4 - 5/8 Έκθεση φωτογραφίας ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΥΠΟΒΡΥΧΙΑΣ, στο Ποσείδι Χαλκιδικής, του Βασίλη Καρκατσέλη.

<< Νομίζεις ότι ξέρεις την ιστορία ; >>
Έκθεση υποβρύχιας φωτογραφίας (φωτογραφίες στη θάλασσα) 
του Βασίλη Καρκατσέλη
Αλλόκοτες συνθέσεις σε αλλόκοτα μέρη. Αντικαλοκαιρινές εικόνες.


Το Σάββατο 4 και την Κυριακή 5 Αυγούστου 2012 απλώθηκε στον αμμουδερό πυθμένα της θάλασσας του Ποσειδίου, στην Καλάνδρα Χαλκιδικής, η έκθεση φωτογραφίας του Βασίλη Καρκατσέλη, με τίτλο << Νομίζεις ότι ξέρεις την ιστορία ; >>.

40 έγχρωμες φωτογραφίες αθέατων λεπτομερειών της ζωής στην πόλη, κατάλληλα προετοιμασμένες για να αντέχουν στην μακροχρόνια παραμονή τους στο νερό, βυθίστηκαν σε βάθος περίπου 2,5 μέτρων στη θάλασσα, ώστε να είναι και εύκολα ορατές από τους κολυμβητές, και να μην τους ενοχλούν. Ένα μηχανισμός τις κρατά σε απόσταση από την άμμο, ώστε να μη βυθίζονται σε αυτήν. Η καθαρότητα των νερών στη συγκεκριμένη περιοχή, σε συνδυασμό με την ποιότητα και σύσταση της άμμου που προσφέρει διαύγεια, επιτρέπουν στον κολυμβητή να τις βλέπει ακόμη και έξω από το νερό και δίχως εξοπλισμό. Από τον δημιουργό τους, όμως, για να τις απολαύσει κάποιος, και για τη σωστή αξιολόγησή τους, προτείνεται μάσκα θαλάσσης και αναπνευστήρας.

Χορηγός μας οι: Elounda Art Traditional Villas 
http://www.eloundavillastraditional.gr/el/villas-in-art


ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

Περί του φωτογραφικού αποσπάσματος
Η φωτογραφία εκ της φύσεώς της έχει όρια. Ο φωτογράφος που το γνωρίζει, κανονίζει το τι θα χωρέσει σε αυτά το όρια, έχει την άδεια από τους γραμμένους και άγραφους νόμους του μέσου. Από τους νόμους της τέχνης έχει την υποχρέωση να ασχολείται με ότι τον απασχολεί, άρα έχει την ψυχολογική άνεση, να αφήνει εκτός των πλαισίων της φωτογραφίας του, το πιθανώς περιττό, το μη χρειαζούμενο σε αυτήν. Για να το καταφέρει αποσπά αυτά που μας λέει ο Βρεττάκος περί καλλιτεχνικής ανάγκης, και πολλά άλλα. 
Δια του αποκλεισμού, (σε αντίθεση με τα εβραϊκά περί γέννησης/γραμμική προσθήκη), όπως ακριβώς και δια της εις άτοπον απαγωγής, φτάνει ο δημιουργός στον πυρήνα αυτού για το οποίο θέλει να μιλήσει, όσο αποσπασματικό και αν είναι το θέμα του, όσο ελάχιστο, όσο μη ορατό ή ενδιαφέρον από τον οιονδήποτε παραπλέοντα αυτού. 
Εάν η φωτογραφία τυπωθεί και ταξιδέψει προς άγραν θεατών, αυτό το ελάχιστο μετατρέπεται σε μέγιστο, καθώς προβάλλεται μόνον αυτό και δίχως τα πλαίσια αναφοράς του, δίχως το περιβάλλον από το οποίο αποσπάστηκε. Το γεγονός αυτό, επιτρέπει στο θεατή τις δικές του αναγωγές, τις δικές του ερμηνείες, τοποθετήσεις, φορτίσεις.

