Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης συνεχίζει τις ατέρμονες προσπάθειές του για να φέρει το φωτογραφικό και όχι μόνο κοινό της πόλης, σε επαφή και ζωντανό διάλογο με τους εν ενεργεία δημιουργούς της πόλης μας.
Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος με τίτλο «Φωτογραφικές Συναντήσεις» τη Δευτέρα 19 του Δεκέμβρη, ο Σταύρος Σταματίου παρουσίασε τη φωτογραφική του δουλειά και συζήτησε με τους παρόντες για θέματα που προκύπτουν από αυτή.
Η εκδήλωση ήταν ανοικτή στο κοινό της πόλης, με ελεύθερη είσοδο
και πραγματοποιήθηκε, όπως πάντα, στο CAFE BAZAAR, Παπαμάρκου 34, Πλατεία Άθωνος, τηλ 2310241817.
Σημειώσεις από τη βραδιά.
Ο φωτογράφος παρουσίασε την πορεία του, κατά την ψηφιακή του περίοδο, από το πρώτο συγκροτημένο portfolio μέχρι και τα δύο πιο πρόσφατα.
Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης αλλά και μετά, θίχτηκαν και συζητήθηκαν, έντονα, θέματα, όπως:
Η αλλαγή στην ψυχοσύνθεση και των ενδιαφερόντων του φωτογράφου με την αλλαγή του συστήματος καταγραφής της εικόνας, (από την αναλογική στην ψηφιακή).
Ο τρόπος εξέλιξης ενός φωτογράφου, ο τρόπος του «υποδόριου» επηρεασμού του έργο του από το έργο άλλων δημιουργών, η ανάγκη συμμετοχής σε ομάδες και portfolioreviews, ώστε να παίρνουμε συνεχώς αντιδράσεις και γνώμες για το έργο μας,
Για την αυθυπαρξία της κάθε ξεχωριστής εικόνας, αλλά και την ανάγκη δημιουργίας αφήγησης με περισσότερες της μίας φωτογραφίες, για την εύλογη φόρτιση μίας γραφής (μίας φωτογραφίας) με την ένταξη σε «σειρά» ή «σειρές», αλλά και τα προβλήματα που παρουσιάζονται από το παρ όλα αυτά editing.
Η ελαστικότητα των portfolios και ο τρόπος που μία φωτογραφία μπορεί να διατρέχει ξεχωριστές ενότητες έργου.
Για τις κατευθύνσεις της Νέας Τοπιογραφίας και της λεγόμενης «Φωτογραφίας Δρόμου» καθώς και τα προβλήματα που προκύπτουν από την άκριτη αντιγραφή των «μοδάτων» κατευθύνσεών τους από φωτογράφους (κυρίως του λεγόμενου διαδικτύου).
Σύντομο βιογραφικό του φωτογράφου
Ο Σταύρος Σταματίου γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1965. Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου και από το 1988 εργάζεται στη δημόσια εκπαίδευση. Τα τελευταία χρόνια διαμένει στον Δήμο Θερμαϊκού. Ασχολείται ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία.
Είναι μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, της κολεκτίβας Βαλκάνιων φωτογράφων BULB και της φωτογραφικής ομάδας Κλίκερς. Παρακολούθησε μαθήματα φωτογραφίας με τον Τάσο Σχίζα και σεμινάρια καλλιτεχνικής φωτογραφίας με τον Πλάτωνα Ριβέλλη. Έχει συμμετάσχει σε workshops με τους φωτογράφους Εύα Βουτσάκη, Νίκο Οικονομόπουλο και Michael Ackerman, και σε portfolio review με τον Jacob Aue Sobol. Πρόσφατα παρακολούθησε σεμινάριο editing με τους φωτογράφους Στράτο Καλαφάτη, Πάρι Πετρίδη και Ηρακλή Παπαϊωάννου. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, ενώ φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα περιοδικά- έντυπα και ηλεκτρονικά- και sites. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε φωτογραφικές λέσχες και φωτογραφικές ομάδες στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Σταύρος Σταματίου: «Η ομορφιά βρίσκεται στην αυθεντικότητα». Απόσπασμα συνέντευξης στον Βαγγέλη Μακρή, που δημοσιεύτηκε στο www.lifo.gr όπου μπορείτε να την διαβάσετε ολόκληρη.
—Θέλω από την αρχή αυτής της συνέντευξης να σας εκμυστηρευτώ την πρώτη σκέψη που έκανα όταν είδα ασπρόμαυρες φωτογραφίες σας τυχαία ένα βράδυ στο ίντερνετ: Μοιάζουν με ποιήματα. Όπως στα ποιήματα κάθε στίχος έχει την σημασία του, έτσι νομίζω το ίδιο συμβαίνει και στις φωτογραφίες σας.
