Τη Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2018 το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης εγκαινιάζει την συνεργασία του με ένα νέο, πολλά υποσχόμενο πολιτιστικό χώρο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, τη Λέσχη Φίλων του περιοδικού και των εκδόσεων “ΕΝΕΚΕΝ”, Προξένου Κορομηλά 37.
Στις 8μμ ο Στράτος Καλαφάτης παρουσιάζει το φωτογραφικό του έργο. Μετά το τέλος της παρουσίασης θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.
Ο Στράτος Καλαφάτης γεννήθηκε στην Καβάλα το 1966. Μέλος της εθνικής ομάδας στίβου, αποφοίτησε από το τμήμα φυσικής αγωγής και αθλητισμού του Α.Π.Θ. το 1987. Παρακολούθησε μαθήματα φωτογραφίας στο Ινστιτούτο Τέχνης της Φιλαδέλφειας στις ΗΠΑ, τα έτη 1990 – 1992. Σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη, φωτογραφίζει, διδάσκει και οργανώνει δράσεις που αφορούν τη δημιουργική φωτογραφία.Έχει ολοκληρώσει μακροχρόνιες φωτογραφικές εργασίες όπως, οι Αρχέτυπες Εικόνες, το Ημερολόγιο 1998-2002, η Saga, το Αρχιπέλαγος, ο Άθως - Τα χρώματα της πίστης. Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία με τις εκδόσεις Άγρα και εκπροσωπείται από την αίθουσα τέχνης Bernier / Eliades. http://www.stratoskalafatis.com/
Ο φωτογράφος αναφέρεται στις δύο τελευταίες εργασίες του (από τους προλόγους των εκδόσεων):
"Ξεκίνησα το ταξίδι του Αρχιπελάγους, από τη γενέτειρά μου, ένα απόγευμα, αρχές του καλοκαιριού. Η Καβάλα, το βορειότερο λιμάνι του Αιγαίου, ήταν η ιδανική αφετηρία, μα πρωτίστως, η πόλη όπου μεγάλωσα και έμαθα τη θάλασσα. Το πλοίο ήταν οικείο από τα ταξίδια της νιότης, ανάγλυφο από τα στρώματα αλμύρας και λαδομπογιάς. Αφήσαμε τη στεριά. Μαύρος καπνός απλώθηκε στον ορίζοντα, μέχρι που χάθηκε στη νύχτα. Παρέμεινα στο κατάστρωμα, παρατηρώντας τις γραμμές, τους αφρούς της μηχανής και τα μακρινά φώτα, σε μια προσπάθεια ανασύνταξης της μνήμης. Φτάσαμε στη Λήμνο. Τα κόκκινα φώτα της προβλήτας και ο θόρυβος του καταπέλτη, ήταν οι πρώτες φωτογραφίες του Αρχιπελάγους. Ακολούθησαν πολλές ακόμη, στις είκοσι μέρες αυτής της μικρής Οδύσσειας.
Σήμερα δέκα χρόνια μετά, με την ευκαιρία αυτής της έκδοσης, επέστρεψα στο Αιγαίο για να φωτογραφήσω ξανά. Ένα νέο ταξίδι ,απαράλλαχτο κι όμως τόσο διαφορετικό, ολοκλήρωσε την ιστορία του. Η καμένη λέμβος και η μοναχική σημαία αποτελούν τις τελευταίες χειρονομίες μιας επικαιρότητας που θα χαθεί κι αυτή στα βάθη του χρόνου."
"...Δεν είμαι βέβαιος γιατί έφτασα στην Αθωνική Πολιτεία τον Γενάρη του 2008.
Μπορεί να ήταν η επίμονη προτροπή του φίλου και συνεργάτη Αρσένιου, απόφοιτου της Αθωνιάδας Σχολής μπορεί και ένα στοίχημα ενάντια στην πεποίθηση ότι αυτόν τον τόπο δεν μπορείς να τον οικειοποιηθείς φωτογραφικά. Δεν υπήρξε μια συγκεκριμένη αφετηρία, μιας και ήμουν ήδη στα μισά της ζωής μου, στα μισά των εικόνων μου, στα μισά της σχέσης μου με το Άγιον Όρος, που επισκέπτομαι από τα τέλη της δεκαετίας του 1970.
