"Aspects of Balkan Photography.
Νέα διαδρομή σε καιρούς κρίσης" Θεσσαλονίκη 2012”
Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης για δέκατη έκτη χρονιά, συνεχίζει το θεσμό των συναντήσεων της Βαλκανικής Φωτογραφίας στη Θεσσαλονίκη.
Για εφέτος διοργανώνει σειρά παράλληλων εκθέσεων, ημερίδων, workshop (εργαστηρίων), διαλέξεων, προβολών και άλλων εκδηλώσεων στην πόλη, την περίοδο Σεπτεμβρίου – Οκτωβρίου του 2012, με την συμμετοχή φωτογράφων από χώρες της Βαλκανικής..
Παρουσιάζονται (σαν συνεργατικές προτάσεις δυναμικών ενεργών κέντρων φωτογραφίας) σημαντικές τάσεις της σύγχρονης φωτογραφίας σ' αυτή την πλευρά της Ευρώπης. Από το σύνολο των εκθέσεων γίνονται εμφανείς οι συγκλίσεις και αποκλίσεις από την σημερινή Ευρωπαϊκή φωτογραφία, στο επίπεδο του περιεχομένου και της γραφής, καθώς και οι επί μέρους ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν το μωσαϊκό των λαών, που κατοικούν στα Βαλκάνια.
Αυτή η σειρά εκδηλώσεων θα είναι και η συμμετοχή του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης στους εορτασμούς του κεντρικού Δήμου Θεσσαλονίκης, για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης από τους Οθωμανούς και έχει τεθεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού (Τομέας Πολιτισμού).
Η πρώτη μας, ομαδική όπως συνηθίζουμε τελευταία, έκθεση είναι στον διώροφο στρογγυλό εκθεσιακό χώρο του Δήμου Νεάπολης / Συκεών (Δημαρχείο, Ελ. Βενιζέλου 125), στο πλαίσιο των εκδηλώσεων, που διοργανώνει ο Δήμος με τίτλο "Βαλκανική Πλατεία 2012".
Ο τίτλος της: "Συνευρέσεις I".
Συμμετέχουν:
Επιμέλεια: Σταύρος Δαγτζίδης
Εγκαίνια 3 Σεπτεμβρίου 2012, στις 20,30.
Διάρκεια έως 9 Σεπτεμβρίου.
Για ειδικές ξεναγήσεις και επισκέψεις σχολείων η έκθεση θα παραμείνει, αλλά μόνον κατόπιν ραντεβού (τηλ 6942 860 890) μέχρι και τις 20 Σεπτεμβρίου 2012.
Ώρες λειτουργίας (κατά την κανονική διάρκεια): 10,00 – 13,00 και 18,00 – 21,00
Λίγα λόγια για το έργο που παρουσιάζεται στην έκθεση.
Ο Luka Klikovac, συνεχίζοντας πεισματικά με την έγχρωμη αναλογική φωτογραφία και δουλεύοντας ιδιαίτερα με τους φωτισμούς, δημιουργεί ιονικά "ανεξήγητα" κοσμικά περιβάλλοντα. Πιστός στις αρχές της καθαρής φωτογραφίας, δημιουργεί και μας παρουσιάζει το δικό του σύμπαν, όσο απειροελάχιστα και αν αυτό διαρκεί. Ο μικρός/ μέγας φωτογραφημένος κόσμος του δημιουργού είναι ένα σύμπαν ονειρικό, αλλά υπαρκτό. Μας το αποδεικνύουν οι φωτογραφίες που μας παρέχονται. Σε αυτές τις φωτογραφίες τίποτε δεν είναι ψεύτικο, όλα υπήρξαν μπροστά στο φακό, όπως μας παρουσιάζονται, αποδεικνύοντας ότι η φωτογραφία δεν έχει ανάγκη τους υπολογιστές ή το Photoshop για να παρουσιάσει την μη υπαρκτή πραγματικότητα.
Με ένα ξερό και για τούτο σκληρό ρεαλισμό φωτογραφίζει την γύρω του πραγματικότητα ο Γιάννης Πομάκης. Όλα στην Ελλάδα του σήμερα μοιάζουν να έχουν χάσει την ποιητική τους, να έχουν χάσει τις ισορροπίες τους. Όταν όλα γύρω μας, δηλώνει με το έργο του, έχουν χάσει τη συνεκτική αρμόνια τους, όταν ακόμη και αυτή η μέτρια αισθητική των άθλιων πόλεων της αντιπαροχής έχει καταρρεύσει, τι ή πόσο όμορφες εικόνες μπορεί να δημιουργήσει ένας φωτογράφος; Πόσο τυφλός ή συμβιβασμένος μπορεί να είναι, για να μην πάρει μέρος στην αποκάλυψη του που οδηγούν αυτές οι καταστάσεις; Ο φωτογράφος για να μην επιτρέψει αμφισβητήσεις στην αποστολή της φωτογραφίας, δημιουργεί φωτοσειρές. Η επανάληψη μήτηρ μαθήσεως. Αν είναι έτσι, όπως μας δείχνουν οι εικόνες του, και κανείς μας δε μπορεί να αρνηθεί την αλήθεια τους, τότε είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό που συμβαίνει σαν αποτέλεσμα; Τι θα κάνουμε όσοι βλέπουμε την καταγγελία του;
Στο ίδιο επίπεδο πολιτικοποιημένης φωτογραφίας βρίσκεται και η Sonya Stancova. Υπηρετεί μια φωτογραφία στην υπηρεσία του περιβάλλοντος, μια φωτογραφία για την υιοθέτηση ενός δένδρου. Δράσε τοπικά για το παγκόσμιο. Αν θέλεις να διατηρηθεί το δασός του Αμαζόνιου, υιοθέτησε και συ ένα δένδρο. Στα πλαίσια της εννοιολογικής φωτογραφίας και με πρόσφατες λύσεις της ιστορίας της τέχνης, ζητά από τους φίλους και γνωστούς της να πάρουν το ίδιο ακριβώς δένδρο, το δικό της δένδρο, εκεί οπού ζουν, αθλούνται, εκεί οπού περνούν τις ελεύθερες ώρες του, εκεί οπού θα άξιζε αυτό το δένδρο να στεριώσει. Το project φέρνει εκπλήξεις, όπως πχ την φωτογράφηση δένδρων και στη θάλασσα.