Για την έκθεση
Το εκτός main stream, δημοσίων σχέσεων και μόδας καλλιτεχνικό έργο, όπου και να εκτεθεί, σε ότι καταλόγους και αν βρεθεί, θα αφορά πάντα ελάχιστους, ιδιαίτερα το έργο που επιλέγει, επιβεβαιωμένα και εκ προθέσεως, να ακολουθεί ατραπούς δύσβατους. 
Αυτό, που έτσι κι αλλιώς, δεν οράται από τους πολλούς (όχι η λεπτομέρεια για την οποία μιλήσαμε στην προηγούμενη παράγραφο, αλλά το καλλιτεχνικό έργο), αφού βρίσκεται εκτός των ενδιαφερόντων τους, βυθίζεται στο μέγιστο και γίνεται ακόμη πιο δύσκολα προσβάσιμο, βυθίζεται στον πυθμένα της θάλασσας. 
Το είδος του φωτογραφικού έργου που αποτελεί, επιβεβαιωμένα και εκ προθέσεως (είδος γραφής και περιεχόμενο), ελάχιστο μέρος του κυρίαρχου (εδώ η φωτογραφία του ελάχιστου), καταβυθίζεται στο νερό, λες και για να αποφύγει ή να εκβιάσει τη συμμετοχή του πιθανού θεατή του. Με την καταβύθιση γίνεται ορατό, φυσικά και πάλι, από λίγους, ίσως και λιγότερους. Από αυτούς που τυχαία θα συναντηθούν μαζί του ή αυτούς που θα το επιδιώξουν, θα το αναζητήσουν, αυτούς που προετοιμασμένοι θα το ψάξουν, αυτούς που θα φθάσουν στην νέα δροσερή γκαλερί μας, εφοδιασμένοι με τον κατάλληλο εξοπλισμό (μάσκες, αναπνευστήρες κτλ), εξοπλισμένοι με θέληση για διερεύνηση, με πίστη στην αξία του δίχως κέρδος παιχνιδιού.

Για τα ίδια τα έργα
Τι μεταφέρουμε μαζί μας από την πόλη στις διακοπές μας, στη φύση; Η αθωότητα που σταματά; Με ποιο δικαίωμα ο πολίτης ξέχασε και όλας το τι ψήφισε στις πρόσφατες εκλογές; Τι αξίζει να τον κινητοποιεί και τι όχι; Η φόρμα (και των έργων και της έκθεσης) είναι αντίστοιχη του περιεχομένου. Σαν ο απόλυτος φορμαλισμός ενός μη φορμαλιστή. Το ρεαλιστικό της έγχρωμης φωτογραφίας οπισθοχωρεί υπέρ της ποιητικής του εξωπραγματικού χρώματος. 
Οι καθρέφτες στον πυθμένα αντανακλούν τη σιλουέτα του θεατή τους αιωρούμενη στον πιο διάφανο πλακούντα, στο φως της αυτογνωσίας. Θα μπορούσε να μεταφραστεί σε αλλαγή τρόπου ζωής, σε επαναπροσδιορισμό αξιών και του κοινωνικού συστήματος εντός του οποίου διαβιούμε; Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;


ΥΓ 
Οι φωτογραφίες είναι προσβάσιμες στο διαδίκτυο στη διεύθυνση: http://karkatselis.weebly.com/nuomicronmuiotazetaepsiloniotasigma-omicr…


Τα ερωτήματα που προκύπτουν από την καταχώρηση αυτών των έργων χώρου (έργων που συμπεριλαμβάνουν, για την ανάγνωσή τους, πέραν της ενεργού συμμετοχής του θεατή τους και την μετατόπιση του) σε έναν κατάλογο ή στο διαδίκτυο θα είναι πάντα τα ίδια:
Τι σχέση θα έχουν αυτές οι εικόνες με τα αυθεντικά έργα/κατασκευές που τις περιέχουν; Τι συσχετισμούς θα μπορούν να προκαλούν σχετικά με τη ζωή και τις απολαύσεις της, με όσες στον άνευ ορίων πυθμένα εμπειρίες;
Τι συναίσθημα μπορούν να προκαλέσουν οι φυλακισμένες στον παγκόσμιο ιστό τυποποιημένες και σε μέγεθος και σε τρόπο ανάγνωσης, και σε μορφή προσέγγισης φωτογραφίες στον θεατή τους και τι σχέση μπορεί να έχει αυτό το συναίσθημα με την αίσθηση που αφήνει η επαφή με το αυθεντικό έργο, με τη χαρά της ανακάλυψής του, εκεί όπου εκτίθενται;
Τι μπορεί να προσδώσει η διάρκεια μίας τέτοιας αρχειακής ή μελετητικής θέασης, στο σχεδιασμένα παροδικό/πρόσκαιρο της επαφής μας με ένα έργο τέχνης;
Τι γίνεται με το καθεστώς ιδιοκτησίας; Τα έργα ελευθέρας βοσκής ανήκουν στο σύνολο και παραμένουν εκεί μέχρι να τα απορροφήσει η φύση ή συνηθισμένοι (ο καθένας μας) από την κυρίαρχη επιβολή της Αγοράς για κατοχή, τα κλέβουμε, τα αφαιρούμε από εκεί που βρίσκονται, με σκοπό να τα αναρτήσουμε στο σαλόνι μας ή να τα στοιβάξουμε σε κάποιο συρτάρι;

