Δελτίο Τύπου
Happening του Γιώργου Πάλλη με τίτλο «ΑΠΕΝΑΝΤΙ 1»
στο πλαίσιο της έκθεσης “Break The Wall.
PhotoBiennale 2012 / 22ηΔιεθνής Φωτογραφική Συνάντηση
Σας καλούμε την Κυριακή 10 Ιουνίου στις 19:00 στη Vlassis Art Gallery για το happening του Γιώργου Πάλλη με τίτλο «ΑΠΕΝΑΝΤΙ 1».
Στη διάρκεια του happening o Πάλλης θα δημιουργήσει μία έκθεση για το κοινό, επιτόπου με έργα του χαρακτικά και ζωγραφικά αντίγραφα. Η έκθεση θα βγει εκτός της γκαλερί και θα παρουσιαστεί στους τοίχους του δρόμου, όπου και θα παραμείνει ανάμεσα στους περαστικούς, θαμώνες και κατοίκους της περιοχής.
Προβολές και Happening στο happening εκπλήξεις θα τρέχουν παράλληλα.
Με την ολοκλήρωση του happening θα ξεκινήσει το πάρτυ λήξης της έκθεσης με μουσική και ποτά.
Το happening θα λάβει χώρα στο πλαίσιο της έκθεσης “Break The Wall, η οποία, θυμίζουμε, έχει θέμα τον τοίχο και τα επ αυτού.
Στην έκθεση συμμετέχουν με φωτογραφίες τους οι: Ζαχαρίας Αυγερινός, Σταύρος Δαγτζίδης, Νάνσυ Εξάρχου, Βασίλης Καρκατσέλης, Κωνσταντίνος Κίτσος, Ευθύμης Μουρατίδης, Σταύρος Σταματίου, Βαλάσης Φέστας και Γιάννης Χολογγούνης, με αυτοκόλλητα δρόμου οι Roufixte designers productions, και με μία ηχητική εγκατάσταση η Αιμιλία Καραποστόλη.
Η Αίθουσα Τέχνης Vlassis Art Gallery συμμετέχει με αυτή την έκθεση για τρίτη συνεχή φορά στη PhotoΒiennale / 22η Διεθνή Φωτογραφική Συνάντηση του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης,
που φέτος έχει κεντρικό θέμα το ΛΟΓΟ,
παραγωγής του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης με τίτλο: ‘ Break The Wall’,
σε επιμέλεια της μουσειολόγου Γεωργίας Κουρκουνάκη.
Σύντομος ελειπτικός απολογισμός
Το τέλος της έκθεσης γράφτηκε την Κυριακή 10 Ιουνίου, στους δρόμους πέριξ της γκαλερί, με μία δράση του Γιώργου Πάλλη, που είχε τον τίτλο «ΑΠΕΝΑΝΤΙ 1». Το κοινό είχε προσκληθεί εγκαίρως και συνόδευε καθ όλη τη μεγάλη διάρκεια της δράσης τον καλλιτέχνη, κάλυπτε το παράνομο της δράσης, βοηθούσε, ενίοτε συνδιαμόρφωνε το τελικό αποτέλεσμα, έδινε ζωή και κέφι στο όλο συμβάν. Το κοινό, είναι το δεξί χέρι του δημιουργού, είναι μεγάλη υπόθεση για τον καλλιτέχνη και το έργο του, για όλα όσα θα μπορούσαν να γίνουν και δεν γίνονται, όταν το κοινό δε συμπαραστέκεται στους καλλιτέχνες του.
H δράση, που εντάσσεται στην υποκατηγορία της street art (τέχνη του δρόμου) wheat pasting (δημιουργία έργων σε χαρτί και επικόλλησή τους σε επιφάνεια του δημόσιου χώρου), λειτούργησε σαν αντίδραση και συνάμα απάντηση σε σειρά επίκαιρων άρθρων και συνοδευτικό κείμενο των παράλληλων της κεντρικής έκθεσης προβολών, στους δρόμους και τις πλατείες της πόλης.
