«Δρόμοι»
Ο Δημήτρης Προκοπίου ενηλικιωμένος στην ετερόκλητη Αθήνα του 90 φωτογραφίζει πάνω από μια δεκαετία τόπους μακριά κυρίως από τη μεγάλη πόλη. Εκεί οι φωτογραφίσεις είναι κομμάτι της εξόδου, από τα εγνωσμένα και ημιχαρούμενα του αστικού βίου, προς την πολύ-αναμενόμενη συνάντηση με τον καινούριο τόπο όπου η συνδιαλλαγή με τις εικόνες γίνεται μικρή τελετουργία αλλά και εσωτερική ανανέωση. Οι δρόμοι που συνδέουν το φωτογράφο είναι οι ίδιοι τόποι πρωτεύοντες. Μέσα σε αυτούς τους δρόμους οι άνθρωποι επιδιώκουν τους στόχους τους, περπατούν την ζωή τους, συνδιαλέγονται ερωτεύονται. Εκεί αφουγκράζονται ασυνείδητα την ζωή τους και το πλαίσιο της , ο καθένας εσωτερικά ίσως και όμοια. Οι δρόμοι είναι απεικονίσεις της ανθρώπινης μετάπλασης .Σχεδόν πάντα δίνουν σημάδια του παρελθόντος τους και προδίδουν την αξία του δημιουργού τους. Δείχνουν τα σωστά και τα λάθη του πως έζησε πως ζει και πως θα πεθάνει.
Ο Δ. Προκοπίου έχοντας διαβεί διάφορα στάδια στην προσωπική του διαλεκτική με τη φωτογραφία, έβαλε σε αυτή την ενότητα φωτογραφιών τους δρόμους στο κέντρο του βλέμματος του. Ο Δ.Προκοπίου τους φωτογραφίζει κυρίως νύχτα με τον υπάρχοντα φωτισμό από τις δημοτικές λάμπες, τις βιτρίνες και τις επιγραφές. Η ανθρώπινη παρουσία άλλοτε αρκετή και χαρμόσυνη, άλλοτε μοναχική και παροδική. Ο ίδιος σκεπτόμενος τους δρόμους γράφει:
«Στη ζωή μας ακολουθούμε δρόμους, φωτεινούς, σκοτεινούς, ομιχλώδεις. Στη ζωή μας πάντα βρισκόμαστε σε δρόμους στην πόλη, στην εθνική οδό, πάνω σε άσφαλτο, πάνω στις ράγες των τραίνων. Οι δρόμοι είναι πάντα υπαρκτοί στη ζωή μας, δρόμοι τις ζωής αλλά και δρόμοι των τόπων. Δρόμοι του βίου και των μεταφορών.»
Για τον Δημήτρη Προκοπίου ο Βασίλης Καρκατσέλης έχει γράψει:
Ο Δ. Προκοπίου «Αφήνεται μέσα στις πόλεις, για εικόνες, που με την προσεκτική χρήση του φωτοφράκτη δια-πραγματεύοντε τις σχέσεις ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, ανάμεσα στο χρώμα και το μη χρώμα, εικόνες που ειρωνεύονται και παίζουν ταυτόχρονα με το θετικό και το αρνητικό. Χωρίς τη χρήση φίλτρων ή ειδικών εφέ, χρησιμοποιεί τον υπάρχοντα φωτισμό με τρόπο τέτοιο που να εισπράττει πνευματική δύναμη από τις εικόνες του. Εργάζεται σε ακατάλληλες για φωτογραφία καιρικές συνθήκες, μόνο έτσι όμως καταφέρνει να εισπράττει ενδιαφέροντα αποτελέσματα, λες και οι ίδιες οι πόλεις θέλουν να του ανταμείψουν για αυτές του τις εμμονές.
Με τέτοια χρήση του μέσου και τέτοια λογική, ο Προκοπίου, μπορεί με άνεση να χρησιμοποιεί το έγχρωμο φιλμ το οποίο οδηγεί πέραν του ρεαλισμού και της αναπαράστασης.»
Ο Δημήτρης Προκοπίου οδοιπορεί και εντοπίζει εικόνες στους δρόμους των ανθρώπων που όπως λέει ο ίδιος τον κεντρίζουν χρωματικά παρόλα αυτά με ένα ενστικτώδη τρόπο καταφέρνει να αναδείξει την ανθρώπινη κατάσταση εκεί που ο άνθρωπός ποτέ δεν μένει για πολύ αλλά κοντοστέκεται και προχωράει στην αποκλειστική του παροδικότητα.
Άγις Παπαθανασίου
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ
Φωτογραφικό αντικείμενο του Προκόπιου η αποτύπωση εικόνων από τόπους πόλεις και χωριά, με ή χωρίς ανθρώπους. Επίσης, οι εικόνες του χαρακτηρίζονται από διάχυτη ατμόσφαιρα, αλλά τις περισσότερες φορές σε χαμηλό φωτισμό. Άνθρωποι που φαίνονται να ζουν τον συνεχή αγώνα για αυτογνωσία και αγάπη.