ΥΓ2 (μία κι όλας πρώτη αντίδραση)
- Μα πως τολμάς να πετάξεις τα έργα σου στη θάλασσα;
 

Η έκθεση ήταν αφιερωμένη στο Νικηφόρο Βρεττάκο (1912 – 1991)
ΕΚΣΤΑΣΗ
Αποσπώ απ το θεό και γιομίζω
μουσική τη φωνή μου. Αποσπώ απ το νερό
που μιλά ελληνικά καθώς πάει κελαρύζοντας
και γιομίζω διαφάνεια και λάμψη
τις λέξεις μου. Αποσπώ απ το αρμόνιο
του σύμπαντα κόσμου κ οι ήχοι
τους κάλυκες των μικρών
συλλαβών μου γιομίζουν με χρώματα.
Αποσπώ απ τα μάτια των παιδιών κ επενδύω
τα ρευστά μου ψηφία με φως τρυφερό,
προσπαθώντας να βρω με τι τελοσπάντων
και πως έχει φτιάξει ο θεός
τα λουλούδια, να φτιάξω κ εγώ.

 

Μικρά τεχνικά χαρακτηριστικά για μία τέτοια παραγωγή

Το υλικό και η προστασία του
Η φωτογραφία για να εκτεθεί σε μία έκθεση κάτω από το νερό, μπορεί να τυπωθεί σε φωτογραφικό χαρτί, σε ύφασμα, σε μάρμαρο ή άλλη σκληρή επιφάνεια κτλ.
Εδώ θα μιλήσουμε μόνο για το πώς αντιμετωπίσαμε τις χρωμογενείς εκτυπώσεις (σε έγχρωμο φωτογραφικό χαρτί) ή εκτυπώσεις λάμδα.
Αν αυτής της ποιότητας το φωτογραφικό χαρτί πρόκειται να εκτεθεί στο νερό για σύντομο χρονικό διάστημα, (πχ ένα απόγευμα ή ένα δωδεκάωρο), δεν υπάρχει πρόβλημα, δεν κινδυνεύει. Για μεγαλύτερο, όμως, χρονικό διάστημα, απαιτούνται πρόσθετες προφυλάξεις του, διότι αρχίζουν οι περιπλοκές.
Η αντοχή του φωτογραφικού χαρτιού/σώματος σε παρατεταμένη παραμονή σε θαλασσινό νερό, απαιτεί προφύλαξή. Σαν πιο πρακτική, και χρήσιμη για τα υπόλοιπα στάδια που θα αναπτύξουμε παρακάτω, στάδια που απαιτούνται ώστε να έχουμε μία φινετσάτη, σωστή και ασφαλή έκθεση, προτείνεται η λύση της πλαστικοποίησης, είτε ματ, είτε γυαλιστερή, με περιθώριο από όλες τις πλευρές 2,5 εκ. και άνω. Στη Θεσσαλονίκη το πλάτος μιας φωτογραφίας προς πλαστικοποίηση μπορεί να φτάνει στη μικρή του πλευρά τα 135 εκ. που μεταφράζεται και σε σχετικά μεγέθη.

Για την ανάρτηση των έργων
Ο τρόπος με τον οποίο θα στηθεί στο βυθό η έκθεση, εμπεριέχει και μία φιλοσοφική τοποθέτηση του εκθέτοντος απέναντι στη φύση. Εκθέτει το έργο του αποθέτοντάς το κατευθείαν επάνω στην άμμο, με κίνδυνο να βλάψει τα ζώα και τους μικροοργανισμούς που θα σκεπαστούν από τα πλαστικά του ή με αιώρηση στο νερό, σε κάποια απόσταση από τον πυθμένα; 
Εγώ αποφάσισα το δεύτερο, για τρεις λόγους. Ένας και κυριότερος αυτός που προαναφέραμε, δεύτερος για να μην σκεπάζονται από άμμο τα έργα, όταν ο κυματισμός μεγαλώνει και τρίτος, γιατί, κατά την άποψή μου, τα έργα δείχνουν πολύ ομορφότερα, αν αιωρούνται στο νερό.