Το μαγικό με τη φωτογραφία είναι ότι μέσα σε ένα παραλληλόγραμμο πλαίσιο αποκόπτεται ένα κομμάτι της πραγματικότητας. Αυτά που αποφασίζει να κρατήσει μέσα στο κάδρο του ο φωτογράφος είναι το ίδιο σημαντικά με αυτά που αφήνει εκτός. Ό,τι μένει εντός αποτελεί τη δική του πρόταση, την άποψή του για τον κόσμο, μια καθαρά υποκειμενική προσέγγισή του. Σε μη στατικά θέματα οι αποφάσεις λαμβάνονται ταχύτατα, σχεδόν ενστικτωδώς. Όταν επιστρέφω στη βάση μου και μπορώ να δω τις εικόνες στην οθόνη του υπολογιστή, επιλέγω αυτές που θεωρώ πιο άρτιες. Εκεί έχω πλέον τον χρόνο να εξετάσω κατά πόσο η σύνθεση με ικανοποιεί (και ως σύνολο και ως προς τα επιμέρους στοιχεία της) και να επιλέξω ποιες φωτογραφίες θα κρατήσω και ποιες όχι. Συχνά κρατάω και κάποια «αποτυχημένα» καρέ ως τεκμηρίωση, κάτι σαν τα κοντάκτ που κάνουμε όταν χρησιμοποιούμε φιλμ.
—Έχετε πει σε μια συνέντευξη: «Δεν θεωρώ τα άλογά μου «όμορφα», τα βλέπω περισσότερο ως επαναστάτες ή ως σιωπηλούς μάρτυρες». Θα θέλατε αυτό να μας το αναλύσετε λίγο περισσότερο;
Ξεκίνησα να φωτογραφίζω τα άλογα χωρίς να έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου τι ήταν αυτό που με ωθούσε να το κάνω. Κάποια στιγμή παρουσίασα ένα πρώιμο στάδιο αυτής της δουλειάς σε ένα portfolio review με τον Χάρη Κακαρούχα και οι ερωτήσεις του με ώθησαν να ψάξω μέσα μου. Αισθάνομαι αντιφατικά πράγματα γι’ αυτά τα υπέροχα ζώα: ένα μίγμα θαυμασμού και φόβου, αυτό που αποκαλούμε δέος. Τα άλογα υπήρξαν σύντροφοί μας από την αρχή, μας συντρόφεψαν στον καθημερινό μόχθο, στις μάχες, στις γιορτές, έχουν γίνει μάρτυρες της ιστορίας του ανθρώπινου πολιτισμού. Είναι φορές που, ενώ υποτίθεται πως είμαι ο παρατηρητής, αισθάνομαι ότι είμαι εγώ το αντικείμενο της παρατήρησής τους.
—Ζείτε στην Θεσσαλονίκη. Ποιος μέρος της πόλης έχει για εσάς το μεγαλύτερο φωτογραφικό ενδιαφέρον και γιατί;
Τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια κατοικώ στην Περαία, ένα προάστιο της Θεσ/νίκης. Οι περισσότερες φωτογραφίες μου έχουν γίνει εδώ, στη «γειτονιά» μου, την ευρύτερη περιοχή του δήμου Θερμαϊκού. Μια περιοχή που την έχω γνωρίσει τόσο καλά, ώστε να έχω τη δυνατότητα φωτογραφίζοντας δικά της σπαράγματα να μιλάω τελικά για τον εαυτό μου.
—Έχετε πει ότι μέσα από τις φωτογραφίες σας προσπαθείτε να ξαναχτίσετε τις χαμένες μνήμες σας. Γιατί το κάνετε αυτό; Παίρνετε δύναμη για να αντιμετωπίσετε το παρόν;
Ανασυνθέτω με φωτογραφικούς όρους τον εαυτό μου, ελπίζοντας ότι θα μπορέσω κάποια στιγμή να τον καταλάβω καλύτερα.
—Βλέποντας τις εικόνες σας από το ταξίδι σας στην Κωνσταντινούπολη είχα την αίσθηση ότι πλησιάζατε τους ανθρώπους προσεκτικά κρατώντας μια απόσταση ασφαλείας. Σε μια από τις εικόνες σας, αυτή με τους υπαλλήλους που κάθονται πάνω στις εφημερίδες, κάποιος σας κοιτάει με ένα περίεργο βλέμμα σαν να πλησιάσατε παραπάνω από όσο πρέπει. Μπορείτε να μας πείτε μερικά πράγματα για το ταξίδι σας και για το συγκεκριμένο στιγμιότυπο;
Η Κωνσταντινούπολη είναι μια πόλη μαγική και ήθελα πάντα να την επισκεφτώ. Το έκανα με αφορμή ένα workshop του Νίκου Οικονομόπουλου. Περπάτησα ατέλειωτα χιλιόμετρα μέσα σε οκτώ ημέρες, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν με άφησε ικανοποιημένο. Η πόλη με «κατάπιε» φωτογραφικά. Έχοντας συνηθίσει να κινούμαι και να φωτογραφίζω σε μέρη γνώριμα έπεσα στην παγίδα του φολκλόρ. Ελάχιστες στιγμές κατάφερα να κάνω «προσωπική» φωτογραφία. Αν ήταν να κρατήσω μία και μόνο εικόνα από αυτό το ταξίδι, θα διάλεγα αυτήν που έκανα σε ένα πάρκο κοντά στο αθλητικό κέντρο της Φενέρ Μπαχτσέ.