Μετά το πρώτο ταξίδι στις Καρυές και στην Αθωνιάδα Σχολή επέστρεψα γοητευμένος και κρυφά ευτυχής γι' αυτό που ήξερα ότι θα ακολουθήσει. Τα εικοσιπέντε ταξίδια και οι διακόσιες μέρες και νύχτες που θα καθόριζαν ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου τα επόμενα πέντε χρόνια.
Διακόσιες μέρες γιατί ο Χρόνος στο Άγιον Όρος έχει τη δική του λογική. Αγνοεί την αγωνία μας να προλάβουμε, μπερδεύει τους δείκτες των ρολογιών και χάνεται στους αιώνες. Αυτός ήταν ο πρώτος κανόνας που έμαθα εκεί. Ακολούθησαν πολλοί κανόνες και πολλά τυπικά της αγιορείτικης ζωής που άλλα τα κατανόησα και άλλα τα σεβάστηκα ως όφειλα.
Εικοσιπέντε ταξίδια λοιπόν, με οχήματα κάθε τύπου, με καραβάκια, μουλάρια και πεζοπορίες. Πολλές πεζοπορίες, μακρές, επίπονες και αξέχαστες. Το Άγιον Όρος δεν έχει λεωφόρους, έχει σκονισμένους χωματόδρομους που στρίβουν και σε φέρνουν στο αναπάντεχο. Και από κει αρχίζουν τα μυστικά μονοπάτια που οδηγούν σε μοναστήρια, σε σκήτες, σε κελιά, σε πηγές και σπήλαια, σε μικρά ησυχαστήρια και πραγματικούς ερημίτες. Όλ' αυτά σε τυχαίες ή προγραμματισμένες συναντήσεις. Λιγόλογες, αποκαλυπτικές, γεμάτες πιθανότητες που αθόρυβα μας έβαζαν στο ρόλο μας. Εγώ "ο επίσημος φωτογράφος", κατά τον Αρσένιο, και αυτοί "οι γέροντες του κελιού, μοναχοί, δόκιμοι ή κοσμικοί". Ειλικρινείς και εκτεθειμένοι, ανταλλάσσουμε βλέμματα, κάποιος παραδίδεται πρώτος στις ορέξεις του αλλού και μετά η σιωπή. Ακολουθεί ένα άλλο κελί, άλλοι άνθρωποι, μια άλλη συνάντηση, κάποιες άλλες εικόνες..."
Λίγα λόγια για τις εκδόσεις και το περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ από συνέντευξη του Γιώργου Γιαννόπουλου: "...Στο ΕΝΕΚΕΝ προσπαθήσαμε το δύσκολο εγχείρημα της ανεξαρτησίας. Σε μια πραγματικότητα όπου κυριαρχούν οι σχέσεις έντασης κατανοεί κανείς πόσο το όλο εγχείρημα παραπέμπει συχνά σε ακροβασία σε τεντωμένο σκοινί. Αυτό βέβαια που είναι η αδυναμία των «μικρών» είναι ίσως και η «δύναμή» τους. Αναφέρομαι στις ιδέες που αντλούν το νόημά τους από την παρακαταθήκη της πολιτιστικής και πολιτικής κληρονομιάς και συμπυκνώνουν το βαθύ αίτημα του ανθρώπου για γνώση και ελευθερία. Από τη δύναμη και τον «πλούτο» λοιπόν των ιδεών καλλιεργείται η απαντοχή και το πείσμα να πλέει κανείς κόντρα στο ρεύμα και να αντιμετωπίζει με τρόπο κριτικό, δηλαδή να τονίζει ότι οι συνθήκες είναι στην ουσία σχέσεις ανθρώπων και η ταξική τους συναρμογή, τα επιφαινόμενα της συγκυρίας. Αυτό ισχύει και στο πολιτιστικό φαινόμενο, γιατί το ΕΝΕΚΕΝ αντιμετωπίζει τον πολιτισμό σφαιρικά στην κοινωνική συνθήκη. Η θέση αυτή εκφράστηκε στην πορεία μας αναφορικά με τις νέες τεχνολογίες, το έντυπο, το διαδίκτυο, τη σύγχρονη λογοτεχνική ή πολιτιστική πραγματικότητα και τα προβλήματα της ιστορικής περιόδου που διανύουμε. Το ΕΝΕΚΕΝ, μπορούμε να πούμε, προσπάθησε να είναι ένα συλλογικό «ημερολόγιο καταστρώματος» ή ένα συλλογικό μυθιστόρημα όπου εγγράφεται και εγγράφει την εποχή του που κρίνει και κρίνεται ουσιαστικά..."