Για την αιώρηση των έργων
Διαλέγοντας την αιώρηση, χρειαζόμουνα τρία επιπρόσθετα. Φελλούς ή Φελιζόλ για να δίνουν την απαραίτητη άνωση στην με πλαστικοποίηση φωτογραφία, βαρίδια για να την κρατούν σταθερά στον πυθμένα και τρύπες στο περιθώριο της πλαστικοποίησης, όπου θα δένει η πετονιά που θα συνδέει τα τρία αυτά (έργο, φελιζόλ, βαρίδι). 
Το ύψος που επέλεξα (για τις πετονιές), σαν ιδανικό για να αναδείξει φωτογραφίες μεγέθους 60 εκ στην μεγάλη τους πλευρά, που μέσα στο νερό δείχνουν μεγαλύτερες, ήταν αυτό των 30 και 35 εκ.
Για την εύκολη μεταφορά και πόντιση των έργων, και κυρίως για να μην μπλέκουν τα βαρίδια μεταξύ τους, επελέγει να στερεώνονται, αυτά να στερεώνονται με χαρτοταινία στο πίσω μέρος του κάθε έργου, μέχρι τη στιγμή της τοποθέτησής τους στο βυθό.
Τα φελιζόλ μπορεί να είναι κολλημένα στο πίσω μέρος του έργου ή να είναι περασμένα στην πετονιά. 
Πόσα βαρίδια, πόσους φελούς;
Εγώ διάλεξε τέσσερεις τρύπες, μία σε κάθε άκρη, σε κάθε γωνία του έργου, από όπου ξεκινούν τέσσερεις πετονιές με φελλούς και αντίστοιχα βαρίδια. Το αποτέλεσμα ήταν απόλυτα ισορροπημένα έργα στο βυθό, αδιατάραχτα από τον κυματισμό στην επιφάνεια ή τα ρεύματα του βυθού.

Λοιπές λεπτομέρειες
Σε πόσα μέτρα η πόντιση; Επέλεξα το ούτε πολύ βαθιά, ούτε στα ρηχά. 3 - 3,5 μέτρα βάθος κρίθηκε το ιδανικό για τη συγκεκριμένη παραλία. Ούτε να ενοχλεί τους κολυμβητές, ούτε ο κακόβουλος να της προξενεί εύκολα βλάβη με τα βατραχοπέδιλα, αλλά και να φαίνεται πεντακάθαρη η εικόνα.

Η ανάπτυξη της συγκεκριμένης έκθεσης των 48 τελικά έργων στηρίχθηκε στο σχήμα του ακορντεόν ή του συνεχόμενου, συνεχούς, παράλληλου της ακτογραμμής w. Η απόσταση του ενός έργου από το επόμενο ήταν περίπου 6 μέτρα, με αποτέλεσμα από ψηλά ο κολυμβητής να αντιλαμβάνεται τη συνέχεια και να αρχίζει την περιήγηση στον χώρο για επίλυση των ερωτημάτων που αμέσως ετίθεντο.
Σε παλαιότερη αντίστοιχη έκθεση, στον ίδιο τόπο, αλλά μικρότερη σε αριθμό έργων και με διάρκεια μόνον ενός απογεύματος, η ανάπτυξη ήταν στα ρηχά, γραμμική και μόνο με ενός μέτρου απόσταση το ένα έργο από το άλλο.

Για οροθέτηση του όλου έργου, για προβολή του αλλά και σαν επισήμανση για μη καταστροφή του από δήθεν μη κατανοήσαντες, κρίνεται απαραίτητο στην αρχή και το τέλος της υποβρύχιας εγκατάστασης, (μερικοί φίλοι υποστηρίζουν και στο κέντρο, ιδιαίτερα όταν μιλάνε για εγκαταστάσεις σαν αυτή που φτάνει τα 300 – 400 μέτρα πλάτος) να τοποθετούνται και οι αφίσες της έκθεσης, φυσικά στο ίδιο μέγεθος και ύφος με τα έργα της έκθεσης. Η προσθήκη σχετικής επιφανειακής σημαδούρας είναι πρόταση που δεν ακολούθησα, αλλά ας τις σκεφθούν οι επόμενοι, μια και οι κλοπές που έγιναν σε αυτή την έκθεση, ίσως την κάνουν εξίσου απαραίτητη

Για το εύκολο μάζεμα των έργων, ένα μακρύ κοντάρι, με γάντζο στην άκρη του, ανεβάζει εύκολα τα έργα και δίνει τον απαραίτητο χρόνο για τη σωστή συσκευασία τους. 
Να θυμίσουμε ότι, ούτε στο μάζεμα, τα βαρίδια δεν πρέπει να μπλέκουν μεταξύ τους, γιατί . . .

Είναι επίσης χρήσιμη η ύπαρξη/λειτουργία ενός beach Bar στην παραλία, γιατί ο καλλιτέχνης και οι διοργανωτές της έκθεσης παρευρίσκονται ολημερίς. Απαιτείται να είναι προφυλαγμένοι από τον ήλιο και την υψηλή θερμοκρασία καθώς περνάν ώρες ατελείωτες, συζητώντας περί τέχνης, πολιτικής και άλλων δαιμονίων, περιμένοντας συναδέλφους, φίλους και επισκέπτες της έκθεσης.