Σε τελείως διαφορετικό επίπεδο, για το ποια πραγματικότητα φωτογραφίζει η φωτογραφία, κινείται η συνεργασία της περφόρμερ Κατερίνας Φανουράκη (που είχε και τη σύλληψη της ιδέας) με την Αναστασία Μπόϊκου. Η Φανουράκη έχοντας σωματοποιήσει τα αρνητικά σημεία του χαρακτήρα της, ζητά την υπέρβαση, τη λύτρωση, το θάνατο ενός παλιού εαυτού και τη γέννηση ενός νέου, πιο δυνατού, πιο συνειδητοποιημένου. Ξαναγεννημένη από τις στάχτες της, ζητά από την φωτογράφο Αναστασία να φωτογραφίσει, για λογαριασμό της, το νεογέννητο βρέφος με κορμί ενήλικα (την ίδια την περφόρμερ), που μολις βγαινει από τη μήτρα, κεκαθαρμένη από τις κακουχίες, σαν ένα άγραφτο βιβλίο έτοιμο να αποτυπώσει στις σελίδες του νέες εμπειρίες, με τις μνήμες του ως παρακαταθήκη.
Η Καίτη Παπαναούμ ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο που ψάχνεται να δραπετεύσει από τη μιζέρια, αυτόν που θα ήθελε να ξεκολλήσει από τη γη και να υψωθεί στα ουρανιά, σαν καπνός που ανεβαίνει. Σε περιβάλλον μυσταγωγικό οι άνθρωποι που φωτογραφίζει θα τα καταφέρουν. Το χρώμα της φωτιάς, του πάθους, της εσωτερικής φλόγας, εντός του οποίου δρουν, δεν αφήνει καμιά πιθανότητα να το αμφισβητήσουμε, να σκεφτούμε την πιθανή πτώση, την πιθανή αποτυχία. Οι άνθρωποι της με τις δικές τους τελετουργίες τα κατάφεραν.
Η Sevgi Urum, μη μπορώντας να κρύψει την εικαστική καταγωγή της, παρουσιάζει επαναλαμβανόμενες φωτογραφίες, που είναι το αποτέλεσμα της εικαστικής της παρέμβασης. Το θέμα που την απασχολεί είναι η διαύγεια στις σχέσεις των πολιτών και η σχέση τους με τον λόγο της πολιτικής. Φωτογραφίζει μικρές ομάδες διαμαρτυρόμενων πολιτών, κόσμο στο δρόμο που βρίσκεται σε διάλογο για κάτι, και την διάφανη εικόνα τους αποθέτει, με όποιον τρόπο μπορούμε να φανταστούμε, επάνω σε άλλες αποθέσεις, επάνω σε προηγούμενες συν – ζητήσεις.
Ο Δημήτρης Προκοπίου είναι, και λειτούργει και σε αυτή την έκθεση, σα φωτοδημοσιογράφος. Συχνός επισκέπτης της Ρόδου, μας έχει παρουσιάσει κατά το παρελθόν, σε πολλές από τις εκθέσεις του, τις κρυφές και φανερές πτυχές της χειμωνιάτικης ή καλοκαιρινής ζωής του νησιού. Τη φορά αυτή μας συστήνει τους βασικούς ήρωες της αναβίωσης του Μεσαιωνικού εκεί Φεστιβάλ, μας παρουσιάζει τα πορτρέτα αυτών πάνω στους όποιους στηρίζεται το Φεστιβάλ, τα πορτρέτα των πρωταγωνιστών, τότε και τώρα. Ο Δρυΐδης, ο παραμυθάς, ο τρελός, οι στρατιώτες. Τότε και τώρα, στον ίδιο Ήλιο, στο ίδιο κάστρο, στην ίδια πόλη, σαν τίποτε να μην έχει αλλάξει.
Ρεαλίστρια στη φωτογραφία είναι και η Πόπη Ευθυμιάδου. Μόνο που τα θέματα της μοιάζουν εξωπραγματικά. Επιλέγοντας την κατάλληλη γωνία, ως προς το φωτισμό, για να λάμπει αυτό που την ενδιαφέρει, τον κατάλληλο φακό, για να φτάνει όσο κοντά της χρειάζεται, και το τι θα αφήσει έκτος κάδρου, δημιουργεί εικόνες οι οποίες δεν παραπέμπουν σε αυτό στο όποιο ανήκουν. Το αντίθετο. Οι αναφορές στο έργο καλλιτεχνών της αφαίρεσης, όπως τα ακρυλικά του Jules Olitski ή τα έργα με τους λειωμένους χρόνους / ρολόγια του Νταλί, μπερδεύουν πολύ περισσότερο την κατάσταση, ως προς το τι απεικονίζει, ως προς το εάν οι φωτογραφίες της είναι αυθεντικές ή προϊόντα ψηφιακής επεξεργασίας (που δεν είναι).
Για μια συμβολική περιήγηση στην έκθεση δες τε το παρακάτω βίντεο των εγκαινίων
http://www.youtube.com/watch?v=pH9vZx2c0cc&feature=youtu.be <http://www.youtube.com/watch?v=pH9vZx2c0cc&feature=youtu.be>
--
