη δουλειά σου, προσπαθώ να καταλάβω ποιός είσαι, τί θέλεις να πεις με τις εικόνες σου. Και όχι μόνο με τις εικόνες σου. Νομίζω πως υπάρχουν πολλοί τρόποι να εξωτερικεύσεις τις ιστορίες που έχεις μέσα σου. Για μένα, εγωιστικά, σε κάθε εργαστήριο συναντάω κάποιον που μου θυμίζει γιατί είμαι φωτογράφος.
Τί σημαίνει για ένα φωτογράφο η κατάκτηση της προσωπικής του ματιάς;
Σημαίνει ότι ο καθένας από μας είναι έστω και ελάχιστα και πιθανόν εν δυνάμει καλός.
Το Master Class ξεκίνησε με προβολή εικοσάλεπτης ταινίας με έργα του δημιουργού από διάφορες φάσεις του έργου του και από την ενότητα φωτογραφιών για την οικογένειά του.
Στη συνέχεια ακολούθησε δίωρη συζήτηση.
Σε αυτήν ο φωτογράφος μίλησε για την ανάγκη του φωτογράφου να λειτουργεί μέσα στα πράγματα και τις καταστάσεις που τον ενδιαφέρουν, για την πίεση ώστε να βρίσκεται κάθε φορά η κατάλληλη γλώσσα και το κουράγιο να μιλήσει για αυτά.
Είναι πολύ σκληρό, είπε, να αποκτήσεις αυθεντική προσωπική γραφή, να βρεις τον τρόπο του πως θα αφηγείσαι με φωτογραφίες τη δική σου ιστορία για τη ζωή, να είσαι συνεχώς ο εαυτός σου, να φωτογραφίζεις ελεύθερα την περιέργειά σου, να ρισκάρεις για λάθη και να βρίσκεις πάντα τον απαραίτητο (μοναχικό) χρόνο για τη δημιουργική σκληρή εργασία η οποία απαιτείται για την ολοκλήρωση της κάθε ενότητας έργου.
Για την κατάκτηση της «προσωπικής γραφής/φωτογραφίας» είναι συνεχής η ανάγκη να σπάσουν τα στεγανά που αποκτούμε στις σχολές, μαθαίνοντας φωτογραφία, να βαδίσουμε σε δρόμους πέρα από τις κατευθύνσεις που μας έδωσαν οι δάσκαλοί μας.
Η Καλλιτεχνική φωτογραφία, υποστήριξε, δεν μιλάει για την ίδια τη φωτογραφία, αλλά για τη ζωή, γι αυτό η φωτογραφία δε μπορεί να είναι σιωπηλή.
Είναι η ανάγκη να με κρατάνε φωτογραφικά ζωντανό τα «σφάλματα του φωτός», οι «αδυναμίες της υλικότητας του μέσου» και τα «λάθη της φωτογράφισης» και γι αυτό παραμένω ενστικτωδώς στο φιλμ. Φωτογραφίζω ακόμη και την εμφάνιση μιας Polaroid, είπε, σαν προσπάθεια προσέγγισης του αγνώστου.
Για τη σχέση με τα «μοντέλα του», τους ανθρώπους που φωτογραφίζει δηλαδή, είπε πως αισθάνεται σαν βαμπίρ, σαν κάποιος που παίρνει κάτι από τον άλλον, κάτι που δεν κρατά, όμως, για τον εαυτό του αλλά το μοιράζει στην κοινωνία με το έργο του.
Μίλησε επίσης για τις αλλαγές στην οπτική γλώσσα και το στυλ, αλλαγές που προκύπτουν από το πέρασμα των ετών και την ηλικιακή ωρίμανση του φωτογράφου.
Θέματα άλλα που θίχτηκαν ήταν:
Η λειτουργία της μουσικής υπόκρουσης σα χαλί ενοποίησης των σχέσεων μεταξύ των εικόνων.
Η σχέση και τα προβλήματα επικοινωνίας του φωτογραφικού έργου με το κοινό του, κα.