Όταν τελειώσει η έκθεση, τα έργα πλένονται με νερό βρύσης και μόνον τότε αποθηκεύονται.

Τα έργα ακολουθούν όλους τους κανόνες. Φέρουν στο πίσω μέρος της φωτογραφικής εκτύπωσης και όχι στο πλαστικό της προστασίας, τον τίτλο της σειράς/έργου, την υπογραφή του δημιουργού τους και το έτος κατασκευής του έργου (2012).

Σύστημα καμικάζι
Η έκθεση φωτογραφιών μέσα στη θάλασσα για το Καλοκαίρι του 2012 είχε αποφασιστεί να έχει δύο διαφορετικές μορφές οργάνωσης και λειτουργίας.
Η πρώτη είναι αυτή μίας κανονικής έκθεσης. Καλούμε τους φίλους, τους γνωστούς και όσους άλλους, με δελτία τύπου, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, σε συγκεκριμένο τόπο. 
Η δεύτερη είναι το αντίθετο. Απλώνουμε τα έργα σε παραλίες απροειδοποίητα, για λίγες ώρες, σα happening, και αμέσως μετά τα μαζεύουμε και φύγαμε για αλλού. Αυτό ονομάσαμε Σύστημα Καμικάζι.
Στην πρώτη μορφή ο καλλιτέχνης είναι παρών και περιμένει τους καλεσμένους του. Στη δεύτερη, μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Οι φωτογραφίες είναι συσκευασμένες σε μία βαλίτσα, με όλα τα υλικά για αποκατάσταση κάποιων μικροφθορών, και αυτή τη βαλίτσα την παίρνει όποια παρέα θέλει να παίξει με τους λουόμενους στην παραλία όπου συχνάζει ή πηγαίνει επί τούτου. Απλώνει τα έργα, κάνει το μπάνιο της, πίνει ή τρώει, και μόλις τελειώσουν, κουραστούν ή βαρεθούν, μαζεύουν τα έργα και φεύγουν. Σε περίπτωση διοργάνωσης στην περιοχή κάποιου φεστιβάλ, εμπλέκονται στη δράση και νέοι από την τοπική κοινωνία.

Περισσότερες φωτογραφίες στο φωτογραφικό site του καλλιτέχνη http://karkatselis.weebly.com/nuomicronmuiotazetaepsiloniotasigma-omicr…

 

Χαλκιδική: Έκλεψαν έργα από την πρώτη υποβρύχια έκθεση φωτογραφίας

Την ώρα που δεκάδες κολυμβητές βουτούσαν με μάσκες και αναπνευστήρες στον αμμουδερό πυθμένα της θάλασσας του Ποσειδίου, στην Καλάνδρα της Χαλκιδικής, για να θαυμάσουν την πρώτη υποβρύχια έκθεση φωτογραφίας που στήθηκε από το φωτογράφο Βασίλη Καρκατσέλη, κάποιοι άλλοι "βουτούσαν" τα ίδια τα έργα τέχνης.
Η έκθεση φωτογραφίας με τίτλο "Νομίζεις ότι ξέρεις την ιστορία" στήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο από τον καλλιτέχνη, στη θάλασσα του Ποσειδίου. Περίπου 50 πλαστικοποιημένες φωτογραφίες με μέγεθος έως 60 εκατοστών, κατάλληλα προετοιμασμένες για να αντέχουν την παραμονή στο νερό, 
βυθίστηκαν σε βάθος 3 μέτρων, ώστε να είναι ορατές από τους κολυμβητές, ενώ ένας μηχανισμός τις κρατούσε χωρίς να ακουμπούν στο βυθό.

Ο κύριος Καρκατσέλης σκέφτηκε να στήσει την πρώτη υποβρύχια έκθεση φωτογραφίας, εκμεταλλευόμενος τα καθαρά νερά της Χαλκιδικής. Δεν περίμενε, όμως, πως την Κυριακή το βράδυ, την ώρα που θα μάζευε τα έργα του από τη θάλασσα, θα έβλεπε πως από τις 48 φωτογραφίες είχαν απομείνει μόλις 20, καθώς κάποιοι αποφάσισαν να "βουτήξουν" ορισμένες, θέλοντας να στολίσουν τους τοίχους των σπιτιών τους.