Το κείμενο του Βασίλη Καρκατσέλη, με τίτλο Κείμενο για τη φωτογραφία στο δρόμο, που διανεμήθηκε με αφορμή την έκθεση Break The Wall, έθετε ερωτήματα για το πώς θα μπορούσαν οι τέχνες να νικήσουν τον φόβο, τον πανικό και την αδυναμία προσέλευσης του εν δυνάμει θεατή τους, στους καθαρά εκθεσιακούς χώρους. Το κείμενο επιπροσθέτως ζητούσε αντιδράσεις από τους δημιουργούς, ώστε η φωτογραφία, αγκαλιά με τις άλλες εικαστικές τέχνες, να ξεκινήσει το αντίστροφο ταξίδι της προς αυτό το εν δυνάμει κοινό τους, ένα ταξίδι που θα αδιαφορούσε για τους ιδανικούς τρόπους ανάγνωσης του έργου και των ενσωματωμένων αξιών του, τρόπους ιδανικής ανάγνωσης που ενδεχομένως μπορούμε να εξασφαλίσουμε σε μία γκαλερί πχ. Το κείμενο ρωτούσε αν τα νέα ποιήματα θα μπορούσαν να χαραζόταν στους τοίχους των πόλεων, αν τα εικαστικά έργα μπορούσαν να βγουν στα λεωφορεία, στις πλατείες, τις βιτρίνες ή τα πεζοδρόμια της πόλης, εκεί όπου ο περαστικός, όσο και αν το προσπαθούσε, δεν θα κατάφερνε να τα αποφύγει.
Ο Πάλλης απάντησε πως: Ναι, αυτά που κάνω μπορεί και αφορούν πολύ περισσότερους από όσους τα βλέπουν στις εκθέσεις μας.
Kαι αποφάσισε να βγάλει αυτά τα έργα στο δρόμο, ενυπόγραφα και αριθμημένα, σαν για να υπογραμμίσει την αξία τους, σαν για να τονίσει τη μοναδικότητα αυτών των μικτών έργων, σαν για να προβοκάρει την αίσθηση του κοινού περί ποιότητας των έργων τα οποία συναντά κανείς στους τοίχους των πόλεων (υποτίθεται πως μόνο στους εκθεσιακούς χώρους ή τα μουσεία μπορεί να βρεθεί καλό έργο και ας γνωρίζουν όλοι το έργο του bansky πχ), σαν για να υποχρεώσει τους συλλέκτες να τρέξουν για να τα ξεκολλήσουν το επόμενο βράδυ (αφού αυτός θα είναι ο μόνος τρόπος για να τα προσθέσουν στη συλλογή τους), σαν για να κάνει όσους τα προσέξουν να ξύσουν την ψυχή τους για μία άλλη ουσία (και της ζωής και της τέχνης).
Ο καλλιτέχνης με αυτή του την έξοδο στις πέριξ της γκαλερί κολόνες, χρησιμοποίησε διαφορετικά μέσα.
Ανακάτεψε σε ένα, και τη χαρακτική, και τις σύγχρονες μορφές ψηφιακής εκτύπωσης, και τη ζωγραφική του. Δημιούργησε, παρά την παρουσία άφθονων graffiti, ένα ενιαίο στυλ, εύκολα αναγνώσιμο από τον βιαστικό και ίσως αδιάφορο για το τι υπάρχει στους τοίχους και τις κολόνες περαστικό.
Διαφορετικά είδη και φόρμες ενοποιήθηκαν από την κορνίζα τους και έδειχναν σαν ένα έργο σε συνέχειες. Με τη χρήση της κοινής παλιομοδίτικης επιβλητικής κορνίζας τα έργα βγήκανε στους τοίχους και έδειχναν, όπως ακριβώς θα ή αν βρίσκονταν στο σαλόνι μας, σπουδαία να καμαρώνουν σαν παγώνια μέσα στην φαρδιά πλούσια περίπλοκη κορνίζα να τους δίνει πρόσθετη αξία.
Τα έργα βγήκαν εκτός γκαλερί και τοποθετήθηκαν στο δημόσιο χώρο και στις γύρω κολώνες με επικόλληση, (με ακροβατικό και παραβατικό τρόπο, που όμως γίνεται αποδεκτός από τους μαγαζάτορες εκ των υστέρων, εξ αιτίας του όμορφου αποτελέσματος και της συνολικής αναβάθμισης της γειτονιάς) προς απόλαυση και διάλογο με τους περαστικούς. Ας είναι και αυτό ένα από τα ζητούμενα, ένα από τα προς περεταίρω επεξεργασία.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι καλλιτέχνες με την τέχνη τους, προσπαθούν να αλλάξουν το ύφος και το στυλ της περιοχής. Μιας ούτως ή άλλως καλλιτεχνικής περιοχής, ίσως και εξ αιτίας της εγκατάλειψης της, μιας περιοχής μεταξύ, δύο άλλων, διαφορετικών χρήσεων, στο λεγόμενο ιστορικό κέντρο της πόλης των Θεσσαλονικέων, της δήθεν πρωτεύουσας των Βαλκανίων, όπως διατείνονταν κάποτε οι δήθεν δημόσιοι ταγοί της. (Είδατε πόσο γελοίο ακούγεται σήμερα αυτό το εφεύρημά τους;)
