«ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ»
Ο Παναγιώτης Καπίδης γεννήθηκε, μεγάλωσε, ζει και εργάζεται στο Κιλκίς, «την πόλη που υπεραγαπά», όπως δηλώνει, «η οποία όμως χάνει σιγά σιγά την παλιά και όμορφη φυσιογνωμία της». Έτσι ο ίδιος προσπαθεί να κρατήσει τις μνήμες της «δικιάς του πόλης» με το μόνο τρόπο που ξέρει: Φωτογραφίζοντας.
Με τη φωτογραφία ασχολήθηκε από μικρός φωτογραφίζοντας τα πάντα με μια μικρή αυτόματη μηχανή. Ξεκίνησε να ασχολείται πιο συστηματικά από 1990 διαμορφώνοντας ένα χώρο στο σπίτι του, τον οποίο χρησιμοποιεί μέχρι σήμερα ως φωτογραφικό εργαστήριο.
Απόφοιτος των ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης εργάζεται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Ασχολείται με τον χορό, ως ενεργός χορευτής στο τμήμα παραστάσεων του Λυκείου Ελληνίδων Κιλκίς και με τη μουσική, παίζοντας κρουστά στην παραδοσιακή χορωδία του Λ.Ε.ΚΙΛΚΙΣ και στο συγκρότημα κρουστών του Δήμου Κιλκίς.
Είναι μέλος της ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΙΛΚΙΣ.
ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ
1997 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, Ομαδική με ελεύθερο θέμα
2000 «ΠΛΟΙΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ», καφέ ΓΙΟΥΚΑΛΙ, Θεσσαλονίκη. Ατομική
n «ΟΜΑΔΙΚΗ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΚΙΛΚΙΣ», αίθουσα ΟΠΟΝΓΑ του Δήμου Κιλκίς
n «Η ΛΙΜΝΗ», Ομαδική μελών της Φωτ. Ομάδας Κιλκίς σαν συμμετοχή στις παραλίμνιες εκδηλώσεις του Δήμου Δοϊράνης «ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2000»
2001 «ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ», καφέ GALLERY ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, Θεσσαλονίκη. Ατομική
«Η ΛΙΜΝΗ ΔΟΪΡΑΝΗ», ΤΕΧΝΗ- Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρία, Κιλκίς
Στη Φωτογραφική μας Ομάδα οι εργασιακά αποκλεισμένοι καλλιτέχνες φωτογράφοι αντιστεκόμαστε καθώς μαζευόμαστε και απολαμβάνουμε «τα τσίπουρα» της παρέας. Για τους καινούργιους είμαστε σχολείο, για τους παλιούς περιβάλλον.
Η ομάδα δεν είναι σχολή μονοετούς, διετούς ή τριετούς φοίτησης, αλλά εικοσιπενταετούς (τοιαύτης) με τη λογική ότι τα μέλη δεν τελειώνουν κάποιους κύκλους μαθημάτων ή σεμινάρια, καβαλάνε το καλάμι της γνώσης και φεύγουν. Κάθε άλλο, έρχονται για να μείνουν. Γνωρίζουν από την πρώτη στιγμή ότι η συνεκπαίδευση στην τέχνη δεν τελειώνει ποτέ. Η ενασχόληση με τις τέχνες γεννά ερωτήματα στο βάθος του χρόνου και ζητά λύσεις -ατομικές ή συλλογικές- συνεχώς. Η αγωνία μπροστά σ’ ένα καινούργιο έργο παραμένει πάντα ίδια -για αρχάριους και προχωρημένους- και χρειάζεται την ίδια συμπαράσταση και βοήθεια από τους άλλους για να φτάσει στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων της.
Είμαστε καλλιτέχνες; Είναι αυτά που κάνουμε έργα σημαντικά; Πότε θα μπορούμε να καταλάβουμε αν η κάθε προσπάθεια, που ξεκινά ή συνεχίζει, αξίζει τον κόπο; Θα περάσουν χρόνια πολλά μέχρι να μπορέσουμε -εμείς οι τρίτοι- να απαντήσουμε. Θα είναι όμως αργά. Αν δειλιάσουμε σήμερα και λουφάξουμε στην απραξία, ίσως κάνουμε κακώς, γιατί δεν θα υπάρξει μηχανή του χρόνου να μας επιστρέψει στο σήμερα, που τότε θα είναι παρελθόν.
Γι’ αυτό διαλέξαμε το δρόμο της συνεχούς δράσης. Στη χειρότερη περίπτωση ας κρατήσουμε ζεστό το θερμοκήπιο για τα ταλέντα του μέλλοντος.
Βασίλης Καρκατσέλης
(Δύο αποσπάσματα από τον ηθικό καταστατικό χάρτη της ομάδας)