"Τα συναισθήματά μου από την έκθεση είναι ανάμεικτα. Χάρηκα πολύ γιατί ένιωσα από κοντά τον σαματά που προκλήθηκε στην παραλία. Ο κόσμος βουτούσε με τις μάσκες και έβλεπε τα έργα, τα οποία στη συνέχεια σχολίαζε στις ξαπλώστρες. Ήταν φωτογραφίες από μικρές λεπτομέρειες των πόλεων, όπως βιτρίνες, πεζοδρόμια, ταμπέλες. Σημεία από τα οποία μπορεί να περνάμε καθημερινά και να μην δίνουμε σημασία. Στεναχωρήθηκα, όμως, πολύ και με την κλοπή των έργων καθώς με ενημέρωσαν πως ψαροντουφεκάδες και βουτηχτές έλυσαν τα βαρίδια και τα πήραν" δήλωσε ο φωτογράφος.

Ωστόσο, ο κύριος Καρκατσέλης δεν φαίνεται να πτοείται ιδιαίτερα και θα προσπαθήσει να τυπώσει καινούρια έργα για να επαναλάβει το προσεχές Σαββατοκύριακο, 11 και 12 Αυγούστου, την υποβρύχια έκθεση φωτογραφίας και πάλι στο Ποσείδι.

"Θα πρέπει να βρεθούν νέες φόρμες για την παρουσίαση του φωτογραφικού έργου, που καλό είναι να ξεφύγει από το κλουβί μίας γκαλερί και να δοθεί στον κόσμο" είπε ο φωτογράφος, εξηγώντας τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή την υποβρύχια έκθεση.

 

Ατυχώς η έκθεση δεν ολοκλήρωσε πλήρως τον σχεδιασμένο στα χαρτιά κύκλο της.

Η πλειοψηφία των έργων αφαιρέθηκε από τον πυθμένα για διάφορους λόγους.

Διαβάστε παρακάτω μερικά από τα σχόλια κάποιων μετά την κλοπή των έργων .

Μαζεύτηκαν τόσοι ψαροντουφεκάδες, δεν έχει μείνει ψάρι για κανέναν. Τα χτύπησα για να τα δείξω στην παρέα. (Απάντηση κάποιου που βγήκε με καμάρι και τρία έργα στο καμάκι του ψαροντούφεκου.)

Μάζεψε μερικά για σουβέρ στο εξοχικό και ο άλλος για να παίζουν τα παιδιά του. Την ώρα που απαντούσε με αυτόν τον τρόπο, η γυναίκα του διάβαζε στη διπλανή ξαπλώστρα, δήθεν αδιάφορα, τον Κώδικα Ντα Βίτσι.

Χρειαζόμουνα τα βαρίδια για την πετονιά. Στην παρατήρηση ότι αφού μία πετονιά έχει ένα μόνο βαρίδι, γιατί ανέβασε τρία έργα, με τέσσερα βαρίδια το κάθε έργο, τι να τα κάνει τα δώδεκα, απάντησε να χω ρε φίλε, να χω.

Τέσσερεις ηλικιωμένες κυρίες κάτω από μία ομπρέλα, απολαμβάνουν τον ήλιο και τη θάλασσα. Είχανε δει τις φωτογραφίες, φχαριστήθηκαν την έκθεση, τους άρεσε και φυσικά δεν πειράξανε το παραμικρό. Όταν όμως ένας κύριος δίπλα τους έβγαλε ένα έργο και το έδειχνε στη σύζυγο, σαν έργο κατάλληλο για καδράκι, η θάλασσα τέλος. Η μία από τις φίλες, βούτηξε με μάσκα και πέδιλα, και μέχρι να μαζέψουνε οι υπόλοιπες ομπρέλα και τα υπόλοιπα πράγματά τους, βγήκε με τέσσερα ή πέντε έργα, τα έκρυψε στο ψαθάκι και έφυγαν όλες μαζί, αστραπή. Τις έχω ξαναδεί όμως εδώ. Δώστε μου το τηλέφωνό σας και μόλις τις ξαναδώ, θα τους μιλήσω, και θα σας πάρω τηλέφωνο, να σας τα φέρουν. Να τους μιλήσετε, και αν πράγματι τα κορνιζώσουν να μην μου τα φέρουν, να τα κρατήσουν. Αν, όμως, δεν τα χρησιμοποιήσουν, να μου τα φέρουν, η έκθεση συνεχίζεται.

Αυτός που μας περιέγραψε τα παραπάνω: Δικά σας ήτανε, συγχαρητήρια, αλλά έπρεπε να είσαστε συνέχεια εκεί και να τα φυλάτε με έναν ή δύο κολυμβητές, να κάνετε μπάνιο από τη μία άκρη της έκθεσης στην άλλη, κάτι σαν περιπολία. Στην παρατήρηση πως κανείς δεν αντέχει ώρες και ημέρες στο νερό, αντιπρότεινε φύλαξη με μία βάρκα.