Ο Δημήτρης Προκοπίου γεννήθηκε στο Βόλο το 1972. Γιος της πεζογράφου Μάγδας Τσιρογιάννη και του ποιητή Νάκη Προκοπίου-Σκορδίλη, ακολούθησε την εικόνα, το φωτογραφικό είδωλο σαν αμφίθυμη παραπλήρωση στη γραφή των γονιών του. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Πειραιά όπου είναι μεταπτυχιακός φοιτητής.
Είναι μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και υπεύθυνος του στην Αθήνα . Το 1996 παρακολούθησε σεμινάρια στο Φωτογραφικό Κύκλο. Από το 2002 παρακολουθεί μαθήματα του ζωγράφου, φωτογράφου δάσκαλου τέχνης Μάνου Αναστασιάδη.
Ατομικές εκθέσεις:
1999 Με τίτλο «Κύκλωπες» Ερμουπόλεια 99, Ερμούπολη, Σύρος
2001 Με τίτλο «Κένταυροι» Μακρινίτσα Πηλίου
2002 Με τίτλο «Ερινύες» Μακρινίτσα Πηλίου
2003 Με τίτλο «Γνόφος» Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη
2003 Με τίτλο «Τισιφόνη» Bar City, Αθήνα
2003 Με τίτλο «Noel» Bar City, Αθήνα
2004 Με τίτλο «Wenn es dunkel wird» (Όταν πέφτει το σκοτάδι) Χώρος Σύγχρονης Τέχνης Halle02, Χαϊδελβέργη Γερμανίας
2004 Mε τίτλο «Image Visage Rimage» GALERIE JLS 13 PARIS XIIIeme
Συμμετοχή σε ομαδικές εκθέσεις:
2003 Ομαδική έκθεση στη Μακρινίτσα Πηλίου
2003 Ομαδική έκθεση μελών Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, Συνέδριο Πολιτιστικών Φορέων Νομού Θεσσαλονίκης, Νεοχωρούδα Θεσσαλονίκης,
2003 «Cheap Photo», Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης,Art cafe, Θεσσαλονίκη
2004 «Αντανακλάσεις» Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, στα πλαίσια Aspects of Balcan Photography, Γκαλερί Έντεχνον, Θεσσαλονίκη
2004 «Κάθοδος» Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης πολυχώρος mad, Αθήνα
2004 «Άναψις» » Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ιστορίας Πηλίου, Μακρινίτσα Πηλίου
2004 «Σύγχρονες όψεις της Βαλκανικής Φωτογραφίας» στα πλαίσια της «Βαλκανικής Πλατείας» Πνευματικό Κέντρο Νεάπολης Θεσσαλονίκης , Οργάνωση Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης και Δήμος Νεαπολέως Θεσσαλονίκης
2004 Ομαδική Έκθεση με θέμα: «Παιδία με Χαμόγελο» οργάνωση Φωτογραφικό
Κέντρο Θεσσαλονίκης και ACTION AID HELLAS, στα πλαίσια: ΛΘ' Δημήτρια, Αντιδημαρχία Πολιτισμού Θεσσαλονίκης Οκτώβριος 04
2004 «Cheap Photo», Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης,Cafe-bar-Gallery Sante,
Θεσσαλονίκη
Συμμετοχή σε διαγωνισμούς και προγράμματα:
2002 Επαφές-Contacts 2002 Φωτογραφικό Κέντρο Σκοπέλου, Οργάνωση
Σχολή Φωτογραφίας Focus Παρουσίαση και στο Κινηματογράφου και
Φωτογραφίας, Θεσσαλονίκη
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ Θηραμένους 9 11742 ΑΘΗΝΑ 210 9225813, 6946033249
e mail d-prokopiou@ath.forthnet.gr website: www.fkth.gr
imitris Prokopiou grow up in the miscellaneous Athens of the 1990s.However, he mainly takes pictures of places away from the big city. There, photography and its procedure is part of the exodus of the artist from the well known and quasi-happy urban life, towards the meeting with the new place where the dialectical engagement with fresh settings becomes a small ceremony and internal rejuvenation.
The roads that connect the photographer with the new places have cardinal importance. Inside these roads people seek their goals, carry on their lives, interrelate with other people, fall in love. In these roads hark their life and its context.
Roads are representations of the human transformation. Almost always provide signs about their past and 'betray' the worthiness of their creator. Reflect his rights and wrongs, show how he lived, how he lives and how he will die.
Dimitris Prokopiou having passed through various stages in his personal dialectic with photography placed the roads as his main theme in his recent group of photographs. Prokopiou uses natural illumination from lamps, sign boards and shop windows. Human presence is some times considerable and joyous and other times solitary and transient.
Prokopiou photographs the roads that as he says stimulates him 'colorificaly'. Yet, instinctively manages to spotlight human condition somewhere that man does not stay for long but pause for a while and carry on to his own exclusive transience.
