"Art is not business!..."
«Η τέχνη είναι σαν το γλυκό ψωμί. Η τέχνη είναι σαν τα καταπράσινα δένδρα. Δεν ανήκει στις τράπεζες, δεν ανήκει σε επιτήδειους επενδυτές, δε μπορεί να είναι μόνο προνόμιο των μουσείων και των πλουσίων..."
Γιατί "...Η τέχνη είναι τροφή. Δε μπορείς να τη φας αλλά σε τρέφει...»
CHEAP-PHOTO, ΦΘΗΝΗ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Εγκαίνια την Παρασκευή 9/12 στις 8.30'μμ,
Γκαλερί ΤΕΤΤΙΧ, Τσιμισκή και Διαλέττη 3, τηλ.2310243304
(Ώρες λειτουργίας Δε-Πα 6-9μμ και Σα 12-2μμ)
To Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης διοργανώνει και φέτος το Δεκέμβρη, εν μέσω οικονομικής καταιγίδας, την ετήσια έκθεση CHEAP-PHOTO, ΦΘΗΝΗ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.
Η έκθεση αυτή, δίνει τη δυνατότητα στους εραστές της καλής φωτογραφίας και τους φίλους του θεσμού αυτού, να αγοράσουν για το σπίτι τους ή για δώρα, σε φτηνές τιμές , αληθινά έργα τέχνης.
Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης από πολύ νωρίς (εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια) λειτούργησε μια ομάδα για τη διάδοση της διεθνούς ιδέας της Φτηνής Τέχνης, ενώ αργότερα και παράλληλα, μετέφρασε, τύπωσε και διέδωσε το μανιφέστο WHY CHEAP ART? (για πρώτη φορά στην Ελλάδα) τονίζοντας ιδιαιτέρως την παραίνεση των δημιουργών του που αναφέρει κατά λέξη: "Ιδού λοιπόν. Είστε ελεύθεροι να το αντιγράψετε, να το τυπώσετε, να το βάλετε στην ιστοσελίδα σας και να μοιραστείτε το μήνυμά του με τους άλλους".
Διοργανώνει λοιπόν και φέτος στη Θεσσαλονίκη την έκθεση CHEAP PHOTO - ΦΤΗΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ. Μία έκθεση με μεγάλο αριθμό έργων, με πλούσια θεματική, μεγέθη και τεχνικές, που φιλοξενείται στη γκαλερί TETTIX, έναν χώρο που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης (περιοχή ΧΑΝΘ - αρχή Τσιμισκή). Συμμετέχουν σε αυτήν φωτογράφοι από όλη την Ελλάδα και ανάμεσά τους κάποιοι που δείχνουν έργα τους στη Θεσσαλονίκη πρώτη φορά. Όπως συμβαίνει σε όλες τις αντίστοιχες διοργανώσεις, όλα τα έργα θα έχουν ενιαία τιμή πώλησης τα 50 Ευρώ.
Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες:
Alek Lindus, Έλενα Γανδά, Κάλι Μπέλου, Νίκος Κοτζαμπασάκης, Σοφία Ξυγαλά, Σταύρος Σταματίου, Βίκυ -Μαρία Ιωάννου, Τάσος Χίος, Γιώργος Γκιζάρης, Βιβή Δασκαλοπούλου, Βένια Καρολίδου, Ιωάννα Διαμαντάτσικου-Κυριάκη, Μερκούριος Δημόκας, Έβη Χαλκίδου, Στέλιος Αλευρόπουλος, Βασίλης Μπακαλούδης, Στέλιος Φιλίππου, Ανδρέας Σκρέλη, Φάνης Σάϊκας, Αναστασία Δεληγιάννη, Θανάσης Σταμάτης, Πηνελόπη Καραματσούκη, Δημήτρης Ζωγράφος, Γωγώ Γρηγοριάδου, Δέσποινα Τασούδη, Έλενα Στεφανάκη, Αναστασία Τζιάγκαλου, Καρυοφύλλης Γκροζούδης, Ani Jo, Ελίνα Μπαλτουνά, Θανάσης Αθανασιάδης, Σούλα Παλέντζα, Funny R, Πλούταρχος Χαλόφτης, Αργυρώ Παριανού, Βασίλης Κώτσιας, Άννα Χρυσίδη, Γιάννης Λογιωτατίδης, Μάνος Χρυσοβέργης, Αθανασία Ζαφείρη, Γιάννης Μαλέογλου, Γιώργος Δημητριάδης, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Ελπίδα Κάτσικα, Ιωάννης Σπυρόπουλος, Αλεξία Τσιμήκα, Άρης Πιπέλιας, Ηλίας Δημητριάδης, Ισμήνη Σακελλαριάδη, Πωλίνα Κουργένη, Γιώργος Τερζής, Διονυσία Γκέκα, Χριστίνα Παπαφράγκου, Παύλος Διδασκάλου, Νίκος Στεργιόπουλος, Χρήστος Κουρτίδης, Νικολέττα Διάφα, Χριστίνα Σέρρου.
Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης συμβάλει με τον τρόπο του στη γνωριμία των κατοίκων της Θεσσαλονίκης με την καλλιτεχνική και δημιουργική φωτογραφία. Έχοντας οργανώσει εκατοντάδες εκθέσεις, ξεναγήσεις, παρουσιάσεις, διαλέξεις και άλλες εκδηλώσεις, κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να "δημιουργήσει", μαζί με άλλους φορείς της Θεσσαλονίκης, απαιτητικούς θεατές και κοινωνούς της τέχνης της φωτογραφίας.
Είμαστε ακόμη σε μια εποχή που η φωτογραφία, σε όλες τις εκδοχές της δημιουργικής γκάμας της, δύσκολα μπορεί να σταθεί στην αγορά τέχνης της Ελλάδας. Ως εκ τούτου, μοιάζει λογικό, οι γκαλερί, σαν επιχειρήσεις, θεωρώντας τη μη προσοδοφόρα, να την εντάσσουν σπάνια στο εκθεσιακό τους πρόγραμμα και να διατηρούν στο δυναμικό τους απειροελάχιστους φωτογράφους από τον μεγάλο σε αριθμό και πλούσιο σε ποικιλία και εκφραστικές αρετές όγκο τους. Ας μην ξεχνάμε ότι το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης από τη δεκαετία του 80 ακόμη, είναι ένας πιστός μαχητής υπέρ των ανεξάρτητων τρόπων φωτογραφικής έκφρασης, υπέρ της χρήσης του όποιου εργαλείου ή τεχνικής κρίνεται σωστή και απαραίτητη από τον δημιουργό και εναντίον της όποιας μίας και δήθεν μοναδικής άποψης για το πώς ρέπει να εκφράζεται ο φωτογράφος και πως πρέπει να μοιάζει μία καλλιτεχνική φωτογραφία ή μία φωτογραφία που επιθυμεί να είναι τέχνη.
Να γιατί έχει πολύ μεγάλη σημασία να δίνεται στον κόσμο η ευκαιρία να αγοράσει σε φτηνές τιμές φωτογραφία, να δει και να επιλέξει φωτογραφία για το γραφείο ή το σπίτι του, που δεν κάνει, ωστόσο, καμία έκπτωση στην καλλιτεχνική της αξία. Η φωτογραφική τέχνη, μ' αυτόν τον τρόπο, παρά τα υψηλά κοστολόγια παραγωγής της, παύει να αποτελεί προνόμιο μίας κοινωνικής ελίτ και γίνεται προσιτή στο ευρύτερο κοινό, γίνεται προσιτή σε όλους όσους θα μπορούσαν να σκύψουν επάνω της.
Παράλληλα οι φωτογράφοι, για να μπορέσουν να «πουλήσουν», βάζουν τον εαυτό τους σε μια διαδικασία, έστω για μια φορά το χρόνο, να δημιουργήσουν έργα ικανά να φλερτάρουν με την αγορά της τέχνης, να συγκινήσουν δηλαδή το υποψήφιο αγοραστικό κοινό, να νιώσουν οι ίδιοι τη γλύκα της Αγοράς. Έτσι δίνεται η ευκαιρία στους φωτογράφους να "αναρτηθούν" σε τοίχους που δεν είχαν φιλοξενήσει ποτέ αληθινή τέχνη.
Γιατί η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια αλλά αναγκαιότητα.
ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ Η CHEAP ART;
Σε πολλές πόλεις του κόσμου, σε καταλήψεις, σε ομαδοποιημένα ή συστεγασμένα εργαστήρια καλλιτεχνών, σε πολιτικούς ή ιδεολογικούς συνεταιρισμούς και ενίοτε σε ειδικούς χώρους κατά τη διάρκεια των γιορτών, από τη δεκαετία του 60 ακόμη, οι δημιουργοί στις λεγόμενες κοινωνίες του δυτικού κόσμου (γιατί στις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού το θέμα του φτηνού, τουλάχιστον, έργου είχε λυθεί) , αγωνιζόντουσαν να φτάσει το έργο που παρήγαγαν στο εν δυνάμει κοινό τους, άρα όχι μόνο στους θαμώνες των ειδικών εκθεσιακών χώρων, δίχως μεσάζοντες και έτσι φτηνό, δίχως τα πρέπει της εμπορικότητας, άρα σε ότι είδος και φόρμα επιθυμούσε ο κάθε δημιουργός, δίχως τις εντολές του έμπορα, άρα με ότι περιεχόμενο και τεχνική έκρινε σαν αναγκαία ο καθένας, δίχως τις υποδείξεις του δήθεν θεωρητικού της τέχνης, άρα με δυνατότητες κίνησης και έκφρασης σε όλο το εκφραστικό πεδίο και ανεξάρτητα από τις εκάστοτε κυρίαρχες μόδες, χωρίς την ανάγκη διαφήμισης, άρα δίχως κόστη και εξαρτήσεις από την καταπίεση των ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξόντωσης). Σε αυτό το πνεύμα και η ομάδα από το Bread and Puppet Theater, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής το 1982, σαν απάντηση στην όλο και μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της τέχνης, συνέταξε το μανιφέστο της CHEAP ART, το μανιφέστο της Φτηνής Τέχνης, από όπου και το δικό μας, ΦΤΗΝΗ ΤΕΧΝΗ - ΦΤΗΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ. Κάτω από αυτές τις συνθήκες η τέχνη (ξανα)αποκτούσε πολιτικό χαρακτήρα ....