Από την ίδια παρέα. Και εγώ σκέφτηκα να πάρω μία, μία κατακόκκινη, αλλά μόλις κατάλαβα ότι αυτό θα ήτανε αντανάκλαση του συστήματος επάνω μου, περί κατοχής και ιδιοποίησης του κάθε δημόσιου, του οτιδήποτε βρίσκεται σε δημόσιο χώρο, ανατρίχιασα με το που το κατάλαβα και προχώρησα παρακάτω. Πάντως έπρεπε να τα φυλάτε. Μα εσείς που σκέφτεστε έτσι, προτείνετε έναν αστυνομικό πίσω από τον καθένα μας, ένας φύλακα δίπλα σε κάθε αυτοκίνητο, έναν φρουρό σε κάθε σπίτι; Δίκιο έχετε, αλλά αυτοί κατάντησαν να είναι οι Έλληνες, ανθρωπάκια ψιλοαπατεώνες, ψιλοκλέφτες, ψιλοπαράνομοι, που ζητάνε το νόμο μόνο από τους άλλους και οι ίδιοι τον εφαρμόζουν μόνο και άμα τους βλέπει το όργανο, και μάλιστα μόνο όταν αυτό το όργανο κάνει τη δουλειά του και δεν κάνει ότι κοιτά από την άλλη. Τράτζικ.

Κάποιος, που συνέχιζε την ηλιοθεραπεία του, είχε μερικά έργα στα πόδια του κάτω από την ξαπλώστρα, και με τη βόλτα για ανίχνευση κάποιων εκ των κλοπιμαίων, μόλις ρωτήθηκε γιατί τα έβγαλε και χάλασε την έκθεση, απάντησε: Δεν ξέρω, δεν πήρα είδηση, δεν το κατάλαβα, και μετά άνοιξε το στόμα του σα χαζός, ίσως σαν απορία για την απίστευτη απάντησή του.

Παραδίπλα, κάποιοι φιλότεχνοι μόλις βγάλανε στην αμμουδιά δυο τρία έργα, και διαχώρισαν αμέσως τα υλικά τους. Αφαίρεσαν τα φελιζόλ και τα μολύβια για σωστή συσκευασία. Κράτησαν έργα και μολύβια, και σαν σωστοί οικολόγοι, μισοέθαψαν τα φελιζόλ σε μια τρύπα στην άμμο. Μέχρι εκεί έφτασαν. Για να μην κουβαλάνε τόσο βάρος μέχρι τον κάδο απορριμμάτων, κάδος που απείχε μετά βίας είκοσι μέτρα, ίσως και για να μη παραθυμώσουν οι διπλανές παρέες από τα σκουπίδια που δημιουργούσαν με τα φελιζόλ, κομμάτια που θα παρέσυρε ο αγέρας, τα μισοέθαψαν και την κοπάνησαν, αφήνοντάς τα εκεί.

Μία παρέα έχει δει την έκθεση και σχολιάζει πόσο όμορφη ήταν και σαν έκπληξη και σαν φωτογραφίες. Μπροστά τους δυο τρία πιτσιρίκια, βγάζουν από μια δυο φωτογραφίες το καθένα. Στην παρατήρηση κάποιου Γιατί τα πήρατε, είναι έκθεση, πηγαίνετέ τα πίσω απάντησαν καθώς τα απλώνανε στην άμμο και με τον μπαμπά να καμαρώνει: Δεν είναι από έκθεση, τα ξέβρασε ένα καράβι.

Συγγενής που φτάνει στο χώρο λίγο πριν μαζέψουμε τα απομεινάρια: Καλά να πάθεις, για να καταλάβεις επιτέλους σε ποιους πρέπει να αφιερώνεις το χρόνο σου, μήπως και καταλάβεις επιτέλους σε ποιους πρέπει να απευθύνεσαι και εσύ και το έργο σου.

Φίλος/μαθητής φωτογράφος που τηλεφώνησε για να μάθει πώς να έλθει στον χώρο. Μόλις έμαθε τα καθέκαστα περί κλοπής των περισσότερων έργων: Στο έχω ξαναπεί, δάσκαλε, δεν αξίζει αυτή η παλιοκοινωνία να τους δίνεις το παραμικρό, είναι ματζίριδες μικροαστοί, που πάντα θα θέλουνε να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, κλέφτες που θα κλέβουνε με κάθε ευκαιρία, αλλά στις παρέες θα κατηγορούν τους άλλους ότι κλέβουν.