Η Cheap Art από τη γέννησή της σαν κίνημα παγκοσμίως, είναι έννοια αντίθετη στην κυριαρχία των νόμων των αποκλειστικών συμβολαίων και των σκληρών νόμων της αγοράς τέχνης, αφού κατά κύριο λόγο βασίζεται στην άμεση σχέση (και χωρίς διαμεσολαβήσεις) του δημιουργού με το κοινό του (Ανοιχτά εργαστήρια του Άμστερνταμ, καταλήψεις του Αμβούργου, καλλιτεχνικό χωριό του Σίδνεϋ, κοινοπραξίες cheap του Σαν Φραντζίσκο κλπ.). Έχει παρακλάδια σε όλες τις χώρες του κόσμου και είναι ένα κίνημα ανοικτό στους πάντες. Το μανιφέστο WHY CHEAP ART? φιγουράρει δημοσιευμένο ανάμεσα στο What our art means των Gilbert and George, στο Fluxus Manifesto, στο Dada Manifesto και πολλά άλλα από τα υπόλοιπα που σημάδεψαν την ιστορία της τέχνης του περασμένου αιώνα.
Οι δημιουργοί του μανιφέστου Why Cheap Art τονίζουν: ... Η Cheap Art ελπίζει να ξαναφέρει στην επιφάνεια την εκτίμηση της καλλιτεχνικής δημιουργίας, κάνοντάς την προσιτή σ ένα πλατύτερο κοινό και να εμπνεύσει τον καθένα να ανακαλύψει τη χαρά του να κάνεις τέχνη, χωρίς αυτή να υπόκειται στην ακαδημαϊκή έγκριση, ούτε να πρέπει υποχρεωτικά να γίνει αποδεκτή από τους επιμελητές εκθέσεων ......
Η ανάγκη βέβαια για τέχνη προσιτή στον καθένα υπήρχε σε όλο τον κόσμο πολύ πριν από αυτή τη χρονολογία και υπάρχει φυσικά και στη σημερινή εποχή σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης..
Στην Ελλάδα η Cheap Art ήρθε (επίσημα τουλάχιστον) το 1995 από την ομώνυμη μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα εταιρία, που φρόντισε να κατοχυρώσει νομικά και το όνομα. (Φυσικά, παντελώς αντιδεοντολογικά και εντελώς έξω από το πνεύμα της αυθεντικής ιδέας την οποία αντέγραψε και υποτίθεται υπηρετεί) http://www.blogger.com/img/blank.gif.
Πάντως σήμερα, οι εκθέσεις της CHEAP ART ή της CHEAP PHOTO δεν πρέπει να συγχέονται με άλλες, που είτε με αυτό το όνομα, είτε με την επωνυμία Bazaar ή παζάρι ή
όπως αλλιώς μπορούν να ονομάζεται, διοργανώνονται από φορείς όχι καλλιτεχνικούς. Είναι άλλο οι εκθέσεις αυτοδιάθεσης του έργου τέχνης και άλλο η διάθεση έργων τέχνης για την ενίσχυση των σκοπών ή των στόχων ενός φορέα, ενός ιδρύματος, ενός μουσείου, μιας επιχείρησης.
Το αναφέρουμε αυτό γιατί διοργανώνονται πολλές σχετικές εκθέσεις, είτε με την παραχώρηση έργων από τους ίδιους τους καλλιτέχνες, είτε από την αποθήκη των όποιων προσωρινών ιδιοκτητών τους. Έχει καθιερωθεί να γίνονται εκθέσεις, ιδιαίτερα την περίοδο των γιορτών των Χριστουγέννων, με το σκεπτικό της πώλησης ενός φτηνού έργου τέχνης για δώρο, μεταξύ άλλων από γκαλερί, μουσεία, φιλανθρωπικούς συλλόγους, φοιτητικές ενώσεις και ομάδες καλλιτεχνών. Πολύ καλά κάνουν, άλλωστε ο ένας από τους δέκα στόχους της cheap είναι κοινός (ατυχώς μόνον αυτός του να φτάσει το έργο φτηνό στο κοινό του). Ιδιαίτερα στην εποχή μας, που ο πολιτισμός είναι ένα άχρηστο χαρτί στα μυαλά των πολιτικών ή ένα μοναδικό χαρτί για έλεγχο των συνειδήσεων μέσω των μυστικών κονδυλίων των λαχείων.
Δείτε στο Internet:
http://www.fkth.gr
Αντίστοιχες εκθέσεις προηγούμενων ετών. (κίτρινο κουμπί Εκθέσεις Εκτός ΦΚΘ) και
http://www.breadandpuppet.org/index.html