Τρίτος φίλος: Σε τιμώρησε το ίδιο το μέσον και η πραγματική τέχνη. Ενδιαφέρεσαι για την φορμαλιστική ολοκλήρωση του μέσου και για μία γενική και απολίτικη ευτυχία του ατόμου. Αλλά με τέτοιες πράξεις δε συμμετέχεις στον πραγματικό αγώνα για τη ριζική ανάπλαση του ανθρώπου, της ζωής του, της κοινωνίας. Πράττεις εκτός συστήματος, ίσως και εναντίων του, αλλά παραμένεις στα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, έστω και αν αρνήσαι τους νόμους της Αγοράς. Δεν αναδεικνύουμε έτσι τον άνθρωπο σε υπεύθυνο και δημιουργικό συντελεστή της κοινωνικής αλλαγής.

Παραγωγός ραδιοφώνου: Νομίζω παρόλα αυτά ότι είσαι τυχερός. Τυχερός γιατί βίωσες την επιτυχία της έκθεσης και την αποδοχή της, τυχερός και γιατί το έργο σου χρησιμοποιήθηκε από κάποιους με τον έναν ή άλλον τρόπο, τυχερός και για την εμπειρία που απόκτησες, για τις σκέψεις που μπορεί να γεννά η πράξη σου και η πράξη τους.

Φίλη δημιουργός στο τηλέφωνο: Διάβασα στο internet για την άσχημη τροπή που πήραν τα πράγματα. Μην το βάζεις κάτω. Συνέχισε να ψάχνεις και να μας ξαφνιάζεις. Χέστους. Εις τους αιώνες των αιώνων, πάντα, οι πολλοί αγνώμονες ήταν. Σιγά μην περίμενε ο Μονέ ή ο Σεζάν την έγκρισή τους για να ζωγραφίσουν. Όταν κατέβαζαν τα έργα των ιμπρεσιονιστών ή τα χλεύαζαν στα salon τους, αλλοίμονο αν σταμάταγαν, και υποτίθεται ήταν και φιλότεχνοι. Οι δικοί σου μπορεί να έχουν και μία δικαιολογία.

Ξέρεις τι είπε ο Baudrillard; Είναι παράλογο να ισχυρίζεσαι πως οι άνθρωποι είναι <<άλλοι>> και να προσπαθείς να τους πείσεις πως ο πιο διακαής πόθος τους είναι να ξαναγίνουν ο ανώτερος εαυτός τους. Τράτζικ;

ΥΓ 1
Η πιθανότητα μιας περιορισμένης απαλλοτρίωσης έργων είχε τεθεί εξ αρχής και περιελήφθει στο αρχικό θεωρητικό κείμενο. Ήταν ένα ερωτηματικό αν κάποια έργα χανόντουσαν και πότε. Περιμέναμε να το συζητήσουμε εκ των υστέρων. Όχι όμως σε τέτοια έκταση και τέτοια απάθεια. Ίσως για τούτο προκάλεσε τόσο ντόρο, συζητήσεις και προβληματισμούς μεταξύ μας, από το εάν αξίζει το project να συνεχιστεί με επανεκτυπώσεις και αντικατάσταση των χαμένων, έως τα συστήματα φύλαξης που πρέπει να συνοδεύουν ή όχι αντίστοιχες πράξεις στο μέλλον.

ΥΓ 2
Ο Ορφέας βοηθάει στην τελική συσκευασία των έργων πριν την πόντιση. Το ερώτημά του μοιάζει φυσιολογικό. <<Μα αφού τα έργα θα βρίσκονται στο βυθό και κανείς δεν θα βλέπει την πίσω τους πλευρά, γιατί σε όλα τα έργα έχεις βάλει τον τίτλο της σειράς Νομίζεις ότι ξέρεις την ιστορία;>> Η απάντηση ήταν: << Είναι ερωτηματικό για αυτούς
Που θα κλέψουν κάποιο έργο. Πρέπει να αναρωτηθούν. Άλλωστε είναι και υποχρέωση του κάθε έργου τέχνης, απέναντι στον εαυτό του να φέρει τα χαρακτηριστικά του.>>
Όταν έμαθε για την εξαφάνιση πολλών έργων, τοποθετήθηκε με σιγουριά. << Μην κάνεις τον ξαφνιασμένο για τις κλοπές. Ήσουν προετοιμασμένος. Είχες υπογράψει και ονοματίσει όλα τα έργα. Και εκείνος ο τίτλος που είχες δώσει, για το αν αυτός που θα έκλεβε ένα έργο, γνώριζε την ιστορία, δεν ήταν μόνο για την ιστορία του θέματος ή της έκθεσης που μου είπες, αλλά και της συμπεριφοράς του. Ήσουν σίγουρος ότι ο άνθρωπος στις διακοπές του, όσο και αν δείχνει πως αλλάζει, όσο και αν δείχνει πως γίνεται φιλικός και ευπροσήγορος, παραμένει το ίδιο αρπακτικό, το ίδιο ζώο με αυτό που ήταν και στην πόλη.